«Το χειρότερο είναι ότι η ελληνική πλευρά προσέρχεται διαρκώς σ' αυτές τις συνόδους κορυφής δίχως εναλλακτικό σχέδιο να καταθέσει» (Δηλώσεις του Αλ. Τσίπρα για τη Σύνοδο Κορυφής της ΕΕ). Κάνει κριτική στην κυβέρνηση από τη σκοπιά της διατήρησης της ΕΕ και του ευρώ αλλά με άλλη πολιτική. Να τι λέει: «Και στο σχέδιο και στην πρόταση της κας Μέρκελ η ΕΕ και η Ευρωζώνη να μετατραπεί σε γερμανικό αναμορφωτήριο, όπου θα πρέπει οι τρόφιμοι να είναι υπάκουοι και να μην είναι απείθαρχοι, προκειμένου να συμμορφώνονται με τις επιταγές του γερμανικού διευθυντηρίου, απέναντι λοιπόν σ' αυτή την πρόταση, ο Ελληνας πρωθυπουργός για μια ακόμη φορά δεν θα έχει αντίλογο». Προβάλλουν, λοιπόν, και το ζήτημα της πατριωτικής στάσης έναντι της Γερμανίας. Κάνουν πως δε βλέπουν τον ανταγωνισμό ανάμεσα στα καπιταλιστικά κράτη, ανάμεσα στα μονοπώλια του ίδιου κλάδου. Η αντιπρότασή τους είναι η ΕΕ της «ισότιμης συμμετοχής των κρατών», της «μεγάλης ευρωπαϊκής οικογένειας», της «αλληλεγγύης». Καλλιεργεί αυταπάτες στο λαό ότι αυτό μπορεί να επιτευχθεί και θα είναι ωφέλιμο, όταν στην όποια καπιταλιστική ενοποίηση, γενικότερα οι οικονομικές και οι πολιτικές σχέσεις των καπιταλιστικών κρατών καθορίζονται από το μέγεθος και τη δύναμη της καπιταλιστικής οικονομίας, δηλαδή την ανισομετρία, επομένως είναι σχέσεις ανισότιμες. Αλλά ωφέλιμες ταυτόχρονα για τα μονοπώλια όλων των κρατών, αφού η ΕΕ είναι και μοχλός ενίσχυσης της εξουσίας τους. Προβάλλουν ως εναλλακτική πολιτική λύση προτάσεις που έχουν υιοθετηθεί στα πλαίσια του ανταγωνισμού των ισχυρών καπιταλιστικών κρατών στην ΕΕ. Χαρακτηριστική πρόταση η δήθεν λύση του ευρωομόλογου, του αποκλειστικού δανεισμού από την ΕΚΤ, της μερικής διαγραφής του χρέους με διαπραγμάτευση ανάμεσα στις κυβερνήσεις. Και φτάνουν έως και την ίδια την οικονομική διακυβέρνηση, προβάλλουν ως κρίσιμο ζήτημα την ενίσχυση της ανταγωνιστικότητας, την κρατικοποίηση τραπεζών. Αλλά οι τράπεζες στον καπιταλισμό δεν είναι φιλανθρωπικά ιδρύματα αλλά μεγάλες επιχειρήσεις που δρουν για να κερδίζουν και όχι για να δίνουν τζάμπα δάνεια στους φτωχούς. Η εναλλακτική τους πρόταση υποτάσσει την εργατική τάξη και το λαό στην κοινωνία των μονοπωλίων. Ετσι αποκαλύπτονται ότι είναι σταθεροί διαχειριστές του συστήματος.

Λένε, ταυτόχρονα, ότι οι νέες δημοσκοπικές έρευνες παγιώνουν την ανοδική τάση του ΣΥΡΙΖΑ αλλά και των λοιπών αριστερών δυνάμεων αλλά και την πτώση των κομμάτων που στηρίζουν την κυβέρνηση, επιμένοντας στην ανάγκη συμπόρευσης των αντιμνημονιακών δυνάμεων. Μιλώντας για το θέμα ο Ν. Βούτσης, μέλος της ΠΓ του ΣΥΝ, στον ρ/σ «Στο Κόκκινο», σημείωσε ότι τα ποσοστά των κομμάτων της κυβέρνησης Παπαδήμου «θα έπεφταν πολύ περισσότερο αν υπήρχε μια πραγματική ελπίδα για μια μετωπική διαμόρφωση με όλες τις δυνάμεις της αριστεράς». Πέρα από το αυθαίρετο συμπέρασμα, είναι πράγματι εκπληκτική η τυχοδιωκτική ευκινησία του ΣΥΝ/ΣΥΡΙΖΑ στην πολιτική των συμμαχιών. Πότε μιλά για ενότητα των αριστερών δυνάμεων, πότε προοδευτικών και αριστερών, πότε πατριωτικών και προοδευτικών, πότε δημοκρατικών. Αλλά το προτεινόμενο προοδευτικό μέτωπο κατά του μνημονίου δεν αποτελεί καμιά απειλή για το σύστημα. Είναι μια άλλη παραλλαγή της αστικής διακυβέρνησης και διαπραγμάτευσης. Θέλουν μια εκλογική συνεργασία για μια κυβέρνηση που θα διαχειριστεί την καπιταλιστική κρίση, το κρατικό χρέος, με δεδομένη την καπιταλιστική ιδιοκτησία στις επιχειρήσεις. Δεν αμφισβητούν την καπιταλιστική οικονομία, τα μονοπώλια και την εξουσία τους στα πλαίσια της ΕΕ και της Ευρωζώνης.

Ο Ν. Βούτσης στον ρ/σ «Στο Κόκκινο» είπε ακόμη: «Η ηγεσία του ΚΚΕ δεν έμεινε σε εμμονές πλήρους απαξίωσης του μαζικού κινήματος, που είναι προφανώς κάτι πολύ ευρύτερο του κόμματος, ή και μη αναγνώρισης των άλλων αριστερών πολιτικών δυνάμεων». Στο να κάνουν αντιΚΚΕ προπαγάνδα έχουν γίνει μανούλες. Μόνο που σε σχέση με το μαζικό κίνημα είναι τόσο οφθαλμοφανές το ψέμα που δε σηκώνει να τους κάνουμε κριτική. Αλλωστε, αυτοί κίνημα θεωρούν τις πλατείες και τις παρελάσεις. Το εργατικό κίνημα το υπονομεύουν. Οι παραπάνω προτάσεις διαχείρισης του συστήματος αυτό κάνουν. Η κριτική τους, π.χ., στο μέτρο «εφεδρείας» των δημοσίων υπαλλήλων ήταν ότι θα εξοικονομήσει ελάχιστα χρήματα στα κρατικά ταμεία και όχι ότι είναι πολιτική εξόντωσης των δημοσίων υπαλλήλων. Επομένως, υποτάσσουν την εργατική συνείδηση σε πάλη με στόχο την αναζήτηση άλλων λύσεων στο χρέος, όταν αποδεικνύουν ότι η κυβέρνηση δεν ξέρει καλά να εισπράξει για να το μειώσει. Ετσι, την ώρα που το εργατικό κίνημα πάει να σηκώσει κεφάλι το χτυπούν από τα μέσα. Τέλος, για την αναγνώριση ή μη από το ΚΚΕ των άλλων αριστερών δυνάμεων, είναι ύπουλο επιχείρημα από την άποψη ότι το ΚΚΕ δε συμβάλλει σε τέτοια συνεργασία, για αντιμνημονιακό μπλοκ διακυβέρνησης. Μια τέτοια «συνεργασία» την επομένη των εκλογών θα διαλυόταν ακριβώς γιατί οι διαφορές είναι στρατηγικές. Την επομένη των εκλογών, ακόμα και στο πιο απλό ζήτημα, οι του ΣΥΝ/ΣΥΡΙΖΑ θα το προσάρμοζαν στην πολιτική τους της παραμονής στην ΕΕ και θα διαπραγματεύονταν εντός των πλαισίων της, ενώ το ΚΚΕ θα πάλευε για να δρομολογηθούν λύσεις που αντικειμενικά οδηγούν σε ρήξη με την ΕΕ και τα μονοπώλια. Και το ΚΚΕ δεν εγκαταλείπει την πάλη με τη στρατηγική του. Θα ήταν αυτοκτονία για την εργατική τάξη και αφοπλισμός για το κίνημα.