Η λαίλαπα της αντιλαϊκής επίθεσης, και με πρόσχημα την καπιταλιστική κρίση, δε θα μπορούσε παρά να σαρώσει και τον αθλητισμό. Το πολιτικό προσωπικό του συστήματος - είτε από την θέση του διαχειριστή εξουσίας (ΠΑΣΟΚ, ΝΔ, ΛΑ.Ο.Σ.), είτε της εφεδρείας (Δημοκρατική Συμμαχία, ΔΗΜ.ΑΡ.) - δράττεται της ευκαιρίας, για να προωθήσει/στηρίξει πιο άγριες πολιτικές που θα μετατρέψουν ακόμα περισσότερο και αυτό το λαϊκό δικαίωμα σε προϊόν πολυτελείας. Είναι ένα κομμάτι του παζλ που συνθέτει την μεγαλύτερη εικόνα.

Με το πρόσχημα της οικονομικής κατάστασης, πετσοκόβονται μισθοί, συντάξεις κ.λπ., ενώ ταυτόχρονα αυξάνεται η παροχή χρημάτων και προνομίων στους κεφαλαιοκράτες. Με το ίδιο πρόσχημα μειώνεται η στήριξη του ερασιτεχνικού αθλητισμού και το δικαίωμα της άθλησης γίνεται ακόμα περισσότερο εμπόρευμα προς πώληση μόνο για όσους έχουν το αντίτιμο. Την ίδια ώρα που στις Αθλητικές Ανώνυμες Εταιρείες και στους επιχειρηματίες τους, παρέχεται με διάφορους τρόπους (αλλεπάλληλα χαρίσματα χρεών, φοροαπαλλαγές, περαιώσεις, «ανταποδοτικές» ενισχύσεις κ.ά.)... ένας σκασμός λεφτά.

Το αστικό κράτος αποσύρει ακόμα πιο πολύ την στήριξή του από τον ερασιτεχνικό αθλητισμό. Ετσι αφ' ενός (από τα κομμένα κονδύλια) δημιουργούνται νέοι πόροι τροφοδότησης του κεφαλαίου. Αφ' ετέρου και η άθληση ιδιωτικοποιείται και γίνεται ακόμα περισσότερο χρυσοφόρο (για τους εκμεταλλευτές του) εμπόρευμα.

Τον Απρίλη του 2011 ο γγΑ, Π. Μπιτσαξής, ισχυριζόταν (εκ μέρους της κυβέρνησης) σε συνέντευξη Τύπου: «Ο αθλητισμός είναι δημόσιο αγαθό, αυτό είναι πάγια πολιτική της κυβέρνησης. Ανήκει σε όλους τους Ελληνες, χωρίς εξαιρέσεις, χωρίς αποκλεισμούς, δεν ανήκει μόνο στους πλούσιους, δεν ανήκει μόνο στους ισχυρούς. Ανήκει σε όλους τους πολίτες. Αυτή την πολιτική την κάνουμε πράξη σε όλα τα αθλήματα».

Ποια είναι η πραγματικότητα; Στρατηγική επιλογή της (εκάστοτε αστικής) κυβέρνησης είναι η παραπέρα παράδοση (και) του δικαιώματος της σωματικής άσκησης και του αθλητισμού στην επιχειρηματική δραστηριότητα. Οπως ο ίδιος παραδέχτηκε, μερικούς μήνες αργότερα, «οι πόροι τους οποίους (σ.σ. του διαθέτουν για να) χρησιμοποιεί ο αθλητισμός είναι ελάχιστοι».

Ο αθλητισμός καλύπτει το 0,2% του τακτικού προϋπολογισμού και το 0,5% των δημοσίων επενδύσεων. Η πραγματική χρηματοδότηση του αθλητισμού, σύμφωνα με τα επίσημα στοιχεία, την χρονιά που φεύγει κινήθηκε περίπου 50% κάτω από τη χρηματοδότηση που είχε το 2008... Από 135 στα 84 εκατ. ευρώ.

Υπό το άλλοθι της κρίσης και του εξορθολογισμού, τα αθλήματα κατηγοριοποιήθηκαν. Κριτήριο για την στήριξή τους έγινε το αν πουλάνε στην αγορά... Η πολιτική λιτότητας και στις επιχορηγήσεις σπρώχνει σωματεία, ομοσπονδίες στην μείωση/αναστολή δραστηριοτήτων. 'Η/και ακόμα πιο στυγνά στην αναζήτηση χορηγού ή σπόνσορα.

Αθλητικές εγκαταστάσεις (έμμεσα ή άμεσα) ιδιωτικοποιούνται. Και βάζουν πιο βαθιά το χέρι στην τσέπη της λαϊκής οικογένειας (ανταποδοτικότητα). Αναπτύσσεται δηλαδή πιο έντονα η επιχειρηματική δραστηριότητα με ανταλλάγματα. Τα Εθνικά Αθλητικά Κέντρα (ΕΑΚ) μετατρέπονται σε επιχειρήσεις. Διαθέτουν τις εγκαταστάσεις τους επ' αμοιβή, θα παίρνουν το 15% επί των εισπράξεων για κάθε αθλητική εκδήλωση, ενώ μπορούν να εισηγούνται την εκποίηση κινητής ή ακίνητης περιουσίας τους...

Ετσι π.χ. η διοίκηση του ΕΑΚ Λάρισας θέσπισε ανταποδοτικό τέλος σε κάθε σύλλογο, με τον κάθε αθλητή να πληρώνει 5 ευρώ το μήνα για να μπορεί να αθλείται... Και όσοι δεν ανήκουν σε συλλόγους θα πληρώνουν 45 ευρώ το μήνα... Η διοίκηση στο «Παπαστράτειο» ζητάει 85.000 ευρώ το χρόνο από το κάθε σωματείο...

Ο πρόεδρος του ΕΑΚΝ Αγ. Κοσμά, Απ. Ρήγας, έχει δώσει «... προτεραιότητα σε δράσεις που συμβάλλουν στην υλοποίηση των στόχων και κυρίως στην κατεύθυνση της αυτοχρηματοδότησης. Να παρέχουμε υπηρεσίες, που θα εκλαμβάνονται από τους ίδιους τους χρήστες ως υψηλής αξίας για το κόστος τους. Θα υπάρχει κάποια οικονομική συνδρομή των ωφελούμενων φορέων, στη βάση κάλυψης, μέρους του λειτουργικού κόστους»... Πότε; Στην ίδια συνέντευξη που ο γγΑ μίλαγε για αθλητισμό δημόσιο αγαθό, ο οποίος «δεν ανήκει μόνο στους πλούσιους»...

Για να ολοκληρωθεί η εικόνα ας προσθέσουμε άλλο ένα σημαντικό κομμάτι του παζλ. Στην Λευκή Βίβλο για τον Αθλητισμό, που έχει καταρτίσει η ΕΕ, αναφέρεται πως «ο αθλητισμός είναι ένας δυναμικός και ταχέως αναπτυσσόμενος τομέας με υποτιμημένο μακροοικονομικό αντίκτυπο, ο οποίος μπορεί να συμβάλει στην επίτευξη των στόχων της Λισαβόνας».

'Η όπως έχει δηλώσει ο υφυπουργός Πολιτισμού και Τουρισμού, Γ. Νικητιάδης: «Γήπεδα, στάδια, κολυμβητήρια; Να μάθουν να παράγουν και χρήμα. Μπορούν να το παράξουνε. Εμείς πρέπει να δώσουμε τις κατευθύνσεις και σε κάθε περίπτωση αυτή είναι η κατεύθυνση που δίνει και η ΕΕ»...

Τον Μάη του 2003 ο Ευαγ. Βενιζέλος (σε άτυπη σύνοδο υπουργών Αθλητισμού, που είχε γίνει στο Ζάππειο) έλεγε: «Ο αθλητισμός δεν είναι μόνο σωματική και διανοητική άσκηση αλλά και μία πολύ σημαντική οικονομική διάσταση - είναι ο αθλητισμός αυτός που δημιουργεί τη λεγόμενη βιομηχανία του ελεύθερου χρόνου»...

Από την πλευρά της η τότε αρμόδια επίτροπος της ΕΕ, Βίβιαν Ρέντινγκ, εξέφραζε την πεποίθησή της πως «ο αθλητισμός χρειάζεται μια ισχυρή οικονομική διάσταση», «οι αγώνες, ο αθλητισμός, αποτελούν ακόμα ένα στοιχείο που προσδίδει δυναμισμό στην οικονομική δραστηριότητα», «η αύξηση του αριθμού των αθλητικών διοργανώσεων δημιούργησε ένα ρεύμα αθλητικού τουρισμού που αποτελεί και ένα σημαντικό οικονομικό παράγοντα»...

Το 2007 η τότε υπουργός Τουριστικής Ανάπτυξης, Φάνη Πάλλη - Πετραλιά, έλεγε (στην ιστοσελίδα «kathimerini.gr»): «O αθλητικός τουρισμός είναι μια από τις νέες μορφές τουρισμού. Πρόκειται για μία όψη της τουριστικής βιομηχανίας η οποία πρέπει να αναπτυχθεί περισσότερο». Δυό χρόνια αργότερα το ΠΑΣΟΚ - διά στόματος του υπουργού Πολιτισμού και Τουρισμού, Π. Γερουλάνου - στις προγραμματικές του δηλώσεις χαρακτηρίζει στρατηγικού χαρακτήρα προτεραιότητα την σύνδεση αθλητισμού - τουρισμού.

Ο υφυπουργός Υγείας και Κοινωνικής Αλληλεγγύης, αρμόδιος για θέματα Διατροφής και Αθλησης, Χρ. Αηδόνης, έχει αναφερθεί στην «εκμετάλλευση του γεωφυσικού πλούτου και της πολιτισμικής - αθλητικής κληρονομιάς μας, για την ανάπτυξη αθλητικών δραστηριοτήτων. Τέτοιες δραστηριότητες και ιδιαιτέρως αυτές που αποκτούν μία περιοδικότητα, αποτελούν άμεση πλουτοπαραγωγική πηγή».

Και ο Νικητιάδης: «Το άμεσο όφελος για έναν τόπο, που διοργανώνει αγώνες φαίνεται γρήγορα και είναι σε μετρητά. ...Ο αθλητικός τουρισμός είναι ένα εργαλείο, το οποίο αν χρησιμοποιηθεί σωστά μπορεί να αποφέρει μεγάλα κέρδη». Οπως από το 2007 - σε σχετική ημερίδα - ενημέρωνε τους επιχειρηματίες ο Δ. Τερζάκης (επιστημονικός υπεύθυνος της Ερευνητικής Μονάδας Ελλάδος Αθλητικού Τουρισμού) πρόκειται για «μια κερδοφόρα επιχείρηση πολλών δισεκατομμυρίων δολαρίων».

Ο συνδυασμός λοιπόν διοικητικού και αθλητικού «Καλλικράτη», μαζί με άλλες παροχές στους κεφαλαιοκράτες, δημιουργεί το «αύριο». Πώς ακριβώς θα είναι, αν δεν ανατραπούν τα σχέδιά τους; Ο αθλητισμός θα περάσει στην αρμοδιότητα δήμων και περιφερειών. Ετσι, π.χ., θα μπορούν απευθείας οι επιχειρήσεις, ιδιαίτερα σε τουριστικές περιοχές, να αξιοποιούν υποδομές, δηλαδή τη λαϊκή περιουσία, για να στήνουν «μπίζνες». Με τον αθλητισμό σε ρόλο ατραξιόν για τους τουρίστες, με διοργάνωση δραστηριοτήτων, τουρνουά με μεγάλα ονόματα κ.ά. ως μέρος στα πακέτα προσφοράς.

Αυτό το μοντέλο θα στηριχθεί θεσμικά και οικονομικά. Μόνο που δεν έχει σχέση με την άσκηση των πολλών, αλλά με την εμπορευματοποίηση και την κερδοφορία των λίγων.