Ο «Ριζοσπάστης» ξεκινά από σήμερα τη δημοσίευση άρθρων και σημειωμάτων, που στέλνουν προς την Επιτροπή Προσυνεδριακού Διαλόγου μέλη, φίλοι και οπαδοί του ΚΚΕ, αλλά και οποιοσδήποτε εργαζόμενος θέλει να εκφράσει τη γνώμη του, για τις Θέσεις της ΚΕ του Κόμματος, για το 16ο Συνέδριο. Υπενθυμίζουμε, ότι σύμφωνα με την ανακοίνωση της Επιτροπής Προσυνεδριακού Διαλόγου, όποιος θέλει να συμμετάσχει στον δημόσιο προσυνεδριακό διάλογο για το 16ο Συνέδριο του ΚΚΕ, πρέπει να αποστείλει τη γνώμη του γραπτή, στην έδρα της ΚΕ στον Περισσό (Λεωφόρος Ηρακλείου 145 ΤΚ 14231 Αθήνα), με την ένδειξη «Για την Επιτροπή Προσυνεδριακού Διαλόγου». Καθένας και καθεμιά έχει δικαίωμα να στείλει ένα σημείωμα, το οποίο θα δημοσιευτεί είτε στο «Ρ» (έως 1.200 λέξεις), είτε στην ΚΟΜΕΠ (2.000 λέξεις). Τέλος, κάθε κείμενο πρέπει να έχει απαραίτητα το ονοματεπώνυμο, τη διεύθυνση και το τηλέφωνο του συντάκτη του, προκειμένου η Επιτροπή να έχει τη δυνατότητα επικοινωνίας μαζί του.

Αυτός βέβαια ο προβληματισμός και με το κλείσιμο των εργασιών είναι απαραίτητο να συνεχιστεί. Η ζωή, η αντικειμενική πραγματικότητα, όπως εξελίσσεται και την οποία είμαστε υποχρεωμένοι να παρακολουθούμε, το επιβάλλει. Μόνο κάτω απ' αυτό το πρίσμα, εξετάζοντας και το συγκεκριμένο θέμα, θα γινόμαστε πιο επαρκείς, πιο ουσιαστικοί, πιο κατανοητοί και πειστικοί στον κόσμο, πιο αποτελεσματικοί στις πρωτοβουλίες μας.

Η πορεία από το 15ο Συνέδριο ως σήμερα μας έχει δώσει αρκετή πείρα, η οποία αξιοποιείται ήδη στις Θέσεις της ΚΕ.

Ορισμένα, βασικά, κατά τη γνώμη μου, ζητήματα θα θίξω, τα οποία την προηγούμενη τετραετία, σταδιακά, άρχισαν να ξεκαθαρίζονται στην πλειοψηφία του κομματικού δυναμικού.

α) Η αναγκαιότητα προβολής ενός άλλου δρόμου ανάπτυξης της ελληνικής κοινωνίας για τον ή πάνω στον οποίο καλείς για συσπείρωση στις γραμμές του Μετώπου.

Η αντίσταση και η ρήξη με τα συμφέροντα των πολυεθνικών και των οργανισμών τους πώς μετουσιώνεται σε ανάπτυξη προς όφελος της πλειοψηφίας του λαού. Πώς το Μέτωπο γίνεται μέσο και σκοπός για τη συγκέντρωση των δυνάμεων της επανάστασης και την ικανοποίηση των λαϊκών αναγκών. Πέρα από τις κεντρικές κατευθύνσεις που δίνονται στις Θέσεις, πιστεύω πως χωρά πολλή δουλιά ακόμα σε τοπικό επίπεδο για να εξειδικευτούν αυτά. Στη Θεσσαλονίκη, μέσα σ' αυτά τα χρόνια έχουμε προσπαθήσει να συγκεκριμενοποιήσουμε και να εκλαϊκεύσουμε τις προτάσεις μας, θα ήμασταν όμως πολύ πιο μπροστά αν είχαμε κάποιους συντρόφους που θα παρακολουθούσαν σε μόνιμη βάση και θα επεξεργάζονταν ορισμένα θέματα, οικονομία, περιβάλλον κ.ά. Υπολειπόμαστε επίσης σοβαρά στο ότι κι όσα μέχρι τώρα έχουμε συζητήσει δεν είναι κτήμα του συνόλου των συντρόφων.

β) Σε μια πορεία αρχίσαμε να θέτουμε πιο συγκεκριμένα το πρόβλημα της εξουσίας, της ανάγκης να περάσει στις κοινωνικοπολιτικές δυνάμεις που αντιπαλεύουν και θα αντιπαλεύουν τα μονοπώλια και τον ιμπεριαλισμό ξεκινώντας από το σήμερα, ότι με τέτοια κυβέρνηση (ή της ΝΔ ή κεντροδεξιοαριστερές), κανένας δρόμος προς όφελος του λαού δεν μπορεί ν' ανοίξει.

Πάνω σ' αυτό το θέμα πιστεύω ότι δεχόμαστε και θα συνεχίσουμε να δεχόμαστε πιέσεις από τον περίγυρό μας για συνεργασίες σήμερα με ΣΥΝ και ΔΗΚΚΙ. Αναφέρομαι σε ανθρώπους που, λόγω και των χαλαρών δεσμών μας μαζί τους, δεν έχουν βοηθηθεί να ξεκαθαρίσουν την πολιτική αυτών των δύο κομμάτων και σε συνεργασίες εκλογικές ή μακροπρόθεσμες όχι στο μαζικό ή επί μέρους κινήματα.

Η διαδικασία συζήτησης-εκλαΐκευσης των Θέσεων μπορεί, εφόσον αξιοποιηθεί, να βοηθήσει στο ξεκαθάρισμα τέτοιων συγχύσεων. Να γίνει πιο κατανοητό από πού περνά η διαχωριστική γραμμή με τα μονοπώλια ή με το λαό, καθώς και ότι το ζητούμενο δεν είναι το χ εκλογικό ποσοστό, αλλά η διαμόρφωση λαϊκής μαχητικής πλειοψηφίας, που θα καταφέρει εν τέλει ν' ανατρέψει την εξουσία των μονοπωλίων.

γ) Οι μέχρι τώρα συνεργασίες μας στο εκλογικό επίπεδο, μπορώ κυρίως να τις παρακολουθήσω, αναδεικνύουν τα εξής προβλήματα:

- με δυσκολία κατανοείται η διαφορετικότητα του συνεργαζόμενου κι ότι δεν είναι δυνατόν να ταυτίζεται μαζί μας,

- ότι εν ονόματι της συνεργασίας δεν κάνεις έκπτωση από τα βασικά στοιχεία της διαφορετικής πολιτικής πρότασης που προβάλλεις (αυτό παρατηρείται κυρίως σε δημοτικές εκλογές),

- ότι χρειάζεται να επαγρυπνείς ως Κόμμα και με την αυτοτέλεια που έχεις να προλαβαίνεις ή να διορθώνεις ή να βοηθάς να γίνουν κατανοητά αυτά που προβάλλεις.

Τα επισημαίνω αυτά, γιατί οι συμμαχίες σε επίπεδο Μετώπου θα 'ναι σαφώς πιο περίπλοκες και η εμπειρία του κομματικού δυναμικού σ' αυτό τον τομέα μικρή. Δεν είναι τυχαίο που κυρίως σε επίπεδο Νομαρχιακών Γραφείων και όχι παρακάτω, γίνονται οι σχετικές συζητήσεις ή παίρνονται οι αντίστοιχες πρωτοβουλίες.

Νομίζω ότι θα έπρεπε όχι μόνο μέσω του «Ρ» ν' ανοίγει η συζήτηση από την πανελλαδική εμπειρία σε διάφορους τομείς. Ο «Ρ» δημοσιεύει τα υλικά της τελευταίας συνδιάσκεψης των ΚΚ με αντίστοιχο θέμα, δεν ξέρω όμως πόσο έχουμε τη δυνατότητα ο καθένας μόνος του να τα αξιοποιεί ή θα έπρεπε να γίνει πιο οργανωμένη κουβέντα.

δ) Η πορεία συγκρότησης του Μετώπου συνδέεται αναπόσπαστα με το ανέβασμα της ταξικής πάλης και την ιδεολογικοπολιτική παρέμβαση του Κόμματος.

Οι απανωτές όμως, κατά καιρούς, εκλογικές διαδικασίες οδηγούν ένα μέρος των συντρόφων στην απολυτοποίησή τους. Κυριαρχεί ότι μ' ένα, κάθε φορά, μεγαλύτερο αποτέλεσμα θα φτάσουμε στον επιθυμητό στόχο. Στις Θέσεις επισημαίνεται το κυρίαρχο της δουλιάς στην εργατική τάξη, απ' την ανασυγκρότηση των Κομματικών Οργανώσεων, που πρέπει να ολοκληρωθεί ως την αντιμετώπιση του κατακερματισμού της. Η αδύνατη όμως δουλιά στα πρωτοβάθμια σωματεία, το γεγονός ότι τα βήματα που σημειώνουμε είναι πολύ αργά, αποτελεί και δείκτη πιστεύω αφομοίωσης του στόχου. Η ουσιαστική βελτίωση της δουλιάς μας σ' αυτό τον τομέα, η ικανότητά μας να αγκαλιάσουμε χώρους που παρατηρείται σήμερα πολύ μεγάλη συγκέντρωση της εργατικής τάξης (π.χ. εμπόριο - υπηρεσίες στη Θεσσαλονίκη), είναι ζητήματα-κλειδιά για την προώθηση της υπόθεσης του Μετώπου.

Τα αναφέρω αυτά, γιατί χρειάζεται να κατανοηθεί ότι η σωστή πολιτική μας πρόταση δεν αρκεί για να διαμορφωθεί μαχητική συνείδηση στις μάζες και να συστρατευτούν στον αντιιμπεριαλιστικό-αντιμονοπωλιακό αγώνα. Επόμενα, όταν δε μετράμε αντίστοιχο αποτέλεσμα δε θα πρέπει απλοποιημένα να καταλήγουμε στο ότι κάνουμε λάθος, αλλά να συνυπολογίζουμε όλους τους παράγοντες που επιδρούν στη συνείδηση του κόσμου, τις αντίστοιχες παρεμβάσεις μας, καθώς και τις δυνατότητές μας, χωρίς να αποσπόμαστε ταυτόχρονα από τον περίγυρό μας, το εξωτερικό περιβάλλον μέσα στο οποίο κινούμαστε και με το οποίο αλληλοεπηρεαζόμαστε.

Κλείνοντας, θα αναφερθώ στην ανάγκη συνεχούς διαβάσματος και μελέτης. Κατά τη γνώμη μου συλλογική δράση, συμμετοχή στην επεξεργασία της πολιτικής του Κόμματος, επαγρύπνηση και ετοιμότητα για την πρόληψη ή μείωση των λαθών που θα μας κάνουν να παρεκκλίνουμε από τον τελικό μας σκοπό, δεν μπορούν να στηριχτούν παρά μόνο στη συνεχή προσπάθεια παρακολούθησης και μελέτης όσων συμβαίνουν γύρω μας, στη γνώση των βασικών αρχών της θεωρίας μας.

Η προσυνεδριακή πορεία μπορεί να δώσει ώθηση στην αποφασιστικότερη ενασχόλησή μας μέσα από την ατομική μελέτη των Θέσεων, το οργανωμένο διάβασμα, τη συγκέντρωση αποριών, την ανταλλαγή προβληματισμού.

Είναι φανερό ότι η παγκοσμιοποίηση, οι ιμπεριαλιστικοί μηχανισμοί, όπως το ΔΝΤ, η Παγκόσμια Τράπεζα, ο ΠΟΕ, προωθούν την ολοκληρωτική κυριαρχία των μονοπωλιακών συγκροτημάτων των δυνατότερων ιμπεριαλιστικών χωρών, με πρώτη θέση των ΗΠΑ.

Στις συνθήκες αυτές, η διεθνιστική ταξική αλληλεγγύη της εργατικής τάξης, η συνεργασία των κινημάτων που μάχονται την ιμπεριαλιστική νέα τάξη πραγμάτων είναι περισσότερο επίκαιρη σήμερα.

Οι τελευταίες διαδηλώσεις διαμαρτυρίας στην Πράγα ενάντια στο ΔΝΤ και την Παγκόσμια Τράπεζα από συνδικάτα, κοινωνικές οργανώσεις και άλλα κινήματα είναι ένα παράδειγμα.

Η αλληλεγγύη που δόθηκε από το διεθνές συνδικαλιστικό κίνημα το 1998 στην Ενωση Ναυτεργατών - Λιμενεργατών Αυστραλίας που αντιμετώπιζε ολομέτωπη επίθεση πολυεθνικών και κυβέρνησης ήταν πολύ αποτελεσματική. Επίσης ταξικά συνδικάτα των Ελλήνων ναυτεργατών έχουν συγκεντρώσει θετική πείρα από την πολύχρονη συνεργασία και αλληλεγγύη με τα συνδικάτα της Αυστραλίας.

Είναι ευνόητο ότι η ισχυροποίηση του κομμουνιστικού και του ταξικού συνδικαλιστικού κινήματος στην κάθε χώρα έχει πρωταρχική σημασία, στην πορεία για το δυνάμωμα της διεθνιστικής αλληλεγγύης των εργαζομένων.

Στην εποχή κυριαρχίας του ιμπεριαλισμού δημιουργούνται τα φαινόμενα μετακίνησης των εργαζομένων, με αποτέλεσμα να βρίσκονται εκατομμύρια μετανάστες εργάτες σε διάφορες χώρες. Η ένταξή τους στη δράση, η συμμετοχή τους στους αγώνες του εργατικού και συνδικαλιστικού κινήματος είναι βασικό και για την προώθηση των δικών τους ιδιαίτερων προβλημάτων και για την αντιμετώπιση γενικά των εργατικών προβλημάτων στη χώρα που ζουν και δουλεύουν. Ακόμη συμβάλλει στο δυνάμωμα της διεθνιστικής αλληλεγγύης των εργαζομένων.

Υπάρχουν πολλά τέτοια παραδείγματα. Γι' αυτό οι καπιταλιστικές κυβερνήσεις, τόσο της χώρας προέλευσης του μετανάστη, όσο και της χώρας υποδοχής, δε μένουν αδρανείς.

Συγκεκριμένα, πάνω σ' αυτό θα αναφερθώ στην Αυστραλία, όπου βρίσκομαι ο ίδιος από το 1960.

Τις πρώτες 10ετίες της μαζικής μετανάστευσης, που υπήρχαν τεράστια προβλήματα όχι μόνο στους χώρους δουλιάς και στέγασης, αλλά και γλώσσας, πολιτιστικά, κοινωνικά, εκπαιδευτικά, ψυχαγωγίας, διακρίσεις και διάφορα άλλα, οι ελληνικές κυβερνήσεις δεν έδιναν δεκάρα γι' αυτά.

Το μόνο ενδιαφέρον που έδειχναν, μέσω Προξενείων και ιεραρχίας, ήταν να προσπαθούν να πείσουν τους μετανάστες ότι πρέπει να υποστηρίζουν τις εθνικές κυβερνήσεις στην Ελλάδα, ανεξάρτητα αν ήτανε φασιστικές ή μισοδιχτατορικές και να ευγνωμονούν τους μποσάδες στην Αυστραλία, που τους δώσανε δουλιά, και να μην αντιστέκονται.

Από την άλλη πλευρά, η κυβέρνηση της Αυστραλίας, που βρισκότανε στην εξουσία την εποχή εκείνη, στερούσε τα πολιτικά δικαιώματα από τους πρωτοπόρους που έπαιρναν μέρος στους αγώνες του εργατικού και συνδικαλιστικού κινήματος, για την αντιμετώπιση των πολλαπλών και δύσκολων προβλημάτων. Στόχος αυτής της πολιτικής ήτανε να εκφοβίσει την πλατιά μάζα των μεταναστών, για να μη συμμετάσχει στις δραστηριότητες του εργατικού κινήματος.

Παρά τα εμπόδια αυτά, οι Ελληνες εργάτες πήραν μέρος στην πάλη του εργατικού - συνδικαλιστικού και ειρηνιστικού κινήματος και στην πορεία της πάλης αυτής μαζί με τα γενικά εργατικά προβλήματα, αντιμετωπίστηκαν και πολλά ιδιαίτερα μεταναστευτικά αιτήματα.

Η δραστήρια συμμετοχή των Ελλήνων στο εργατικό κίνημα ήτανε πολύ θετική, ανέβαζε την αγωνιστικότητα, πλούτιζε και δυνάμωνε τους αγώνες και στην πορεία συνέβαλε να εκδηλώνεται πιο δυναμικά η αλληλεγγύη του προοδευτικού, συνδικαλιστικού κινήματος προς τους εργαζόμενους άλλων χωρών και τους λαούς που παλεύανε για λευτεριά, ανεξαρτησία, δημοκρατία.

Τα τελευταία χρόνια, αφού πολλά βασικά προβλήματα που υπήρχαν τις 10ετίες της μαζικής μετανάστευσης, αντιμετωπίστηκαν και προωθήθηκαν με τους συνεχείς αγώνες του προοδευτικού συνδικαλιστικού κινήματος, οι ελληνικές κυβερνήσεις άρχισαν να εκδηλώνουν μεγάλο ενδιαφέρον. Το ενδιαφέρον κυρίως συνίσταται στην καλλιέργεια του εθνικισμού, καλώντας τον ελληνισμό όπου Γης να υποστηρίζουν το εθνικό κέντρο, παρουσιάζοντας τα εθνικά θέματα με τρόπο που να εξυπηρετούν την πολιτική της άρχουσας τάξης και όχι τα συμφέροντα του ελληνικού λαού.

Με τον τρόπο αυτόν, αποπροσανατολίζει τους Ελληνες εργαζόμενους από τα προβλήματα που αντιμετωπίζουν στη χώρα που ζουν και εργάζονται. Τους συγχύζει, με αποτέλεσμα να τους αποκόβει από τη συμμετοχή στην πάλη του εργατικού και συνδικαλιστικού κινήματος.

Ο φορέας, μέσω του οποίου προωθεί την πολιτική αυτή στους απόδημους η ελληνική κυβέρνηση σήμερα, είναι το περίφημο ΣΑΕ (Συμβούλιο Απόδημου Ελληνισμού). Πρέπει να τονιστεί ότι η συγκρότηση του ΣΑΕ είναι αντιδημοκρατική.

Οι φορείς και οι αντιπρόσωποι των απόδημων που συμμετέχουν καθορίζονται από το προεδρείο και την κυβέρνηση. Οργανώσεις που αγωνίστηκαν για τα προβλήματα των μεταναστών και αγωνίζονται και σήμερα έχουν αποκλειστεί, ενώ συμμετέχουν αντιπρόσωποι που η μόνη δραστηριότητά τους είναι να χειροκροτούν τους εκπροσώπους της άρχουσας τάξης που έρχονται στην Αυστραλία.

Η μόνη δραστηριότητα του ΣΑΕ, τουλάχιστον για την Αυστραλία, είναι να συνδαυλίζει τον εθνικισμό, με καθημερινή αναφορά στα εθνικά θέματα και στο εθνικό κέντρο. Ο εθνικισμός αυτός, με τον τρόπο που προωθείται, δημιουργεί εχθρικό κλίμα ενάντια στους Τούρκους εργάτες, εργάτες από την ΠΓΔΜ, σε Τουρκοκύπριους κτλ.

Αυτή η πολιτική εξυπηρετεί και την άρχουσα τάξη της Αυστραλίας, γιατί διασπά τους εργαζόμενους, εμποδίζει τη συμμετοχή τους στους αγώνες του εργατικού και συνδικαλιστικού κινήματος για τα κοινά προβλήματα, πράγμα που εξασθενίζει τη διεθνιστική αλληλεγγύη.

Οσον αφορά για την πολιτική στο όνομα της ανταγωνιστικότητας και παραγωγικότητας, που εξαγγέλλουν συνέχεια ο Σημίτης και ο κάθε Σημίτης σε άλλες χώρες, αποβλέπει πρώτα απ' όλα στο να αυξήσει όσο το δυνατόν περισσότερο τα κέρδη το πολυεθνικό κεφάλαιο.

Ακόμη στοχεύει στο να διχάσει και αποπροσανατολίσει τους εργαζόμενους, στρέφοντας πιθανόν την προσοχή τους στον ανταγωνισμό για το ποιο μονοπώλιο θα βγάλει περισσότερα κέρδη, το γερμανικό, ελληνικό, γαλλικό ή οποιοδήποτε άλλο.

Η απάντηση των εργαζομένων σ' αυτήν την πολιτική πρέπει να είναι μία. Ενότητα και ανάπτυξη του ταξικού αγώνα στην κάθε χώρα. Διεθνιστική αλληλεγγύη και συνεργασία για το συντονισμό του ταξικού αγώνα σε διεθνή κλίμακα.

Η ενότητα και συσπείρωση των εργαζομένων γύρω από το ταξικό συνδικαλιστικό κίνημα και το ανέβασμα των κινητοποιήσεων ενάντια στις αντεργατικές - αντιλαϊκές επιθέσεις του μεγάλου κεφαλαίου και της κυβέρνησης είναι πολύ βασικό στην πορεία δημιουργίας του Αντιιμπεριαλιστικού - Αντιμονοπωλιακού -Δημοκρατικού Μετώπου.

Με την ευκαιρία του "Δημόσιου Διαλόγου" θα προσπαθήσω να βάλω ορισμένες σκέψεις μου και προβληματισμούς.

1. Πιστεύω, πως για να είσαι συνεπής με τα πιστεύω σου σαν Κομμουνιστής και Διεθνιστής, θα πρέπει να βοηθάς και να δουλεύεις, για να οικοδομηθεί ένα γερό Κόμμα βασισμένο στις Αρχές του Μαρξισμού-Λενινισμού και του Προλεταριακού Διεθνισμού και πάνω στην Καταστατική αρχή του Δημοκρατικού Συγκεντρωτισμού, βαθιά ριζωμένο, σ' όλη την εργατική τάξη, που με τη δράση του, το πρόγραμμα και την Ακτινοβολία του, θα συσπειρώνει, θα ενώνει και δραστηριοποιεί όλο και πιο πλατιά στρώματα του Λαού, στον Αγώνα τους για τη Λύση των προβλημάτων τους και των προβλημάτων όλου του Λαού και της πατρίδας μας. Ενάντια στην πολιτική που τα δημιουργεί και σ' αυτούς που την εφαρμόζουν, την ενθαρρύνουν ή τη δέχονται, τέτοια αντιλαϊκή πολιτική.

Ενάντια στα ξένα και ντόπια Μονοπώλια. Ενάντια στα Ιμπεριαλιστικά κέντρα (ΗΠΑ και ΕΕ) και στον πόλεμο.

2. Η οργάνωση και η ανάπτυξη ενός πλατιού λαϊκού κινήματος, που θα καταφέρνει, γερά και αποφασιστικά χτυπήματα στα Μονοπώλια και στις υποτακτικές τους κυβερνήσεις και στις καπιταλιστικές δυνάμεις (ΗΠΑ - ΕΕ) που τις στηρίζουν, είναι ένα χτύπημα - ένα αδυνάτισμα ενός κρίκου σ' ολόκληρη την καπιταλιστική και ιμπεριαλιστική αλυσίδα. Είναι μια αποφασιστική βοήθεια και στους εργαζόμενους και στα κομμουνιστικά και εργατικά κόμματα σ' ολόκληρο το Διεθνή εργατικό - λαϊκό κίνημα και στο κίνημα ενάντια στον πόλεμο.

Ανεβάζει το διεθνές κύρος του Κόμματός μας και δημιουργεί το κατάλληλο κλίμα και τις προϋποθέσεις, για το συντονισμό και την ενιαία δράση των κομμουνιστικών και εργατικών κομμάτων. Βοηθιούνται τα ίδια αυτά κόμματα στη σωστή ιδεολογική και πρακτική τους λειτουργία και δράση. Ετσι, βλέπω εγώ τη σύνδεση του πατριωτισμού και του Διεθνισμού του κομμουνιστή και γι' αυτό με βρίσκει απόλυτα σύμφωνο η δράση της ΚΕ και οι θέσεις της γι' αυτά τα προβλήματα.

3. Ομως αυτό καταχτιέται. Διαπιστώνεται από την καθημερινή συμπεριφορά και δράση μας. Αν ο καθένας μας και όλοι μας, βοηθάμε συγκεκριμένα και πρακτικά, στη συγκρότηση, λειτουργία και δράση της οργάνωσής μας, το καθοδηγητικό όργανο με βάση τις αρχές μας, στη δημιουργία μιας γερής μαζικής οργάνωσης, ριζωμένης βαθιά και γερά σε όλους τους εργαζόμενους στο χώρο ευθύνης μας. Είναι, γίνεται η οργάνωση, πραγματικά, το ΚΟΜΜΑ στον χώρο της, που να καθοδηγεί, με μπροστάρηδες τους κομμουνιστές, στην οργάνωση και ανάπτυξη ενός πλατιού κινήματος, ενός Λαϊκού Μετώπου, στο χώρο ευθύνης μας; Υπάρχουν, αναπτύσσονται, στο χαρακτήρα, στη συμπεριφορά, τα κομμουνιστικά χαρακτηριστικά, του σεμνού, απλού, ειλικρινή και συνεπή λαϊκού αγωνιστή, που χαίρει της εκτίμησης όλων όσοι τον γνωρίζουν και διαπαιδαγωγείται να υπερασπίζεται και με τη ζωή του ακόμα, τις αρχές και τα ιδανικά του Κόμματός μας, που είναι συνδεδεμένα και συνυφασμένα με τον πατριωτισμό και την αγάπη στον Λαό μας και στην πατρίδα μας; Εχουμε αποχτήσει το θάρρος της κριτικής και αυτοκριτικής, σαν μια σοβαρή και αποφασιστική καταστατική κινητήρια διαδικασία;

- Σε τι Κομματικές Οργανώσεις και Καθοδηγητικά Οργανα θα στηριχτεί το Κόμμα για την εφαρμογή των αποφάσεων του 16ου Συνεδρίου;

4. Επειδή κατά τη δική μου εκτίμηση - υπάρχει μια λαθεμένη αντίληψη και πρακτική που δε βοηθάει, αλλά αντίθετα, δημιουργεί προβλήματα - πρέπει να βάλω ορισμένες σκέψεις μου, πώς, εγώ και ο καθένας μας ΕΙΜΑΣΤΕ ΜΕΛΗ ΤΟΥ ΚΚΕ και ΟΧΙ ΜΕΛΗ μιας οποιασδήποτε οργάνωσης ή καθοδηγητικού οργάνου, που καταστατικά πρέπει να ανήκουμε και να δουλεύουμε. Σήμερα, είμαστε στη μια οργάνωση, αύριο αλλού. Αυτές οι τοπικιστικές αντιλήψεις, οι οικογενειακότητες, οι τοπικιστικές παρεούλες - ομαδούλες, προτιμήσεις και προωθήσεις δημιουργούν αντικαταστατικά και αντικομματικά φαινόμενα και θα πρέπει να προσέξουμε και να απαλλαγούμε απ' αυτά.

5. Εχοντας υπόψη μου το πώς λειτουργούμε, απ' όσες ΚΟΒ πέρασα, θεωρώ υποχρέωσή μου, να βάλω σ' ολόκληρο το Κόμμα και σ' όλα τα καθοδηγητικά όργανα: ΝΑ ΨΑΧΤΟΥΜΕ ΣΟΒΑΡΑ ΚΑΙ ΣΕ ΒΑΘΟΣ ΚΑΙ ΝΑ ΔΟΥΜΕ, ΑΝ ΛΕΙΤΟΥΡΓΟΥΜΕ, ΑΝ ΥΠΕΡΑΣΠΙΖΟΜΑΣΤΕ ΚΑΙ ΑΝ ΕΦΑΡΜΟΖΟΥΜΕ ΚΑΙ ΥΠΕΡΑΣΠΙΖΟΥΜΕ ΤΗ ΒΑΣΙΚΗ ΚΑΤΑΣΤΑΤΙΚΗ ΑΡΧΗ ΤΟΥ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΚΟΥ ΣΥΓΚΕΝΤΡΩΤΙΣΜΟΥ (ΥΠΑΡΧΕΙ ΑΡΑΓΕ ΑΚΟΜΑ;) ΚΑΙ ΤΗΣ ΚΟΜΜΑΤΙΚΗΣ ΕΠΑΝΑΣΤΑΤΙΚΗΣ ΕΠΑΓΡΥΠΝΗΣΗΣ; Αν οι κομματικές οργανώσεις και τα στελέχη μας, αν μπορούν, όπως λειτουργούν, να σηκώσουν το βάρος της εφαρμογής των αποφάσεων του Συνεδρίου μας και ιδιαίτερα για τη συγκρότηση και τη σταθερή και με συνέχεια και συνέπεια λειτουργία και δράση ενός Πατριωτικού Δημοκρατικού Αντιιμπεριαλιστικού Μετώπου;

6. Με το φόβο μπας και παρεξηγηθώ σαν υπερβολικός ή απαισιόδοξος, βάζω ελάχιστα, συγκεκριμένα παραδείγματα και προβληματισμό, που όλοι σας θα έχετε διαπιστώσει:

α) Οταν σε Εκλογοαπολογιστικές Συνελεύσεις (όταν και όπως γίνονται) δεν υπάρχει προθυμία, για να συμπληρωθεί το ψηφοδέλτιο, τουλάχιστον, ο αριθμός όσων χρειάζονται για να συγκροτηθεί το Γραφείο της ΚΟΒ; `Η με το στανιό να συμπληρώνεται, από μια συνέλευση, που ύστερα από αναβολές, ίσα-ίσα και μαζεύονται τις περισσότερες φορές το 51% των μελών της; Αλήθεια, μπορεί να υπάρχει κομματική τύχη της οργάνωσής τους, για το ΚΟΜΜΑ τους; Υπάρχει κομματικότητα, όταν βλέπουμε τέτοια συμπεριφορά;

β) Μπορεί να γίνεται κριτική στα καθοδηγητικά όργανα αυτά, όταν υπάρχει φόβος μπας και παρεξηγηθεί ο σύντροφος, που του γίνεται κριτική και παραιτηθεί, από το Γραφείο μιας και εκλέχτηκε πολλές φορές με το στανιό και δεν προσφέρεται άλλος για να τον αντικαταστήσει; Και γι' αυτό, δεν εφαρμόζεται η κριτική και η αυτοκριτική;

γ) Μπορεί να οικοδομηθεί και να λειτουργήσει με αρχές μια ΚΟΒ όταν με αναβολές καταφέρνει να συγκροτηθεί σε απαρτία και με το στανιό με 51% των κομματικών μελών για να κάμει Συνέλευση;

δ) Μπορεί να υποστηρίζουμε σοβαρά, πως λειτουργούμε με αρχές και δεν τις έχουμε αδρανοποιήσει και αναθεωρήσει στην πράξη, όταν επί χρόνια - και σε μεγάλα διαστήματα, μπλοκάρουν τις απαρτίες των Συνελεύσεων και σε μεγάλο βαθμό τη λειτουργία της οργάνωσης και σπέρνουν την απογοήτευση, κομματικά μέλη με τις αδικαιολόγητες μόνιμες απουσίες τους και η Συνέλευση όταν κάποτε καταφέρνει να έχει απαρτία να μην δέχεται να πάρει ποτέ μια απόφαση που να μεταφέρει το Γραφείο σ' αυτά τα κομματικά μέλη. Εστω, με μια παρατήρηση, μια κριτική για τη συμπεριφορά τους αυτή, σαν μια κομματική διαπαιδαγωγική καταστατική διαδικασία; Ετσι η Συνέλευση της ΚΟΒ έχει απαρνηθεί τον καταστατικό της ρόλο, με ευθύνη των καθοδηγητικών οργάνων.

Ποτέ και όταν συμμετέχει σε Συνέλευση κομματικό μέλος, που απουσιάζει επανειλημμένως από τις Συνελεύσεις και από τη δράση της οργάνωσης, ποτέ δε ζητάει "συγνώμη", ποτέ δεν κάνει αυτοκριτική. Μα και κανένας δεν τους το ζητάει. ε) Οταν λειτουργούμε μ' αυτόν τον τρόπο, είναι επόμενο να μη γίνεται καμιά προσπάθεια, να μην υπάρχει προσανατολισμός για τη συγκρότηση και λειτουργία των καταστατικών και οργανωτικών κυττάρων του Κόμματος, που είναι τα ΚΟΜΜΑΤΙΚΑ ΤΜΗΜΑΤΑ και οι ΚΟΜΜΑΤΙΚΕΣ ΟΜΑΔΕΣ στους μαζικούς φορείς και γι' αυτό δε βοηθάμε, δεν ελέγχουμε τη συμμετοχή μας και τη δράση μας, στους μαζικούς φορείς του χώρου μας.

στ) Οι θέσεις γενικά διαπιστώνουν τέτοιες αδυναμίες, που παρ' όλα αυτά, οι οργανώσεις, ολόκληρο το Κόμμα και τα καθοδηγητικά όργανα, σήκωσαν και σηκώνουν με επιτυχία όλο αυτό το τεράστιο βάρος, και τη δουλιά στο Κόμμα και στο Συνδικαλιστικό και Μαζικό Κίνημα και παρά τις αδυναμίες, βοηθιέται και η ΚΝΕ. Εκείνο όμως, που πρέπει να αναγνωρίσουμε, είναι η τεράστια και θετική βοήθεια και προσφορά της καθοδήγησης του Κόμματος στο παγκόσμιο κομμουνιστικό και εργατικό κίνημα.

ζ) Ομως, ο ταξικός εχθρός, μπορεί, πάρα πολύ καλά, το ζήσαμε με δραματικό τρόπο τα τελευταία χρόνια, αυτά τα κενά που έχουμε και παρουσιάζουμε να τα αξιοποιεί για λογαριασμό του, αν δεν επαγρυπνούμε, αν εμείς ΟΛΟΙ ΜΑΣ δεν ενδιαφερόμαστε, δεν προσφερόμαστε, να καλύπτουμε αυτά τα κενά, αν δεν εφαρμόζουμε και δεν υπερασπιζόμαστε τις ιδεολογικές καταστατικές και οργανωτικές αρχές μας.

Α. Θέλω να σας εκθέσω μερικές σκέψεις μου και παρακαλώ και άλλους να συμμετάσχουν με προτάσεις γι' αυτό το θέμα.

1. Από το 1995 διδάσκεται από διορισμένους γυμναστές η φυσική αγωγή στα πάνω από 4θέσια Δημοτικά Σχολεία, δύο ώρες τη βδομάδα, ενώ χρόνια τώρα μακροχρόνιες επιστημονικές έρευνες έδειξαν τα πολλαπλά οφέλη από το να διδάσκεται η φυσική αγωγή μία ώρα κάθε μέρα. Στην Α΄ και Β΄ Δημοτικού και στα Νηπιαγωγεία δε διδάσκεται η φυσική αγωγή. Η κυβέρνηση, πχ στο αίτημα για διορισμό γυμναστών στα Νηπιαγωγεία, απαντά με το δεν υπάρχουν λεφτά. Η υλικοτεχνική υποδομή είναι στο μείον 20.2. Αν δεν έχεις χρήματα δεν μπορείς να πας στο γυμναστήριο να αθληθείς. Εχουμε όχι δωρεάν μαζικό αθλητισμό, όπως πχ στις ΗΠΑ. 3. Οποιος παρακολουθεί στοιχειωδώς το "ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗ" βλέπει πώς ακονίζουν οι κεφαλαιοκράτες τα πιρούνια τους για τα ολυμπιακά έργα. 4. Τι είναι σήμερα οι Ολυμπιακοί Αγώνες; Είναι εμπόριο, ντόπινγκ και συνεχώς βιασμός των ολυμπιακών ιδανικών. Και ας λέει ο μέγας πλασιέ των πολυεθνικών, η Διεθνής Ολυμπιακή Επιτροπή, τα περί "ΕΥΓΕΝΟΥΣ ΑΜΙΛΛΑΣ" και "ΕΥ ΑΓΩΝΙΖΕΣΘΑΙ".

Για τους παραπάνω λόγους (και όχι μόνο) τι δουλιά είχε η ΚΕ του ΚΚΕ να ταχθεί υπέρ της ανάληψης των Ολυμπιακών Αγώνων του 2004 από την Ελλάδα. Η ΠΡΟΤΑΣΗ μου είναι να αλλάξει η ΚΕ αυτή τη θέση της και να ταχθεί κατά της ανάληψης των Ολυμπιακών Αγώνων του 2004 από την Ελλάδα, με αγώνα ακόμα και να ακυρωθεί η ανάληψη των ολυμπιακών αγώνων του 2004 από την Ελλάδα. Ποτέ δεν είναι αργά. Ας δώσουν πρώτα οι κυβερνήσεις της Ελλάδας το 10% του Κρατικού Προϋπολογισμού για τον αθλητισμό (όπως γινόταν στη Σοβιετική Ενωση) για 60 χρόνια να δημιουργήσουμε την κατάλληλη υποδοχή στο σχολικό, μαζικό, σωματειακό αθλητισμό και μετά ας αναλάβουμε ανάληψη Αλυμπιακών Αγώνων.

Β. Στο αίτημα να δοθούν στο λαό οι αθλητικές εγκαταστάσεις μετά τους Ολυμπιακούς Αγώνες του 2004 έχω να πω το εξής: με τα λεφτά που δίνεις για να κατασκευάσεις ένα κλειστό γυμναστήριο ολυμπιακών διαστάσεων, κατασκευάζεις εκατοντάδες κλειστές αθλητικές αίθουσες για αθλοπαιδιές, ενόργανη γυμναστική, πάλη κ.ά. στα σχολεία ή για ένα κλειστό κολυμβητήριο ολυμπιακών διαστάσεων φτιάχνεις εκατοντάδες 25άρες ανοιχτές πισίνες για μαζική άθληση. Αρα, πού οδηγούμαστε; Μα, στην προηγούμενη πρότασή μου;

Γ. Το ΚΚΕ είναι υπέρ της ισόρροπης ανάπτυξης και των τριών πτυχών της φυσικής αγωγής και του αθλητισμού και της σχολικής φυσικής αγωγής και του μαζικού αθλητισμού και του σωματειακού αθλητισμού. Στις θέσεις της ΚΕ για το 16ο Συνέδριο δεν υπάρχει για τα παραπάνω καμιά, δυστυχώς, αναφορά.

Δ. Επίσης, η αθλητική σελίδα του "ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗ" δεν έχει καμιά διαφορά με τις αθλητικές σελίδες των αστικών εφημερίδων και καμιά σχέση με την αθλητική σελίδα του "ΟΔΗΓΗΤΗ". Ασχολείται, δυστυχώς, μόνο με τον πρωταθλητισμό και με καμιά κριτική για τον επαγγελματισμό σ' αυτόν. Οι κομμουνιστές είναι κατά της εμπορευματοποίησης στον αθλητισμό και κατά συνέπεια κατά του επαγγελματικού ποδοσφαίρου, μπάσκετ κλπ. και μόνο υπέρ του ερασιτεχνικού αθλητισμού. Ακόμα, στην αθλητική σελίδα του "ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗ" δεν υπάρχουν ρεπορτάζ, οδοιπορικά για την κατάσταση της σχολικής φυσικής αγωγής, του μαζικού αθλητισμού και του σωματειακού αθλητισμού στη χώρα μας.