Με απόφασή της, η Ολομέλεια του Συμβουλίου της Επικρατείας έκρινε -σύμφωνα με διαρροές- «συνταγματικό και νόμιμο» το «κούρεμα» (PSI) των ομολόγων του Ελληνικού Δημοσίου, που έγινε το Μάρτη του 2012. Η δημοσίευση της σχετικής απόφασης αναμένεται με την έναρξη του νέου δικαστικού έτους, το Σεπτέμβρη. Στο Ανώτατο Ακυρωτικό Δικαστήριο είχαν προσφύγει πάνω από 7.000 χιλιάδες μικροομολογιούχοι (φυσικά πρόσωπα, ΝΠΔΔ, ΝΠΙΔ, Επιμελητήρια, ο Εθνικός Οργανισμός Φαρμάκων, ο ΕΔΟΕΑΠ, εκπαιδευτικά ιδρύματα και άλλοι), τα αποθεματικά των οποίων καταστράφηκαν στην κυριολεξία από το «κούρεμα», προκειμένου να μειωθεί το χρέος, να καταστραφεί, δηλαδή, κεφάλαιο για να «πάρει μπροστά» η καπιταλιστική οικονομία από την κρίση. Οι προσφυγές στρέφονταν κατά των πράξεων του Υπουργικού Συμβουλίου (5 και 10/2012), των αποφάσεων του διοικητή της Τράπεζας της Ελλάδος και του αναπληρωτή υπουργού Οικονομικών, με τις οποίες υλοποιήθηκε το PSI. Τα σημειώνουμε όλα τα παραπάνω, επειδή είναι η δεύτερη φορά μέσα σε λίγες μέρες που το ΣτΕ νομιμοποιεί με κραυγαλέο τρόπο αποφάσεις της κυβέρνησης, με τις οποίες φορτώνονται στο λαό οι συνέπειες της κρίσης και της αστικής διαχείρισης υπέρ του κεφαλαίου. Με τον ίδιο τρόπο που το Ακυρωτικό Δικαστήριο έκρινε συνταγματικό το πετσόκομμα των αποθεματικών νοσοκομείων και εκπαιδευτικών ιδρυμάτων, ακόμα και τις αποταμιεύσεις μιας μερίδας των λαϊκών οικογενειών, αποφάσισε τις προάλλες ότι είναι πέρα για πέρα σύννομη με το Σύνταγμα η απόλυση των χιλιάδων εργαζόμενων από την ΕΡΤ, άρα και των συναδέλφων τους που θα ακολουθήσουν, στους Οργανισμούς του Δημοσίου όπου θα εφαρμοστεί η κατάπτυστη Πράξη Νομοθετικού Περιεχομένου της κυβέρνησης. Συμπέρασμα: Το Σύνταγμα και η ερμηνεία του είναι κομμένο και ραμμένο στα μέτρα της τάξης που έχει την εξουσία, δηλαδή της αστικής τάξης. Γι' αυτό η ταξική Δικαιοσύνη έρχεται να νομιμοποιεί αποφάσεις πέρα για πέρα αντιλαϊκές, δίνοντας πάτημα στην κυβέρνηση να γενικεύσει και να οξύνει την επίθεση. Καμία ελπίδα δεν πρέπει να εναποθέτει ο λαός στους θεσμούς του αστικού κράτους και στην ενδυνάμωσή τους, όπως τον καλεί ο ΣΥΡΙΖΑ, για να χειραγωγήσει και να αποπροσανατολίσει. Στις δικές του οργανωμένες δυνάμεις πρέπει να στηριχθεί, για να γκρεμίσει το αστικό κράτος, να οικοδομήσει τη δική του λαϊκή εξουσία.

Η απόφαση του Ομίλου Δαυίδ να βάλει λουκέτο στην εταιρεία «Nutriart» (εργοστάσια «ΚΑΤΣΕΛΗ», «Πλάζα», «Αλλατίνη») είναι ενδεικτική των συνολικών αναδιαρθρώσεων στον κλάδο Γάλακτος - Τροφίμων - Ποτών. Μέσα σε λιγότερο από ένα μήνα είχαμε σημαντικές εξελίξεις που δείχνουν και προς τα πού «πάει το πράγμα». Συγκεκριμένα, η «ΦΑΓΕ» στο πλαίσιο της εσωτερικής αναδιοργάνωσης της εταιρείας προχωρά σε 4ήμερο εκ περιτροπής στους εργαζόμενους της αποθήκης, κάτι που ενδέχεται -στο άμεσο μέλλον- θα εφαρμοστεί και στο σύνολο της παραγωγής. Από την άλλη, η ΜΕΒΓΑΛ, αφού άφησε απλήρωτους τους εργάτες για ένα 3μηνο, στη συνέχεια έκλεισε το παράρτημα της διανομής στην Αττική. Προφανώς, αυτό εντάσσεται στη διαδικασία να δοθεί η διακίνηση των προϊόντων σε εταιρείες logistics. Η τελευταία εξέλιξη με το «λουκέτο» στον «ΚΑΤΣΕΛΗ», δε σηματοδοτεί μόνο 500 ακόμη απολύσεις. Επαναβεβαιώνει την εκτίμηση ότι οι καπιταλιστές, προχωρούν στις αναγκαίες αναδιαρθρώσεις της παραγωγής τους και των ομίλων τους προκειμένου να διασφαλίσουν την αύξηση των κερδών τους. Πρόσθετα, το «άνοιξε - κλείσε» των εργοστασίων, ανάλογα με τις επιδιώξεις κερδοφορίας του κάθε καπιταλιστή, καταντά επικίνδυνο όταν αφορά σε τομείς όπως αυτός της διατροφής. Σε έναν τέτοιο τομέα, την ώρα που ο καπιταλιστής μεταφέρει τα κεφάλαιά του εκεί που του εξασφαλίζουν περισσότερα κέρδη, αφήνει πίσω και εργοστάσια κουφάρια και εργάτες σε απόγνωση, και συρρίκνωση ενός κλάδου παραγωγής κρίσιμου για την επιβίωση των ανθρώπων.

Μπροστά σε τέτοιες εξελίξεις η πάλη των εργαζομένων στα συγκεκριμένα εργοστάσια πρέπει να είναι υπόθεση όλων των εργαζομένων, ενώ συναντά την πάλη των αγροτών για τη διάθεση της παραγωγής τους και τις λαϊκές ανάγκες στη διατροφή. Ο αγώνας για να μείνουν ανοιχτά τα εργοστάσια, για να έχουν δουλειά οι εργάτες, για να έχει σωστή διατροφή ο λαός, αποτελεί ένα κρίκο για την οργάνωση και το δυνάμωμα της λαϊκής συμμαχίας, συναντά το αίτημα για κοινωνικοποίηση των συγκεντρωμένων μέσων παραγωγής, τον αγώνα να φύγουν από τη μέση τα μονοπώλια, την πάλη για τη λαϊκή εξουσία και οικονομία.