Την ώρα που ο πρωθυπουργός εξηγούσε στους βουλευτές του ότι πρέπει να πείσουν τους ψηφοφόρους πως δεν πάνε χαμένες οι θυσίες, ότι θα κερδίσει, δηλαδή, και ο λαός από την αύξηση των καπιταλιστικών κερδών, το λογιστικό ισοζύγιο έδειχνε την πραγματική σχέση κερδών - εργατών: Τέσσερις εταιρείες που ελέγχουν το 70% των τροφίμων βλέπουν τα κέρδη τους να εκτινάσσονται, την ίδια ώρα που στην Ιαπωνία όσοι γλίτωσαν από το σεισμό και το τσουνάμι ψάχνουν για μια κούπα ρύζι.

Την ώρα που ο Παπανδρέου παρουσίαζε σαν θεϊκή επιφοίτηση το σχέδιο για πιο φτηνούς εργάτες, εκατομμύρια τόνοι τροφής γίνονταν βιοκαύσιμο, καθώς έτσι είναι πιο κερδοφόρες, από το να καταναλωθούν απ' αυτούς που τις έχουν ανάγκη για να ζήσουν.

Την ώρα που η ανθρωπότητα μετράει τα θύματά της, πέντε έξι εταιρείες υπολογίζουν τα κέρδη από την καταστροφή. Νέοι πυρηνικοί σταθμοί, νέα εργοστάσια φυσικού αερίου, νέα εργοστάσια αυτοκινήτων, νέες οικοδομές, νέα δημόσια έργα, εκτίναξη στις εισαγωγές τροφίμων, τα πάντα απ' την αρχή, ώρα δηλαδή για τρελά κέρδη.

Οσοι απεργάζονται τη βύθιση της ανθρωπότητας στη βαρβαρότητα, βλέπουν στις εξελίξεις τη μεγάλη ευκαιρία τους. «Δες τον τρόμο στην Ιαπωνία και ξέχνα τα δικά σου βάσανα», είναι το μήνυμα που περνά ήδη στα τηλεοπτικά δελτία.

Κι όμως, κανείς δεν πρέπει να ξεχνά πως η αιτία της τραγωδίας στην Ιαπωνία είναι η ίδια με την αιτία για τις ανθρώπινες τραγωδίες σ' όλον τον πλανήτη.

Αυτά που συμβαίνουν στην Ιαπωνία και η πείνα στον κόσμο έχουν κοινό παρονομαστή. Οχι αυτόν που δείχνει ο δήμαρχος του Τόκιο, αλλά ένα σύστημα που έχει σαπίσει τόσο, που να περνά πια στην απόλυτη αποσύνθεση, απειλώντας να πάρει μαζί του τα πάντα. Γιατί ενώ η επιστήμη και η τεχνολογία δίνουν τη δυνατότητα για τις λιγότερες δυνατές απώλειες από τα φυσικά φαινόμενα, η καπιταλιστική ιδιοκτησία των πυρηνικών εργοστασίων δεν εφαρμόζει μέτρα περιορισμού των κινδύνων.

Οχι μόνον ο ύπνος τους, αλλά κι ο ξύπνιος τους είναι στοιχειωμένος:

-- Ενας «δάσκαλος» της Νέας Τάξης ζήτησε από τα παιδιά, αφού θεωρήσουν δεδομένη τη φράση «όταν από την πόρτα μπαίνει ο υπολογιστής, από το παράθυρο φεύγει ο Μαρξ», να την σχολιάσουν.

-- Στην «Καθημερινή» διαπιστώνουν πως υπάρχει σοβαρή ιδεολογική επικράτηση του κρατισμού μετά τον Εμφύλιο.

-- Στο «Βήμα» προσπαθούν να συσπειρώσουν τον αστικό πολιτικό κόσμο δείχνοντας ως μπαμπούλα μια καρικατούρα της πολιτικής του ΚΚΕ, γιατί, όπως λένε, εμφανίζεται να είναι το μόνο που προβάλλει διαφορετική πρόταση.

Κατανοητό το πρόβλημα της αστικής τάξης. Οι πολιτικοί της αρνούνται να πνιγούν σαν τα ποντίκια μαζί με το καράβι που βουλιάζει και χρειάζονται έναν μπαμπούλα για να συμμαζευτούν.

Οταν μιλάνε για κρατισμό, δεν αναφέρονται σ' αυτό καθαυτό το αστικό κράτος. Αυτό φροντίζουν να γίνεται όσο το δυνατόν ισχυρότερο. Αυτό που θέλουν να χτυπήσουν είναι τις όποιες εργατικές κατακτήσεις έχουν αποκτήσει ισχύ νόμου.

Οταν μιλάνε για σοβιετικού τύπου δικτατορία, την εργατική εξουσία προσπαθούν να εμφανίσουν σαν μπαμπούλα για το λαό απέναντι στην πραγματική αστική δικτατορία.

Κι όταν δείχνουν την πολιτική του ΚΚΕ σαν απομόνωση, κλαίνε προκαταβολικά γιατί σε μια λαϊκή οικονομία, πράγματι, δε θα υπάρχει θέση για τους καπιταλιστές.

Η αστική τάξη έχει επενδύσει πολλά για να αποδείξει πως δεν έχει μέλλον η σοσιαλιστική επανάσταση. Αλλά με λύπη της βλέπει πως αργά - σταθερά η πολιτική και η δράση των κομμουνιστών ακουμπάει στους πόθους και τα πάθη των ανθρώπων, βρίσκει ανταπόκριση, ενώ η δική της λαϊκή απαξίωση.

Γιατί είναι εύκολο στον αγρότη να δει τα χωράφια καρπισμένα και τη σοδειά να απορροφάται από τον πληθυσμό. Είναι εύκολο στον κτηνοτρόφο να δει πως τα ζώα μπορούν να θρέψουν τους ανθρώπους. Είναι εύκολο στη γαζώτρια να δει τον κόσμο ντυμένο με τις φανέλες και τις κάλτσες της. Είναι εύκολο στον μεταλλουργό να δει το νικέλιο και το χρώμιο να γίνονται ηλεκτρική κουζίνα.

Είναι εύκολο στους ανθρώπους να μεταφράσουν την πολιτική πρόταση του ΚΚΕ σε πρόταση γι' αυτή καθαυτή τη δική τους ζωή.

Αρκεί οι συνειδήσεις των ανθρώπων να βρίσκονται σε κίνηση. Αρκεί αυτοί οι άνθρωποι, αντί να μένουν καθηλωμένοι από τρόμο στα σπίτια τους, να βγούνε στο δρόμο αγωνιζόμενοι. Εκεί που πυρπολούνται οι συνειδήσεις τους, αλλάζουν, ατσαλώνεται η απόφαση για το δρόμο ανάπτυξης που έχει δείξει από καιρό το ΚΚΕ. Που μπορεί να βαδίσει ο λαός στηριγμένος στις αναπτυσσόμενες παραγωγικές δυνάμεις του τόπου και τις επαρκείς για τα δεδομένα του πληθυσμού μας πλουτοπαραγωγικές πηγές του.

Ετσι γίνεται κατανοητό γιατί στοιχειώνει και ο ξύπνιος των αστών.

Η διαστρέβλωση της πολιτικής του ΚΚΕ είναι αναγκαστική για την αστική προπαγάνδα.

Μπροστά σε μια βαθιά καπιταλιστική κρίση που καταστρέφει παραγωγικές δυνάμεις, ο αστικός πολιτικός κόσμος εμφανίζεται ανίκανος να προβάλει έναν δρόμο που να μπορεί να αντιστοιχηθεί στις ανάγκες των ανθρώπων. Κάθε μέτρο που παίρνει μεταφράζεται αμέσως σε κέρδη για τα μονοπώλια, ζημιά για τους εργάτες. Αυτή είναι και η ήττα τους, αυτό είναι που τους κάνει όλο και πιο αδίστακτους στα μέσα που χρησιμοποιούν για να περάσει η πολιτική τους.

ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗΣ: Ξεσηκωμός να μην κλείσει κανένα σχολείο

ΕΛΕΥΘΕΡΟΤΥΠΙΑ: Στο πόδι για τα σχολεία

ΕΛΕΥΘΕΡΟΣ ΤΥΠΟΣ: Το σχέδιο Παμπούκη για εκποίηση 50 δισ. ευρώ

Η ΒΡΑΔΥΝΗ: Κυνηγοί κεφαλών για χρέη στο δημόσιο

ΤΑ ΝΕΑ: 700.000 μικρομεσαίοι στον φοροτεχνικό τους

ΑΥΡΙΑΝΗ: Εκβιάζει με εκλογές ο Γιώργος

ΗΜΕΡΗΣΙΑ: Επιχείρηση ιδιωτικοποιήσεις

Η ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ: Πυρηνική αγωνία στην Ιαπωνία

ΑΔΕΣΜΕΥΤΟΣ: Γιάφκες «Πυρήνων της Φωτιάς» σε Βόλο, Χολαργό και Καλλιθέα

ΕΘΝΟΣ: Χειροπέδες στην «τρόικα» των Πυρήνων

Η ΑΥΓΗ: Πανευρωπαϊκό δημοψήφισμα για το Σύμφωνο Σταθερότητας

«Ζούμε σε μια κοινωνία που, όχι μόνο από τη μεταπολίτευση, όπως θρυλείται, αλλά από τον Εμφύλιο και μετά είχε ως μόνο ιδεολογικό μπούσουλα την κρατική παρέμβαση. Από αυτήν την κοινωνία προέρχονται τα κόμματα, από αυτά τα κόμματα προέρχονται τα στελέχη τους. Τις μόνες παραστάσεις που έχουν και τη μόνη ιδεολογική επεξεργασία που έκαναν, είναι αυτό που λένε οι πολίτες μπροστά σε δέκα εκατοστά χιονιού: "Μα, πού είναι το κράτος;" (...) Η αλλαγή του ιδεολογικού παραδείγματος δεν είναι εύκολη υπόθεση. Ο κρατισμός έχει απολιθωθεί στη σκέψη όλων (...) Η οικονομική κρίση πύκνωσε τον πολιτικό χρόνο, αλλά όχι και τον ιδεολογικό (...) η κοινωνία βρίσκεται σε μια απέραντη θολούρα. Αντιλαμβάνεται ότι το προηγούμενο μοντέλο έφαγε τα ψωμιά του, αλλά δεν έχει ξεκάθαρο ποιο είναι το καινούργιο μοντέλο (...) Αυτό το χάσμα μεταξύ της πολιτικής και ιδεολογίας, μεταξύ δηλαδή της ανάγκης λήψης άμεσων αποφάσεων και των αναγκαίων κοινωνικών συναινέσεων, κάποιες φορές γεφυρώνεται με επίκληση του εθνικού κινδύνου της χρεοκοπίας και τις περισσότερες φορές με ημίμετρα. Μόνο που τώρα τα πράγματα έχουν φτάσει στο απροχώρητο (...) η χώρα δεν έχει άλλο δρόμο. Ούτε άλλο χρόνο να σπαταλήσει...» (από άρθρο στην ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ).

«Πλην του Κ.Κ.Ε., το οποίο οραματίζεται για την Ελλάδα του 21ου αιώνα μια σοβιετικού τύπου δικτατορία του προλεταριάτου αποκομμένη από τον υπόλοιπο κόσμο και παλεύει για την εγκαθίδρυσή της, δυστυχώς, όλα τα υπόλοιπα κόμματα του Κοινοβουλίου, ακόμα και σήμερα, δεν έχουν λάβει μια καθαρή θέση για την πορεία της χώρας που, παρά την αποφυγή της χρεοκοπίας, εξακολουθεί να κρέμεται - και θα κρέμεται για καιρό - περίπου από μια κλωστή (...) είναι απορίας άξιο γιατί τα κόμματα αναρωτιούνται για τα αίτια της κάθετης πτώσης της αξιοπιστίας τους. Οσο επιμελώς και να προσπαθούν να κρύψουν αυτές τις αντιφάσεις πίσω από κουβέντες περί διαγραμμάτων, ο κόσμος δεν είναι χαζός. Καταλαβαίνει πολύ καλά τι γίνεται. Και δεν δέχεται άλλο τέτοιου είδους συμπεριφορά, τέτοιες ώρες. Κρυφτούλι τέλος: πρέπει επιτέλους να πάρουν όλοι της ευθύνες τους, να αποφασίσουν τι θέλουν να κάνουν και να μας το πουν κι εμάς να ξέρουμε. Αλλιώς, όπως προφήτευσε ο πρωθυπουργός, "θα μας πάρουν όλους με τις πέτρες"»(από άρθρο στο ΒΗΜΑ/ ηλεκτρονική έκδοση).