Αστοί αναλυτές γράφουν πλέον ευθέως: για να γίνει η προσαρμογή στα ευρωπαϊκά δεδομένα πρέπει να ξηλωθούν τα πάντα.

Η ομολογία εξηγεί και τη σφοδρότητα με την οποία διεξάγονται ορισμένες πολιτικές αντιπαραθέσεις με αφορμή τη «διαφθορά» αυτές τις μέρες ανάμεσα σε δυνάμεις που ενώ γενικά δε διαφωνούν με την ΕΕ, συμφωνούν επίσης ότι πρέπει να μη διαταραχτεί η καπιταλιστική τάξη πραγμάτων, έχουν όμως διαφορές ως προς τις προτεραιότητες, αφενός γιατί πασχίζουν να εμφανίσουν αυτά τα μέτρα και αυτή την πολιτική με μέθοδο που να αμβλύνει τις λαϊκές αντιδράσεις, αφετέρου ανάλογα και τα ειδικά οικονομικά συμφέροντα που εκπροσωπούν.

Ολοι τους, από τον Σαμαρά που δηλώνει πως θα πάρει μόνος του την ευθύνη να προωθήσει τα μέτρα, ως τον Βενιζέλο που πασχίζει να δείξει «κοινωνικό πρόσωπο» και από τον Κουβέλη που βάζει «κόκκινες γραμμές» κάτω από την φαρδιά πλατιά υπογραφή των μέτρων, ως τον Τσίπρα που βεβαιώνει πως αυτός έχει τη μόνη πραγματική ευρωπαϊκή λύση, έχουν έναν κοινό παρονομαστή: την πάση θυσία σωτηρία του συστήματος που - αναγκαστικά και ανεξάρτητα από τις «καλές προθέσεις» διαφόρων - συνεπάγεται το τσάκισμα των εργατών. Στο τέλος - τέλος διαφέρουν μόνο στο βούρδουλα. Διαφέρουν στις δόσεις που παρέχουν το "φάρμακο". Συμφωνούν ότι η λύση είναι εντός των τειχών. Δίνουν όρκους στην Ευρωπαϊκή Ενωση, βεβαιώνουν τους καπιταλιστές πως δεν αμφισβητούν την εξουσία τους. Γι' αυτό ακριβώς είναι αντίπαλοι των εργατών.

Πόσο τυχαίο είναι στα κύρια άρθρα εφημερίδων να εμφανίζεται το ίδιο κείμενο χωρίς καν παραλλαγή στις φράσεις; Συνέβη χτες στην «Ημερησία» και στα «ΝΕΑ». Ας δεχτούμε την αθώα εκδοχή ότι οι αρθρογράφοι έκαναν την ίδια ακριβώς σκέψη μπροστά στην κοινή διαπίστωση ότι ο κόσμος στο δρόμο πλέον δηλώνει ανοιχτά ότι δεν αντέχει άλλο.

Αργά ή γρήγορα και ο αστικός Τύπος θα διαπίστωνε ότι «οι αντοχές των λαών εξαντλούνται καθώς βλέπουν ότι τα μέτρα δεν δίνουν ελπίδα». Το ήξεραν και χτες. Το ομολογούν, όμως, σήμερα όχι μόνο γιατί υποχρεώνονται από το γεγονός ότι στη μία μετά την άλλη τις χώρες οι διαδηλώσεις φουντώνουν, αλλά κύρια γιατί το κύριο ενδιαφέρον τους είναι να ελέγξουν - ποδηγετίσουν τις αντιδράσεις. Ηδη τις ερμηνεύουν. Τα ΝΕΑ «είδαν» τους διαδηλωτές να ζητάνε να κινηθεί η οικονομία, ενώ το ΕΘΝΟΣ κάνει καθαρό ότι με ή χωρίς τρόικα τα μέτρα πρέπει να εφαρμοστούν και μάλιστα όχι μόνο αυτά αλλά και τα επόμενα.

Ο αστικός Τύπος πριν την απεργία έγραφε πως η απεργία είναι θεμιτή γιατί βοηθά την κυβέρνηση στην διαπραγμάτευση. Τη μέρα της απεργίας την πρόβαλε ως ξερή είδηση. Ο όγκος των απεργών διαδηλωτών δεν άφηνε περιθώρια ολοκληρωτικής αποσιώπησης. Και την επομένη άρχισε τις ερμηνείες για να τη φέρει στα μέτρα της αστικής τάξης.

Οι απεργοί, βέβαια, δεν άφησαν περιθώρια για παρερμηνείες. Οι εργαζόμενοι κατέβηκαν στην απεργία και τις διαδηλώσεις που οργάνωσε το ΠΑΜΕ με τα πανό που δήλωναν και τα αιτήματα αλλά και τους χώρους προέλευσής τους. Αυτά ακριβώς τα στοιχεία οδηγούσαν στην διαπίστωση πως για να γίνει η απεργία δόθηκε πραγματική μάχη στους χώρους δουλειάς. Εργάτες και υπάλληλοι με όνομα και επώνυμο κατέβηκαν στην απεργία με συνθήματα κόντρα στους καπιταλιστές κι όχι με παιχνιδιάρικα στιχάκια απατημένων εραστών σαν κι αυτά για τον Κουβέλη που φώναζε η νεολαία του ΣΥΡΙΖΑ στη διαδήλωση που οργάνωσε η ΓΣΕΕ.

Ο αστικός Τύπος έκρυψε τη διαφορά. Δεν το έκανε από αμέλεια. Θέλει να υποβάλει συνείδηση. Θέλει να είναι οι διαδηλώσεις «ευχάριστα χάπενινγκ» εκτόνωσης της λαϊκής δυσαρέσκειας.

Η αντιμετώπιση αυτής της προπαγάνδας θα γίνει με όρους ταξικής πάλης. Με ένταση των προσπαθειών για την οργάνωση του αγώνα και παράλληλη επιμονή στην αύξηση της κυκλοφορίας του «Ριζοσπάστη» ως μία από τις προϋποθέσεις για την οργάνωση αυτού του αγώνα, καθώς μόνο μέσα από τις δικές του σελίδες μπορεί να δει η εργατική τάξη τη ζωή της να αντανακλάται όχι ως κλάμα και μοιρολατρία αλλά ως ανάλυση και σχέδιο για την ανατροπή του δυνάστη.

Ασχετο: έχουμε κατ' επανάληψη γράψει πως κουκουλοφόροι και κρατική καταστολή είναι νύχι-κρέας. Οι χτεσινές δηλώσεις Δένδια επιβεβαιώνουν πως η δράση του ενός είναι συμπληρωματική στη δράση του άλλου. Ωμά ο υπουργός μίλησε για προληπτική αστυνόμευση. Για συλλήψεις με δίκη προθέσεων. Σήμερα δείχνουν τους κουκουλοφόρους, αύριο θα συλλαμβάνουν αυτόν που αποφάσισε να απεργήσει. Ας έχουν γνώση οι φύλακες.

ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗΣ: Τεράστιο λαϊκό ποτάμι οι απεργιακές διαδηλώσεις του ΠΑΜΕ

ΗΜΕΡΗΣΙΑ: Τέλος χρόνου για τα μέτρα

Η ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ: Τέλος χρόνου για τους τρεις αρχηγούς

ΕΛΕΥΘΕΡΟΣ ΤΥΠΟΣ: Οι τελικές αποφάσεις για τις συντάξεις

ΕΘΝΟΣ: Ωρα μηδέν, το καυτό πακέτο στα χέρια των «3»

ΤΑ ΝΕΑ: Η μεγάλη ανατροπή στη φορολογία

ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ: Χαριστική βολή

Η ΕΛΛΑΔΑ: Σε στάση πληρωμών μας οδηγούν Μέρκελ - Λαγκάρντ

ΑΔΕΣΜΕΥΤΟΣ: Γραπτές εξετάσεις μέχρι την άνοιξη του 2013

Η ΑΥΓΗ: Αρχή ανατροπής

Ο ΛΟΓΟΣ: «Τρίζει» η τρόικα

Η ΒΡΑΔΥΝΗ: Δάνεια, μπλόκο τραπεζών για συμφωνία συνολικής ρύθμισης

«Η μεγάλη πανελλαδική απεργιακή κινητοποίηση έδειξε τις αγωνιστικές διαθέσεις χιλιάδων εργατών, που, παρά τα εμπόδια, τις αφόρητες οικονομικές δυσκολίες, δεν υπέκυψαν στους εκβιασμούς της μεγαλοεργοδοσίας, στάθηκαν όρθιοι στις πιέσεις, δεν υποχώρησαν στον προπαγανδιστικό καταιγισμό, τις προηγούμενες βδομάδες, της συγκυβέρνησης και της πλουτοκρατίας. Το θετικό αυτό αποτέλεσμα (...) φέρνει πρωτίστως τη σφραγίδα της ακούραστης δουλειάς εκατοντάδων στελεχών των ταξικών συνδικάτων, των επιτροπών αγώνα, που συσπειρώνονται στο ΠΑΜΕ. Δράση που αναπτύχθηκε κόντρα στην υπονομευτική δράση του εργοδοτικού και κυβερνητικού συνδικαλισμού (...) Δείχνει ταυτόχρονα τις δυνατότητες που υπάρχουν ώστε με οργάνωση και αποφασιστική παρέμβαση των σωματείων μέσα στους χώρους δουλειάς, με καθαρό ταξικό προσανατολισμό και πλαίσιο πάλης, σε συμπαράταξη με τους μικρούς ΕΒΕ και αυτοαπασχολούμενους, με τους φτωχούς αγρότες, τους σπουδαστές και το κίνημα των γυναικών, μπορεί να δυναμώσει το ταξικό ρεύμα του λαϊκού κινήματος, να τονωθεί το πνεύμα της αντίστασης, της ρήξης και της ανατροπής. (...) είναι κρίσιμο ζήτημα και βασική προϋπόθεση για την ενίσχυση της λαϊκής πάλης η ισχυροποίηση του ταξικού ρεύματος, η αντιμετώπιση και η ήττα των δυνάμεων που επιμένουν να καλλιεργούν ψεύτικες ελπίδες και αυταπάτες, να "παραμυθιάζουν" τους εργάτες για εύκολες λύσεις και "νίκες" χωρίς σύγκρουση με τα μονοπώλια, χωρίς αποδέσμευση από τη λυκοσυμμαχία που λέγεται Ευρωπαϊκή Ενωση, χωρίς πόλεμο στις στρατηγικές επιλογές των μονοπωλίων και της ντόπιας πλουτοκρατίας.

Οι αγωνιστικές αυτές διαθέσεις μπορεί και πρέπει να βαθύνουν, να αποκτήσουν μόνιμα χαρακτηριστικά, να βρούνε οργανωτική έκφραση μέσα στους τόπους δουλειάς, με την ενδυνάμωση του σωματείου, τη δημιουργία επιτροπών αγώνα σε κλάδους και εργοστάσια, με την ισχυροποίηση των λαϊκών επιτροπών στις γειτονιές και τη δημιουργία νέων που θα αγκαλιάζουν πλατιά εργαζόμενους, φτωχά λαϊκά στρώματα. (...) Αυτή είναι σήμερα η ευθύνη των τίμιων συνδικαλιστών, των πρωτοπόρων αγωνιστών, η ευθύνη κάθε εργάτη. Να βρεθούν δίπλα στον εργαζόμενο και στον άνεργο που υποφέρει, να του δώσουν το χέρι, να δείξουν τις αξίες της οργάνωσης και της συλλογικής δράσης, να φωτίσουν το δρόμο για μια άλλη κοινωνία, χωρίς μνημόνια και αφεντικά (...) Με θάρρος και σθένος ταξικό, να τραβήξουμε μπροστά, να κλιμακώσουμε τους αγώνες, να δημιουργήσουμε τις προϋποθέσεις για μια πλατιά λαϊκή αντεπίθεση που θα αποκρούσει τα επώδυνα μέτρα. Δε θα υποταχτούμε στα μνημόνια. Θα βάλουμε τέλος στην κυριαρχία του κεφαλαίου και αυτών που το υπηρετούν» (από το κύριο άρθρο στον ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗ).