Από παλιότερη κινητοποίηση του σωματείου

Στη συνέλευση συζητήθηκαν τόσο τα προβλήματα του κλάδου και το πώς αυτά αποτυπώνονται στο νομό, αλλά και η κατάπτυστη κλαδική σύμβαση των εμπορικών επιχειρήσεων που υπέγραψε η ΟΙΥΕ.

Ιδιαίτερα απασχόλησε το σώμα η αναγκαιότητα για καλύτερη οργάνωση και προετοιμασία της απεργίας στις 18 Οκτώβρη με αποφάσεις που θα παίρνονται με συνελεύσεις εργαζομένων σε κάθε χώρο δουλειάς.

Επίσης το προεδρείο ενημέρωσε το σώμα για την επίθεση που δέχεται το Διοικητικό Συμβούλιο από δυνάμεις του ΣΥΡΙΖΑ που διακινούν παράνομες αιτήσεις με εξουσιοδότηση και το εξώδικο που έστειλαν τάχα με πρωτοβουλία 20 εργαζομένων όπου ανέφεραν ότι η διοίκηση του σωματείου αρνείται να τους εγγράψει στο σωματείο.

Συγκεκριμένα, σύμφωνα με τα στοιχεία που κατατέθηκαν από το προεδρείο, από τους 20 αυτούς εργαζόμενους 5 εξ αυτών ανήκουν σε άλλα σωματεία (καθαριστριών, επισιτισμού τουρισμού, περιοδευόντων πολιτών), 8 εξ αυτών δεν γνώριζαν ότι έχουν καταθέσει εξώδικο, 2 ήταν ήδη εγγεγραμμένοι στο σωματείο, 2 είχαν ελλιπή στοιχεία και δεν εργαζόταν εκεί όπου είχαν δηλώσει, ενώ 2 που γνώριζαν για το εξώδικο και καλέστηκαν επανειλημμένα από το ΔΣ να έρθουν στο σωματείο και να εγγραφούν δεν εμφανίστηκαν ποτέ και τέλος ένας εργαζόμενος, ενώ απέστειλε εξώδικο διαμαρτυρόμενος ότι δεν τον εγγράφει το ΔΣ, στις 7/9/12 γνωστοποίησε με επιστολή του ότι δεν επιθυμεί πλέον να εγγραφεί στην ΕΙΥΗ και την επόμενη μέρα εκλέχθηκε πρόεδρος της εφορευτικής επιτροπής στις αρχαιρεσίες του Συνδέσμου Ξενοδοχοϋπαλλήλων, σωματείο στο οποίο ήταν ήδη εγγεγραμμένος...

Επίσης ενημερώθηκε το Σώμα για τις αποφάσεις του ΔΣ να μην εγγράψει αυτούς τους συναδέλφους στο σωματείο. Η Γενική Συνέλευση (με συντριπτική πλειοψηφία) ενέκρινε τις αποφάσεις του ΔΣ και πολλοί συνάδελφοι στις ομιλίες τους καταδίκασαν τέτοιες ενέργειες.

Τέλος, εγκρίθηκαν από τη ΓΣ ψήφισμα καταδίκης του ναζιστικού - φασιστικού μορφώματος «Χρυσή Αυγή» και ψήφισμα-επιστολή όπου καλεί το προεδρείο της ΟΙΥΕ (ΠΑΣΚΕ - ΣΥΡΙΖΑ) να ανακαλέσει την κατάπτυστη σύμβαση που υπέγραψε και προβλέπει μειώσεις 6,7% για 800.000 ιδιωτικούς υπαλλήλους, η οποία θα κοινοποιηθεί στη Διοίκηση της Ομοσπονδίας και σε όλα τα σωματεία του κλάδου πανελλαδικά.

Επειδή η επιφανειακή βάση της αναποτελεσματικότητας είναι η πραγματικότητα, ότι δηλαδή οι τόσες απεργίες δεν εμπόδισαν το πέρασμα των μέτρων, θα πρέπει να απαντήσουμε με μια αντίστοιχη πραγματική βάση. Ετσι, λοιπόν, θα πρέπει να βάλουμε σε κάθε εργαζόμενο το ερώτημα «πρέπει να αντισταθούμε σε αυτή τη λαίλαπα του κεφαλαίου και στο μέλλον που ετοιμάζουν σε μας και τα παιδιά μας "ναι ή όχι";» Η απάντηση σε αυτό το ερώτημα θα πρέπει να αποτελεί και τη βάση της συζήτησης. Αν υπάρχει άρνηση, δεν υπάρχει και συζήτηση, αν όμως υπάρχει συμφωνία, τότε η συζήτηση θα πρέπει να προχωράει ουσιαστικά. Αυτό σημαίνει ότι ξεκινάμε με δεδομένο ότι θα παλέψουμε και μένει να δούμε απολογιστικά τι δεν πήγε καλά στους προηγούμενους αγώνες, τι πιστεύουμε ότι έφταιξε ή τι έλειπε για να είναι καλύτερα οργανωμένοι οι επόμενοι. Η ΒΑΣΗ ΜΑΣ ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΕΙΝΑΙ Η ΣΥΜΦΩΝΙΑ ΓΙΑ ΑΓΩΝΑ.

Στα στοιχεία του απολογισμού πρέπει να τονίζεται με μεγάλη έμφαση ο ρόλος του κυβερνητικού και εργοδοτικού συνδικαλισμού της ΠΑΣΚΕ και της ΔΑΚΕ σε ΓΣΕΕ και ΑΔΕΔΥ, ο οποίος, προκειμένου να καταφέρνει να χειραγωγεί τις εργαζόμενες μάζες, εμφάνιζε ένα δήθεν αγωνιστικό προσωπείο, προκηρύσσοντας απεργίες που ποτέ δεν πάλεψε και με ρηχό περιεχόμενο, όπως να αλλάξει το μείγμα της πολιτικής, να γίνουν πιο φιλολαϊκά τα μνημόνια, δηλαδή. Κανένας ριζοσπαστισμός καμιά ρήξη καμιά αμφισβήτηση. Κούφια λόγια κούφιοι αγώνες. Εχουν τεράστιες ευθύνες, είναι αφερέγγυοι, πρέπει οι εργαζόμενοι να τους θεωρήσουν τους Νο 1 υπεύθυνους για την εξέλιξη των αγώνων και να τους βάλουν στην άκρη, αλλάζοντας τους συσχετισμούς μέσα στα συνδικάτα. Παίξαν το παιχνίδι των κομμάτων που εκπροσωπούσαν, παραμένουν στελέχη αυτών των κομμάτων και στην κοινωνία παρουσιάζονται ως αντιμνημονιακοί.

Κοινώς, είναι αυτό που λέει ο απλός κόσμος «μήπως μας ψεκάζουν και δεν αντιδρούμε;». Η αλήθεια είναι ότι μας «ψεκάζουν» καθημερινά με τα δελτία ειδήσεων και τα ΜΜΕ και ότι είχαν καταφέρει, σε πρώτο χρόνο τουλάχιστον, να περάσουν σε μια μεγάλη μερίδα εργαζομένων ότι τα μέτρα είναι αναγκαία, ότι πρέπει να μείνουμε στο ευρώ πάση θυσία, ότι αν φύγουμε απ' την ΕΕ θα πεινάσουμε κ.λπ. Αυτή η αποδοχή στέρησε την είσοδο εργαζομένων στη μάχη, δόθηκαν αγώνες όπου η συμμετοχή δεν ήταν αντίστοιχη των μέτρων, πέρασαν μέτρα που δεν έπρεπε, δούλεψε τελικά όλο το σύστημα στη δημιουργία της σημερινής εικόνας της αναποτελεσματικότητας.

Σήμερα, όμως, ακόμα και τα παιδιά στο νήπιο καταλαβαίνουν και μέσα από την οικογένειά τους ότι η κατάσταση αυτή έχει χειροτερέψει δραματικά τη ζωή της μέσης λαϊκής οικογένειας ότι καμιά βελτίωση δεν υπήρξε παρά το δίχρονο λιτότητας και αυτό που κουβεντιάζεται και στο τελευταίο καφενείο της χώρας είναι ότι θέλουν να πάνε τους μισθούς στα 200 ευρώ την ίδια ώρα που κάθε οικογένεια έχει στο σπίτι της έναν ή και δυο ανέργους. Δεν πρέπει να υπάρχει καμιά «ιδεολογική» δικαιολογία σήμερα για τη μη συμμετοχή. Η προσωπική πραγματικότητα του καθενός έχει τσακίσει τη συλλογική ιδεολογική τρομοκρατία του κεφαλαίου.

Συμπεράσματα πρέπει επίσης να βγουν όχι μόνο από τους αγώνες, αλλά και από τις πρόσφατες εκλογές, γιατί τόσο η ΝΔ όσο και ο ΣΥΡΙΖΑ προσπάθησαν να εκτονώσουν τη λαϊκή δυσαρέσκεια μέσα από τη δημιουργία αυταπατών περί επαναδιαπραγμάτευσης ο ένας ή αριστερής κυβέρνησης ο άλλος, αποπροσανατολίζοντας έτσι από τους κοινωνικούς αγώνες, ενισχύοντας εμμέσως τη λογική της αναποτελεσματικότητας, αλλά δυστυχώς γι' αυτούς και ευτυχώς για το κίνημα η επομένη των εκλογών απέδειξε πως τόσο η ΝΔ όσο και ΣΥΡΙΖΑ κατέβασαν τους τόνους τους προσαρμοσμένοι στην πραγματικότητα του συστήματος.

Εχοντας, λοιπόν, ως εργαζόμενοι ένα δεδομένο στα χέρια μας ότι χωρίς αγώνα και θυσίες οι μέρες που έρχονται θα είναι όλο και πιο μαύρες, αυτό που πρέπει να μας απασχολήσει είναι το αύριο. Μαζικότητα στους αγώνες πρέπει να 'ναι ο πρώτος στόχος. Η συλλογικότητα στη δράση, στις αποφάσεις, η αλληλεγγύη μεταξύ μας να γίνει κανόνας συμπεριφοράς στις νέες συνθήκες. Αλλαγή του πολιτικού προσανατολισμού του κινήματος σε διέξοδο, πέρα από τα όρια του σάπιου αυτού συστήματος. Σύγκρουση καθημερινή με την εργοδοσία στους χώρους, και τις συνέπειες της εφαρμοζόμενης πολιτικής σε όλα τα επίπεδα (χαράτσια, υγεία, παιδεία, φόροι). Να δημιουργήσουμε έτσι ένα πλατύ κοινωνικό συμμαχικό κίνημα από τα κάτω που θα δίνει την εικόνα και θα εμπνέει ότι οι εργαζόμενοι και τα λαϊκα στρώματα μπορούν να οργανώσουν όχι μόνο τους αγώνες τους, αλλά όλη την κοινωνία με βάση τις ανάγκες της.

Μπορούμε με μπροστάρη το ταξικό κίνημα, το ΠΑΜΕ και με όρους μαζικής από τα κάτω πρωτοβουλίας και οργάνωσης να μιλάμε και να ελπίζουμε σε αγώνες που θα μπορούν όχι μόνο μνημόνια να ανατρέψουν, αλλά να δημιουργήσουν όρους ελπίδας και προοπτικής για όλα τα φτωχά λαϊκά στρώματα.

Οι μόνοι χαμένοι αγώνες είναι αυτοί που δε δόθηκαν ποτέ.