Στη ΣΕΣ ανήκουν εκατοντάδες Συνομοσπονδίες, συμπεριλαμβανομένων της ΓΣΕΕ και της ΑΔΕΔΥ, οι οποίες έχουν συμπράξει με τις κυβερνήσεις σοσιαλδημοκρατών και φιλελεύθερων στην Ευρώπη, για να υλοποιηθούν σειρά αντεργατικών - αντιλαϊκών επιλογών στρατηγικού χαρακτήρα για το μεγάλο κεφάλαιο. Εχουν στηρίξει τις ιμπεριαλιστικές επεμβάσεις ΝΑΤΟ - ΗΠΑ - ΕΕ στο Ιράκ, στο Αφγανιστάν, στη Γιουγκοσλαβία και αλλού. Πρόσφατα τα ισπανικά Συνδικάτα και μέλη της ΣΕΣ, COMISIONES OBRERAS και UGT, στήριξαν ανοιχτά τον ιμπεριαλιστικό πόλεμο στη Λιβύη.

Σε ανεπτυγμένες καπιταλιστικές χώρες, όπως η Γερμανία κι η Ιταλία, όπου η φιλομονοπωλιακή γραμμή του εργοδοτικού συνδικαλισμού πλειοψηφεί, στις μεγάλες Ομοσπονδίες βιομηχανικών και άλλων κλάδων προσφέρουν απλόχερη συναίνεση στη μεγαλοεργοδοσία για να προωθηθούν μειώσεις μισθών, η μερική και εκ περιτροπής εργασία, κλπ.

Κατά συνέπεια, λειτουργώντας ως δούρειος ίππος της εφαρμογής της στρατηγικής του κεφαλαίου σε ευρωπαϊκό επίπεδο, και όχι μόνο, αναλαμβάνουν έργο, προκειμένου να εκτρέψουν τη λαϊκή δυσαρέσκεια που συσσωρεύεται στους λαούς σε ανώδυνη κατεύθυνση για το καπιταλιστικό σύστημα.

Θέλουν να εγκλωβίσουν λαϊκές συνειδήσεις σε διαχειριστικές «λύσεις» που είναι λύσεις για την άρχουσα τάξη και σε βάρος των λαών.

Επιδιώκουν να παγιδεύσουν την εργατική τάξη σε πλαστά διλήμματα που αφορούν σε ενδοαστικές αντιθέσεις για το ποιο είναι το πιο κατάλληλο μείγμα πολιτικής για το ξεπέρασμα της καπιταλιστικής οικονομικής κρίσης.

«Η αναταραχή στις χρηματαγορές συνεχίζει να ασκεί σημαντική πίεση σε αρκετά κράτη - μέλη της Ευρωζώνης, εξαναγκάζοντάς τα να πληρώνουν υψηλά επιτόκια στην παγκόσμια αγορά ομολόγων (...) Αυτή η κατάσταση χρησιμοποιείται ως άλλοθι για την επιβολή περισσότερης "ελαστικότητας" των αμοιβών και για επιθέσεις κατά θεσμοθετημένων φορέων της αγοράς εργασίας».

Αποκρύπτουν τα πραγματικά αίτια και το στρατηγικό χαρακτήρα της επίθεσης του κεφαλαίου σε βάρος των εργασιακών δικαιωμάτων, συνδέοντάς την με «τις χρηματοοικονομικές πιέσεις που δέχονται οι κυβερνήσεις από τους μεγάλους τραπεζοπιστωτικούς οίκους και τους αναγκάζουν σε αντεργατικές επιλογές». Στην Ελλάδα η πλειοψηφία της ΓΣΕΕ, εκφράζοντας αυτή τη γραμμή, παρουσιάζει την κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ σαν θύμα των αγορών. Ετσι κρύβουν τον προσχεδιασμένο χαρακτήρα των αντιλαϊκών επιλογών, που λαμβάνουν με πρόσχημα τα χρέη και τα δημοσιονομικά ελλείμματα στο έδαφος της καπιταλιστικής οικονομικής κρίσης. Σκεπάζουν με πέπλα αποπροσανατολισμού και με γραμμή ενσωμάτωσης ότι η αντεργατική επιδρομή είναι συνώνυμη με τη θωράκιση της ανταγωνιστικότητάς του μεγάλου κεφαλαίου.

Σε άλλο σημείο του κειμένου αναφέρεται:

«Με πρωτοβουλία των κυβερνήσεων της Γαλλίας και της Γερμανίας, το Συμβούλιο εργάζεται σε ένα Σύμφωνο Ανταγωνιστικότητας, το οποίο αποσκοπεί στην εξάλειψη κάθε μηχανισμού τιμαριθμικής προσαρμογής των αμοιβών (όπου ακόμα υπάρχει, εννοώντας έμμεσα και τις γενικευμένες μειώσεις των απολαβών των εργαζομένων) καθώς παράλληλα προβλέπει την αύξηση των ορίων συνταξιοδότησης». Και συνεχίζει αναπτύσσοντας μια αντινεοφιλελεύθερη ρητορική.

Είναι η κλασική θεωρία περί «γερμανικής μπότας», περί οικονομικής κατοχής των χωρών του ευρωπαϊκού νότου από τον ισχυρό βορρά (το αναφέρουν σε άλλο σημείο) και άλλα συναφή, τα οποία στη χώρα μας σερβίρονται από σοσιαλδημοκρατικές δυνάμεις μέχρι και οπορτουνιστικές, οι οποίες διακηρύττουν ότι έχουν στόχο την κομμουνιστική προοπτική.

Αποκρύπτουν τη συνυπευθυνότητα, τη συνομολόγηση και τη συνειδητή επιλογή όλων των κυβερνήσεων των χωρών της Ευρωζώνης, αποκρύπτουν ότι η συμπίεση της τιμής της εργατικής δύναμης, το ξήλωμα του εναπομείναντος κοινωνικού χαρακτήρα της Κοινωνικής Ασφάλισης, και άλλα, είναι αναγκαιότητα για την προστασία και μεγέθυνση της κερδοφορίας των μονοπωλίων.

Οι επιταγές του «γαλλογερμανικού άξονα» είναι διακηρυγμένοι στόχοι και συστατικό στοιχείο των προγραμμάτων σοσιαλδημοκρατικών, φιλελεύθερων και κεντροαριστερών κομμάτων στην Ευρώπη.

Ολες οι αποφάσεις των ευρωσυνθηκών και Συνόδων Κορυφής είχαν στόχο την καταβαράθρωση των δικαιωμάτων της εργατικής τάξης, με ζητούμενο τη βελτίωση της ανταγωνιστικότητας των ευρωπαϊκών μεγάλων επιχειρήσεων έναντι των ανταγωνιστών τους σε Κίνα, Ινδία και αλλού. Επιπλέον, ήταν ομόφωνες.

Οι αστικές τάξεις όλων των χωρών της Ευρωζώνης έχουν αμοιβαίο όφελος από τον οδοστρωτήρα των λαϊκών δικαιωμάτων είτε η θέση τους είναι ισχυρή είτε αδύναμη μέσα στην Ευρωζώνη.

«Δεν ήταν οι μισθοί που προκάλεσαν τα υψηλά εξωτερικά ελλείμματα. Η πραγματική αιτία βρίσκεται στην ανεύθυνη συμπεριφορά των χρηματαγορών, που προκάλεσαν χρέη και φούσκες (...) με τη δυνατότητα να επενδύουν για να αυξήσουν τις εισαγωγές σε επίπεδα που στο τέλος αποδείχθηκε ότι δεν ήταν βιώσιμα».

Η θέση αυτή, που εμφανίζεται με φιλεργατικό μανδύα, αποτελεί βασικό συστατικό στοιχείο ενός «θεωρητικού ρεύματος» που εμφανίζει σαν αιτία της κρίσης την ασυδοσία χρηματοπιστωτικών οίκων έναντι αδύναμων οικονομικά χωρών. Επιχειρεί να θεμελιώσει τη θεωρία που ορίζει ότι «ο έλεγχος του πιστωτικού συστήματος από κρατικούς θεσμούς μπορεί να επιφέρει μια ισόρροπη ανάπτυξη αποσοβώντας την οικονομική κρίση» και, όπως τονίζουν, «οι χρηματοπιστωτικές αγορές δεν πρέπει μόνο να ελέγχονται, αλλά χρειάζονται και μια αποτελεσματική ρύθμιση». Ο αποπροσανατολισμός, η καλλιέργεια της σύγχυσης και η παραπλάνηση σε όλο τους το μεγαλείο.

Καπιταλιστική παραγωγή χωρίς τραπεζοπιστωτικό σύστημα δεν μπορεί να υπάρξει. Η κρίση γεννιέται μέσα στην καπιταλιστική παραγωγή, γιατί είναι στη φύση της και γιατί ταυτόχρονα οξύνεται και η αντίθεση κεφαλαίου - εργατικής δύναμης, που αποτελεί τον πυρήνα της αιτίας της καπιταλιστικής κρίσης. Σε αυτό το «οικονομικό» περιβάλλον, σε αυτό το έδαφος ευδοκιμούν τα φαινόμενα παρασιτισμού τα οποία οι οπορτουνιστικές δυνάμεις όλων των αποχρώσεων επιχειρούν να εμφανίσουν ως αιτία της κρίσης προκειμένου να αθωώσουν την οικονομική και πολιτική εξουσία του κεφαλαίου.

Σε άλλο σημείο υπογραμμίζει:

«Η επίθεση στις συλλογικές διαπραγματεύσεις είναι αδιέξοδο για την Ευρώπη και δε θα συμβάλει στη διάσωση του ευρώ. Η μισθολογική και φορολογική λιτότητα δεν αποδίδουν, π.χ. Ελλάδα κι Ιρλανδία. Το σημερινό πρόγραμμα λιτότητας αποτελεί τη βάση για ένα νέο γύρο με ακόμη μεγαλύτερες μειώσεις. Η λιτότητα δεν αποκαθιστά την εμπιστοσύνη, ούτε συμβάλλει στην ανάπτυξη». Και προτείνει: «Ενα πρόγραμμα επενδύσεων θα αποκαθιστούσε την ισορροπία της ΕΕ, παρέχοντας στις προβληματικές χώρες τα μέσα για την ανόρθωση των οικονομιών τους, και επομένως για την απαλλαγή από τα χρέη τους. Εις αντάλλαγμα οι χώρες αυτές πρέπει να δεσμευτούν αποφασιστικά για μια σταδιακή, αλλά σταθερή μείωση του εθνικού τους ελλείμματος».

Είναι το επιχείρημα που πλασάρεται με διάφορες παραλλαγές από το σύνολο των αντιπολιτευόμενων αστικών πολιτικών δυνάμεων και στη χώρα μας για την αναποτελεσματικότητα του μνημονίου. Μπροστά στην οικονομική κρίση για την αστική τάξη και τους πολιτικούς της εκφραστές ορθώνονται δύο διαφορετικές μορφές διαχείρισής της: Η περιοριστική και η επεκτατική.

Η περιοριστική πολιτική (βλέπε μνημόνιο) συγκρατεί και περικόπτει κρατικές δαπάνες, μειώνει μισθούς και αυξάνει τους φόρους προς το λαό για να βελτιωθούν οι δημοσιονομικές επιδόσεις, ενώ η επεκτατική «τονώνει» την οικονομία με αναπτυξιακές υποδομές απαραίτητες για το κεφάλαιο, με απλόχερες χρηματοδοτήσεις στις μεγάλες επιχειρήσεις και αντιμετωπίζει με μια σχετική χαλαρότητα τις παροχές, τις αυξήσεις μισθών των εργαζομένων διασφαλίζοντας όμως πάντα την απρόσκοπτη κερδοφορία της άρχουσας τάξης.

Στην πρώτη περίπτωση οι επιπτώσεις προς το λαό έχουν άμεσο αντίκτυπο, ενώ στη δεύτερη ορισμένες αντιλαϊκές συνέπειες μετατίθενται για το μέλλον και με χειρότερο τρόπο. Το δίλημμα, δηλαδή, περιορίζεται στο πότε και πόσο θα πληρωθεί το μάρμαρο.

Υπάρχει διεθνής πείρα τεράστια, στην οποία δοκιμάστηκαν και οι δύο συνταγές. Τα αποτελέσματα ήταν παντού τα ίδια. Συρρίκνωση των πραγματικών μισθών, ανεργία, κατακρεούργηση ασφαλιστικών δικαιωμάτων, εμπορευματοποίηση Υγείας, ελαστικοποίηση εργασιακών σχέσεων, κλπ. Ακόμη κι αν δεχτούμε ότι η επεκτατική δημοσιονομική πολιτική προσωρινά φρενάρει την όξυνση της καπιταλιστικής κρίσης, τίποτα δεν μπορεί να εμποδίσει την εμφάνιση νέων, πιο οξυμένων κρίσεων, με τεράστιες επιπτώσεις στη ζωή των εργατικών - λαϊκών οικογενειών.

Η καπιταλιστική ανάπτυξη, την οποία ευαγγελίζονται οι οπορτουνιστές πάσης φύσεως μέσα στο συνδικαλιστικό κίνημα, σαν το φάρμακο διά πάσαν νόσο, είναι που οδήγησε στην καπιταλιστική κρίση, της οποίας παιδιά είναι τα χρέη και τα ελλείμματα. Την καπιταλιστική ανάπτυξη οι λαοί σε Ελλάδα κι Ευρώπη την πλήρωσαν με αιματηρές θυσίες. Την καπιταλιστική κρίση την πληρώνουν με ακόμη πιο επώδυνες θυσίες.

Οσο εξελίσσεται η καπιταλιστική οικονομική κρίση οι σοσιαλδημοκρατικές και οπορτουνιστικές αυτές θέσεις θα μπορούν εν δυνάμει να βρουν απήχηση κάτω από την πίεση των οξυμένων προβλημάτων στις συνειδήσεις της εργατικής τάξης και των άλλων λαϊκών στρωμάτων.

Προϋπόθεση για τη διαμόρφωση μιας γραμμής για την προετοιμασία του εργατολαϊκού παράγοντα στην πάλη για την εξουσία είναι η σαφής οριοθέτηση απέναντι στις διάφορες εκδοχές της αστικής διαχείρισης της καπιταλιστικής κρίσης.

Μόνο μια γραμμή με κατεύθυνση την ανατροπή της εξουσίας του κεφαλαίου μπορεί να βάλει στις σημερινές συνθήκες ένα φραγμό στην αντιλαϊκή επίθεση.

Η προώθηση αυτής της γραμμής πλατιά στον εργαζόμενο λαό θα περάσει αναγκαστικά μέσα από τη σύγκρουση με το ρεφορμισμό και τον οπορτουνισμό, όπως αυτός εκφράζεται, είτε συνειδητά, είτε ασυνείδητα.

Το κύριο για τους κομμουνιστές μέσα στα Συνδικάτα είναι να αξιοποιήσουν τις ευνοϊκές προϋποθέσεις που δημιουργούνται από την οικονομική κρίση, ούτως ώστε μέσα από την αντιμονοπωλιακή συσπείρωση να μπολιάσουν την εργατική τάξη και τα άλλα λαϊκά στρώματα με την ιδέα της ανατροπής του καπιταλισμού και την ανάγκη εδραίωσης της λαϊκής οικονομίας κι εξουσίας.