Από τα «μυστικά κονδύλια» που διατίθονταν στη μετεμφυλιακή Ελλάδα για το χρηματισμό «δημοσιογράφων» οι οποίοι υμνούσαν τη Χωροφυλακή και συμμετείχαν στην αντικομμουνιστική προπαγάνδα (έκθεση του εισαγγελέα Σακελλαρίου, 20/5/1964),

φτάσαμε στις καταγγελίες Μαρούδα το 1982 για «δημοσιογράφους - τρωκτικά» του κρατικού προϋπολογισμού.

Και τι έγινε; Τίποτα!

Ούτε φωνή ούτε ακρόαση. Ουδεμία απάντηση στις πιέσεις για ξεκαθάρισμα του τοπίου και για αποκαλύψεις με «διευθύνσεις και ονόματα». Καμία απολύτως συνέχεια. Συγκάλυψη και κουκούλωμα.

Ο «Παναμάς» των «μυστικών κονδυλίων» είχε πια αλλάξει χέρια. Μαζί και το χρώμα των «τρωκτικών»...

*

Επειτα, το 1993, περάσαμε στην υπόθεση των «μυστικών κονδυλίων» του υπουργείου Εξωτερικών:

Ηταν ο πρώην πρωθυπουργός Κ. Μητσοτάκης που κατηγόρησε τότε τον Αντ. Σαμαρά ότι επί υπουργίας του στο υπουργείο Εξωτερικών πακτωλός «μυστικών κονδυλίων» κατέληγε και σε δημοσιογράφους.

Ξεσπά σάλος, το ΠΑΣΟΚ δεσμεύεται ότι μόλις γίνει κυβέρνηση θα αποκαλύψει τα πάντα ενώ φιλοΠΑΣΟΚικές εφημερίδες κάνουν λόγο για «Απόρρητο φαγοπότι 17 δισ.!» («Εθνος», 21/10/1993) κατά την τριετή διακυβέρνηση 1990-1993 από τη ΝΔ.

Το γεγονός, πάντως, ότι την προηγούμενη ΠΑΣΟΚική περίοδο (1981-1989) το ύψος των ίδιων «μυστικών κονδυλίων» φτάνει τα 10 δισ. δραχμές φαίνεται να περνάει στα «ψιλά»...

*

Το ΠΑΣΟΚ έρχεται πράγματι στην κυβέρνηση, αλλά σχεδόν αμέσως αρχίζουν τα «ήξεις-αφήξεις»:

«Το υπουργείο Εξωτερικών, σχετικά με τα "μυστικά κονδύλια" δεν διαθέτει καταλόγους δημοσιογράφων ούτε κάποιο άλλο στοιχείο που αφορά τον Τύπο», είναι μια από τις πρώτες δηλώσεις της κυβέρνησης του Αντρέα Παπανδρέου...

Ταυτόχρονα, όμως, το παραμύθι συνεχίζεται:

«Είμαι αποφασισμένος ως αρμόδιος υπουργός να υπερασπιστώ το κύρος και την αξιοπιστία του δημοσιογραφικού λειτουργήματος και θα το πράξω με κάθε νόμιμο τρόπο (...). Δεν μπορεί να υπάρχει αυτή η εκκρεμότητα», δηλώνει σχετικά με τα «μυστικά κονδύλια» ο Ευ. Βενιζέλος (22/10/1993).

Προηγουμένως, όμως, έχει φροντίσει να πει:

«(Θα) δοθούν στη δημοσιότητα όλα τα στοιχεία» (σσ: ακόμα να δοθούν...), αλλά «με εξαίρεση βεβαίως τα στοιχεία εκείνα που καλύπτονται από το εθνικό απόρρητο»...

Ο καθένας μπορεί να εικάσει:

Οι «άγνωστοι» που τα παίρνουν, είναι τόσο «άγνωστοι» σε αυτούς που τα δίνουν, ώστε να καλύπτονται (όλοι μαζί) από το «εθνικό απόρρητο!

*

Το τι έγινε και σε εκείνη την υπόθεση είναι λίγο - πολύ γνωστό: Ο Τύπος συνέχιζε να κάνει λόγο για τα «μυστικά κονδύλια»,

οι εφημερίδες έγραφαν για «1,2 δισ. σε δημοσιογράφους για άρθρα "εθνικά"» («Ελευθεροτυπία», 30/5/1994),

υπουργοί φέρονταν να δηλώνουν ότι τελεί σε γνώση τους λίστα που τους προκάλεσε σοκ αλλά «δεν ξέρω αν πρέπει να τη δημοσιοποιήσω» (Γ. Λιάνης, «Φίλαθλος» 4/3/1994),

αλλά ο υφυπουργός Εξωτερικών Γιώργος Παπανδρέου, αν και αποδεχόταν τις αποκαλύψεις μετά από παρέμβαση του ΚΚΕ στη Βουλή (Μάρτης 1994) ότι μέσα σε 1,5 χρόνο διανεμήθηκε στα «τρωκτικά» 1,5 δισ., δήλωνε:

«Η Ενορκη Διοικητική Εξέταση δεν στάθηκε δυνατόν να επαληθεύσει τίποτα απ' όσα είχαν λεχθεί γύρω από την υπόθεση χρηματισμού των δημοσιογράφων» (10/3/1994)...

*

Η κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ ακολουθεί την πεπατημένη και στέλνει την υπόθεση στον εισαγγελέα.

Το αποτέλεσμα: Η υπόθεση των «μυστικών κονδυλίων» τίθεται από τον εισαγγελέα του Αρείου Πάγου Αθ. Σιούλα και επισήμως στο αρχείο. Αυτά επί υπουργού Τύπου Ευ. Βενιζέλου (σσ: του ιδίου που δήλωνε «αποφασισμένος» να λύσει την «εκκρεμότητα» με τα «μυστικά κονδύλια»)...

Αξιοσημείωτη παραμένει, ωστόσο, η ακόλουθη αναφορά στο πόρισμα του εισαγγελέα:

«...επίμαχες δαπάνες δεν μπορούν να γίνουν φανερές χωρίς να ζημιωθούν τα συμφέροντα της χώρας και ότι για τις δαπάνες αυτές, όπως ορίζει ο οργανισμός του υπουργείου Εξωτερικών, δεν αποδίδεται λογαριασμός» («Το Βήμα» 11/6/1995)...

Τουτέστιν, τα «μυστικά κονδύλια» περιφρουρούντο ως «μυστικά» από τον ίδιο τον Οργανισμό του υπουργείου Εξωτερικών, που - παρεμπιπτόντως - δεν θυμόμαστε να τον άλλαξε ο κ. Παπανδρέου, τόσα χρόνια που βρισκόταν στη συγκεκριμένη θέση.

***

Από τότε μέχρι σήμερα πέρασαν πάνω από 15 χρόνια. Ηρθε ξανά η ΝΔ, ήρθε ξανά και το ΠΑΣΟΚ. Στο μεσοδιάστημα:

*

Οχι μόνο τις «λίστες» των σιτιζομένων από τα «μυστικά κονδύλια» που έταζε ο υπουργός της ΝΔ κ. Ρουσόπουλος δεν είδαμε, αλλά παρά το «διάλογο» που είχε οργανώσει για το θέμα, εκείνο που αρχικά ακούσαμε ήταν ότι τα στοιχεία δεν θα δίνονταν για λόγους σεβασμού των... «προσωπικών δεδομένων» (σσ: των «τρωκτικών»). Τελικά το θέμα «έκλεισε» με τον ισχυρισμό ότι «μυστικά κονδύλια» και «λίστες»... δεν υπήρχαν καν!

*

Τα ίδια και μετά το 2009. Επί ΠΑΣΟΚ. Μόνο που τώρα το ζήτημα αντιμετωπίστηκε οριστικά:

Οι κονδυλοφόροι των «μυστικών κονδυλίων», είπε ο υπουργός Μόσιαλος (σσ: που θα καταργήσει) - είναι «άγνωστοι» και «παραστατικά» δεν κρατήθηκαν. Τέλος!

Ακρως συγκινητικά όσα είπε ο κ. Βενιζέλος τις προάλλες για το πώς βιώνει τα πράγματα από τη θέση του αντιπροέδρου και υπουργού Οικονομικών:

«Ανέλαβα - είπε - μία ευθύνη, μία δυσβάστακτη ευθύνη (...) που την θεωρώ εθνική», για να προσθέσει ευθύς ότι λόγω ακριβώς αυτής της «ευθύνης» που ανέλαβε

«έχω κατά πάσα πιθανότητα θυσιάσει οποιαδήποτε πολιτική μου προοπτική» (σ.σ.: εδώ η συγκίνηση μετατρέπεται σε ρίγος).

*

Τουτέστιν, ο κ. υπουργός (και αντιπρόεδρος) θεωρεί «δυσβάσταχτο» μεν, αλλά «χρέος» του - και μάλιστα «εθνικό» - να αυξάνει τους φόρους (κι άλλο), να μειώνει τους μισθούς (κι άλλο), να κόβει τις συντάξεις (κι άλλο), να διαλύει τα απομεινάρια του «κοινωνικού κράτους (κι άλλο), να αντιπροεδρεύει μιας κυβέρνησης που εξυπηρετεί πολιτικά τα μονοπώλια, τους δανειστές, τους τοκογλύφους και τους κερδοσκόπους.

Αλλά με όλα αυτά

- που τα κάνει για το καλό του «έθνους», για το καλό «όλων μας», δηλαδή

(αφού καπιταλιστές, εργάτες και άνεργοι «ένα πράγμα είμαστε») - συμβαίνει κάτι λυπηρό:

Μάλλον έχει «θυσιάσει» το πολιτικό του μέλλον...

*

Πρόκειται - πραγματικά - για μια ιστορία πόνου και ανθρώπινου μεγαλείου, ταυτόχρονα, που δεν μπορεί να αφήσει κανέναν αδιάφορο.

Οπως, επομένως, ο κ. Βενιζέλος δεν παρέλειψε από την πρώτη στιγμή του μνημονίου και της εφαρμοζόμενης πολιτικής να δηλώνει ότι «συμπάσχει» με το λαό για όσα υφίσταται (ο λαός) με την πολιτική που εφαρμόζεται (από τον κ. Βενιζέλο), δεν έχουμε κανένα λόγο να μην του το ανταποδώσουμε:

Ομοίως (σ.σ.: ίσως και λίγο παραπάνω) συμπάσχουμε κι εμείς με το δικό του το δράμα...