ΑΠΟ ΜΕΡΑ ΣΕ ΜΕΡΑ | ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗΣ

«Θεσμοθετούν» φτηνούς εργάτες

Το βαθιά ταξικό χαρακτήρα της πολιτικής που στηρίζουν όλες οι δυνάμεις του «ευρωμονόδρομου» και της «ανταγωνιστικότητας» επιβεβαιώνουν τα μέτρα που προωθούνται σε Εργασιακά και Ασφαλιστικό. Η μείωση της αποζημίωσης λόγω απόλυσης θα λύσει τα χέρια των μεγαλοεπιχειρηματιών, προκειμένου να «ξεφορτώνονται» ακόμα πιο εύκολα τους «παλιότερους» και «ακριβότερους», όπως λένε οι καπιταλιστές τους εργαζόμενους με περισσότερα δικαιώματα, και να τους αντικαθιστούν με άλλους, που θα δουλεύουν μέσα σε συνθήκες προσαρμοσμένες στη στενότερη υπεράσπιση της «ανταγωνιστικότητας», όπως, π.χ., οι νέοι με τα 400 ευρώ.

Το νέο χτύπημα των Συλλογικών Συμβάσεων Εργασίας, είτε μέσω της διαμόρφωσης του ελάχιστου μισθού με νόμο είτε μέσω της γενίκευσης των επιχειρησιακών και ατομικών συμβάσεων, θα παρασύρει ακόμα περισσότερο τους μισθούς και τα μεροκάματα. Στόχος δεν είναι απλά η μείωση των αμοιβών, αλλά να εξασφαλιστεί η δυνατότητα της εργοδοσίας να παρεμβαίνει στους μισθούς (αλλά και συνολικά στις συνθήκες εργασίας και στα δικαιώματα των εργαζομένων) ανάλογα με ό,τι κάθε φορά επιβάλλουν οι «αντοχές» (δηλαδή την κερδοφορία) της εκάστοτε εταιρείας. Παρέμβαση που, μαζί με εκβιασμούς, τρομοκρατία και άλλες μεθοδεύσεις της εργοδοσίας, ήδη την εμφανίζουν στους κλάδους οι αστικές δυνάμεις ως «αναγκαία», «τη μόνη ρεαλιστική», «σωτήρια» και για τους εργαζόμενους. Ετσι, αφενός η εργοδοσία αποκτά μεγαλύτερη ελευθερία κινήσεων για να προσαρμόζει τους μισθούς στις δικές της ανάγκες, αφετέρου κλιμακώνει την επίθεση στις ίδιες τις συνειδήσεις των εργαζομένων, για να πιστεύουν ότι δήθεν θα μοιράζονται με τον εργοδότη τα οφέλη και τα κέρδη της εταιρείας.

Την ίδια στιγμή, τα σχέδια για πλήρη κατάργηση του σταθερού ημερήσιου χρόνου εργασίας δίνουν τη δυνατότητα στην εργοδοσία να εκτοξεύσει την εντατικοποίηση στους τόπους δουλειάς. Η παραπέρα προώθηση της ευελιξίας με τη μετατροπή της 5ήμερης εργασίας σε 6ήμερη, οι 13 ώρες δουλειάς τη μέρα χωρίς υπερωρία, σε όλους τους κλάδους, και η κατανομή του εργάσιμου χρόνου μέσα στη βδομάδα σύμφωνα με τις ανάγκες της επιχείρησης, απαλλάσσουν την εργοδοσία από προσαυξήσεις στις αμοιβές λόγω υπερωριών. Μάλιστα, τα επόμενα βήματα έχουν ήδη σχεδιαστεί, αφού τα συρτάρια της ΕΕ είναι γεμάτα σχετικές αποφάσεις και ρυθμίσεις, όπως η έκθεση Σέρκας που προβλέπει τη δυνατότητα για δουλειά μέχρι και 78 ώρες τη βδομάδα. Στα παραπάνω προστίθενται και μέτρα όπως η μείωση των εργοδοτικών εισφορών, μεγαλώνοντας ακόμα περισσότερο το μέρος του τεράστιου πλούτου που παράγουν οι εργάτες και αρπάζουν οι καπιταλιστές. Αυτός, άλλωστε, είναι ο κεντρικός στόχος, η στρατηγική επιδίωξη που πρέπει να ικανοποιηθεί από όλα τα μέτρα που δρομολογούνται και θα δρομολογηθούν το αμέσως επόμενο διάστημα.

Τα μέτρα που μειώνουν την τιμή της εργατικής δύναμης δεν είναι προσωρινά, δεν είναι ζήτημα «κακών χειρισμών» ή «έξωθεν πιέσεων», όπως σκόπιμα καλλιεργούν τα αστικά επιτελεία και ΜΜΕ. Είναι μέτρα που θα διαμορφώνουν στο εξής τις συνθήκες δουλειάς της εργατικής τάξης με τρόπο που θα εξασφαλίζει τη μεγάλη κερδοφορία του κεφαλαίου. Μέτρα που θα εμπλουτίζονται συνεχώς. Δεν είναι τυχαίο ότι στις αναλύσεις για τα «σκληρά αλλά απαραίτητα μέτρα» που φιλοξενούν τα ΜΜΕ των αστών, ήδη αναφέρονται στη «μεταρρυθμιστικότητα» που περιμένουν να υιοθετηθεί μόνιμα από τις κυβερνήσεις. Τι εννοούν; Εννοούν τις αναδιαρθρώσεις και παρεμβάσεις που συστηματικά πρέπει να σχεδιάζονται για την προστασία της «ανταγωνιστικότητας», δηλαδή των συμφερόντων του κεφαλαίου τσακίζοντας τους εργάτες.

Υποκρισία και «καθαροί» λογαριασμοί

Παπαγεωργίου Βασίλης

Ξεχειλίζει από υποκρισία η δήθεν οργισμένη φράση του προέδρου του ΠΑΣΟΚ ότι «δεν είμαστε προτεκτοράτο - αυτό πρέπει να το καταλάβουν πάρα πολύ καλά οι εταίροι και η τρόικα», που εκστόμισε με αφορμή το έγγραφο που έστειλε το γερμανικό υπουργείο Οικονομικών για τη λειτουργία του ειδικού λογαριασμού για την αποπληρωμή του χρέους. Η εκχώρηση της δημοσιονομικής κυριαρχίας στους εταίρους και δανειστές, που αποτυπώνεται ουσιαστικά στο έγγραφο αυτό, είναι μια αναπόφευκτη και προαποφασισμένη διαδικασία, που έχει δρομολογηθεί ήδη από τη Συνθήκη του Μάαστριχτ, το Σύμφωνο Σταθερότητας και το Δημοσιονομικό Σύμφωνο, μέσω των οποίων εκχωρήθηκε οικονομική κυριαρχία στα διακρατικά όργανα της ΕΕ. Επιπλέον, μέσω των μνημονίων και της δανειακής σύμβασης, οι προηγούμενες κυβερνήσεις της πλουτοκρατίας έχουν συμφωνήσει τόσο με τη λειτουργία ενός τέτοιου λογαριασμού που θα διασφαλίζει τους εταίρους κυρίως στο ότι δε θα υπάρξει ανεξέλεγκτη χρεοκοπία, όσο και ότι θα εξυπηρετεί κατά προτεραιότητα την αποπληρωμή των δανειστών. Αποφασίστηκε το Φλεβάρη του 2012 στο Γιούρογκρουπ με συμμετοχή και του Ε. Βενιζέλου. Εχουν, επίσης, συμφωνήσει στην αυτόματη λήψη νέων αντιλαϊκών μέτρων στην περίπτωση που δεν επιτυγχάνονται οι στόχοι του μνημονίου. Πρόκειται για την περιβόητη «ρήτρα απόκλισης», που θα καθορίζει εκ των προτέρων ποια ακριβώς μέτρα θα λαμβάνονται στην περίπτωση που δεν επιτυγχάνονται οι στόχοι. Είναι πολύ αργά για να χύνει κροκοδείλια δάκρυα ο Ε. Βενιζέλος, γιατί ο «ειδικός λογαριασμός» είναι αποτέλεσμα της στρατηγικής επιλογής διάσωσης της πλουτοκρατίας εντός της ΕΕ. Η σωτηρία όμως του λαού περνάει μέσα από την αποδέσμευση από την ΕΕ, τη μονομερή διαγραφή του χρέους και την κοινωνικοποίηση των μονοπωλίων από μια λαϊκή εξουσία.

Γραφειοκρατία που «σκοτώνει»

Δεν είναι μόνο οι περικοπές στις συντάξεις, στις παροχές Υγείας και τα χαράτσια που ταλανίζουν τους συνταξιούχους. Αρκεί κάποιο γραφειοκρατικό πρόβλημα, η έλλειψη κάποιου χαρτιού, για να φανεί σε όλη της τη μεγαλοπρέπεια η αναλγησία και ο εμπαιγμός του αστικού κράτους. Στις δαγκάνες αυτής της αναλγησίας, που έχει μετατραπεί πλέον σε «τέχνη» εκ μέρους των κρατικών υπηρεσιών, έπεσε και ο υπερογδοντάχρονος συνταξιούχος που τηλεφώνησε στον «Ρ», με αποτέλεσμα να του κόψουν για 7 μήνες το ΕΚΑΣ. Οπως μας εξιστόρησε ο ίδιος, τον περασμένο Μάη δεν του καταβλήθηκε το ΕΚΑΣ, επειδή - όπως του είπαν - έλειπε κάποιο χαρτί. Ο συνταξιούχος προσκόμισε το χαρτί, διαπιστώθηκε ότι δικαιούται το ΕΚΑΣ, όμως από τότε το ποσό δεν καταβλήθηκε. Η τελευταία απάντηση που πήρε είναι πως θα καταβληθεί στις 22 Δεκέμβρη! Δηλαδή, μετά από 7 ολόκληρους μήνες. Πώς όμως να επιβιώσει ένας άνθρωπος με 460 ευρώ; Τι να πρωτοπληρώσει; Τον μπακάλη, τα φάρμακά του, τα χαράτσια; Για το τελευταίο επέμεινε ο συνταξιούχος όχι τυχαία. Βλέπετε - μας είπε - μου χρέωσαν το διπλάσιο ποσό για το σπίτι και παρόλο που έκανα τη σχετική αίτηση με βάση τα στοιχεία της ΔΕΗ, το φετινό χαράτσι μου το ξανάστειλαν πάλι στο διπλάσιο!

Μικρές γραφειοκρατικές ιστορίες, θα πει κάποιος. Οχι. Πρόκειται για μια συστηματική πολιτική σε βάρος του λαού, από ένα κράτος που για να εξυπηρετηθούν οι πολιτικοί του στόχοι τσαλαπατά κάθε λαϊκό δικαίωμα, συμπεριφέρεται απέναντι στους εργαζόμενους και στους συνταξιούχους όπως σε κάποιον εχθρό. Γιατί εχθρό θεωρεί το λαό και κάθε στοιχειώδες δικαίωμά του.

Κοροϊδία... με ζάχαρη

Η Ελληνική Βιομηχανία Ζάχαρης (ΕΒΖ) οδηγείται στο ξεπούλημα και ο πρόεδρος του ΣΥΡΙΖΑ, Αλ. Τσίπρας, δήλωσε ότι θα ζητήσει την επανεξέταση όλων των διαδικασιών σχετικά με τη νομιμότητα της αγοραπωλησίας... Aυτό είναι δηλαδή για τον ΣΥΡΙΖΑ το πρόβλημα; Το πρόβλημα, βέβαια, δεν είναι η διαδικασία ξεπουλήματος της ΕΒΖ. Είναι η εφαρμοζόμενη πολιτική της ΕΕ σε όφελος των μονοπωλίων. Ο ΣΥΡΙΖΑ αυτό που κάνει, και από τη θέση της αξιωματικής αντιπολίτευσης, είναι να συνεχίζει να καλλιεργεί αυταπάτες ότι μπορούν να υπάρχουν, για παράδειγμα, καλύτερες διαδικασίες ξεπουλήματος και ότι η ΕΕ του κεφαλαίου μπορεί να πιεστεί και να γίνει φιλολαϊκή και να είναι υπέρ των μικρομεσαίων αγροτών και των εργαζομένων. Ομως, το ξεπούλημα της ΕΒΖ και των εργοστασίων της αποτελεί πολιτικό και οικονομικό έγκλημα. Η πώληση αυτή δεν έχει καμία σχέση ούτε με την κρίση ούτε με το χρέος. Πάνω απ' όλα γίνεται για να εξασφαλιστεί η υλοποίηση της Κοινής Αγροτικής Πολιτικής στην Ελλάδα. Αυτό που απαιτείται άμεσα είναι να σταματήσει κάθε διαδικασία ιδιωτικοποίησης της ΕΒΖ, να διατηρηθεί ο κρατικός χαρακτήρας της και να στηριχθεί η ανάπτυξή της. Με την ανάπτυξη της ΕΒΖ μπορούν να ικανοποιηθούν οι εγχώριες ανάγκες σε ζάχαρη, αλλά και να γίνουν εξαγωγές. Να καλλιεργούνται τεύτλα και να έχουν καλό εισόδημα οι μικρομεσαίοι αγρότες. Βέβαια, στο πλαίσιο της ΕΕ και αυτής της πολιτικής δεν μπορεί κάτι τέτοιο να γίνει. Μπροστά σε αυτή την κατάσταση η αποδέσμευση από την ΕΕ και η εξουσία του λαού με λαϊκή οικονομία και φυσικά μονομερή διαγραφή του χρέους είναι η μόνη λύση για ανάπτυξη υπέρ του λαού και ικανοποίηση των διατροφικών αναγκών της χώρας με την αξιοποίηση όλων των παραγωγικών δυνατοτήτων της.