Παπαγεωργίου Βασίλης

Δεν είναι όμως αυτό το ζητούμενο για τους εργαζόμενους και τους νέους των λαϊκών στρωμάτων. Οι ΜΚΟ από τη φύση και το ρόλο τους είναι συνυφασμένες και εξαρτώμενες από το κράτος, επιτελούν λειτουργίες που έπρεπε να επιτελεί το κράτος, και τις κυβερνήσεις (π.χ. κοινωνική πολιτική, περιβάλλον κ.λπ.), ακριβώς γιατί διαχειρίζονται την εξαθλίωση και την ακραία φτώχεια, αποτέλεσμα της αντιλαϊκής πολιτικής, επειδή ακριβώς νομοθετούν υπέρ των συμφερόντων των μεγάλων επιχειρηματικών ομίλων. Είναι όργανα της ΕΕ, των επιχειρηματιών, των πολυεθνικών - από αυτούς χρηματοδοτούνται και από τον κρατικό προϋπολογισμό. Αποστολή τους είναι να «στρογγυλέψουν» τις ακραίες κοινωνικές αντιθέσεις, να εθίσουν τα λαϊκά στρώματα στη λογική της «φιλανθρωπίας» και να ρίξουν τον πήχη των απαιτήσεων. Ποτέ η δράση μιας ΜΚΟ δεν συνοδεύεται από κριτική στην εκάστοτε κυβερνητική πολιτική, ποτέ, εκτός από το επιμέρους, δεν αναδεικνύεται η γενική αιτία ενός φαινομένου, ποτέ η «ανακουφιστική» και μικρής έκτασης δράση τους δε συνοδεύεται από αιτήματα σύγχρονα και μακροπρόθεσμα. Και με τη δράση τους χειραγωγούν συνειδήσεις στην υποταγή, προσφέροντας τεράστιες υπηρεσίες στην παρεμπόδιση ανάπτυξης διεκδικητικών αγώνων για τις λαϊκές ανάγκες.

Δεν έχει καμία σχέση η ελεημοσύνη και τα ευχολόγια με την οργανωμένη λαϊκή αλληλεγγύη και κινητοποίηση. Γι' αυτό με όση διαφάνεια κι αν λειτουργεί μια ΜΚΟ είναι τελικά επιζήμια για όσους πλήττονται από την αντιλαϊκή πολιτική.

Φτηνά τερτίπια, από το βήμα του «ναού της δημοκρατίας» τους ξεστόμισε ο υπουργός Υποδομών, Μεταφορών και Δικτύων, Δ. Ρέππας, κατά τη διάρκεια της συζήτησης του νομοσχεδίου για τις αστικές συγκοινωνίες, αναφορικά με τα «χρέη» του ΟΑΣΑ. Ισχυρίστηκε ο υπουργός ότι οι οφειλές του κράτους υπολογίζονται περί τα 700 εκατομμύρια ευρώ, ενώ το συνολικό χρέος φτάνει τα 3,8 δισ. ευρώ, το οποίο μεταβιβάζεται εξολοκλήρου στον κρατικό προϋπολογισμό. «Υπερκαλύπτεται η απαίτηση των φορέων αυτών από το κράτος. Αρα, μη θέτετε τέτοιο ζήτημα πλέον», είπε ο Δ. Ρέππας και νομίζει ότι ξεμπέρδεψε. Τα 700 εκατ. ευρώ που ονομάζει ο υπουργός ως οφειλές του κράτους προς τις αστικές συγκοινωνίες, αφορούν μόνον τα ποσά που έπρεπε να καταβάλουν τα αρμόδια υπουργεία προς τον ΟΑΣΑ, για την εξυπηρέτηση των πληθυσμιακών ομάδων που δικαιούνται μειωμένο ή μηδενικό εισιτήριο. Ωστόσο, και το υπόλοιπο ποσό από τα 3,8 δισ. ευρώ που αναφέρει, πάλι οφειλές του κράτους είναι, όμως ο υπουργός προσπαθεί να το κρύψει, νομίζοντας ότι απευθύνεται σε ανόητους. Και για να εξηγούμαστε: Σύμφωνα με το άρθρο 5, παρ. 5 του νόμου 2669/1998 περί «Οργάνωσης και λειτουργίας των Αστικών Συγκοινωνιών στην περιοχή Αθηνών, Πειραιώς και Περιχώρων» ορίζεται ότι: «Η διαφορά του λειτουργικού κόστους και του καθοριζόμενου κάθε φορά κομίστρου, όπως προσδιορίζεται αυτό με την τιμολογιακή πολιτική, αποτελεί κοινωνική παροχή, η οποία αντισταθμίζεται με την καταβολή της διαφοράς (αντισταθμιστική καταβολή) από τον κρατικό προϋπολογισμό».

Αυτήν ακριβώς την κοινωνική παροχή οι «πρασινογάλαζες» κυβερνήσεις, στις οποίες ο κ. Ρέππας αποτελούσε και αποτελεί κεντρικό στέλεχος, επίμονα και συνειδητά αρνούνταν να εκπληρώσουν, αναγκάζοντας τον ΟΑΣΑ να προστρέχει στις ντόπιες και ξένες τράπεζες για να καλύπτει τα λειτουργικά του έξοδα, δανειζόμενος με τους τοκογλυφικούς όρους που εκείνες έθεταν. Σύμφωνα με τα επίσημα οικονομικά στοιχεία του Οργανισμού - εύκολα μπορεί να τα βρει κανείς στην ιστοσελίδα του - από τα 3,8 δισ. που ήταν το σύνολο της εγκεκριμένης επιχορήγησης για την οκταετία 2002 - 2009, μόνο το 1,026 δισ. καταβλήθηκε από τον κρατικό προϋπολογισμό, ενώ το υπόλοιπο «κάλυψαν» οι τράπεζες, με επιτόκιο που το 2009 κυμαινόταν στο 4,8%. Αξίζει να αναφέρουμε ότι για την εξυπηρέτηση μόνο των τόκων ο ΟΑΣΑ το 2009 κατέβαλε 116.370.735,05 ευρώ. «Αβάντα» στους φίλους τους τραπεζίτες έκαναν λοιπόν και τότε και τώρα που χρεώνουν στον κρατικό προϋπολογισμό - στις πλάτες του εργαζόμενου λαού δηλαδή - τα τοκογλυφικά δάνεια. Και το χειρότερο απ' όλα είναι ότι όχι μόνο περικόπτει επίσημα πλέον την κρατική επιδότηση, όχι μόνο ότι αυξάνει κατά 40% τις τιμές των εισιτηρίων, μειώνει δρομολόγια και ποιότητα υπηρεσιών, περικόπτει μισθούς και δικαιώματα των εργαζομένων στις αστικές συγκοινωνίες. Αλλά το ότι και πάλι μετά από λίγο διάστημα θα τις οδηγήσει με μαθηματική ακρίβεια σε οριστικό «φαλιμέντο», σερβίροντας στη συνέχεια στο «πιάτο» έναν ακόμη τομέα του δημόσιου πλούτου στο μεγάλο ιδιωτικό κεφάλαιο.