Από τις πρόσφατες λαϊκές διαδηλώσεις στη Νιγηρία ενάντια στην ακρίβεια

Σε κάποιες απ' αυτές, η άρση της επιδότησης είναι γεγονός από τα τέλη Δεκέμβρη, όπως συνέβη στην περίπτωση της Γκάνας (που από πέρσι μπήκε στη λέσχη των πετρελαιοπαραγωγών αφρικανικών χωρών). Εκεί, από τη νύχτα της 29ης Δεκέμβρη οι τιμές των καυσίμων, βασικών προϊόντων και υπηρεσιών εκτινάχθηκαν στα ύψη αδειάζοντας σημαντικά τις τσέπες των εργαζομένων. Παρά τις διαβεβαιώσεις του υπουργού Οικονομίας πως παρά την ψυχρολουσία της ακρίβειας... «τελικά θα κερδίσει η εθνική οικονομία» (βλέπε ντόπια αστική τάξη και μεγάλο κεφάλαιο...) η ηγεσία της μεγαλύτερης συνδικαλιστικής ένωσης της Γκάνας, «Κογκρέσο Συνδικαλιστικών Ενώσεων» (TUC) κάλεσε την κυβέρνηση να επαναφέρει την επιδότηση ως το τέλος Γενάρη, προειδοποιώντας, σε διαφορετική περίπτωση, με απεργιακές κινητοποιήσεις ακόμη και επ' αόριστον, όπως έγινε στην ανάλογη περίπτωση της Νιγηρίας... Η κυβέρνηση του προέδρου Τζον Αττα Μιλς προς το παρόν αντιστέκεται στις πιέσεις ισχυριζόμενη πως τάχα τα περίπου 276.000.000 δολάρια που δόθηκαν το 2011 για την επιδότηση πετρελαίου θα πάνε σε «νέα έργα» όταν βέβαια έρθουν «νέοι επενδυτές». Είναι εντούτοις σίγουρο πως η κυβέρνησή του θα δεχτεί έντονες πιέσεις όχι μόνον από τα συνδικάτα, αλλά και από τους ψηφοφόρους καθώς ως το τέλος του χρόνου αναμένεται να στηθούν κάλπες στο πλαίσιο προεδρικών εκλογών.

Αν για το λαό της Γκάνας ήταν μαρτυρικό το τέλος του 2011, ο λαός της Τανζανίας ένιωσε τη λάβρα της ακρίβειας να του τρυπά τα σωθικά από την Πρωτοχρονιά του 2012... Και εκεί μέσα σε μία μέρα, οι τιμές ηλεκτρικού και ενέργειας αυξήθηκαν πάνω από 40%, προκαλώντας ασφυξία αλλά και οργή στα λαϊκά νοικοκυριά για το φονικό κύμα ακρίβειας. Αυτά ενώ στελέχη του ΔΝΤ σε έκθεσή τους το Σεπτέμβρη του 2010 («Τα Ανισα οφέλη των επιδοτήσεων στα καύσιμα: Αναθεώρηση στοιχείων για τις αναπτυσσόμενες χώρες» των Χαβιέ Αρζε ντελ Γκρανάδο, Ντέιβιντ Κόαντι και Ρόμπερτ Γκίλιχαμ) παραδέχονται ότι μόλις μία κατά μέσο όρο αύξηση 0,25 δολάρια ανά λίτρο πετρελαίου μειώνει το πραγματικό εισόδημα των νοικοκυριών κατά 5,9%!

Στην Ουγκάντα, πάλι, οι κρατικές επιδοτήσεις στην παραγωγή ενέργειας σταμάτησαν από τις 12 του μήνα, προκαλώντας και εκεί αύξηση στους λογαριασμούς του ηλεκτρικού ρεύματος κατά 42%, με τον πληθωρισμό να καλπάζει ήδη από πριν με ρυθμούς άνω του 27%...

Τα ίδια βίωσαν και βιώνουν οι λαοί της Γουινέας και του Τσαντ, ενώ στο Καμερούν έχει ήδη αναγγελθεί πως εντός του 2012 θα σταματήσουν και εκεί οι κρατικές επιδοτήσεις στα καύσιμα, τάχα για να εξοικονομηθούν 600.000.000 δολάρια.

Την ίδια περίοδο, στη Νιγηρία, η άρση της κρατικής επιδότησης στα καύσιμα προκάλεσε αυξήσεις κατά 100% ή και 200% σε καύσιμα, μεταφορές, βασικά τρόφιμα, φάρμακα, υπηρεσίες και πυροδότησε μαχητικές απεργίες επί μία βδομάδα που έληξαν εν τέλει την προπερασμένη Κυριακή έπειτα από την υπόσχεση του προέδρου Γκούντλακ Τζόναθαν πως θα τις επαναφέρει στο 30% και την απειλή του για αιματοκύλισμα περαιτέρω αγώνα των απεργών - εργατών από το στρατό και τις δυνάμεις «ασφαλείας»... Βέβαια, αυτός ο ελιγμός της κυβέρνησης και η αποδοχή του από τα συνδικάτα δε σημαίνει ότι θα αμβλύνει την έτσι και αλλιώς δύσκολη κατάσταση που βιώνει ο λαός.

Τίποτε, βέβαια, στην πολιτική και στην οικονομία δεν είναι τυχαίο. Ούτε συμπτωματικά όλες αυτές οι κυβερνήσεις αφρικανικών χωρών είχαν την «έμπνευση» να εξοντώσουν τα λαϊκά νοικοκυριά με νέο σαρωτικό κύμα ακρίβειας, με πρόσχημα την «καταπολέμηση της διαφθοράς» και της κατασκευής «έργων υποδομής». Το Δεκέμβρη, η επικεφαλής του ΔΝΤ Κριστίν Λαγκάρντ είχε πραγματοποιήσει περιοδεία σε χώρες της υποσαχάρειας Αφρικής με δύο τελευταίους σταθμούς τη Νιγηρία και τη Νότια Αφρική δίνοντας διακριτικές «συμβουλές» στις κατά τόπους κυβερνήσεις για απορρύθμιση της ενέργειας, οικονομικές μεταρρυθμίσεις και συγχαρητήρια (στην περίπτωση της Νιγηρίας...) για πολιτικές που τάχα σχεδιάζονται και εφαρμόζονται από Αφρικανούς για Αφρικανούς.

Ιδιαίτερα στην περίπτωση της περιοδείας της Λαγκάρντ στη Νιγηρία (τελευταίο δεκαήμερο του Δεκέμβρη), η επικεφαλής του ΔΝΤ είχε ιδιαίτερα φιλικούς συνομιλητές όπως την Νιγηριανή υπουργό Οικονομίας (πρώην αντιπρόεδρο της Παγκόσμιας Τράπεζας για την Αφρική και πρώην στέλεχος στη «Γκόλντμαν Σακς») Νγκόζι Οκόντζο Ιγεάλα και το διοικητή της Κεντρικής Τράπεζας Νιγηρίας Σανούσι Λαμίντο Σάνους που, όπως φάνηκε στη συνέχεια, προχώρησαν άμεσα στην άρση της κρατικής επιδότησης προπαγανδίζοντάς την σαν «σωτήρια» για το «καλό» της νιγηριανής οικονομίας...

Ολα αυτά στη Νιγηρία, την πρώτη σε παραγωγή πετρελαίου χώρα της υποσαχάρειας Αφρικής (με ημερήσια παραγωγή 2.400.000 βαρέλια πετρελαίου) όπου ωστόσο το...65% των καυσίμων εισάγεται (!) από τη Βρετανία διότι οι επί σειρά δεκαετιών αστικές κυβερνήσεις (και με στρατιωτική μορφή) σε συνεργασία με τις ξένες πολυεθνικές πετρελαίου φρόντισαν να υπάρχουν στη χώρα ελάχιστα διυλιστήρια.

Είναι ξεκάθαρο πως οι λαοί της Αφρικής (και όχι μόνο...) δεν θα καταφέρουν ποτέ να βελτιώσουν τη ζωή τους πραγματικά και να πάρουν την τύχη στα χέρια τους εάν δεν απαλλαχθούν από την αστική εξουσία και τα ιμπεριαλιστικά σχέδια, αν δεν κάνουν κοινωνική ιδιοκτησία τα μέσα παραγωγής και καρπωθούν τον πλούτο που παράγουν.

Οι εργατικές και λαϊκές επιτροπές δεν είναι κάτι το εντελώς διαφορετικό ούτε χωρίζονται με τείχη. Βεβαίως, η εργατοϋπαλληλική τάξη έχει την ξεχωριστή ιδεολογία της, του επιστημονικού σοσιαλισμού που αποτελεί το βατήρα κάθε προοδευτικού μετασχηματισμού της κοινωνίας. Βεβαίως το εργατο-υπαλληλικό κίνημα πρέπει να διατηρεί μέσα από συμπληγάδες την ταξική ανεξαρτησία του σε πολιτική κι οργάνωση. Αυτά όμως δεν τα κάνει για να κλειστεί στο αυτάρεσκο ιδεολογικο-πολιτικό καβούκι του. Αντίθετα αυτά αποτελούν τη βάση της εσωτερικής του συγκρότησης ώστε να δύναται να πραγματοποιεί τα καλύτερα δυνατά πολιτικά ανοίγματα στους κοινωνικούς του συμμάχους χωρίς να κινδυνεύει να απορροφηθεί από ένα κομφορμιστικό οπορτουνισμό που διαχέεται στα μικροαστικά στρώματα. Οι εργατικές και λαϊκές επιτροπές, ως η άμεσα ζωτική πρακτική ανάγκη του εργατοϋπαλληλικού κινήματος εφαρμόζουν αυτή την αρχή της αγωνιστικής επικοινωνίας.

Κι εδώ ακριβώς βρίσκεται η ουσία! Η δημιουργία και ανάπτυξη των εργατολαϊκών επιτροπών στους χώρους εργασίας και στις γειτονιές της Ελλάδας συνεχίζεται με ψυχραιμία, μεθοδικότητα, ένταση και πάθος. Ταυτόχρονα ζυγίζουν πρόσωπα, δυνατότητες, ικανότητες και καταστάσεις να συναντηθούν με αντίστοιχες επιτροπές του ευρύτερου γεωγραφικού και διοικητικού χώρου της επικράτειας σε επίπεδο περιοχών, δήμων και νομών. Η στάθμη της λαϊκής δεξαμενής ανεβαίνει. Μαζί της ανεβαίνει και το επίπεδο αμφισβήτησης της αστικής εξουσίας. Το καρφί μπήγεται όλο και βαθύτερα στα πλευρά της αστικής τάξης.