«Προτού δώσω το πετρέλαιο στους Κινέζους συναντήθηκα με εκπροσώπους της "Τοτάλ" στο Παρίσι και τους είπα να το πάρουν. Δεν έγινε τίποτε. Εδωσα λοιπόν το πετρέλαιο στους Κινέζους και τότε δημιουργήθηκε πρόβλημα» δήλωνε απροκάλυπτα πριν δυόμισι βδομάδες ο «πρόεδρος» της Κεντροαφρικανικής Δημοκρατίας Φρανσουά Μποζιζέ σε μία προσπάθεια να εξηγήσει την άρνηση των ΗΠΑ και της Γαλλίας να τον βοηθήσουν ανοιχτά, για μία ακόμη φορά, έναντι του αντικυβερνητικού συνασπισμού ένοπλων δυνάμεων «ΣΕΛΕΚΑ» που από τις 10 Δεκέμβρη έχουν καταλάβει τουλάχιστον 10 πόλεις της χώρας και βρίσκονται σε απόσταση μερικών δεκάδων χλμ από την πρωτεύουσα Μπανγκί απειλώντας να τον ανατρέψουν...

Η παραδοχή του Μποζιζέ για τον έντονο ενδοϊμπεριαλιστικό ανταγωνισμό αναφορικά με τον τεράστιο ορυκτό πλούτο της Κεντροαφρικανικής Δημοκρατίας όχι μόνον σε πετρέλαιο (αλλά και διαμάντια, χρυσό και ουράνιο...) προδίδει, μεταξύ άλλων, την «ποιότητα» ενός ηγέτη που δε διστάζει να ξεπουλά τον τεράστιο ορυκτό πλούτο της χώρας του σε όποια ντόπια και ξένα συμφέροντα πλειοδοτήσουν, την ώρα που ο λαός του εξακολουθεί να παραμένει εγκλωβισμένος στη μέγκενη μεγάλης φτώχειας. Βέβαια, δε θα μπορούσε να κάνει διαφορετικά ένας στρατηγός που μονοπωλεί την εξουσία την τελευταία 10ετία, δηλαδή από το Μάρτη του 2003 οπότε ανέτρεψε με πραξικόπημα την τότε κυβέρνηση του προέδρου Ανγκ Φελίξ Πατασέ, ενώ ο τελευταίος πραγματοποιούσε επίσκεψη στο εξωτερικό. Τα γεγονότα άλλωστε μιλούν από μόνα τους:

• Η Κεντροαφρικανική Δημοκρατία, η χώρα των διαμαντιών, του χρυσού και του ουράνιου, είναι στην προτελευταία θέση της λίστας ανθρώπινης ανάπτυξης 179 χωρών του ΟΗΕ.
• Ο μέσος όρος ζωής ενός πληθυσμού περίπου 4.400.000 κατοίκων είναι τα 50 χρόνια, ενώ γιατρός υπάρχει «διαθέσιμος» ένας ανά 15.000 ανθρώπους και το πλησιέστερο Κέντρο Υγείας απέχει, κατά μέσο όρο, κατά 10 χλμ.
• Πάνω από το 60% του πληθυσμού «επιβιώνει» με λιγότερο από δύο δολάρια τη μέρα.
• Στον εμφύλιο πόλεμο του 2005, πολλές δεκάδες χιλιάδες πληθυσμού, κυρίως στα βορειοανατολικά της Κεντροαφρικανικής Δημοκρατίας, αναγκάστηκαν να γίνουν πρόσφυγες στην ίδια τους τη χώρα, πολλοί εκ των οποίων αργότερα αναζήτησαν ασφαλέστερο καταφύγιο στο γειτονικό Τσαντ και Καμερούν.

Η ανάφλεξη της βίας στην Κεντροαφρικανική Δημοκρατία ήταν συνεπώς θέμα χρόνου καθώς η χώρα εδώ και χρόνια μοιάζει με καζάνι που βράζει, μεταξύ άλλων, και εξαιτίας της φτώχειας και των δραματικών ελλείψεων σε υποδομές κάθε είδους.

Από την άλλη, η συγκρότηση της αντικυβερνητικής «Συμμαχίας» («ΣΕΛΕΚΑ» όπως λέγεται στη διάλεκτο της φυλής Σανγκό) μεταξύ των τριών -και έως πρότινος αντίπαλων- ένοπλων οργανώσεων με σημαντικές διαφορές (όπως λένε διάφοροι ξένοι αναλυτές) θεωρείται περιστασιακή και κατέστη δυνατή τον περασμένο Αύγουστο. Εχει υποτιθέμενο στόχο την ανατροπή της κυβέρνησης Μποζιζέ, η οποία θεωρείται υπεύθυνη για την παραβίαση της ειρηνευτικής συμφωνίας του 2007 που τερμάτισε τις συγκρούσεις του στρατού και ένοπλων αντικυβερνητικών οργανώσεων με οικονομικά ανταλλάγματα και ενσωμάτωση των τελευταίων στις ένοπλες δυνάμεις της Κεντροαφρικανικής Δημοκρατίας. Πάντως, ρεπορτάζ ξένων δικτύων, επικαλούμενα αυτόπτες μάρτυρες, αναφέρουν πως μεταξύ των μελών του «ΣΕΛΕΚΑ» βρίσκονται και ξένοι ισλαμιστές μισθοφόροι από Τσαντ, Νιγηρία και Σουδάν.

Ο εκπρόσωπος της «ΣΕΛΕΚΑ» Σαρλ Μασί, ισχυρίστηκε πως μεταξύ των αιτημάτων της οργάνωσης είναι επιπλέον ο τερματισμός της φυλετικής, οικογενειακής ευνοιοκρατίας και της διαφθοράς στους κρατικούς θεσμούς και να μπει ένα τέλος στη διασπάθιση του δημόσιου πλούτου από την κυβέρνηση Μποζιζέ.

Ωστόσο, αξίζει κανείς να παρατηρήσει πως σχεδόν ανά τακτά χρονικά διαστήματα (τέλη δεκαετίας '90, αρχές και μέσα της πρώτης δεκαετίας του 2000) κάθε τόσο διάφορες ένοπλες οργανώσεις με ασαφείς στόχους αλλά και σύνθεση επιχειρούν είτε να ανατρέψουν την εκάστοτε (συνήθως στρατιωτική...) κυβέρνηση, είτε να ασκήσουν πιέσεις προς πάσα κατεύθυνση με διάφορα ανταλλάγματα, δίχως εντούτοις ούτε μία φορά να ωφελήσουν με τη δράση τους το λαό, που υποφέρει τόσο από τη δράση ένοπλων (ενίοτε και εγκληματικών) οργανώσεων και ομάδων, όσο και από τις πολιτικές των εκάστοτε στρατιωτικο-πολιτικών κυβερνήσεων με την πλήρη στήριξη της ντόπιας αστικής τάξης και ξένων δυνάμεων που συνεχίζουν την άσκηση νεο-αποικιοκρατικών πολιτικών.

Ετσι για το λαό δεν έχει πολλή μεγάλη σημασία, υπό τις παρούσες συνθήκες, εάν οι εκπρόσωποι του «ΣΕΛΕΚΑ» θα μεταβούν ως τις 10 του μήνα στην Γκαμπόν για «ειρηνευτικές» συνομιλίες με την κυβέρνηση Μποζιζέ και την εξεύρεση «πολιτικής λύσης», πέραν βεβαίως ότι θα μπορούσε, σε μία τέτοια περίπτωση, να γλιτώσουν οι πολίτες της Κεντροαφρικανικής Δημοκρατίας από ένα ακόμη άδικο αιματοκύλισμα...

Από την άλλη περίπτωση, η παραμονή του Μποζιζέ στην εξουσία μέχρι το τέλος της θητείας του το 2016 θεωρείται επισφαλής, είτε τελικά υποστηριχτεί από ξένες ιμπεριαλιστικές δυνάμεις (όπως οι ΗΠΑ και η Γαλλία που έχουν στείλει ήδη ενισχύσεις στις στρατιωτικές δυνάμεις που διαθέτουν από καιρό στην Κεντροαφρικανική Δημοκρατία), είτε όχι.

Το Παρίσι άλλωστε, έχει εδώ και δεκαετίες σημαντικά οικονομικά συμφέροντα σε αυτή την πρώην αποικία, με ισχυρή την παρουσία και δράση γαλλικών κολοσσών όπως η πετρελαϊκή «ΤΟΤΑΛ», η εταιρεία αναψυκτικών και ζάχαρης «Castel», η εταιρεία ενέργειας και κατασκευής πυρηνικών σταθμών «AREVA», η εταιρεία κινητής τηλεφωνίας «France Telecom». Συνήθιζε επίσης ως πρότινος να αλλάζει τους ενοίκους του προεδρικού θώκου στην Κεντροαφρικανική Δημοκρατία ανά δεκαετία, ενώ διαθέτει μόνιμη στρατιωτική βάση με 320 στρατιώτες τους οποίους ενίσχυσε προ ημερών με αρκετές εκατοντάδες αλεξιπτωτιστές, που φθάνουν πλέον τους 600 στρατιωτικούς. Προς το παρόν η κυβέρνηση του Γάλλου Προέδρου Φρανσουά Ολάντ, αρνείται ανοιχτά πως θα αναλάβει στρατιωτική δράση για τη στήριξη της κυβέρνησης Μποζιζέ, ισχυριζόμενη πως δεν αναμειγνύεται στις εσωτερικές υποθέσεις της Κεντροαφρικανικής Δημοκρατίας (όπως ο προκάτοχός του Ν. Σαρκοζί που βομβάρδιζε το 2006 θέσεις αντικυβερνητικών ένοπλων δυνάμεων με θύματα πολλές δεκάδες αμάχους) και πως ό,τι κάνει θα το πράξει για να βοηθήσει τους εκεί Γάλλους πολίτες (που δεν ξεπερνούν σε αριθμό τους 1.200...).

Απ' την άλλη, οι ΗΠΑ προτιμούν τις κινήσεις στο παρασκήνιο (με παράλληλη αύξηση της στρατιωτικής κινητικότητάς τους) με το μάτι στην ανακοπή της αυξανόμενης επιρροής της Κίνας στην αφρικανική ήπειρο. Η κυβέρνηση του Αμερικανού Προέδρου Μπ. Ομπάμα αποφάσισε τέλη Δεκέμβρη την αποστολή και άλλων 50 Αμερικανών επίλεκτων κομάντος για υποστήριξη της πρόσφατης επιχείρησης εκκένωσης της αμερικάνικης πρεσβείας στην πρωτεύουσα Μπανγκί, αλλά και για παν άλλο ενδεχόμενο, αφού ήδη από τον περσινό Οκτώβρη έχουν αναπτυχθεί σε διάφορες περιοχές της χώρας δεκάδες άλλοι Αμερικανοί κομάντος με πρόσχημα τη σύλληψη του ηγέτη της ένοπλης εγκληματικής οργάνωσης «Στρατός Αντίστασης Κυρίου» (LRA) του Τζόζεφ Κόνι. Δεν είναι επίσης τυχαίο πως παραμονές Χριστουγέννων η κυβέρνηση Ομπάμα παραδέχθηκε τα σχέδια για την ανάπτυξη επιπρόσθετων 3.500 Αμερικανών στρατιωτών από την ερχόμενη άνοιξη σε περίπου 30 αφρικανικές χώρες, με πρόσχημα την πάταξη της «Αλ Κάιντα» και άλλων τρομοκρατικών οργανώσεων στην Αφρική (όπως χρησιμοποιείται τελευταία και για την πραγματοποίηση επικείμενης στρατιωτικής επέμβασης στο βόρειο Μάλι από ένοπλη αποστολή της Δυτικοαφρικανικής Οικονομικής Κοινότητας, ECOWAS, και όχι μόνον...).

Πέρα όμως από τις δυτικές ιμπεριαλιστικές δυνάμεις, στην Κεντροαφρικανική Δημοκρατία αναπτύσσονται στρατιωτικές δυνάμεις και από γειτονικές χώρες, με πρώτο το Τσαντ του οποίου ο Πρόεδρος Ιντρίς Ντεμπί υποστηρίζει ανοιχτά την κυβέρνηση Μποζιζέ. Μάλιστα, πολλοί ξένοι αναλυτές εκτιμούν ότι ο μόνος σοβαρός αντίπαλος του «ΣΕΛΕΚΑ» δεν είναι ο κακοπληρωμένος και ανεπαρκώς εξοπλισμένος στρατός της Κεντροαφρικανικής Δημοκρατίας αλλά εκείνος του Τσαντ...

Ετσι, εδώ και λίγες βδομάδες έχουν αναπτυχθεί στην Κεντροαφρικανική Δημοκρατία περίπου 2.000 Τσαντιανοί στρατιώτες, ενώ θέση κατά της προέλασης των ενόπλων του «ΣΕΛΕΚΑ» προς την πρωτεύουσα Μπανγκί έχει πάρει και η Οικονομική Κοινότητα Χωρών Κεντρικής Αφρικής (ECCAS) που προς το παρόν έχει αναπτύξει λίγες εκατοντάδες στρατεύματα κυρίως από την Γκαμπόν, τη Δημοκρατία του Κονγκό (Μπραζαβίλ) ενώ αναμένονται ενισχύσεις και από το Καμερούν.

Η συγκέντρωση όλων αυτών των ένοπλων δυνάμεων στην Κεντροαφρικανική Δημοκρατία μόνον καλά δεν μπορεί να προμηνύει για το λαό της χώρας.