Σημείο - κλειδί σ' αυτή την κατεύθυνση είναι να δυναμώσει καταρχήν ολόπλευρα η εργατική τάξη. Να δυναμώσει η συσπείρωση και οργάνωση των εργατοϋπαλλήλων σε ταξική κατεύθυνση, δηλαδή σε σύγκρουση με τα συμφέροντα της μεγαλοεργοδοσίας.

Κανείς εργάτης δεν μπορεί να μένει ανοργάνωτος, ειδικά σε μια περίοδο που μαίνεται η επίθεση ενάντια σε κάθε δικαίωμα της οικογένειάς του, αλλά και ειδικά σε μια περίοδο που οι ρυθμοί με τους οποίους η τάξη του αυξάνει τον πλούτο είναι ασύλληπτοι και άρα είναι ασύλληπτο το πόσο δραστικά μπορεί να βελτιώσει τη ζωή του. Είναι μεγάλη η ευθύνη των ταξικών συνδικάτων και άρα κάθε μέλους τους, να γίνονται νέες εγγραφές, να αναβαθμίζεται ουσιαστικά η δράση τους για όλα τα θέματα που απασχολούν τον εργάτη. Να αποκτούν γερά ποδάρια σε κάθε τόπο δουλειάς. Να πολλαπλασιάζονται οι Επιτροπές Αγώνα σε χώρους εργασίας και γειτονιές, αποτελώντας πυρήνες καθημερινής και ολόπλευρης αντιπαράθεσης με την εργοδοσία και όσους τη στηρίζουν.

Εχει ιδιαίτερη σημασία να δυναμώσουν τα ταξικά συνδικάτα, αλλά και να στηθούν νέα συνδικάτα με ταξικό προσανατολισμό, σε κάθε κλάδο, αλλά και ειδικότερα στις βιομηχανικές ζώνες, στους τομείς της οικονομίας που αφορούν σε προϊόντα και υπηρεσίες βασικές για την καθημερινότητα του λαού.

Μέσα από την πάλη να σφυρηλατείται η ενότητα των εργατοϋπαλλήλων σε ταξική κατεύθυνση, ανεξάρτητα από σχέση εργασίας και με στόχο να αλλάζει ο συσχετισμός δύναμης στο εργατικό κίνημα, στη βάση, με τους ίδιους τους εργάτες να συμμετέχουν και να αναλαμβάνουν ευθύνες στην οργάνωση και υλοποίηση του αγώνα. Με αιτήματα, που, για να υπερασπίζονται τις δικές τους ανάγκες, πρέπει να έρχονται σε ρήξη με τα συμφέροντα των μονοπωλίων. Δεν μπορεί, για παράδειγμα, οι εργάτες, ειδικά σε περίοδο κρίσης που οι απολύσεις πληθαίνουν, να δέχονται τα λεφτά του ΟΑΕΔ να σπαταλιούνται σε επιδοτήσεις μεγαλοξενοδόχων που γλιτώνουν τις ασφαλιστικές τους εισφορές και, ταυτόχρονα, να μένει το επίδομα ανεργίας σε δραματικά επίπεδα, να δίνεται μόλις στο 1/3 των ανέργων. Δεν μπορεί, π.χ., την ώρα που όλο και περισσότεροι δεν μπορούν καν να πάνε το παιδί τους στο γιατρό, να δέχεται η εργατική τάξη τα δημόσια νοσοκομεία - παραμάγαζα των επιχειρήσεων. Πρέπει μαζί με το ΠΑΜΕ να παλέψει για δωρεάν ιατροφαρμακευτική περίθαλψη για όλους ανεξαίρετα τους ανέργους.

Γι' αυτό και μεγαλώνει η ανάγκη της ιδεολογικοπολιτικής θωράκισης και αντιπαράθεσης για το περιεχόμενο που πρέπει να έχει η πάλη του λαού. Χρειάζεται εξοπλισμός με επιχειρήματα που θα απαντούν στην ηττοπάθεια και στο συμβιβασμό, στο συντεχνιασμό και στην τρομοκρατία που καλλιεργεί η πλουτοκρατία (αξιοποιώντας τους μηχανισμούς της αστικής Δικαιοσύνης, τα «αντικειμενικά» ΜΜΕ, τις συμβιβασμένες συνδικαλιστικές δυνάμεις) για να εξουδετερώνει κάθε αντίδραση στα σχέδιά της.

Ειδική επιμονή χρειάζεται με τους φτωχομεσαίους αγρότες, τους αυτοαπασχολούμενους. Λαϊκά στρώματα στα οποία το μεγάλο κεφάλαιο δουλεύει ιδιαίτερα στοχευμένα, ώστε να μην αντιλαμβάνονται πως το αντικειμενικό τους συμφέρον υπαγορεύει την αγωνιστική συστράτευση με την εργατική τάξη. Σχεδιασμένα ενισχύει αυταπάτες σε αυτά τα στρώματα πατώντας στο ότι αυτά έχουν μικρή ιδιοκτησία στη διάθεσή τους. Η οποία όμως εύκολα κατασπαράσσεται από το «μεγάλο ψάρι», ειδικά στη διάρκεια αλλά και μετά από την εκδήλωση των ανακυκλωνόμενων καπιταλιστικών κρίσεων (όταν, δηλαδή, ενισχύεται η επιθετικότητα του μεγάλου κεφαλαίου, αφού ο πλούτος συγκεντρώνεται σε λιγότερους ιδιοκτήτες, που βλέπουν τα χέρια τους να «λύνονται» ακόμα περισσότερο).

Χρειάζεται συστηματική δράση ώστε να συνειδητοποιούν πλατιά λαϊκά στρώματα ότι η ζωή τους επιδεινώνεται λόγω της καπιταλιστικής ανάπτυξης και της κυριαρχίας των μονοπωλίων.

Βασικό στοιχείο για την προοπτική ενός αγώνα είναι η οργάνωσή του να αποκτά βάσεις σταθερές. Δεν αρκούν οι κινητοποιήσεις σε περίοδο, π.χ., που προκύπτει ένα έκτακτο πρόβλημα. Αλλά και οι βάσεις αυτές να δομούνται στέρεα πάνω σε ένα πλαίσιο διεκδικήσεων που θα στρέφεται ενάντια στα μονοπώλια. Οπως τα αιτήματα που πρόβαλε η παρέμβαση που από κοινού έκαναν την περασμένη Τετάρτη ΠΑΜΕ - ΠΑΣΥ - ΠΑΣΕΒΕ - ΜΑΣ. Ζήτησαν μείωση της τιμής του ψωμιού, όχι ... π.χ. «μικρή αύξηση». Αίτημα αναγκαίο για τις λαϊκές οικογένειες που, ενώ αυξάνονται οι άνεργοι και οι φτωχοί, καλούνται να πληρώνουν καθημερινά ένα ολόκληρο μεροκάματο μόνο για νοίκι, φαΐ και ρούχα. Αλλά και αίτημα ρεαλιστικό, όχι μόνο γιατί είναι τεράστια τα κέρδη των βιομηχανιών τροφίμων που απειλούν με ανατιμήσεις αλλά και γιατί αν η χώρα μας αξιοποιούσε όλες τις παραγωγικές της δυνατότητες, δε θα έκανε εισαγωγές αλλά εξαγωγές σε μαλακό στάρι (που χρειάζεται για την παρασκευή του ψωμιού).

Μαζί με την εργατική τάξη υποφέρει από την κυριαρχία των μονοπωλίων όλος ο λαός. Κι αυτό δεν μπορεί να μένει απλή διαπίστωση, αλλά πρέπει να γίνεται πυρήνας κουβέντας στα εργοστάσια, στα χωράφια, στα μικρομάγαζα, στις πόλεις και στα χωριά. Πρέπει να γίνει πυρήνας πλατιάς και θαρρετής, στοιχειοθετημένης κουβέντας.

Ενα παράδειγμα:

• Το ότι η αγροτική πολιτική της Ελλάδας (τι θα παράγει και άρα τι θα εισάγει και εξάγει) καθορίζεται από την Κοινή Αγροτική Πολιτική, προσπερνά τις παραγωγικές δυνατότητες της χώρας (τι ευημερεί στην περιοχή μας, την καρποφορία του εδάφους κτλ.) και προσαρμόζεται στον καταμερισμό που διαμορφώνουν τα συμφέροντα του ευρωενωσιακού κεφαλαίου. Ετσι, ενώ η χώρα θα μπορούσε να ικανοποιεί τις ανάγκες της, π.χ., σε λάδι από την εγχώρια παραγωγή, αναγκάζεται να κάνει εισαγωγές, με ό,τι συνέπειες έχει αυτό στις τιμές.

Η κατάσταση αυτή πλήττει την οικογένεια του μισθωτού εργάτη που, με την ακρίβεια να καλπάζει, συχνά προσαρμόζει το διατροφολόγιό της όχι στις πρωτεΐνες που χρειάζεται ο ανθρώπινος οργανισμός αλλά σε ό,τι αντέχει η τσέπη της. Την ίδια στιγμή, χιλιάδες οικογένειες αγροτών βλέπουν το εισόδημα να συρρικνώνεται δραματικά. Την τελευταία 20ετία εκατοντάδες χιλιάδες αγρότες έχουν ξεκληριστεί επειδή το τι και πόσο (πρέπει να) παράγει η ελληνική γη καθορίζεται από την ΚΑΠ. Ταυτόχρονα, το κόστος για λιπάσματα, σπόρους, μηχανήματα μεγαλώνει αφού η αντίστοιχη βιομηχανική παραγωγή ελέγχεται από όλο και λιγότερους επιχειρηματικούς ομίλους. Κι όλα αυτά ενώ μεγαλώνει η διατροφική εξάρτηση της χώρας. Είναι χαρακτηριστικές οι εξελίξεις με το ψωμί. Τα τελευταία χρόνια η εγχώρια παραγωγή μαλακού σταριού κυμαίνεται στους 350.000 τόνους. Η χώρα αναγκάζεται να εισάγει 1 εκατ. τόνους σταριού. Στις αρχές της δεκαετίας του 1980, με τα τότε δεδομένα της τεχνολογίας και της επιστήμης, ήταν πάνω από 2 εκατομμύρια.

• Την επίθεση στη σίτιση της λαϊκής οικογένειας εντείνει και η γιγάντωση των πολυεθνικών στον κλάδο του Εμπορίου. Η μονοπώληση της αγοράς από λιγοστές αλυσίδες σουπερμάρκετ αναδεικνύει από άλλη πλευρά ότι όλο και λιγότεροι ελέγχουν την πίτα. Δηλαδή το τι, πώς και πόσα προϊόντα, όχι μόνο θα παραχθούν αλλά και διατεθούν στην αγορά.

Πραγματικότητα που διαψεύδει το επιχείρημα ότι η «ελεύθερη αγορά» ωφελεί και το μικρέμπορο. Για παράδειγμα, ο μπακάλης δεν μπορεί να τραβήξει από το διπλανό πολυκατάστημα ούτε ένα κομμάτι της πελατείας που του αρκεί για να ζήσει την οικογένειά του. Πολλές φορές, εκείνος που πουλά στον μπακάλη χοντρική πουλά και στο μισθωτό λιανική. Επειτα, με άλλα δεδομένα διαπραγματεύεται, π.χ., η ΔΕΛΤΑ με το «Σκλαβενίτη» και με άλλα με τον ψιλικατζή της γειτονιάς που αγοράζει από αυτόν υποπολλαπλάσια ποσότητα. Τα «λουκέτα» στα μικρομάγαζα δεν αντιμετωπίζονται με ...«καμπάνιες για στήριξη των μαγαζιών της περιοχής». Ούτε και φταίνε οι καταναλωτές που προσπαθούν να τα φέρουν βόλτα με έναν ψωρομισθό.

Ομως, η εξουσία των μονοπωλίων υπονομεύει τη ζωή του λαού και γεννώντας κινδύνους για την ασφάλειά του. Ακόμα και όσα θεωρούνται «βασικές ανάγκες» για μια οικογένεια δεν αναγνωρίζονται ως δικαιώματα που πρέπει να εξασφαλίζονται ισότιμα για όλους, ανεξάρτητα από το αν έχουν ή όχι δουλειά, αν είναι ή όχι ασφαλισμένοι και τέλος πάντων το τι μισθό παίρνουν.

Ενα παράδειγμα:

• Σήμερα, στον καπιταλισμό, ο κλάδος της Φαρμακοβιομηχανίας αναπτύσσεται και παράγει όταν και ό,τι προσφέρει στους φαρμακοβιομήχανους γρήγορο κι εύκολο κέρδος. Η τεχνογνωσία δεν εξελίσσεται και δε χρησιμοποιείται ανάλογα με τις ανάγκες του λαού, αλλά ανάλογα με το αν και πόσο συμφέρει τα κέρδη του κάθε ομίλου. Μπορεί να ελέγξει κανείς υποχρεωτικά τις βιομηχανίες για τις έρευνες που κάνουν, την τεχνογνωσία που διαθέτουν, τα φάρμακα που παράγουν, το πού και πώς τα διακινούν, ώστε όλα αυτά να αξιοποιούνται για να μειωθεί, π.χ., ακόμα γρηγορότερα μια ασθένεια; `Η για να βρεθούν απαντήσεις για ασθένειες σοβαρές αλλά σε μεγάλο βαθμό ακόμα «άγνωστες» (π.χ. ως προς τι τις προκαλεί, όπως η σκλήρυνση κατά πλάκας); Οχι. Επειτα, κι αν ακόμα κάποιος όμιλος βρει το φάρμακο για μια σοβαρή αρρώστια, ποιος θα του επιβάλει να το παράγει και διαθέτει στην αγορά στην ποσότητα και στις τιμές που θα το καθιστούν προσβάσιμο σε όλους όσοι το έχουν ανάγκη; Αν και το φάρμακο πρέπει να παρέχεται δωρεάν στο λαό. Ποιος θα τον ελέγξει ότι έχει κάνει όλους τους απαραίτητους ελέγχους για την ασφάλεια και τις παρενέργειες του νέου προϊόντος, διασφαλίζοντας ότι δεν υπερτερεί το κυνήγι του κέρδους έναντι της ανθρώπινης υγείας; Κανείς. Στον καπιταλισμό, κανείς.

Τα δημόσια νοσοκομεία και τα ασφαλιστικά ταμεία είναι όμηροι των φαρμακοβιομηχανιών και των προμηθευτών τεχνολογικού εξοπλισμού, ακόμα και αναλώσιμων υλικών όπως οι γάζες. Μάλιστα, αντί να απολογηθούν για το ότι έχουν παραδώσει κλάδους τόσο κρίσιμους για την ανθρώπινη ζωή στα μονοπώλια, οι αστικές κυβερνήσεις «βγαίνουν κι από πάνω» μιλώντας για «υπέρογκες φαρμακευτικές δαπάνες». Οταν καθημερινά όλο και περισσότεροι άνθρωποι δεν έχουν τα λεφτά να νοσηλευτούν ή να βρίσκουν φάρμακα που τους είναι εξαιρετικά απαραίτητα. Μόλις πριν λίγες μέρες, το Συνδικάτο Οικοδόμων Πάτρας έκανε παρέμβαση στο Πανεπιστημιακό Νοσοκομείο του Ρίου επειδή ζητούσαν από άνεργο να πληρώσει πάνω από 500 ευρώ για την 7ήμερη νοσηλεία του μετά από αλλεργικό σοκ. Ο άνεργος αυτός δεν παίρνει καν το επίδομα του ΟΑΕΔ. Επίδομα που φτάνει - δε φτάνει το συνολικό ποσό που του ζητάνε τώρα, μοιάζοντας με τιμωρία που «τόλμησε» να ζητήσει το δικαίωμά του στην υγεία. Και μάλιστα σε «δημόσιο» νοσοκομείο...