Μέσα στα δέκα χρόνια από το 1908 έως το 1918 ξέσπασαν σχεδόν σ' όλες τις πόλεις της χώρας μεγάλες εργατικές απεργίες. Από τις απεργίες του Βόλου το 1909, έως τις 9 του Απρίλη του 1910 που ανέβηκαν στην Αθήνα κοντά δυο χιλιάδες απεργοί από τον Πειραιά. Κι από τις αρχές του 1911 που έκαναν απεργία οι τραμβαγέρηδες της Αθήνας ως τον Μάρτη του 1914 που ξέσπασε μια μεγάλη καπνεργατική απεργία στην Καβάλα, ο κατάλογος μακρύς: η μεγάλη απεργία των ηλεκτροτεχνιτών (13-14 του Μάρτη 1917), η απεργία των σιδηροδρομικών Λαρισαϊκού (14 του Οχτώβρη 1916), των ναυτεργατών (20 του Οχτώβρη 1916), η απεργία των τσιγαράδων της Θεσσαλονίκης (1916), η απεργία των ραφτεργατών της Αθήνας (1 του Νοέμβρη 1916) και ξεχωριστή η απεργία των μεταλλωρύχων στη Σέριφο, που ξέσπασε τον Αύγουστο του 1916. Αν και η συνδικαλιστική οργάνωση ήταν ακόμα σε νηπιώδη κατάσταση, ωστόσο το προλεταριάτο μας, με το όπλο της απεργίας, αγωνίστηκε για να καλυτερέψει τους όρους της ζωής του. Τη συγκλονιστική αυτή πορεία έχει περιγράψει ο Γιάννης Κορδάτος στο έργο του «ΙΣΤΟΡΙΑ ΤΟΥ ΕΛΛΗΝΙΚΟΥ ΕΡΓΑΤΙΚΟΥ ΚΙΝΗΜΑΤΟΣ», αποσπάσματα του οποίου φιλοξενεί σήμερα ο «Ριζοσπάστης».