ΑΠΟ ΜΕΡΑ ΣΕ ΜΕΡΑ | ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗΣ

Εχθροί των λαών

Γρηγοριάδης Κώστας

Ο ελληνικός λαός ήταν και είναι δίπλα στον αιγυπτιακό λαό, αλλά όχι και οι αστικές κυβερνήσεις όπως ισχυρίστηκε χτες ο πρωθυπουργός, δηλώνοντας ότι «ο αιγυπτιακός λαός πρέπει να είναι βέβαιος ότι, η Ελλάδα και ο ελληνικός λαός θα είναι στο πλάι τους». Οι κυβερνήσεις του ΠΑΣΟΚ και της ΝΔ ήταν πάντα με το πλευρό του καθεστώτος Μουμπάρακ, με αυτό έκαναν μπίζνες (πολλές οι επιχειρήσεις Ελλήνων καπιταλιστών στην Αίγυπτο), αυτό είχαν ως πρότυπο ανάπτυξης και δημοκρατίας για την ευρύτερη περιοχή, αυτό είχαν ως στρατηγικό σύμμαχο, αυτό είχαν στη Σοσιαλιστική Διεθνή... Καμία σημασία δεν έδιναν για τον αιγυπτιακό λαό που ζούσε στη βαθιά φτώχεια και εξαθλίωση, στερημένος από στοιχειώδη πολιτικά και κοινωνικά δικαιώματα, κάτω από συνεχείς διώξεις και τρομοκρατία. Ολα αυτά οι αστικές κυβερνήσεις τα θεωρούσαν φυσιολογικά. Και συνεχίζουν να τα θεωρούν. Ακόμα χειρότερα, θέλουν να διασφαλίσουν όλες τις προϋποθέσεις, πολιτικές και άλλες, για να συνεχίσουν να υπάρχει το ίδιο καθεστώς με μια μεταμφίεση δήθεν επί το δημοκρατικότερο. Αυτό ουσιαστικά παραδέχθηκε και ο πρωθυπουργός περιγράφοντας την επιδιωκόμενη λύση: «Είναι επείγον, είναι απαραίτητο η Αίγυπτος να βρει το δρόμο της, να ξεκινήσει μια ανοιχτή πολιτική διαδικασία, που θα μετατρέψει τα αυτονόητα αιτήματα του αιγυπτιακού λαού σε εφαρμοσμένα δικαιώματα: περισσότερη ελευθερία, περισσότερη Δημοκρατία, ίσες ευκαιρίες, δικαίωμα σε μια καλύτερη ζωή», είπε, αναμασώντας κούφια λόγια. Γιατί οι ευκαιρίες τους δεν εξασφάλισαν πουθενά τα δικαιώματα, ενώ οι ελευθερίες τους είναι οι ελευθερίες του κεφαλαίου να εκμεταλλεύεται. Σε κάθε περίπτωση, ο πρωθυπουργός και η κυβέρνησή του είναι απέναντι από την εξέγερση του αιγυπτιακού λαού και κάνει ό,τι μπορεί για να μην αποτινάξει από πάνω του το ζυγό του κεφαλαίου και των ιμπεριαλιστών.

Νομίζει πως μας δουλεύει

Τον ενοχλημένο από τους ελέγχους της τρόικας παρίστανε χτες στη Βουλή ο πρωθυπουργός. «Ποιος Ελληνας μπορεί να είναι υπερήφανος, ποια Ελληνίδα μπορεί να είναι υπερήφανη, ποιος σε αυτή την αίθουσα, από τους 300 της Βουλής, μπορεί να είναι υπερήφανος, όταν βλέπει να έρχονται κάθε τρίμηνο οι υπεύθυνοι της τρόικας, να μας ελέγχουν, να μας αξιολογούν αν πράξαμε σωστά, να εισηγούνται αν θα μας δώσουν την επόμενη δόση του δανείου και, μάλιστα, για θέματα που θα έπρεπε να είναι αυτονόητα, για αλλαγές που θα έπρεπε να είχαν γίνει εδώ και χρόνια;», αναρωτήθηκε με περισσή υποκρισία. Εσπευσε βέβαια αμέσως μετά να δηλώσει ότι δε φταίει η τρόικα «για την εξάρτηση για κάθε δόση του δανείου», ενώ βάφτισε πατριωτική τη στάση της κυβέρνησης επειδή «αναλαμβάνει τις ευθύνες που μας αναλογούν». Η αλήθεια είναι όμως ότι την τρόικα την έφερε η κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ για λογαριασμό της πλουτοκρατίας, προκειμένου να τη βοηθήσει να περάσουν τις καπιταλιστικές αναδιαρθρώσεις που εδώ και δεκαετίες σχεδίαζαν. Η τρόικα (ΔΝΤ - ΕΕ - ΕΚΤ) είναι οι ξένοι σύμμαχοι της εγχώριας πλουτοκρατίας στον πόλεμο που διεξάγει κατά του λαού, ώστε να διαχειριστούν την κρίση προς όφελος των συμφερόντων τους. Από κοινού δημιούργησαν το μνημόνιο, δηλαδή το όπλο που έβαλαν στον κρόταφο του λαού για να τον τρομοκρατήσουν και να τον αναγκάσουν να υποταχθεί. Αλλωστε ο ίδιος έχει πει, όπως και άλλοι υπουργοί της κυβέρνησης, ότι τα μέτρα είναι στο πρόγραμμα του ΠΑΣΟΚ. Λέει ψέματα και υποκρίνεται λοιπόν ο πρωθυπουργός. Ο ίδιος και η κυβέρνησή του είναι περήφανοι κάθε φορά που έρχεται η τρόικα!

Κορόνες «διάσωσης»

Οι υψηλοί αντιπολιτευτικοί τόνοι και τα άσφαιρα πυρά που χρησιμοποίησε στη χτεσινή παρέμβασή του στη Βουλή ο Α. Σαμαράς είχαν έναν εξόφθαλμο στόχο: Να αποφύγει όσο γίνεται η ΝΔ τη λαϊκή κατακραυγή και ταυτόχρονα να δείξει ότι τάχα δεν ταυτίζεται με την πολιτική που εφαρμόζουν η κυβέρνηση και οι ξένοι σύμμαχοί της. Αυτός ήταν ο λόγος που επαναλάμβανε διαρκώς ότι «συνένοχοι δικοί σας δεν πρόκειται να γίνουμε» ή ότι δεν πρόκειται να δώσει συναίνεση «στην πολιτική της ασφυξίας», όπως χαρακτηριστικά είπε. Ομως αν αφαιρέσει κανείς τις έξυπνες κορόνες, τις περίτεχνες, πλην ανούσιες, διαπιστώσεις και τις σκόπιμα ερμαφρόδιτες εκφράσεις, στο τέλος δε μένει τίποτα. Ο πρόεδρος της ΝΔ δεν ανέφερε κανένα συγκεκριμένο αντιλαϊκό μέτρο με το οποίο να εκφράσει ξεκάθαρα τη διαφωνία του και να δεσμευτεί ταυτόχρονα ότι θα το καταργήσει όταν αναλάβει την εξουσία. Ούτε βέβαια ανέφερε κάποια διαρθρωτική αλλαγή που είναι επιζήμια για το λαό και θα την πάρει πίσω. Δεν πρόκειται βέβαια για τυχαία παράλειψη, γιατί απλούστατα συμφωνεί με όλες όσες προβλέπει το μνημόνιο και έξω από αυτό, τις ψηφίζει στη Βουλή και βάζει πλάτη να υλοποιηθούν. Εκείνο που τον ενδιαφέρει είναι να δίνει την εικόνα ότι δεν ταυτίζεται με την κυβέρνηση, ακριβώς για να μπορέσει να διασώσει το κόμμα του και το αστικό πολιτικό σύστημα από τη «λαϊκή κατακραυγή», για την οποία παραδέχθηκε ότι διογκώνεται. Οσο όμως και αν φωνάζει ότι «απορρίπτει το μνημόνιο 2», ο λαός ξέρει ότι υποκρίνεται και πως στην πράξη θα το στηρίξει, όπως έκανε με το μνημόνιο.

Στο φουλ για την απεργία

Η επόμενη μέρα από τις προχτεσινές πολύμορφες δραστηριότητες των ταξικών δυνάμεων βρίσκει το ΠΑΜΕ, την ΠΑΣΕΒΕ, την ΟΓΕ, το ΜΑΣ, την ΠΑΣΥ να «ανεβάζουν στροφές» στην αγωνιστική τους δράση. Να ετοιμάζουν με μεγαλύτερη απαιτητικότητα την πανεργατική πανελλαδική απεργία στις 23 Φλεβάρη. Η προχτεσινή μέρα πανελλαδικής δράσης των ταξικών οργανώσεων έδωσε πολύτιμη εμπειρία, «άνοιξε δρόμους», έφερε χιλιάδες εργαζόμενους σε επαφή με το μήνυμα της πάλης κατά της αντιλαϊκής πολιτικής. Οι περιοδείες στα εργοστάσια και τις επιχειρήσεις, οι παρεμβάσεις σε νοσοκομεία, σε σχολές, στις συγκοινωνίες, οι συμβολικοί αποκλεισμοί δημαρχείων, οι καταλήψεις σε τράπεζες, ΟΑΕΔ, οι συγκεντρώσεις και πικετοφορίες σε γειτονιές και συνοικίες ήταν μια πρόσθετη απόδειξη ότι οι ταξικές δυνάμεις είναι παρούσες. Είναι καθημερινά μέσα στους αγώνες, πάντα μπροστά, για τα μικρά και μεγάλα προβλήματα που αντιμετωπίζουν οι εργαζόμενοι και τα λαϊκά στρώματα. Οι γενικές συνελεύσεις σε χώρους δουλειάς και η δυναμική κινητοποίηση των συνταξιουχικών οργανώσεων ήταν ένα μέρος αυτών των δράσεων. Το κάλεσμα συνέχισης και έντασης του αγώνα απλώθηκε παντού. Χιλιάδες εργάτες, αυτοαπασχολούμενοι, αγρότες, σπουδαστές, γυναίκες, άνεργοι, συνταξιούχοι ενημερώθηκαν για την ανάγκη και τη σημασία της πάλης. Οτι πρέπει να γίνει υπόθεση της εργατικής τάξης και των συμμάχων της. Οτι το περιεχόμενό της και οι στόχοι της δεν μπορεί να αφορούν στο επιμέρους, το αποσπασματικό και το συγκυριακό. Η μάχη για τα καθημερινά προβλήματα πρέπει να συνδεθεί με τον πολιτικό αγώνα ενάντια στο σύνολο της αντεργατικής - αντιλαϊκής πολιτικής και των φορέων της.

Από την άλλη μεριά, η προχτεσινή μέρα ήταν σημαντική όχι μόνο εξαιτίας αυτής της μαζικής αγωνιστικής παρέμβασης μπροστά στην απεργία στις 23 Φλεβάρη. Το ίδιο σημαντική και ενθαρρυντική ήταν η ανταπόκριση του κόσμου. Οι επιδοκιμασίες που εισέπραξαν όσοι συμμετείχαν στις παρεμβάσεις και η συμμετοχή του κόσμου στο κάλεσμα για κουβέντα. Στις περιοδείες, στις γενικές συνελεύσεις μπήκε το θέμα της έντασης της αντεργατικής και αντιλαϊκής επίθεσης και πώς αυτή βιώνεται από τους εργαζόμενους και τα λαϊκά στρώματα σε κάθε πτυχή της ζωής τους. Μέσα και έξω από τη δουλειά. Στην οικογένεια, στην παρέα, στο σχολειό. Εγινε καθαρό ότι όλο και περισσότεροι δε θέτουν πια το ερώτημα αν χρειάζονται οι αγώνες. Το θεωρούν δεδομένο ότι, στην επίθεση που δέχονται, η οργανωμένη ταξική πάλη αποτελεί μονόδρομο. Η συζήτηση γίνεται για το πώς θα οργανωθεί αυτή η αντίδραση. Ποιοι όροι πρέπει να διαμορφωθούν για να γίνει η πάλη αποτελεσματικότερη.

Πολύ σημαντικά στην κατεύθυνση αυτή είναι και τα συμπεράσματα που βγάζει ο ίδιος ο κόσμος για το συνδικαλιστικό κίνημα. Η διαπίστωση ότι οι συνδικαλιστικές πλειοψηφίες μοχλοί του κεφαλαίου των ΓΣΕΕ - ΑΔΕΔ υπονόμευσαν όλα αυτά τα χρόνια τις αγωνιστικές διαθέσεις, αλλά και ότι κρατάνε διαιρεμένους τους εργαζόμενους και τους αγώνες τους. Η συνείδηση αυτού του γεγονότος είναι το πρώτο βήμα για να παραμερίσουν οι εργαζόμενοι αυτές τις πλειοψηφίες, να αναλάβουν οι ίδιοι την οργάνωση του αγώνα τους. Μαζί με τις ταξικές δυνάμεις να δώσουν τη μάχη για την οργάνωση του αγώνα τους, που θα βάζει εμπόδια, θα αμφισβητεί και, τελικά, θα ανατρέψει την αντιλαϊκή πολιτική. Με δύναμη, θάρρος, μαχητικότητα, όλοι στη μάχη για την απεργία στις 23 Φλεβάρη και την κλιμάκωση του αγώνα.