Σύντροφοι,

Θέλω να εκφράσω κάποιες σκέψεις μου και κάποιους προβληματισμούς μου που απορρέουν από τις Θέσεις της ΚΕ για το 19ο Συνέδριο, συμμετέχοντας έτσι στον προσυνεδριακό διάλογο και βοηθώντας αν μπορώ, όπου μπορώ.

Καταρχήν πρέπει να πω ότι συμφωνώ με τις εκτιμήσεις του Κόμματος για την πολιτική κατάσταση στη χώρα μας, αλλά και τη διεθνή, όπως και με τις θέσεις που παίρνει στα ζητήματα της ταξικής πάλης. Συμφωνώ με τον απολογισμό δράσης όπως και με τον εντοπισμό των αδυναμιών. Το σχέδιο προγράμματος νομίζω ότι απαντάει ολοκληρωμένα και επιστημονικά (αυτό ισχύει και για ολόκληρο το κείμενο των Θέσεων) σε πολλά ζητήματα της σοσιαλιστικής επανάστασης και καθορίζει καθαρά τα καθήκοντα του Κόμματος. Πιστεύω ότι καλώς μπαίνει για συζήτηση από τώρα ο τρόπος οικοδόμησης της σοσιαλιστικής κοινωνίας λεπτομερειακά και πρέπει να συνεχιστεί για να γίνει κτήμα και να αφομοιωθεί από όσο γίνεται περισσότερα μέλη και φίλους του Κόμματος. Συζήτηση περισσότερη για την καλύτερη αφομοίωση, νομίζω ότι πρέπει να γίνει και για το ζήτημα της επαναστατικής κατάστασης.

Ο στόχος που βάζει το Κόμμα για τη Λαϊκή Συμμαχία πιστεύω ότι είναι πολύ ρεαλιστικός και μπορεί να γίνει πράξη. Το βλέπω και μέσα από τη δουλειά της Λαϊκής Επιτροπής που συμμετέχω, πως ο κόσμος ακούει σχεδόν με ανακούφιση και συμμετέχει στην πραγματοποίησή του, όταν του δείχνεις τη διέξοδο από τη δύσκολη μοναχική πάλη για την επιβίωση.

Τέλος, θα ήθελα να εκφράσω τις σκέψεις μου γύρω από την ιδεολογικοπολιτική διαπαιδαγώγηση και αναφέρομαι στη θέση 54: «Το πρόβλημα συμπυκνώνεται (...) ικανότητας, γνώσης».

Πιστεύω απόλυτα ότι το κύριο καθήκον στο οποίο πρέπει ν' ανταποκριθεί το Κόμμα είναι ο καθοδηγητικός - διαπαιδαγωγητικός του ρόλος μέσα στην εργατική τάξη και τους συμμάχους της, αρχίζοντας βέβαια από τα μέλη του. Σωστά λοιπόν οι Θέσεις αναφέρουν ότι κάθε στέλεχος και μέλος του Κόμματος πρέπει να αναγνωρίζεται και να αναδεικνύεται στην πράξη ως πρωτοπορία μαχητικότητας, ανιδιοτέλειας, αυτοθυσίας, ικανότητας, γνώσης. Μόνο που όλα αυτά τα χαρακτηριστικά δεν τα ζητάς, ούτε τα ορίζεις ως καθήκοντα. Είναι χαρακτηριστικά μιας συγκροτημένης προσωπικότητας με ώριμη συνείδηση και μπορείς μόνο να τα εμπνεύσεις. Εχω λοιπόν τη γνώμη ότι η διαπαιδαγωγητική δουλειά του Κόμματος εκεί πρέπει να στοχεύσει, μαζί βέβαια με τον ιδεολογικοπολιτικό εξοπλισμό, να βοηθήσει τα μέλη να ωριμάσουν συνειδησιακά και συναισθηματικά, να γίνουν οι ώριμοι, συνειδητοί πολίτες της αυριανής σοσιαλιστικής κοινωνίας.

Να αρχίσουν σιγά σιγά ν' αποβάλλουν από την προσωπικότητά τους νοοτροπίες και κατάλοιπα της σημερινής καπιταλιστικής κοινωνίας, αυτά που όλοι μας κουβαλάμε γεννημένοι και γαλουχημένοι στον καπιταλισμό. Ο κομμουνιστής πρέπει κατά τη γνώμη μου να είναι πρότυπο στην κοινωνία, πολύ περισσότερο σ' αυτήν την σημερινή. Πρέπει να είναι επαναστάτης και ανατρεπτικός σε όλα τα επίπεδα της ζωής του. Στη δουλειά του και στη σχέση του με τους συναδέλφους του, στο σπίτι του και στη σχέση του με τα μέλη της οικογένειάς του, εκεί που ζει, δουλεύει και διασκεδάζει. Να φροντίζει ο ίδιος να εξελίσσεται και ν' ανεβάζει το πνευματικό του επίπεδο, να καταχτάει όλο και περισσότερη γνώση, να μαθαίνει τον εαυτό του και να ολοκληρώνεται. Να είναι ανοιχτός σε αλλαγές που κάνουν πιο αποτελεσματική τη δράση του και εξυπηρετούν τους στόχους της πάλης του Κόμματος. Να είναι αισιόδοξος, ν' αγαπάει τη ζωή και να την υπερασπίζεται και, το σημαντικότερο, να είναι από τώρα, στον καπιταλισμό, αυτό που πρεσβεύει: Ενας άνθρωπος που να μπορεί να ζήσει στην καινούρια κοινωνία που θα φτιάξει. Η καθημερινή του δράση να μην είναι μόνο η εξυπηρέτηση ενός κομματικού καθήκοντος, αλλά κύρια μιας εσωτερικής προσωπικής του ανάγκης να συμμετέχει στο χτίσιμο μιας καινούριας κοινωνίας και μιας καλύτερης ζωής για τον ίδιο και την οικογένειά του. Να γίνει καθαρό ότι η προσωπική εξέλιξη, η κατάκτηση κριτικής σκέψης, η αντιμετώπιση προσωπικών αδιεξόδων και αδυναμιών, η πνευματική εξέλιξη και η ολοκλήρωση της προσωπικότητας είναι πρώτα από όλα ατομική ευθύνη του καθενός μας. Και ότι όλα αυτά σε συνδυασμό με την ιδεολογική και πολιτική κατάρτιση μπορούν να μας δώσουν τα εφόδια για να ξεπεράσουμε τις δυσκολίες και να είμαστε οι πρωτοπόροι της κοινωνίας.

Πολύ συχνά ακούω το «παράπονο» ότι ο κόσμος δεν μας ακούει, ότι δύσκολα πείθεται. Πέρα από τους αντικειμενικούς παράγοντες που σίγουρα συνεργούν σε αυτό (φόβος, αδράνεια, ανωριμότητα) υπάρχει και κάτι άλλο. Ο κόσμος δεν ακούει μόνο, αλλά βλέπει κιόλας. Και όταν αυτό που ακούει δεν συμφωνεί με αυτό που βλέπει το θεωρώ λογικό να μην πείθεται. Αρα καταλήγω στο συμπέρασμα ότι πρέπει να γίνουμε αυτό που διεκδικούμε.

Ο πολιτισμός και η τέχνη γενικότερα μπορούν να βοηθήσουν αποφασιστικά στο χτίσιμο μιας τέτοιας προσωπικότητας γιατί βοηθάει στην αυτοπαρατήρηση και την αυτογνωσία. Ανοίγει δρόμους στην ψυχή και το μυαλό. Επίσης επιστήμες όπως η ψυχολογία και η κοινωνιολογία, που το καπιταλιστικό σύστημα χρησιμοποιεί στο μέγιστο, μπορούν να βοηθήσουν σε αυτή την κατεύθυνση. Νομίζω ότι το Κόμμα μπορεί και πρέπει να βρει τους κατάλληλους τρόπους γι' αυτό.

Πιστεύω ότι στις δύσκολες συνθήκες που ζούμε πρέπει να αναβαθμίσουμε τα όπλα μας στην καθημερινή πολιτική, ιδεολογική και ταξική πάλη μας, για το σοσιαλισμό. Να τα αναβαθμίσουμε, ωριμάζοντας συνειδήσεις και προσωπικότητες. Και από πού αλλού θα αρχίσουμε εκτός από τις δικές μας;

Η ανάλυση των Θέσεων της ΚΕ γίνεται σύμφωνα με την κοσμοθεωρία του Μαρξισμού - Λενινισμού, λαμβάνοντας υπόψη τις σύγχρονες εξελίξεις και συνθήκες σε κοινωνικοοικονομικό επίπεδο και επιβεβαιώνει τον επαναστατικό χαρακτήρα του Κόμματος.

Θέτει ως στρατηγικό στόχο την ανατροπή του καπιταλισμού και την οικοδόμηση του σοσιαλισμού - κομμουνισμού.

Πολύ σωστά τονίζεται ότι η σύγχρονη φιλομονοπωλιακή πολιτική που εφαρμόστηκε και εφαρμόζεται τόσο από φιλελεύθερες όσο και από σοσιαλδημοκρατικές αστικές κυβερνήσεις υπαγορεύεται από τις ανάγκες του καπιταλιστικού τρόπου παραγωγής στο σημερινό επίπεδο ανάπτυξής του (θέση 2).

Βάζει έτσι σωστά τη σχέση οικονομίας - πολιτικής, σε αντίθεση με τα αστικά πολιτικά κόμματα που την αντιστρέφουν και θεωρούν την τοποθέτηση λάθος πολιτικών ως αιτία της κρίσης και των σημερινών προβλημάτων (Θέση 9).

Από εδώ προκύπτει και η ορθότητα και η σημασία της άρνησης συμμετοχής σε συγκυβέρνηση αστικής διαχείρισης με οπορτουνιστικές και σοσιαλδημοκρατικές δυνάμεις (Θέση 53 - συμμαχία από τα πάνω).

Εξάλλου και από εδώ προκύπτει και η αναγκαιότητα του σοσιαλισμού - κομμουνισμού.

Πάνω σε αυτό θα πρέπει να γίνει κάθε δυνατή προσπάθεια για την αφομοίωση και την ανάδειξη του χαρακτήρα της καπιταλιστικής κρίσης, ως κρίσης υπερσυσσώρευσης κεφαλαίου από ευρύτερες λαϊκές μάζες με στόχο τη χειραφέτηση του εργατικού και λαϊκού κινήματος και ανάδειξης της αναγκαιότητας του σοσιαλισμού σήμερα (Θέση 1).

Στόχος θα πρέπει να είναι τα επιμέρους αιτήματα και προβλήματα των λαϊκών ομάδων να ερμηνεύονται και να αναλύονται με τρόπο ώστε να συνδέονται με το κεντρικό πολιτικό αίτημα για κατάργηση του καπιταλισμού και πέρασμα στο σοσιαλισμό (εκλαΐκευση της πολιτικής του Κόμματος).

Στο έδαφος της καπιταλιστικής κρίσης, πίεση δέχονται και τα μικρομεσαία στρώματα (αυτοαπασχολούμενοι, μισοπρολετάριοι, μικρομεσαίοι, αγρότες). Ολο και μεγαλύτερο κομμάτι της αγοράς θα απορροφάται από τα μονοπώλια με συνέπεια να οδηγούνται σε βίαιη καταστροφή του μεγαλύτερου μέρους τους, ραγδαία επιδείνωση των συνθηκών και της ποιότητας ζωής τους. Ταυτόχρονα παροχές που απολάμβαναν θα περιορίζονται στα πλαίσια του ανταγωνισμού.

Η εργατική τάξη θα πρέπει να κερδίσει αυτά τα λαϊκά στρώματα στα πλαίσια μιας ευρύτερης συμμαχίας.

Η Λαϊκή Συμμαχία προκύπτει με βάση τα καθημερινά προβλήματα και αδιέξοδα των λαϊκών στρωμάτων, σε απάντηση της βάρβαρης ταξικής αντιλαϊκής πολιτικής, με καθαρά αντιμονοπωλιακό, αντικαπιταλιστικό προσανατολισμό.

Στόχος θα πρέπει να είναι η ενδυνάμωση της λαϊκής συμμαχίας τόσο σε πλάτος όσο και σε βάθος (Θέση 64).

Σε πλάτος όσον αφορά τη συμμετοχή όλο και περισσότερων μαζικών οργανώσεων της εργατικής τάξης και των συμμάχων της και σε βάθος όσον αφορά το δυνάμωμα της εσωτερικής ζωής των σωματίων, με μαζική συμμετοχή σε συνελεύσεις, σε αποφάσεις, οργάνωση αγώνων και δραστηριοτήτων από τα κάτω, σε ρήξη με τη λογική της ανάθεσης και μη συμμετοχής. Λογική που έχει καλλιεργηθεί και καλλιεργείται από τον εργοδοτικό συνδικαλισμό, λογική που οδηγεί στην απογοήτευση, στη λογική της ατομικής λύσης, του βολέματος, του φόβου και στην ακραία μορφή αντίδρασης του «όλοι ίδιοι είναι».

Επίσης συμφωνώ με τη Θέση σχετικά με το ζήτημα του ιμπεριαλιστικού πολέμου.

Πρέπει να τονιστεί ότι αιτία των ιμπεριαλιστικών πολέμων είναι το κυνήγι του κέρδους, ο έλεγχος των αγορών, των πλουτοπαραγωγικών και ενεργειακών πηγών, η ένταση της εκμετάλλευσης της εργασίας, η ανισόμετρη ανάπτυξη και η υπερσυσσώρευση κεφαλαίου, σε τελική ανάλυση η ίδια η καπιταλιστική οργάνωση της παραγωγής.

Οφελος και στόχος της εργατικής τάξης κάθε χώρας είναι η ανατροπή της αστικής τάξης, η έξοδος από τον πόλεμο με την εργατική εξουσία.

Το παραπάνω ζήτημα θα πρέπει να συζητηθεί και να γίνει αντικείμενο πλατιάς διαφώτισης, ώστε να δημιουργείται από τώρα η αντίληψη για αυτοτελή οργάνωση του εργατικού - λαϊκού μετώπου με όλες τις μορφές πάλης, αφού οι διεθνείς εξελίξεις δεν αποκλείουν ένα τέτοιο ενδεχόμενο.

Τέλος, οι θέσεις βάζουν την ανάγκη να ενισχυθεί η ικανότητα του Κόμματος να παίξει καθοριστικό ρόλο στη διαμόρφωση και προετοιμασία του υποκειμενικού παράγοντα, τόσο σε μη επαναστατική όσο και σε επαναστατική κατάσταση.

Σημαντικός παράγοντας που θα κρίνει την αποτελεσματικότητά του είναι η κομματική οικοδόμηση, η όσο το δυνατόν καλύτερη αφομοίωση βασικών ζητημάτων από τα μέλη του, η ιδεολογική και πολιτική βελτίωσή τους και ο καλύτερος συντονισμός των δραστηριοτήτων.

Συμφωνώ με το πνεύμα των Θέσεων της ΚΕ για το 19° Συνέδριο του Κόμματος γιατί τις θεωρώ βήμα μπροστά για την επαναστατική ωρίμανση του κομματικού δυναμικού, πράγμα που θα βοηθήσει στη βελτίωση της δουλειάς πρώτα και κύρια στην εργατική τάξη, αλλά και στα φτωχά λαϊκά στρώματα της πόλης και της υπαίθρου.

Κατά την άποψή μου οι θέσεις αντιμετωπίζουν με επαναστατικό τρόπο ένα πρόβλημα που το θέτει η ίδια η ταξική πάλη. Αυτό είναι το πρόβλημα συσπείρωσης δυνάμεων γύρω από την εργατική τάξη και εν τέλει γύρω από την πολιτική του ΚΚΕ για την υπόθεση της Σοσιαλιστικής Επανάστασης. Το πρόγραμμα του 15ου Συνεδρίου έθετε σαν στρατηγικό στόχο το Σοσιαλισμό αλλά το ΑΑΔΜ οικοδομούνταν με βάση κάποιους στόχους πάλης, αυτό είχε την επικαιρότητά του σε συνθήκες βαθιάς υποχώρησης και ήττας αλλά και ανάπτυξης του καπιταλισμού. Σήμερα στις συνθήκες της κρίσης δεν είναι δυνατόν η βάση της συσπείρωσης δυνάμεων και η βάση του κοινωνικού και πολιτικού μετώπου να είναι η ίδια. Ο καπιταλισμός είναι σε κρίση και το χρέος των κομμουνιστών είναι να ζυμώνουν επίπονα και επίμονα την επαναστατική ανατροπή του καπιταλισμού και σε αυτή τη βάση να συγκεντρώνουν δυνάμεις. Ενισχυτικά σε αυτό και απαραίτητος όρος είναι η οικονομική πάλη, κάποια αιτήματα κρίκοι που συσπειρώνουν μάζες.

ΓΙΑ ΤΗ ΛΑΪΚΗ ΣΥΜΜΑΧΙΑ:

Η Λ.Σ. παρότι αναφέρεται στις ίδιες κοινωνικές δυνάμεις είναι κάτι άλλο από το ΑΑΔΜ και όχι απλά αποσαφήνισή του.

Σωστά, κατά τη γνώμη μου, το ζήτημα της λαϊκής συμμαχίας, μπαίνει πριν το πρόγραμμα, (Θέσεις 61 με 67) ακριβώς γιατί πρέπει συνεχώς να μελετάμε τις εξελίξεις στην οικονομία και στην κοινωνικοταξική σύνθεση της συμμαχίας.

Σύμφωνα με τα παραπάνω θα ήθελα να σταθώ στη θέση 67. Η θέση αυτή έχει προβληματική διατύπωση και δεν μπορεί να γίνει θέση Συνεδρίου τοιουτοτρόπως γραμμένη. Ο λόγος είναι ότι με απόφαση Συνεδρίου θα στερηθεί το Κόμμα μας δυνατότητες ελιγμού απέναντι στις οπορτουνιστικές δυνάμεις, κινήσεις που θα βοηθήσουν στην ενίσχυση του Κόμματος απέναντι τους. Οι δυνάμεις αυτές είναι κατώτερες στρατηγικά από εμάς και νομίζω ότι η έκφραση και η διατύπωση αυτή της θέσης παραπέμπει σε έναν ηθικισμό που δε χρειάζεται σε ζητήματα στρατηγικής και πολιτικής. Επίσης, η τέτοια διατύπωση της θέσης αυτής μπορεί να αφήσει το περιθώριο να τους χαρίσουμε αρκετό κόσμο, έστω και αν είναι άθελά μας.

Μια καλύτερη και πιο αναλυτική διατύπωση της θέσης 67 θα ήταν ως εξής: Στις συνθήκες του μονοπωλιακού καπιταλισμού εμφανίζονται με διάφορες μορφές (άμεση απόσχιση από ΚΚ ή με ρίζα σε παλιότερες αποσχίσεις ή δημιουργία νέων ομάδων - κομμάτων κομμουνιστικής αναφοράς) οπορτουνιστικά πολιτικά κόμματα και ομάδες που διαφοροποιούνται από το ΚΚΕ με τον έναν ή τον άλλο τρόπο, πρώτ' απ' όλα στο κύριο πολιτικό ζήτημα, της μεταρρύθμισης ή επανάστασης. Επειδή οι δυνάμεις αυτές έχουν αλλάξει επεξεργασία σε σχέση με το ποια τάξη είναι η επαναστατική, σε σχέση με το Κόμμα Νέου Τύπου και δεν πιστεύουν στις κλασικές αξίες του Μαρξισμού Λενινισμού και επειδή έχουν στρατηγική ενσωμάτωσης στον καπιταλισμό, δεν είναι δυνατόν να υπάρξει σταθερή μετωπική πολιτική συνεργασία μαζί τους.

Αυτή η διατύπωση κατά την άποψη μου, επιτρέπει να γίνει ο όποιος αναγκαίος ελιγμός σε δοσμένες συνθήκες και απαγορεύει να στηθεί ένα ετερόκλητο συμμαχικό σχήμα μικροαστικών αντιλήψεων που θα ακυρώνει το στόχο της συσπείρωσης δυνάμεων γύρω από την πολιτική του ΚΚΕ.

Τέλος, θεωρώ πιο σωστό η Λ.Σ., να κινείται σε αντιιμπεριαλιστική-αντικαπιταλιστική κατεύθυνση γιατί ο όρος «αντιιμπεριαλιστικός» περιλαμβάνει και το μονοπωλιακό στάδιο ανάπτυξης του καπιταλισμού στην Ελλάδα αλλά και την πάλη ενάντια στις ιμπεριαλιστικές ενώσεις.

ΝΑ ΠΑΜΕ ΣΤΟΥΣ ΕΡΓΑΤΕΣ:

Τα τελευταία χρόνια έχουμε ρίξει το σύνθημα εντός και εκτός Κόμματος «να πάμε στους εργάτες». Είναι πολύ σωστό σύνθημα γιατί αυτή η προτεραιότητα δείχνει ότι αυτή η τάξη είναι η μόνη επαναστατική και ότι το Κόμμα μας είναι εργατικό επαναστατικό και το χρέος μας είναι να ριζώσουμε μέσα στα εργοστάσια, μέσα στους μονοπωλιακούς ομίλους, μέσα στο βαρύ βιομηχανικό προλεταριάτο.

Αυτό που μένει τώρα είναι να γίνουμε πιο επαγγελματίες στη δουλειά μας μέσα στο εργατικό κίνημα και στους άλλους κοινωνικούς χώρους των λαϊκών στρωμάτων όπου έχουμε φτιάξει τη μαγιά των ριζοσπαστικών οργανώσεων. Αυτό σημαίνει ότι πρέπει να κάνουμε πιο πλατύ άνοιγμα στην εργατική τάξη και τα άλλα λαϊκά στρώματα, για να απελευθερώσουμε πρωτοπόρες δυνάμεις σε χώρους δουλειάς και να βελτιώσουμε τους όρους ιδεολογικοπολιτικής αντιπαράθεσης. Να προσανατολιστούμε στην μαζικοποίηση, το ζωντάνεμα και την πολιτικοποίηση σωματείων.

ΓΙΑ ΤΙΣ ΕΚΛΟΓΕΣ:

Αρνητική αίσθηση μου προκάλεσαν πολλοί σύντροφοι με την τοποθέτησή τους σχετικά με το εκλογικό αποτέλεσμα. Εκείνοι οι σύντροφοι που μιλάνε για απομονωτισμό, μη εφαρμογή του προγράμματος, για μη σωστή επικοινωνιακή πολιτική στην τηλεόραση, έχουν αστικό κριτήριο για την εκλογική μάχη. Το αποτέλεσμα ήταν τέτοιο γιατί η κρίση επιδρά πολλαπλά στη συνείδηση των εργαζομένων και των λαϊκών στρωμάτων. Το αρνητικό αποτέλεσμα ήταν απότοκο του πολύ χαμηλού βαθμού οργάνωσης και πολιτικοποίησης των εργατών και των άλλων λαϊκών ανθρώπων που συνθλίβονται από την πολιτική των μονοπωλίων και την κρίση. Επίσης, οι αγώνες που αναπτύχθηκαν το τελευταίο διάστημα έμειναν στη στενή αντιμνημονιακή και αντικυβερνητική πολιτική παρόλο που είχαν και ανεβασμένες μορφές πάλης. Το περιεχόμενο όμως ήταν ρηχό και αναντίστοιχο της επίθεσης που δέχθηκαν τα λαϊκά στρώματα.

Σαφώς και από τη μεριά του Κόμματος δεν κάναμε ό,τι μπορούσαμε γιατί έπρεπε να προβάλλουμε τους αγώνες και τις κατακτήσεις που έγιναν τόσο καιρό μέσα στην κρίση και πρωτοπόροι σε αυτό ήταν οι κομμουνιστές και το ταξικό κίνημα. Επρεπε η προπαγάνδα μας να είναι πιο άμεση, πιο απτή και πιο ζωντανή και να μην αντιμετωπίσουμε το διαδίκτυο με τόσο περιφρονητικό τρόπο, την ίδια στιγμή που έχουν στηθεί ολόκληρες ιστοσελίδες που κάνουν αντιπαράθεση σε κάθε πτυχή της στρατηγικής και της τακτικής του ΚΚΕ. Επίσης, η φράση «διορθώστε την ψήφο σας» ήταν πέρα για πέρα ατυχής και ελιτίστικη.

Εμείς ως κομμουνιστές το βάρος πρέπει να το ρίξουμε στην ταξική ανασύνταξη του εργατικού-λαϊκού κινήματος, στη δόμηση της Λαϊκής Συμμαχίας και να διορθώσουμε επιμέρους πλευρές που αδυνατίζουν την παρέμβασή μας, όπως είναι οι παραπάνω.

Τέλος, είναι ανάγκη να ανέβει το επίπεδο ιδεολογικοπολιτικής συγκρότησης συνολικά. Σε αυτό θα βοηθήσει ένα θεωρητικό εργαστήρι όπως ήταν παλιά το ΚΜΕ.

Καλή επιτυχία στις εργασίες του 19^ου Συνεδρίου,

ΜΕ ΕΠΑΝΑΣΤΑΤΙΚΗ ΑΙΣΙΟΔΟΞΙΑ ΓΙΑ ΕΝΑ ΠΡΟΓΡΑΜΜΑΤΙΚΟ ΒΗΜΑ ΜΠΡΟΣΤΑ.