«Αν παραφράσουμε λίγο τον Μαρξ, θα λέγαμε ότι: Στο 2011 βαρύ πλανιέται το φάντασμα της οικονομικής κρίσης του καπιταλισμού πάνω από τα κεφάλια όλων μας». Με τα λόγια αυτά η Ελένη Μπέλλου, μέλος του ΠΓ της ΚΕ του ΚΚΕ, εισήγαγε το πολυπληθές ακροατήριο της συζήτησης, που πραγματοποιήθηκε στο Φεστιβάλ χτες βράδυ, στο εξαιρετικά ενδιαφέρον θέμα το οποίο αφορούσε στις οικονομικές και πολιτικές εξελίξεις και προοπτικές της ταξικής πάλης, 20 χρόνια μετά τη νίκη της αντεπανάστασης. Τη συζήτηση, που τράβηξε σε μάκρος καθώς αρκετοί θέλησαν να καταθέσουν τα ερωτήματά τους, συντόνισε η Αννα Αγαθοκλέους, μέλος του ΚΣ της ΚΝΕ.

Η ομιλήτρια χαρακτήρισε δεδομένη τη λαϊκή αγανάκτηση όπως και «κάποιας μορφής αντίδραση», ωστόσο σημείωσε πως «το ζήτημα είναι η κατεύθυνση, η προοπτική της αντίδρασης, ο στόχος της». Και συμπλήρωσε: «Η θέση του Κόμματός μας είναι: Ο πυρήνας της οργάνωσης, της δράσης πρέπει να είναι το σωματείο στον κλάδο και στον τόπο εργασίας, ο σύλλογος στο σχολείο, στη σχολή, η Ενωση των αυτοαπασχολούμενων, το σωματείο των συνταξιούχων, ο σύλλογος της ΟΓΕ (...) Μαζί να αλλάξουμε τις διοικήσεις που έδιωξαν τον κόσμο από τα σωματεία (...) Εκαναν το κίνημα άμαζο, ανήμπορο γιατί δούλεψαν ως στηρίγματα του συστήματος, των αστικών κυβερνήσεων, των μηχανισμών της ΕΕ».

Η Ελ. Μπέλλου κάλεσε τους συμμετέχοντες να επιστρατεύσουν την κρίση τους με βάση την εμπειρία των τελευταίων 20 ετών. Και να κρίνουν τις δυνάμεις, μεταξύ αυτών και τις οπορτουνιστικές, που πριν από 20 χρόνια έδωσαν ιδεολογικό και πολιτικό στήριγμα στην αντεπανάσταση παρουσιάζοντάς την σαν «εκδημοκρατισμό» του σοσιαλισμού, συγκαλύπτοντας τον εκμεταλλευτικό χαρακτήρα του καπιταλισμού. Οπως τόνισε, «είχε αδυναμίες ο σοσιαλισμός», όμως «δεν πετάμε μαζί με τα νερά της γέννας και το παιδί, τις ασύλληπτες για οποιαδήποτε άλλη κοινωνία λαϊκές κατακτήσεις».

Σε ό,τι αφορά στην κρίση υπενθύμισε τη θέση του ΚΚΕ ότι αυτή δεν είναι ελληνικό φαινόμενο, δεν είναι πρόβλημα ικανής ή όχι κυβέρνησης, ορθολογικής ή όχι διαχείρισης κι αυτό επιβεβαιώνεται απ' το ότι ταλανίζει όλες τις καπιταλιστικές χώρες της ΕΕ, ενώ ήδη ανοιχτά εκφράζουν φόβους για νέα κρίση. Οφείλεται στο ότι «σκάει το σύστημα από τη συγκέντρωση - υπερσυγκέντρωση κερδών, κεφαλαίου, δηλαδή από την ιδιοποίηση προϊόντος ξένης εργασίας που μετατρέπεται σε ατομικό πλούτο, είναι μέσα στο κύτταρο της καπιταλιστικής παραγωγής αυτό το φαινόμενο».

Ιδιαίτερα επικριτική ήταν απέναντι στον οπορτουνισμό, που «σπέρνει συγχύσεις λέγοντας στον κόσμο ότι δεν φταίει η καπιταλιστική σχέση αλλά το τραπεζικό σύστημα», και τόνισε: «Αν η καρδιά της καπιταλιστικής οικονομίας είναι η βιομηχανία, το κυκλοφορικό, οι αρτηρίες είναι το τραπεζικό σύστημα (...) Η ουσία είναι ότι δεν έχει, δεν θέλει να έχει πρόγραμμα σύγκρουσης και ρήξης με τα μονοπώλια, γι' αυτό και δεν μπορεί να προστατεύσει τις λαϊκές ανάγκες από την επίθεση του κεφαλαίου, που είναι η άμυνά του στην αναγκαστική συρρίκνωση των κερδών του σε συνθήκες κρίσης».

Η Ελ. Μπέλλου αναφέρθηκε στο ενδεχόμενο αντικατάστασης της κυβέρνησης του ΠΑΣΟΚ από μια κυβέρνηση συνεργασίας των αστικών πολιτικών δυνάμεων τονίζοντας: «Θα οδηγηθεί στα ίδια αδιέξοδα της σημερινής του ΠΑΣΟΚ (...) Το κύριο είναι μια τέτοια συγκυρία να μην ανακόψει το μόνο δρόμο προς όφελος των λαϊκών αναγκών», που οδηγεί στη λαϊκή σοσιαλιστική οικονομία, μέσα από «ξεσηκωμό ενάντια στην κυβέρνηση, στην ΕΕ, την τοπική και περιφερειακή διοίκηση, στους καπιταλιστές, στα γνήσια κόμματά τους και τους αφανείς στυλοβάτες τους (...) Με κέντρο οργάνωσης του αγώνα το σωματείο, με ενιαίο αγώνα της λαϊκής συμμαχίας στο ΠΑΜΕ, στην ΠΑΣΕΒΕ, στο ΜΑΣ, στην ΟΓΕ (...) ενάντια στα μέτρα, όλοι μαζί (...) με όπλο τη μαζική συμμετοχή στην οργάνωση - περιφρούρηση της απεργίας».

«Αυτός ο ξεσηκωμός - κατέληξε - θα φέρει ανατροπές στο επίπεδο του κοινωνικού συσχετισμού. Θα φέρει πιο κοντά απ' ό,τι μπορούμε σήμερα να προβλέψουμε την ώρα της ολικής σύγκρουσης για την ανάδειξη της εργατικής - λαϊκής εξουσίας».

Τη δική του θέση στο χώρο της κεντρικής σκηνής έχει το περίπτερο του «Ριζοσπάστη», όπου αποτυπώνονται, είτε μέσα από τα πρωτοσέλιδά του είτε από τα ρεπορτάζ και τις φωτογραφίες που τα συνοδεύουν, οι αγώνες του λαού, προβάλλονται τα δικαιώματά του και τελικά η ίδια η ιστορία του λαϊκού κινήματος, η πολιτική και η στρατηγική του ΚΚΕ, του Κόμματος της εργατικής τάξης και του λαού.

Τα ταμπλό του περιπτέρου «μιλάνε» με ντοκουμέντα:

Ο εργατικός επαναστατικός Τύπος, ο «Ριζοσπάστης», καταδεικνύει τον ένοχο, αποκαλύπτει τα τερτίπια των αστικών κομμάτων και κονδυλοφόρων, αναδεικνύει τη διέξοδο που προτείνει στο λαό το ΚΚΕ.

Αντίθετα, ο αστικός Τύπος προσπαθεί να συγκαλύψει ότι αιτία της κρίσης είναι ο ίδιος ο καπιταλισμός, να αποπροσανατολίσει, να πείσει ότι ο καπιταλισμός είναι μονόδρομος. Από τα κείμενά του, τους τίτλους, τις φωτογραφίες που χρησιμοποιεί αποδεικνύεται ότι επιχειρεί να προβοκάρει και να συκοφαντήσει το ταξικό κίνημα, να ενεργοποιήσει τον κοινωνικό αυτοματισμό ενάντια σε κάθε αγωνιστικό σκίρτημα και επιτίθεται σφοδρά στους εργαζόμενους που αγωνίζονται. Ετσι, το πανό στην Ακρόπολη «δακτυλογραφείται» από τον αστικό Τύπο ως «Αλγεινή εντύπωση». Οι αγώνες των ναυτεργατών «πληκτρολογούνται» ως «Πλήγμα στον τουρισμό». Οι μεγαλειώδεις πορείες στους δρόμους της Αθήνας αναγράφονται με ξύλινα γράμματα ως «Εμφραγμα στην καρδιά της Αθήνας».

Με το ξέσπασμα της καπιταλιστικής κρίσης, «Ο "Ρ" αποκαλύπτει ότι το χρέος είναι πρόσχημα για ένταση της αντιλαϊκής επίθεσης».

Αντίθετα «ο αστικός Τύπος ανάγει το χρέος σε νούμερο ένα πρόβλημα του λαού».

Πρωτοσέλιδα ο «Ρ» σημειώνει: «Δεν αναγνωρίζουμε ούτε ένα ευρώ από το χρέος», «Κλιμάκωση αντιλαϊκού πολέμου με πρόσχημα τα ελλείμματα και τα χρέη».

Στον αντίποδα, «Τα ΝΕΑ»: «Πακέτο σωτηρίας με οδυνηρά μέτρα». Και η «Καθημερινή»: «Το έλλειμμα οδηγεί σε πρόσθετα μέτρα».

Αναδεικνύεται έτσι ότι ο «Ρ» αποτελεί τον καθημερινό σύντροφο του λαϊκού αγωνιστή, για τη συσπείρωση δυνάμεων στο αντιμονοπωλιακό αντιιμπεριαλιστικό μέτωπο, στην πάλη για τη σοσιαλιστική κομμουνιστική προοπτική.

«Δεν είμ' εγώ σπορά της Τύχης, / Ο πλαστουργός της νιας ζωής. / Εγώ 'μαι τέκνο της Ανάγκης / κι ώριμο τέκνο της Οργής...». Με τον «Οδηγητή», έργο που αναδεικνύει την πρωτοπορία της μάζας που μάχεται και γκρεμίζει το σάπιο κόσμο για να πλαστουργήσει τη νέα ζωή, έκλεισε το μουσικοθεατρικό αφιέρωμα στον πρωτοπόρο κομμουνιστή ποιητή Κώστα Βάρναλη με τίτλο «Και στον ίδρο το δικό γίνε συ τ' αφεντικό», που παρουσίασε χτες στην Κεντρική Σκηνή η ορχήστρα της ΚΝΕ. Το αφιέρωμα άνοιξε με θεατρικό αναλόγιο με αποσπάσματα από το θεατρικό του έργο. Ακολούθησε το συναυλιακό μέρος της εκδήλωσης, με μελοποιημένα τραγούδια σε ποίηση του Κ. Βάρναλη, που ερμήνευσαν οι Ειρήνη Σακαλή, Σταμάτης Σαμοΐλης, Νατάσα Μουσάδη, Γιώργος Γεωργακάκης, Γιώργος Κουφαλάκος. Ενα πρόγραμμα μπολιασμένο από τη ριζοσπαστική ποίησή του, εκείνη που ενέπνευσε δεκάδες Ελληνες μουσικούς δημιουργούς αλλά και νέους τραγουδοποιούς. «Υμνος στη νιότη», «Η Μπαλάντα του Αντρίκου», «Οι Μοιραίοι», «Βάστα καρδιά», «Πόνοι της Παναγιάς», «Η μπαλάντα του κυρ Μέντιου» είναι κάποια από τα τραγούδια που ακούστηκαν - «ταξίδι» στη λυρική, σατιρική, ριζοσπαστική, στοχαστική, αγωνιστική, βαθιά ανθρώπινη ποίησή του, η οποία παραμένει «πυξίδα» στην πάλη του εργαζόμενου λαού για κοινωνική απελευθέρωση.