Σε μια στιγμή που η κρίση βαθαίνει συνολικά στην Ευρωζώνη και στις ΗΠΑ, οι παρεμβάσεις από τις ΗΠΑ ενάντια στην πολιτική διαχείρισης της ευρωζώνης γίνονται ολοένα και πιο έντονες, αναδεικνύοντας την ολοένα και μεγαλύτερη όξυνση των ενδοϊμπεριαλιστικών ανταγωνισμών, ιδιαίτερα ανάμεσα σε ΗΠΑ - Γερμανία και με δεδομένες τις δύο βασικά αστικές πολιτικές διαχείρισης της κρίσης, τη λεγόμενη αυστηρή δημοσιονομική που προωθεί η Γερμανία και τη λεγόμενη επεκτατική που προβάλλει την αναγκαιότητα να μην παρθούν άλλα αντεργατικά αντιλαϊκά μέτρα και να τονωθεί η ζήτηση που θα ωθήσει σε επενδύσεις και ανάπτυξη. Γύρω από τις δύο αστικές πολιτικές διαχείρισης της κρίσης, που είναι εξίσου αντιλαϊκές, φαίνεται να διαμορφώνονται και δύο αντίθετοι πόλοι μέσα στην Ευρωζώνη. Για παράδειγμα, ενισχύονται οι φωνές κυρίως στις χώρες του Νότου με τη Γαλλία να πρωτοστατεί για την αναγκαιότητα πολιτικής ανάπτυξης. Αυτές τις αντιθέσεις εκμεταλλεύονται οι ΗΠΑ και παρεμβαίνουν στην Ευρωζώνη, με επίκεντρο την Ελλάδα, αλλά και τις άλλες υπερχρεωμένες χώρες.

Οι ΗΠΑ συνεχίζουν και θέλουν να ενισχύεται ο ρόλος τους εντός της ΕΕ και της Ευρωζώνης αλλά να επιδρούν στο αδυνάτισμα της οικονομίας της Γερμανίας. Αρα να επηρεάζουν τις εξελίξεις σε όφελός τους και σε βάρος της Γερμανίας. Οι ΗΠΑ επιδρούν και επηρεάζουν οικονομικά και πολιτικά χώρες της Ευρωζώνης και της ΕΕ κόντρα στη Γερμανία. Δεν είναι μόνο η Αγγλία, παραδοσιακή σύμμαχος των ΗΠΑ. Το λεγόμενο ιρλανδικό θαύμα επιτεύχθηκε με επενδύσεις αμερικανικών κεφαλαίων. Επηρεάζει το γεγονός ότι χώρες της ΕΕ είναι και χώρες του ΝΑΤΟ, κάποιες απ' αυτές τις προσεταιρίζονται οι ΗΠΑ, π.χ., Πορτογαλία, Ισπανία, και τελευταία και την Ιταλία (μην ξεχνάμε ότι ο υφυπουργός Οικονομικών των ΗΠΑ, πήγε στην Ιταλία μετά την προχθεσινή του επίσκεψη στην Ελλάδα), που κινδυνεύουν επίσης λόγω κρίσης και μεγάλου χρέους, αλλά και πρώην σοσιαλιστικές χώρες, όπως, π.χ., Τσεχία, Ουγγαρία, Βουλγαρία. Αυτό έχει σχέση και με τις εξαγωγές των ΗΠΑ στην ΕΕ. Αλλά η Γερμανία θεωρεί ζωτικό οικονομικό της χώρο την ΕΕ και την Ευρωζώνη. Εχει σχέση και με στρατηγικές συνεργασίες διεθνώς κάθε χώρας απ' αυτές τις δύο, που αφορούν βασικά στις πηγές ενέργειας και τους δρόμους μεταφοράς της. Αυτό εκφράζεται με ανταγωνισμούς γύρω από τις εξελίξεις στη Μέση Ανατολή, στη Βόρεια Αφρική, στα Βαλκάνια και στην Ευρασία, ιδιαίτερα απέναντι σε Κίνα, Ρωσία, Ινδία.

Ετσι μπορεί να ερμηνευτεί γιατί προχτές η αμερικάνικη εφημερίδα «Γουόλ Στριτ Τζέρναλ» επικαλέστηκε υπηρεσιακό έγγραφο του ΔΝΤ, το οποίο επικρίνει την απόφαση της Ευρωπαϊκής Κεντρικής Τράπεζας να μη δεχθεί απώλειες στο ελληνικό χρέος που κατέχει και μιλά επίσης για εμπόδια στα σχέδια «διάσωσης» άλλων χωρών. Και ότι το ΔΝΤ τάσσεται υπέρ της αναδιάρθρωσης του ελληνικού χρέους που κατέχει η ΕΚΤ. Δηλαδή, νέο «κούρεμα» αλλά με χασούρα της ίδιας της ΕΚΤ. Την ίδια μέρα ο πρόεδρος της «Goldman Sachs Asset Management» Τζιμ Ο' Νιλ, σε συνέντευξή του στο CNBC, δήλωσε πως η Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα θα αναγκασθεί να απομειώσει την αξία των ελληνικών ομολόγων που έχει στο χαρτοφυλάκιό της, «δεδομένου ότι έχει εμπλακεί ώστε να διαγραφεί χρέος από χώρες και ιδιωτικούς τομείς». Σαν απάντηση από τη Γερμανία ήρθε δημοσίευμα της εφημερίδας «Frankfurter Neue Presse», πως το γερμανικό Ινστιτούτο Οικονομικών Ερευνών Ifo, εκτιμά ότι η παραμονή της Ελλάδας στην Ευρωζώνη θα ήταν ακριβότερη για τη Γερμανία από ό,τι η έξοδός της σε περίπτωση χρεοκοπίας. Εκτιμά στα 89 δισ. ευρώ τις απώλειες της Γερμανίας σε περίπτωση που η Ελλάδα κηρύξει αδυναμία πληρωμών εντός Ευρωζώνης και στα 82 δισ. ευρώ αν φύγει από το ευρώ.

Αυτό το κουβάρι των αντιθέσεων εκδηλώνεται και με επίκεντρο την Ελλάδα. Να θυμίσουμε την εκτίμηση της ΚΕ του ΚΚΕ στα «Συμπεράσματα από τις εκλογικές αναμετρήσεις στις 6 Μαΐου 2012 και 17 Ιουνίου 2012» που επιβεβαιώνεται: «Στη διάρκεια της δεύτερης προεκλογικής περιόδου υπήρξε μια απροκάλυπτη επέμβαση της Κομισιόν, των ΗΠΑ, του ΔΝΤ, του ΟΟΣΑ, των διεθνών μέσων ενημέρωσης στο να αποτραπεί η αμφισβήτηση του Μνημονίου - Δανειακής Σύμβασης σε μια περίοδο που ξέσπασε πιο δυνατή η κρίση στην Ισπανία και αναμενόταν τόσο αυτή η χώρα, όσο και άλλες, π.χ. Ιταλία και Κύπρος, να ζητήσουν να ενταχθούν σε καθεστώς δανειοδότησης από ΕΕ-ΔΝΤ. Η επέμβαση αυτή έγινε σε συνθήκες όξυνσης των αντιθέσεων και των ανταγωνισμών ανάμεσα στις ηγετικές δυνάμεις στο εσωτερικό της ΕΕ αλλά και στις γενικότερες αντιθέσεις τους με τις ΗΠΑ, Κίνα, Ρωσία και τις άλλες ανερχόμενες δυνάμεις στην παγκόσμια καπιταλιστική οικονομία. Εμπλέκονται το ελληνικό κράτος και τα πολιτικά κόμματα του ευρωμονόδρομου στις διάφορες εκδοχές εξέλιξης της ευρωζώνης, της ΕΕ, των διάφορων εκδοχών λιτότητας, ενώ είναι σαφής η επιδίωξη να ανακοπεί κάθε τάση λαϊκής χειραφέτησης, να συγκροτηθεί το νέο δίπολο με βάση τη ΝΔ και το ΣΥΡΙΖΑ. Οι εκλογές του Ιουνίου χρησιμοποιήθηκαν ως πείραμα και εργαλείο στις ενδοϊμπεριαλιστικές διαφορές: πώς θα κατανεμηθεί η ζημιά από την όξυνση και εμβάθυνση της κρίσης, ποια η πορεία της Ευρωζώνης. Η αντιμερκελική ρητορική του ΣΥΡΙΖΑ αξιοποιήθηκε και από δυνάμεις στις ΗΠΑ - Βρετανία και από ένα μέρος Ευρωπαίων ανταγωνιστών προς τη Γερμανία που επιδιώκουν να περιορίσουν τη δύναμή της μέσα στην Ευρωζώνη».