Το τέλος του Α' γύρου στο φετινό Τσάμπιονς Λιγκ, για μια ακόμη χρονιά, απέδειξε στην πράξη το γνωστό σκηνικό που παίζεται στη διοργάνωση τα τελευταία χρόνια. Οτι δεν αποτελεί τίποτε άλλο παρά μια υπόθεση για λίγους και κυρίως αφορά μια ελίτ ομάδων που μονοπωλούν το ενδιαφέρον και φυσικά τα κέρδη. Ακόμα και τα ...όνειρα ή οι μεγαλόστομες δηλώσεις του προέδρου της ΟΥΕΦΑ Μισέλ Πλατινί, όταν ανάλαβε τη διοίκηση της Ευρωπαϊκής Συνομοσπονδίας πριν λίγα χρόνια για αναβαθμίσεις που θα κλείσουν την ψαλίδα μεταξύ ισχυρών - ανίσχυρων αποδείχθηκαν στην πράξη... όνειρα θερινής νυκτός.

Τόσο που και ο ίδιος ο Πλατινί έφτασε σε σημείο να παραδεχτεί την πραγματικότητα, δηλώνοντας: «Αλήθεια είναι ότι ο θεσμός είναι δύο ταχυτήτων. Οι δυνατές ομάδες έχουν πάντα το προβάδισμα, όμως, δεν μπορεί να γίνει και αλλιώς. Οσοι έχουν καλύτερο υλικό και περισσότερα χρήματα έχουν το αβαντάζ», και καταλήγει κυνικά: «Ετσι είναι το σύγχρονο ποδόσφαιρο. Η ρομαντική εποχή έχει περάσει ανεπιστρεπτί. Πρέπει όλοι να καταλάβουν ότι το ποδόσφαιρο, εκτός από θέαμα και ψυχαγωγία είναι και μπίζνες».

Οι ομάδες, λοιπόν, που προέρχονται από τα 5 πιο προηγμένα πρωταθλήματα της γηραιάς ηπείρου θα είναι για μια ακόμη χρονιά οι αποκλειστικοί πρωταγωνιστές της φάσης των «16» και της συνέχειας της διοργάνωσης. Αυτό είναι ξεκάθαρο, αν δει κανείς πως από τις 16 ομάδες που θα βρεθούν στην επόμενη φάση της διασυλλογικής διοργάνωσης το μεγαλύτερο μέρος τους προέρχεται από Αγγλία, Ισπανία, Ιταλία, Γερμανία και Γαλλία. Εξάλλου, το ποσοστό των χωρών που πλησιάζει το 90% της επιτυχίας είναι ενδεικτικό της κυριαρχίας των εν λόγω χωρών στο Τσάμπιονς Λιγκ. Είναι χαρακτηριστικό ότι η Σαχτιάρ, που είχε εξασφαλίσει την πρόκριση πριν την τελευταία αγωνιστική, και η Κοπεγχάγη με την Ρούμπιν Καζάν που τη διεκδίκησαν από τον όμιλο του Παναθηναϊκού φάνταζαν ως εξαιρέσεις που απλά επιβεβαιώνουν τον κανόνα. Κάπως έτσι φαινόταν και η παρουσία της Ελλάδας τα τελευταία χρόνια που είχε δημιουργήσει παράδοση με μια ομάδα στους 16.

Πάντως, για τις λεγόμενες «μικρές» ομάδες που καταφέρνουν να... στριμωχτούν, έστω και προσωρινά, στην ελίτ των κορυφαίων, αμέσως δημιουργείται το ερώτημα: «Τι γίνεται από εδώ και πέρα;» Η απάντηση συνήθως είναι αποκαρδιωτική για τις πέραν του «λόμπι» ομάδες. Από τη φάση των «16» και έπειτα, όπου συνηθίζουμε μάλιστα να λέμε πως βλέπουμε άλλο Τσάμπιονς Λιγκ, οι μεγάλες ομάδες αλλάζουν ταχύτητα, πατάνε... γκάζι και οι αδύναμες για τα δεδομένα του συγκεκριμένου ανταγωνισμού σπάνια καταφέρνουν να ανταποκριθούν και γίνονται έρμαια στις ορέξεις των «μεγάλων», μένοντας απλά με τη χαρά και την ανάμνηση της εμπειρίας... Αλλωστε, δεν είναι τυχαίο ότι αρκετές από αυτές συνήθως τα παρατάνε, αφού η περίοδος συμπίπτει με τη στιγμή που οι εσωτερικές τους υποχρεώσεις σε πρωτάθλημα και κύπελλο μπαίνουν σε κρίσιμη καμπή.

Χαρακτηριστικό είναι άλλωστε πως την τελευταία σχεδόν 20ετία (από το 1992-93 για την ακρίβεια) όπου η διοργάνωση μετονομάστηκε σε Τσάμπιονς Λιγκ και προστέθηκαν οι όμιλοι, μόλις 2 φορές (το 1995 και το 2004) κατάφερε ομάδα να «σπάσει» την κυριαρχία των 5 μεγάλων. Μάλιστα, δεν είναι τυχαίο πως οι δύο ομάδες που το κατάφεραν (Αγιαξ και Πόρτο) ανήκουν σε κοντινές δυνάμεις του ευρωπαϊκού ποδοσφαίρου - την Ολλανδία και την Πορτογαλία, αντίστοιχα.

Είναι, λοιπόν, ξεκάθαρο πως οι πιθανότητες για μια «μικρή» χώρα κάποια ομάδα της να προχωρήσει είναι μηδαμινές και αυτό με την πάροδο των χρόνων, όπου οι «μεγάλοι» γίνονται μεγαλύτεροι και οι μικροί συρρικνώνονται ακόμη περισσότερο, γίνεται ακόμη πιο εμφανές. Εξάλλου σημαντικός παράγοντας είναι και τα υπέρογκα ποσά που δαπανώνται από τις ισχυρότερες οικονομικά ομάδες, στα οποία δεν μπορούν να αντεπεξέλθουν οι υπόλοιπες και το χάσμα διευρύνεται. Κι όσο δεν αλλάζει κάτι σε αυτή την τάση, τόσο το Τσάμπιονς Λιγκ θα παραμένει μια «κλειστή» Λίγκα πέντε πλούσιων χωρών, με τις ομάδες των υπόλοιπων εθνών να... αλληλοσκοτώνονται για τα... ψίχουλα, υπό το αυστηρό βλέμμα των ποδοσφαιρικών δυνάμεων της Ευρώπης.

Πολλά είναι τα λεφτά που μοιράζονται οι πρωταγωνιστές στην διοργάνωση του Τσάμπιονς Λιγκ αφού τα πριμ που μοιράζει η ΟΥΕΦΑ για φέτος είναι αυξημένα ενώ στα έσοδα των ομάδων θα πρέπει να προστεθούν και τα αντίστοιχα από μια σειρά άλλους παράγοντες όπως είναι τα τηλεοπτικά δικαιώματα, τα εισιτήρια, οι διαφημίσεις κτλ. Βέβαια θα πρέπει να σημειωθεί ότι μόνο μια ελίτ ομάδων είναι αυτές που ...χάνουν το λογαριασμό από τα έσοδα αφού εξαιτίας της διαφοράς δυναμικότητας με τις υπόλοιπες έχουν τις προϋποθέσεις για να προχωρήσουν στον θεσμό ενώ και λόγω ονόματος πουλάνε περισσότερο. Σύμφωνα με τα όσα ανακοίνωσε η ΟΥΕΦΑ, το Σεπτέμβρη, στις αρχές της διοργάνωσης, για το τι θα ισχύσει φέτος, έχουμε:

Για την κορυφαία διασυλλογική διοργάνωση, η συμμετοχή μόνο αποδίδει 3.900.000 ευρώ και κάθε αγώνας (ανεξαρτήτου αποτελέσματος) 550.000 ευρώ. Η νίκη πριμοδοτείται με 800.000 ευρώ και η ισοπαλία με 400.000 ευρώ στη φάση των ομίλων και από εκεί και πέρα οι προκρίσεις αποφέρουν περαιτέρω εκατομμύρια ευρώ.

Ο νικητής του θεσμού θα εισπράξει στη χειρότερη περίπτωση 26.700.000 ευρώ από πριμ της ΟΥΕΦΑ συν τα έσοδα από το τηλεοπτικό pool. Ενδεικτικά, η Ιντερ εισέπραξε 48.760.000 ευρώ την περσινή σεζόν συνολικά, εκ των οποίων τα 19.600.000 ευρώ από τα τηλεοπτικά δικαιώματα. Αυτά τα έσοδα, όπως και τα έσοδα από τα εισιτήρια των τριών εντός έδρας αγώνων, δεν είναι δυνατό να υπολογιστούν πριν την έναρξη της διοργάνωσης, ωστόσο υπολογίζονται σε μερικά εκατομμύρια ευρώ και προστίθενται στα πριμ της ΟΥΕΦΑ για κάθε ομάδα.