«Το ατσάλι δένεται στη μεγάλη φωτιά και στο δυνατό ψύχος.

Τότε γίνεται δυνατό και τίποτα δεν φοβάται.

Ετσι ατσαλώθηκε και η δική μας γενιά και έμαθε να μην παραδίνεται...»

Νικολάι Οστρόφσκι

Το Κόμμα μας σε δύσκολες συνθήκες οικονομικής καπιταλιστικής κρίσης, υποχώρησης του διεθνούς Κομμουνιστικού Κινήματος, σε μία αδιάκοπη πορεία των δύσκολων τελευταίων χρόνων, με τις Θέσεις του 19ουΣυνεδρίου και τα Σχέδια Προγράμματος και Καταστατικού θεμελιώνει την επαναστατική στρατηγική του ένα σκαλοπάτι πιο πάνω και χωρίς περιστροφές συνεχίζει να λέει στον εργάτη: Εσύ να πάρεις πρέπει την εξουσία!

Για αυτό σαν έτοιμοι από καιρό, με τις πιο σύγχρονες μεθόδους προπαγάνδας, η αστική τάξη και οι ιδεολόγοι της εξαπολύουν χυδαία επίθεση στο ΚΚΕ, παράλληλα με τα εξοντωτικά αντιλαϊκά μέτρα και την καταστολή που τσακίζουν το λαό. Δεν είναι τυχαίο που αυτά πάνε χέρι-χέρι. Ειδικά σε αυτές τις δύσκολες συνθήκες, που τα λαϊκά νοικοκυριά πληρώνουν την κρίση των κεφαλαιοκρατών, θέλουν ένα εργατικό κίνημα σμπαραλιασμένο και ένα ΚΚ αλλοιωμένο. Και προσπαθούν να πείσουν για ποιο; Οτι η εργατική τάξη δεν πρέπει να πάρει στα χέρια της την εξουσία; Γιατί αυτό τους καίει! Η σύγχρονη επεξεργασία του Προγράμματος του Κόμματος είναι αγκάθι στο μάτι τους. Η πρεμούρα τους να ασκήσουν πίεση στο ΚΚΕ, ώστε να αλλοιώσουν το χαρακτήρα του, βρίσκει ατσάλινο τοίχος στην επαναστατική στρατηγική μας και στους κομμουνιστές που την υπερασπίζονται και πείθουν με αυτή στους χώρους δουλειάς, στη νεολαία, δίνοντας τη μάχη της Απειθαρχίας και της Ανυπακοής. Θέλουν με τα μπούνια να εμπλακούμε σε μία κυβέρνηση που θα πείθει με ψέματα το λαό ότι μέσα στον καπιταλισμό θα του λύσει τα προβλήματα. Σε ποια χώρα έγινε αυτό; Σε ποια καπιταλιστική χώρα «αριστερή κυβέρνηση» εξυπηρέτησε τις ανάγκες του λαού; Σε καμία! Ο καπιταλισμός έχει σαπίσει, τα έχει φάει τα ψωμιά του και αυτό δεν κρύβεται με τίποτα. Οι κρίσεις του τον αποκαλύπτουν! Η αντίθεση της κοινωνικοποιημένης εργασίας με την ιδιοποίηση της παραγωγής της από λίγους ξεσκίζει τα σωθικά του καπιταλισμού.

Σε αυτές τις δύσκολες συνθήκες δεν το κρύβουμε, παλεύουμε καθημερινά για να προετοιμάσουμε την εργατική τάξη και τους συμμάχους της για τη σοσιαλιστική επανάσταση! Για αυτό υπάρχουμε.

Σε αυτές τις συνθήκες με όπλο τη στρατηγική μας χρειάζεται ιδεολογικοπολιτική και οργανωτική επαγρύπνηση. Η στρατηγική μας όμως δε θα οργανώσει και δε θα διαφωτίσει από μόνη της. Αυτό σημαίνει ότι χρειάζεται σκληρή προσπάθεια από εμάς τα μέλη του Κόμματος και της ΚΝΕ, να βοηθήσουμε όσους ταλαντεύονται, όσους εγκλωβίζονται. Δεν είναι εύκολο! Η ευθύνη στις πλάτες μας πρέπει ταυτόχρονα και να βαραίνει αλλά και να μας κάνει ικανούς καθημερινά στους χώρους δουλειάς, στη νεολαία, να εξειδικεύουμε τις θέσεις μας, την πείρα μας και το επόμενο διάστημα να οργανωθούν αγώνες με βάση τα καθημερινά προβλήματα και με στόχο την ανατροπή των μονοπωλίων. Ακόμα και το ότι χρειάζεται να πείσουμε για το αυτονόητο, χρειάζεται να μας πεισμώνει και να μας ατσαλώνει καθώς η κομματική οικοδόμηση και η συσπείρωση ευρύτερων λαϊκών δυνάμεων είναι βασικά μας καθήκοντα. Ο σχεδιασμός και η καθημερινή δράση μας που υποτάσσονται στην στρατηγική μας πρέπει να δουλεύονται με βάση τα παραπάνω.

Είναι ξεκάθαρη η σκληρότητα της ταξικής πάλης και οι σημερινές συνθήκες στις οποίες διεξάγεται. Οι σκληρές συνθήκες στα εργοστάσια, στους χώρους δουλειάς, η κατάσταση στην Υγεία, στην Παιδεία που εξαθλιώνουν ακόμα πιο πολύ τη ζωή των εργαζομένων δεν πρέπει να γίνουν εμπόδιο στο συνεπή ταξικό αγώνα αλλά η αιτία. Σε αυτή τη βάση είναι αναγκαίο να ξεπεράσουμε κάθε υποκειμενική δυσκολία, είτε ατομική είτε συλλογική και να ριχτούμε με αυτοθυσία στη μάχη για τη συγκέντρωση δυνάμεων με βάση τα σημερινά προβλήματα στους χώρους δουλειάς, στους φτωχούς αγρότες, στη νεολαία. Αυτή η δουλειά για τη Λαϊκή Συμμαχία είναι δική μας, είναι καθήκον μας να αναδειχθούν πρωτοπόροι αγωνιστές, να πατήσουν γερά στα πόδια τους ταξικές δυνάμεις να πρωτοστατήσουν και να συσπειρωθούν ακόμα περισσότεροι.

Πιο συγκεκριμένα, στη νεολαία είναι επιτακτική ανάγκη να αναδεικνύουμε καθημερινά την πείρα και τα συμπεράσματά μας από το σοσιαλισμό που οικοδομήθηκε στην ΕΣΣΔ καθώς σήμερα όλο και λιγότεροι νέοι μαθαίνουν για αυτή την ιστορική κατάκτηση, και όχι τυχαία. Κανένα αστικό σχολείο ή πανεπιστήμιο, που μας μαθαίνει την ατομική λύση, δεν κάνει λόγο για μια τέτοια κοινωνία χωρίς εκμετάλλευση, και βεβαίως όπου πάει να γίνει αναφορά μόνο λάσπη έχει να διδάξει. Η παρέμβασή μας λοιπόν πρέπει να είναι μέσα από τις καθημερινές μας κουβέντες αναδεικνύοντας το γιατί εν τέλει ο σοσιαλισμός είναι όχι απλά εφικτός, η ιστορική εξέλιξη της κοινωνίας, αλλά αναγκαίος και επίκαιρος όσο ποτέ. Χρειάζεται να εμβαθύνουμε σε πιο συγκεκριμένα ζητήματα της σοσιαλιστικής οικοδόμησης όπως η Παιδεία που υπήρχε, το σύστημα Υγείας, η ψυχαγωγία, βασικά στοιχεία που στον καπιταλισμό μόνο αυτονόητα δεν είναι και χτυπιούνται όλο και πιο πολύ. Ετσι θα καταφέρουμε να χτυπήσουμε και τη μοιρολατρία που υπάρχει στη νεολαία, ότι τίποτα δεν αλλάζει, ότι πρέπει να ζούμε με το κεφάλι σκυφτό.

Παράλληλα το σύνθημα Απειθαρχίας και Ανυπακοής, που πολύ σωστά πρόβαλλε το Κόμμα μας ως στοιχείο ενδυνάμωσης και εμπειρίας του εργατικού-λαϊκού κινήματος, πρέπει να μπει πιο στοχευμένα και πιο έντονα και στη ζωή της νεολαίας. Ειδικά στις συνθήκες που βιώνουμε πρέπει η νεολαία, που την θέλουν να συνηθίζει σε μισθούς πείνας, σε πετσοκομμένα δικαιώματα, που δεν έχει εμπειρία από ταξικούς αγώνες, να διαπαιδαγωγηθεί να μην φοβάται τους αστικούς νόμους, να απειθαρχεί στην κρατική και εργοδοτική τρομοκρατία, να μην σκύβει το κεφάλι σε κάθε επιταγή του κεφαλαιοκρατών, να μη φοβάται τις θυσίες που συνεπάγεται ο ταξικός αγώνας. Ετσι πρέπει να μαθαίνει η νεολαία μας, να αγωνίζεται για τη ζωή της!

Οι Θέσεις δείχνουν την αποφασιστικότητα του Κόμματος να προχωρήσει ως το τέλος και να επιμένει να λέει ότι ο κομμουνισμός είναι το μέλλον της ανθρωπότητας και να αγωνίζεται για αυτόν. Δε συνθηκολογούμε με τον ιμπεριαλισμό, η ιστορία θα προχωρήσει και θα είμαστε εμείς στην πρωτοπορία, με την πείρα από την πρώτη προσπάθεια οικοδόμησης του σοσιαλισμού-κομμουνισμού, από τα 94 χρόνια αγώνων και θυσιών του Κόμματός μας και την πίστη στην επαναστατική θεωρία και τις επαναστατικές αρχές λειτουργίας μας! Ζήτω το 19ο Συνέδριο του ΚΚΕ!

Το Σχέδιο προγράμματος έρχεται να εξηγήσει όλα και αυτά για τα οποία αναρωτιόμουν για ποιο λόγο συνέβαιναν στη καθημερινή δράση του Κόμματος και της ΚΝΕ. Ειδικά σε όσους έχουν ζήσει τη ανασυγκρότηση και τη μαζικοποίηση της ΚΝΕ απ το '96 και μετά, το πρόγραμμα έρχεται να λύσει όλες τις απορίες για τις θέσεις, την τακτική και τις αποφάσεις του Κόμματος τα τελευταία 5-6 χρόνια. Θέσεις και πρακτικές πρωτόγνωρες για την ιστορία όχι μόνο του ΚΚΕ αλλά και γενικά του παγκόσμιου κομμουνιστικού κινήματος. Μερικές απ' αυτές τις απορίες έχουν να κάνουν με την τρομακτική συρρίκνωση και απομαζικοποίηση στο χώρο της νεολαίας, το ιστορικά χαμηλότερο ποσοστό του ΚΚΕ σε εκλογές, τη διάλυση των μαθητικών ΟΒ, το χάσιμο σχεδόν των μισών ψήφων της ΠΚΣ σε σχέση με το 2008, την αδυναμία να υπερψηφιστούν τα πλαίσιά μας σε φοιτητικές συνελεύσεις, την αναιμική ενίσχυση των δυνάμεων μας στα σωματεία εν μέσω κρίσης και διάλυσης της ΠΑΣΚΕ και της ΔΑΚΕ σε πολλά απ' αυτά. Το πρόγραμμα έρχεται να επισφραγίσει τη δικαίωση της αριστερίστικης ομάδας Γράψα 24 χρόνια μετά. Κυρίως σε όσα έχουν να κάνουν με τη ΚΝΕ, την πρόταση εξουσίας που καταθέτουμε στο λαό (17 χρόνια μας κατηγορούσαν οι ΝΑΡίτες ότι το ΑΑΔΜ είναι ρεφορμιστικό, ότι το μέτωπο θα πρέπει να είναι «αντικαπιταλιστικό»!) και τα άμεσα καθήκοντα που (δεν) θέτουμε στο λαό. Είναι ένα εκσυγχρονισμένο copypaste όλων των ζητημάτων που έθεταν τότε οι οπορτουνιστές.

Ποιος να το έλεγε πως ο λαός θα γέμιζε τις πλατείες όλης της χώρας και το Κόμμα θα παρακολουθούσε τις εξελίξεις απ' την τηλεόραση. Απαράδεκτη η θέση 25. Ποτέ το ΚΚΕ στην ιστορία του χωρίς στοιχεία δε μίλησε για έλεγχο κινήματος από αστικούς μηχανισμούς. Φυσικά και ήταν ανώριμο το ξέσπασμα των αγανακτισμένων, με λάθος αιτήματα, στόχους, ευάλωτο στους διάφορους μηχανισμούς. Μα πώς θα μπορούσε να γίνει αλλιώς όταν το κόμμα της εργατικής τάξης με μια ελιτίστικη λογική λείπει από εκεί; Ποιος, δηλαδή, θα έδινε πολιτικά χαρακτηριστικά σε όλο αυτό, ποιος θα το συνέδεε με το εργατικό κίνημα; Οι νεοπασόκοι του ΣΥΡΙΖΑ; Οι γκρούπες της ΑΝΤΑΡΣΥΑ; Είναι ενδεικτικό το παράδειγμα αυτό για τις αντιδράσεις μας τα τελευταία χρόνια σε κάθε ανώριμο ξέσπασμα του λαού. Πάντοτε σχεδιάζαμε πώς θα διεισδύσουμε σε τέτοια ξεσπάσματα του λαού και της νεολαίας για να τους δώσουμε το δικό μας τόνο, να τα φέρουμε κοντά στη δική μας πολιτική και επικρίναμε όσους αριστεριστές έκαναν ακριβώς ό,τι εμείς σήμερα (υψηλή κριτική μακριά απ' τις μάζες).

Διαβάζω από ορισμένα στελέχη ότι επιτέλους ξεκαθαρίζουμε πως μόνο με ένοπλη σύγκρουση λύνεται το ζήτημα της εξουσίας, ότι για πρώτη φορά δεν αφήνουμε περιθώρια σε κοινοβουλευτικές αυταπάτες. Δηλαδή, πότε ακριβώς και σε ποιο Πρόγραμμα ή Συνέδριο της ιστορίας του το ΚΚΕ ισχυρίστηκε κάτι διαφορετικό; Θα είχε ιδιαίτερο ενδιαφέρον να το πει, όποιος το πιστεύει, ανοιχτά ότι «ο Χαρίλαος ήταν και λίγο οπορτουνιστής», «το ΑΑΔΜ είχε και λίγο απ' τη θεωρία των σταδίων», «τη δεκαετία του '80 είχαμε και λίγο δεξιές θέσεις». Με ευθύνη (προφανώς και με σχέδιο) της κομματικής καθοδήγησης τέτοιες απόψεις ζυμώθηκαν πλατιά στα μέλη του ΚΚΕ τα τελευταία χρόνια. Αν εξαιρέσουμε τις απόψεις ελάχιστων στελεχών (13ο και 15ο συνέδριο) που ανοιχτά ζητούσαν την «αναθεώρηση της θέσης μας για έξοδο απ' την ΕΟΚ» και την «κατάργηση του όρου δικτατορία του προλεταριάτου», ποτέ η πλειοψηφία του ΚΚΕ και σε κανένα κομματικό κείμενο δεν ξέπεσε σε τέτοιες θέσεις. Προς τι η πρεμούρα λοιπόν να δείξουμε πως τώρα είμαστε πιο επαναστάτες από ποτέ;

Ενδεικτικός είναι ο χαιρετισμός της τροτσκιστικής γκρούπας Δ.Ε.Α. (συνιστώσα ΣΥΡΙΖΑ) στο Σχέδιο προγράμματος, καθώς όπως λένε εγκαταλείπουμε, επιτέλους, τη θεωρία των σταδίων (ένα ανύπαρκτο για κάθε μαρξιστή - λενινιστή ζήτημα που μόνο οι τροτσκιστές και οι ΝΑΡίτες θέτουν εδώ και δεκαετίες). Απαράδεκτη, αντιλενινιστική κι ενάντια στο ισχύον Πρόγραμμα η Θέση της ΚΕ ότι είμαστε ενάντια σε οποιαδήποτε κυβέρνηση μέσα στοn καπιταλισμό. Ποτέ δεν τοποθετήθηκαν οι κομμουνιστές ΓΕΝΙΚΑ, ΑΟΡΙΣΤΑ και ΑΦΗΡΗΜΕΝΑ ενάντια σε μια κυβέρνηση στο έδαφος του καπιταλισμού (εδώ φυσικά και δεν εννοώ την «αριστερή» κυβέρνηση Τσίπρα που σωστά δε θέσαμε καν υπό συζήτηση). Τέτοια, όχι δικτατορία του προλεταριάτου, αλλά κυβέρνηση στο έδαφος του καπιταλισμού (όχι, όμως, «αστική κυβέρνηση»!), χωρίς να έχει ανατραπεί ακόμη πλήρως η οικονομική εξουσία της αστικής τάξης, ήταν η "δημοκρατική δικτατορία του προλεταριάτου και της αγροτιάς" του Λένιν από το 1905 μέχρι το 1917. Τέτοια ήταν η "επαναστατική-δημοκρατική κυβέρνηση" του Λένιν από τον Απρίλη μέχρι το Σεπτέμβρη του 1917. Τέτοιοι ήταν οι δύο τύποι εργατικών κυβερνήσεων ("εργατοαγροτική κυβέρνηση" και "εργατική κυβέρνηση με συμμετοχή των κομμουνιστών") που προσδιορίζονται από το 4ο Συνέδριο της ΚΔ το 1922 (υπό την πλήρη καθοδήγηση του Λένιν). Τέτοια ήταν, η «κυβέρνηση του βουνού», η Λαϊκή Δημοκρατία για την οποία πάλευε το ΕΑΜ.

Αντί επιλόγου μια (δυστυχώς) επίκαιρη υπόμνηση του Ενγκελς και του Λένιν (βλ. «Αριστερισμός»): «Κανένας συμβιβασμός; Να τι έγραφε το 1874 ενάντια στη διακήρυξη των 33 κομμουνάρων - μπλανκιστών ο Ενγκελς "Εμείς είμαστε κομμουνιστές" (έγραφαν στη διακήρυξή τους οι κομμουνάριοι - μπλανκιστές) "γιατί θέλουμε να φτάσουμε στον σκοπό μας χωρίς να σταματήσουμε σε ενδιάμεσα στάδια, χωρίς να κάνουμε συμβιβασμούς, που απλώς απομακρύνουν τη μέρα της νίκης και παρατείνουν την περίοδο της σκλαβιάς". Οι γερμανοί κομμουνιστές είναι κομμουνιστές, γιατί μέσα απ' όλα τα ενδιάμεσα στάδια και τους συμβιβασμούς, που δεν τους δημιούργησαν αυτοί, αλλά η πορεία της ιστορικής ανάπτυξης, βλέπουν καθαρά και επιδιώκουν συνεχώς τον τελικό σκοπό, δηλαδή την εξαφάνιση των τάξεων και τη δημιουργία ενός κοινωνικού καθεστώτος, όπου δε θα υπάρχει πια θέση για την ατομική ιδιοκτησία στη γη και σε όλα τα μέσα παραγωγής. Οι 33 μπλανκιστές είναι κομμουνιστές γιατί φαντάζονται, πως μια και θέλουν να υπερπηδήσουν τα ενδιάμεσα στάδια και τους συμβιβασμούς, είναι εντάξει η δουλειά και πως αν η μάχη "αρχίσει" αυτές τις μέρες -πράγμα που το πιστεύουν απόλυτα- και η εξουσία πέσει στα χέρια τους, τότε μεθαύριο "θα εφαρμοστεί κιόλας ο κομμουνισμός". Συνεπώς, αν δεν μπορούν να το κάνουν αυτό αμέσως, τότε θα πει πως δεν είναι κομμουνιστές. Τι παιδική αφέλεια να ανάγουν την ανυπομονησία τους σε θεωρητικό επιχείρημα!" (Φ. Ενγκελς, "Το πρόγραμμα των κομμουνάρων - μπλανκιστών")».

Πέρα απ' την ορθότητα ή όχι των Θέσεων του 19ου Συνεδρίου και των σχεδίων Προγράμματος - Καταστατικού, σημασία έχει και η εξέλιξη του καπιταλισμού. Θεωρητικά, ιστορικά, πράξη παρόντος, βραχυπρόθεσμου και μεσοπρόθεσμου μέλλοντος.

Κι αυτή η πράξη, π.χ. στην Ελλάδα, δε βιώνεται απ' όλον τον πληθυσμό το ίδιο. Η ρήση «όλοι στο ίδιο καζάνι βράζουμε», παραπλανά. Αστοί και μεσοαστοί είναι εκτός καζανιού, άσχετα αν στην πορεία κάποιοι γίνουν γεύμα των μονοπωλίων που παραγιγαντώνονται. Οι υπόλοιποι, ναι μεν βράζουμε στο ίδιο καζάνι, μα σε διαφορετικούς βαθμούς. Φτωχοί άνεργοι, μικροαστοί άνεργοι, υποαπασχολούμενοι, εργαζόμενοι των 200 - 300 ευρώ, 500, 900, 1.500, 2.500, με ιδιόκτητο σπίτι ή όχι, με χρέη ή όχι, μικροεπαγγελματίες και αγρότες που αντέχουν ακόμη, λιγότερο, καθόλου, ήδη φουνταρισμένοι, επιστήμονες, διανοούμενοι καλοβολεμένοι, μισοβολεμένοι, άνεργοι, ημιάνεργοι κ.λπ.

Είναι όλο εκείνο το «υλικό» που θα πραγματοποιήσει τη συνεργασία στη βάση. Την αδιαμφισβήτητα σωστή πολιτική συμμαχιών του ΚΚΕ!

Πολύ δε περισσότερο που τάση είναι η προς τα κάτω ισοπέδωση για το συντριπτικά μεγαλύτερο μέρος του πληθυσμού, κι αυτό δεν αλλάζει με καμιά δύναμη. Οποιος ισχυρίζεται το αντίθετο Είναι:

Α) Βαθιά νυχτωμένος. Θα υποστεί «άγριο» ξύπνημα.

Β) Πασοκοποιημένος. «Τσιμπάει» σε ταξίματα για ρουσφέτια (...ΔΕΞΙΑ, ...ΑΡΙΣΤΕΡΑ, ...ΦΑΣΙΣΤΟΝΑΖΙΣΤΙΚΑ).

Γ) Καλοβολεμένος «πασοκοποιημένος»:

«H Ελλάδα βουλιάζει; Εγώ μένω στον αφρό! Ενας αρχιτέκτονας, μαγαζάτορας, δημόσιος υπάλληλος, εκπαιδευτικός .κλπ., σώνει το τομάρι του; Εγώ είμαι αυτός! ...Μα για να επιπλεύσω Εγώ, πρέπει να σωθεί ο καπιταλισμός. Μόνο ν' αποκτήσει λίγη ομορφάδα, να φάνε κι οι πεινασμένοι μια φασολάδα, μην πεθάνουν κι απ' την πείνα. Οι καπιταλιστές, τα μονοπώλια, τρώνε τρισεκατομμύρια; Αδιαφορώ. Φτάνει που βολεύομαι κι Εγώ. Γιατί να χαλάσει τώρα η σειρά; Βιομηχανίες, βαπόρια, βίλες, κότερα, επαύλεις, αμαξάρες, ελικόπτερα, τράπεζες αυτοί; Δουλίτσα, μεζονετούλα, εξοχικούλι, αμαξάκι, μηχανούλα, βαρκούλα και καταθεσούλα Εγώ! Μια χαρά!!! Οι άλλοι βέβαια δε θα έχουν πλέον ούτε χαρτόκουτο ν' απαγκιάσουν. Ε, πάντα έτσι ήταν λίγο - πολύ. Τι να κάνω τώρα; Να κοντραριστώ για δαύτους με ντόπιο και ξένο κεφάλαιο, μονοπώλια, ΕΕ και τους ΣΥΝ αυτώ; Γιατί; Επειδή το 60% καταναγκάζεται σ' επιβίωση - θάνατο επιπέδου 100 - 200 χρόνια πίσω; Αυτή είναι η ζωή. Δεν αλλάζει. Αιώνιος ο καπιταλισμός. Μόνο που το ΚΚΕ βάλθηκε να μου κάνει χαλάστρα τώρα στα δύσκολα. Αντί να συμμαχήσει με ΣΥΡΙΖΑ, ΑΝΤΑΡΣΥΑ, ΑΡΙΣΤΕΡΟΠΑΣΟΚΟΥΣ και ΛΟΙΠΟΥΣ ΑΡΙΣΤΕΡΟΔΕΞΙΟΥΣ, να περάσει ο καπιταλισμός τη στενωπό μην ξεβολευτώ Εγώ, σήκωσε μπαϊράκι! Με 4,50% και τολμάει να οραματίζεται ακόμη επανάσταση! Επειδή δηλαδή ψωμολυσσάνε 1.500.000 άνεργοι (ΚΑΙ Θ' ΑΥΞΗΘΟΥΝ), τόσοι κι άλλοι τόσοι χαμηλόμισθοι και υποαπασχολούμενοι, πρέπει να χάσω κι Εγώ τη βολή μου;;; Αίσχος!!!»

Τι διακρίνουμε εδώ; Αυταπάτες... α) Μπόρα είναι, θα περάσει. β) Ρουσφετολογία, ...χωρίς αντίκρισμα. γ) Μόνο εμένα δε θα καταβροχθίσουν οι καρχαρίες...

Αυταπάτες και συνειδησιακή διάβρωση μαζί. Ισχυρότατο(!!!) κράμα. Μπορεί να τους σύρει στην αντίδραση; Ναι, διότι αρνούνται να πιστέψουν ότι ο καπιταλισμός πέρασε στο τελευταίο στάδιο σήψης. Οτι αυτή είναι η εξέλιξή του. Οτι οικονομική γιατρειά για τους λαούς δεν παίρνει, ούτε(!) με ...μεταμόσχευση. Οτι όλο και σκληρότερη βαρβαρότητα έχει να προσφέρει στους λαούς.

Θρέφουν (καλλιεργούμενες) φρούδες ελπίδες, πως η ελπίδα πεθαίνει τελευταία... Χωρίς αυτές, θα ερχόντουσαν στα ίσα και σταράτα αντιμέτωποι με την αλήθεια και θ' απέρριπταν τη μέχρι τώρα στάση ζωής τους. Θα έπαυαν και να υποκρίνονται πως δεν ξέρουν, ή δεν καταλαβαίνουν, τι λέει το ΚΚΕ.

Εκ των πραγμάτων όμως, πρώτα θα πεθάνει η ελπίδα και μετά αυτοί. Στην κηδεία της, λοιπόν, το ΚΚΕ πρέπει να είναι πανέτοιμο! Με τα χέρια γιομάτα χαμόγελα! Οχι βέβαια για να παρηγορήσει τους πενθούντες, αλλά για να τους οδηγήσει στο ...γλέντι!!!

Για να είναι όμως το ΚΚΕ πανέτοιμο για την ...κηδεία και το ...γλέντι, οφείλει να προετοιμάζει τον πληθυσμό για τις εξελίξεις και απ' τα πριν να έχει κανονίσει τις δουλειές του. Ολα τακτοποιημένα και ξεκαθαρισμένα. Αλίμονο, να έτρεχε πανικόβλητο την τελευταία στιγμή. Θα ήταν εγκληματικό(!!!) λάθος σε βάρος της εργατικής τάξης και των συμμάχων της.

Δε θα διέφερε από συμμετοχή του σε κυβέρνηση εντός αστικών πλαισίων. Σε κυβέρνηση κράτους ιμπεριαλιστικού! (Δεν νοείται μικρό ή μεγάλο ανεπτυγμένο καπιταλιστικό κράτος μη ιμπεριαλιστικό και σε μη ιμπεριαλιστική αλληλεξάρτηση, μεγαλύτερη ή μικρότερη).

Σημαντικότατη(!!!) παρακαταθήκη εντέλει, αμύθητος πλούτος κληρονομιάς για το μέλλον της ταξικής πάλης και τις επόμενες γενιές, η λεβέντικη(!!!), επαναστατική(!!!) άρνηση του ΚΚΕ στις ...συνεργασίες και τις πρωθυπουργικές και υπουργικές καρέκλες που του ...πρόσφερε ο ΣΥΡΙΖΑ...

Πλήρωσε με τη μισή εκλογική δύναμή του; Μικρό το κακό. Θα ήταν μεγάλο, αν έχανε το επαναστατικό κομμάτι του. Γιατί αν το ΚΚΕ ενέδιδε, υπέκυπτε, στις τρομερές πιέσεις να καταντήσει σοσιαλδημοκρατικό κόμμα σαν το ΣΥΡΙΖΑ και τους ΣΥΝ αυτώ, ένα είναι σίγουρο: Θα κέρδιζε ψηφοφόρους αλλά θα έχανε τους επαναστάτες. Τους κομμουνιστές. Αυτοί, θα «έχτιζαν» το ΚΚΕ απ' την αρχή, ακόμη κι αν τους είχαν κλέψει τα σύμβολα του κόμματος, το «Ριζοσπάστη», τον «Περισσό» τελικά...

Ευτυχώς όμως, το ΚΚΕ παραμένει επαναστατικό!!! Μαρξιστικό - Λενινιστικό!!! Υπάρχει για το λόγο που δημιουργήθηκε! Για να οργανώσει το λαό ν' ανατρέψει τον καπιταλισμό, άρα να τον καθοδηγήσει στην επίτευξη της σοσιαλιστικής - κομμουνιστικής επανάστασης (όταν έρθει η ώρα) και στην οικοδόμηση του σοσιαλισμού - κομμουνισμού.

Για να είναι συνεπές όμως στις υποχρεώσεις του, δεν φτάνει η σωστή πολιτική του στην πράξη. Πρέπει και ν' αποτυπώνεται ατόφια(!) στο Πρόγραμμα και το Καταστατικό του.

Ε, λοιπόν, σεργιάνισα αράδα - αράδα τις Θέσεις για το 19ο ΣΥΝΕΔΡΙΟ, καθώς και τα σχέδια Προγράμματος και Καταστατικού, κι ένιωσα απόλυτα ασφαλής! Δικαιωμένη, κατά μία έννοια!

Το Κόμμα μου, το κόμμα των φτωχών εργατών που δεν έχουν να χάσουν παρά μόνο τις αλυσίδες τους, είναι στα χέρια μου! Είναι δικό μου! Δικό μας! Των προλετάριων!!!

Ξέρετε πόσοι γινόμαστε ταχιά οι προλετάριοι; Η συντριπτική πλειοψηφία του πληθυσμού. Κι αυτό θα προκύψει με τη βίαιη προλεταριοποίηση μικροεπαγγελματιών, επιστημόνων, διανοούμενων, αγροτών κ.λπ. Κι όλοι, μέσα από ανεργία, υποαπασχόληση, χαρατσοκέφαλα, φοροεπιδρομές, ακρίβεια και χρέη, με την ανατροπή του καπιταλισμού μόνο τα δεσμά μας θα έχουμε να χάσουμε!

Και τι δεσμά...!!! Με φωτιά και σίδερο ενισχυμένα, γιατί ο καπιταλισμός μόνο με πόλεμο μπορεί να βγει προσωρινά απ' τις απανωτές πλέον κρίσεις του.

Εχουν όμως οι φύλακες γνώση... Γυρνάμε τον άδικο πόλεμό «τους» μπούμερανγκ εναντίον τους, με το δίκαιο πόλεμό «μας»! Αυτόν της σύγχρονης εργατικής τάξης και των άλλων λαϊκών στρωμάτων, για την απελευθέρωσή τους απ' τα καπιταλιστικά δεσμά!

Ζήτω το 19ο Συνέδριό μας που θα στείλει περήφανο χαιρετισμό στο 18ο!!!

Είναι σίγουρο ότι πολύ σύντομα η κοινωνία θα απαιτήσει ένα άλλο πολιτικό σύστημα. Το γνωρίζει και το σύστημα και για αυτό προσπαθεί να χειραγωγήσει την κοινωνία, δημιουργώντας συνεχώς νέα πολιτικά σχήματα του ιδίου συστήματος, κάνοντάς του λίφτινγκ. Ετσι, η κοινωνία τρέφει ψευδαισθήσεις ότι μπορεί να βρει λύση μέσα από το ίδιο το σύστημα.

Ομως, η κρίση του καπιταλιστικού συστήματος είναι τέτοια, που δεν μπορεί και δεν επιθυμεί να δώσει τίποτα. Η επίθεση είναι πλέον σε όλα τα μέτωπα και απαιτεί συμμαχία όλων των κοινωνικών στρωμάτων που δέχονται επίθεση. Η πολιτική των επιμέρους ρήξεων δεν μπορεί πλέον να φέρει κανένα αποτέλεσμα. Δεν υπάρχουν περιθώρια για επιμέρους κατακτήσεις. Καθημερινά το πολιτικό προσωπικό του κεφαλαίου το δείχνει με τον αυταρχισμό του σε όσους ξεσηκώνονται ξεκαθαρίζοντας ότι δεν υπάρχουν περιθώρια διαφοροποιήσεων.

Η οργάνωση του Κόμματος οφείλει να εξασφαλίσει το δημοκρατικό συγκεντρωτισμό, για την ενότητα της πολιτικής, αλλά σε επίπεδο δράσης στο κίνημα, πρέπει να είναι εγγυητής σύντομων και συντονισμένων δράσεων σε όλα τα μέτωπα, με σκοπό την ενότητα του μετώπου με πρωτοπόρα την εργατική τάξη. Να απαιτήσει το μέτωπο, τη δική του εργατική λαϊκή εξουσία, μέσα από τους αγώνες που θα δώσει. Να ξεκαθαρίσει ότι δε θα την πάρει μέσα από εκλογές. Για να συμβεί αυτό πρέπει να απαλλαγεί από κοινοβουλευτικές αυταπάτες. Τα μέλη του Κόμματος οφείλουν να αποκτήσουν δυνατότητες εξειδίκευσης της πολιτικής του Κόμματος στο χώρο που δραστηριοποιούνται και όχι να γίνονται απλοί ταχυδρόμοι της πολιτικής γραμμής. Ναι στον πολιτικό προσανατολισμό των συνδικάτων, των συλλογικών οργάνων και των λαϊκών επιτροπών και όχι απλά και μόνο στον οργανωτικό έλεγχο, χωρίς ταυτόχρονα και τον ξεκάθαρο πολιτικό τους προσανατολισμό. Από τώρα οφείλει το Κόμμα να διατάξει τις δυνάμεις του, παράλληλα με τον αγώνα για την ανατροπή του συστήματος, να οργανώσει το λαό στις λαϊκές γειτονιές και να τον προετοιμάσει για τη δική του αυριανή Εργατική Λαϊκή Εξουσία.

Να συνεχιστεί πιο αποτελεσματικά ο διάλογος που έχει ανοίξει το Κόμμα με τους οπαδούς για όλα τα πολιτικά ζητήματα. Να κατοχυρωθεί και καταστατικά. Ετσι δοκιμάζονται τα στελέχη στη σχέση τους με την κοινωνία, εξασφαλίζοντας το δημόσιο ουσιαστικό πολιτικό διάλογο με τις δυνάμεις, που βρίσκονται στην ίδια κατεύθυνση και δεν έχουν επιλέξει ακόμα για διάφορους λόγους, να οργανωθούν στο Κόμμα. Είναι ωφέλιμο και για τους οπαδούς και για το Κόμμα.

• Για το σχέδιο Προγράμματος το ΚΚΕ

Στο κεφάλαιο 8.5

Να υπάρξει αναφορά για πόλεις αισθητικά όμορφες, αρχιτεκτονικά κτισμένες σύμφωνα με την ιστορία της κάθε περιοχής. Συμβολή της εκπαίδευσης, μελετώντας την ιστορία και την κουλτούρα, για επιστημονική εκπαίδευση χρησιμοποίησης της πέτρας στις κατασκευές. Μελέτη του πολιτισμού της κουλτούρας και των τεχνών που εξαφανίστηκαν στο χρόνο της έντονης καπιταλιστικής παραγωγής, γιατί δεν επέφεραν κέρδη.

Στο κεφάλαιο 9.2

Διατηρώ κάποιες επιφυλάξεις. Φοβάμαι, όπως είναι διατυπωμένο, ότι θα κατοχυρωθούν προϋποθέσεις για μονιμοποίηση των κοινωνικών ανισοτήτων.

Τέλος επιτρέψτε μου και κάποιες παρατηρήσεις για τη συμπεριφορά του κομμουνιστή.

Επειδή η κοινωνία ταυτίζει, και καλά κάνει, το Κόμμα, με τη στάση ζωής των μελών του, πρώτη προτεραιότητα για το μέλος είναι η καθημερινή στάση ζωής, το ήθος, η αλληλεγγύη και η απλότητα στην καθημερινή του ζωή. Οι επιρροές του συστήματος σίγουρα επιβάλλουν άλλον τρόπο ζωής. Ομως, ο κομμουνιστής πρέπει να αποτελεί πρότυπο προς μίμηση και όχι πρότυπο προς αποφυγή.

Ο αθλητισμός και η καλή φυσική κατάσταση του κομμουνιστή σηματοδοτούν στοιχεία ετοιμότητας για αγώνα και όχι στοιχεία παραίτησης και υποταγής.

Η Επιτροπή Δημόσιου Προσυνεδριακού Διαλόγου για το 19ο Συνέδριο του ΚΚΕ, υπενθυμίζει όσους επιθυμούν να πάρουν μέρος στο διάλογο ότι στο εξής και μέχρι τις 15 Μάρτη, θα γίνονται δεκτά μόνο τα κείμενα που αποστέλλονται στην Επιτροπή για δημοσίευση στο «Ριζοσπάστη». Η προθεσμία αποστολής για τα κείμενα που θα δημοσιεύσει η ΚΟΜΕΠ, έληξε στις 15 Φλεβάρη. Υπενθυμίζεται ότι ανώτατο όριο έκτασης κειμένου για τις Θέσεις στο «Ριζοσπάστη» είναι οι χίλιες (1.000) λέξεις (περιλαμβάνονται και τα άρθρα). Ανώτατο όριο έκτασης κειμένου για το Καταστατικό είναι οι πεντακόσιες (500) λέξεις.