Στις 4 Οκτώβρη, το ΕΛΙΑΜΕΠ, το ΙΟΒΕ και μερικοί ακόμα φορείς των επιχειρηματιών διοργάνωσαν εκδήλωση με θέμα «Για ένα βιώσιμο και δίκαιο ασφαλιστικό σύστημα». Ομιλητές ήταν ο Ρ. Σπυρόπουλος, διοικητής του ΙΚΑ, ο Π. Βουρλούμης, πρώην πρόεδρος του ΟΤΕ, ο Π. Τήνιος, σύμβουλος του πρώην πρωθυπουργού Κ. Σημίτη και ο Μ. Νεκτάριος, πρόεδρος της Ενωσης Ασφαλιστικών Εταιρειών την περίοδο 1993-1996 και πρόεδρος της ΑΕΔΑΚ Ασφαλιστικών Οργανισμών το 2000 έως και το 2004. Ο τελευταίος, μάλιστα, εκτός όλων των άλλων, είχε επιχειρήσει να προωθήσει και ένα νομοσχέδιο για την αξιοποίηση της ακίνητης περιουσίας των Ταμείων, χωρίς όμως να βρει τότε την ανταπόκριση που περίμενε. Πού συνέκλιναν οι τέσσερις ομιλητές, σύμφωνα με δελτίο Τύπου που εξέδωσε το ΕΛΙΑΜΕΠ; «Θεωρήθηκε ότι οι πλέον ριζοσπαστικές ενέργειες προς την αντιμετώπιση ενός πρακτικώς καταρρέοντος συστήματος ήταν η ασφαλιστική μεταρρύθμιση του 1992 (σ.σ. νόμος Σιούφα)». Πρόκειται για την πρώτη μεγάλη αντιασφαλιστική μεταρρύθμιση στο πλαίσιο της ΕΕ του Μάαστριχτ, που αύξησε τα όρια ηλικίας συνταξιοδότησης, αύξησε τις ασφαλιστικές εισφορές των εργαζομένων και έβαλε τις βάσεις για όλες τις επόμενες ανατροπές. Από αυτή τη σκοπιά, οι αστοί και τα επιτελεία τους έχουν κάθε λόγο να τη μνημονεύουν. Σε τι άλλο συμφώνησαν οι ομιλητές; Στο ότι «το ασφαλιστικό σύστημα έχει σοβαρότατα προβλήματα μακροχρόνιας επιβίωσης (...) Η βιωσιμότητά του μπορεί να στηριχθεί στην ενοποίηση και στην αναγνώριση ύπαρξης τριών διακριτών και ισχυρών πυλώνων: Από την μία πλευρά του δημόσιου πυλώνα που θα καλύπτει την υποχρεωτική δημόσια ασφάλιση και από την άλλη πλευρά ενός επαγγελματικού/συλλογικού πυλώνα και ενός ιδιωτικού πυλώνα/ιδιωτικής πρόνοιας. Οι πυλώνες αυτοί πρέπει να βρίσκονται σε απόλυτη συνεννόηση και συνεργασία».

Καμιά πρωτοτυπία δεν διεκδικούν οι προτάσεις τους. Τα ίδια γράφουν τα κιτάπια της ΕΕ τα τελευταία 20 τουλάχιστον χρόνια, για το σύστημα των τριών πυλώνων. Το συγκεκριμένο σύστημα, που ήδη εφαρμόζεται σε χώρες τη ΕΕ, περιλαμβάνει μια σύνταξη πείνας, επιδοματικού χαρακτήρα από το Δημόσιο. Από εκεί και πέρα, όποιος έχει λεφτά θα έχει και συμπλήρωμα στη σύνταξη για να μπορεί να επιβιώνει, αφού οι άλλοι δυο πυλώνες (επαγγελματικά ταμεία - ιδιωτική ασφάλιση) θα λειτουργούν με βάση την ανταποδοτικότητα και τις αποδόσεις που θα έχουν τα λεφτά των εργαζομένων, μιας και το κομπόδεμα κάθε ασφαλισμένου θα επενδύεται στον τζόγο του χρηματιστηρίου και σε επιχειρήσεις. Στην ίδια εκδήλωση «διατυπώθηκε η πρόταση δημιουργίας μιας, ενιαίας καθολικής σύνταξης που θα παρέχεται από το Δημόσιο (...) η οποία θα είναι η σύνταξη βάσης ή, ισοδυνάμως, να τεθεί ένα ποσοστό επί του προϋπολογισμού και το ύψος της μηνιαίας σύνταξης βάσης να προκύπτει από την κατανομή αυτού του ποσοστού σε όλους τους συνταξιούχους πολίτες (...) η πρόταση αυτή συνοδεύεται από την κατάργηση εργοδοτικών και ατομικών εισφορών στο δημόσιο και τους φορείς του, με άμεση επίπτωση στην βελτίωση της ανταγωνιστικότητας». Πρόκειται για εξειδίκευση των τριών πυλώνων και επιβεβαιώνεται ότι γίνεται για να απαλλαγεί το κράτος και η εργοδοσία από τις ασφαλιστικές εισφορές, αφού ο εργαζόμενος, ακόμα κι αν λείψουν οι εισφορές στα ασφαλιστικά ταμεία, θα αναγκάζεται να ξοδεύει για επαγγελματική και ιδιωτική ασφάλιση. Οσοι νομίζουν ότι αυτός ο εφιάλτης είναι μακριά, δεν έχουν παρά να κοιτάξουν τους νόμους που ψηφίστηκαν τα τελευταία χρόνια και αυτούς που έρχονται. Αλλωστε, εκδηλώσεις όπως αυτή του ΕΛΙΑΜΕΠ δεν κάνουν τίποτε άλλο από το να προετοιμάζουν το έδαφος για τα χειρότερα...