Βασικός ομιλητής στη συγκέντρωση του ΠΑΜΕ στην πλατεία ΧΑΝΘ είχε οριστεί ο πρόεδρος του ΕΚ Λάρισας, Τ. Τσιόγκας . Η τοποθέτησή του, πέρα από το χαιρετισμό εκ μέρους των εργαζομένων της Λάρισας και την αναφορά στα ζητήματα της περιοχής και τους αγώνες που αναπτύχθηκαν, αναμενόταν να σταθεί με έμφαση στα σχέδια της κυβέρνησης και στους τρόπους αντίστασης σε αυτά.

Στην ομιλία σημειωνόταν: «Την ώρα που χιλιάδες εργαζόμενοι διαδηλώνουμε εδώ στη Θεσσαλονίκη, ακριβώς απέναντί μας, στις σημαιοστολισμένες αίθουσες της Διεθνούς Εκθεσης Θεσσαλονίκης οι κυβερνητικοί αξιωματούχοι, οι εκπρόσωποι του κεφαλαίου και οι ηγεσίες του κυβερνητικού και εργοδοτικού συνδικαλισμού προσπαθούν να εμφανίσουν στον ελληνικό λαό μια εικόνα ψεύτικης πραγματικότητας, ότι δήθεν τα βάσανα για τις εργατικές και λαϊκές οικογένειες μπορούν να τελειώσουν με τη λεγόμενη "ανάπτυξη" και τις θεωρίες της "αύξησης της παραγωγικότητας", τη "βελτίωση της ανταγωνιστικότητας", τις λεγόμενες "ενεργητικές πολιτικές για την απασχόληση" και τις "διαρθρωτικές πολιτικές".

Λένε ψέματα και υποκρίνονται συνειδητά! Με την καπιταλιστική τους ανάπτυξη, την παραγωγικότητα, την ανταγωνιστικότητα, η ανεργία θα αυξάνεται, η φτώχεια θα μεγαλώνει, η μερική απασχόληση και το ωρομίσθιο θα γενικεύονται. Τα κοινωνικά αγαθά της δημόσιας και δωρεάν υγείας και παιδείας θα εξαφανίζονται και τα κέρδη του μεγάλου κεφαλαίου θα πολλαπλασιάζονται με τρελούς ρυθμούς».

Σε άλλο σημείο της τοποθέτησης του Τ. Τσιόγκα εντοπίζεται ο συνολικός χαρακτήρας της αντιλαϊκής επίθεσης: «Η επίθεση που δεχόμαστε δεν είναι ούτε αποσπασματική, ούτε πρόσκαιρη. Δεν αφορά μόνο στις εργασιακές σχέσεις, αλλά πιάνει το ασφαλιστικό, χτυπά τους αγρότες και τους μικροεπαγγελματοβιοτέχνες, ενισχύει τον αυταρχισμό και την τρομοκρατία, ακριβαίνει την υγεία, κάνει εμπόρευμα την παιδεία, ξεπουλά τις δημόσιες επιχειρήσεις, επιβάλλει βαριά φορολογία, απελευθερώνει τις απολύσεις και ο κατάλογος καλά κρατεί.

Με το ενιαίο και συνολικό αυτό πρόγραμμα το κεφάλαιο και η κυβέρνηση επιχειρούν: Να μεγαλώσουν το βαθμό εκμετάλλευσης σε βάρος της εργατικής τάξης και υπέρ των ληστρικών κερδών. Να μεγαλώσουν την ανασφάλεια και την αβεβαιότητα για το αύριο της εργατικής οικογένειας και της νεολαίας. Να ενισχύσουν τους καπιταλιστικούς μηχανισμούς και να δώσουν νέο κουράγιο στο εκμεταλλευτικό σύστημα με τη θεοποίηση της ΟΝΕ, του ΕΥΡΩ και την αντιδραστική πολιτική της Ευρωπαϊκής Ενωσης. Να χτυπήσουν το συνδικαλιστικό κίνημα και να παρεμβάλουν εμπόδια στην ανάπτυξη ταξικών αγώνων. Θέλουν τον κάθε εργαζόμενο να είναι μόνος, ξεμοναχιασμένος για να τον τσακίζουν ευκολότερα».

Σχετικά με τη δράση και τις πρωτοβουλίες των ταξικών δυνάμεων στο εργατικό συνδικαλιστικό κίνημα, καθώς και τις δυνατότητες απόκρουσης αυτής της επίθεσης, σημειωνόταν σε άλλο σημείο: «Απέναντι στη συνολική και ενιαία επίθεση, το ταξικό κίνημα, με εμπνευστή και οργανωτή το ΠΑΜΕ, έχει υποχρέωση να αντιπαραθέσει το δικό του μέτωπο για τη συνολική αντεπίθεση, με άμεσους στόχους την υπεράσπιση κατακτήσεων και τη διεύρυνσή τους, αλλά και τη συγκρότηση κοινωνικού μετώπου, που θα μπορέσει να βάλει φρένο στην αντιλαϊκή επίθεση, που θα συνεγείρει και θα ξεσηκώσει τα λαϊκά στρώματα της πόλης και του χωριού.

Η επίθεση μπορεί να αποκρουστεί. Εμείς όλοι, που βρισκόμαστε στον αγώνα, αισιοδοξούμε. Γνωρίζουμε και τις μεγάλες δυσκολίες και τις πολλές δυνατότητες που έχει η λαϊκή πάλη και ο συντονισμένος ταξικός δρόμος».

Επίσης, ο πρόεδρος του Εργατικού Κέντρου Λάρισας θα αναφερόταν σε τρεις βασικές προϋποθέσεις για την ανάπτυξη της πάλης των εργαζομένων, αφού κατήγγειλε την απάτη του «κοινωνικού διαλόγου» και τους ελιγμούς των ηγεσιών σε ΓΣΕΕ και ΑΔΕΔΥ: «Να μπει στον αγώνα η πλειοψηφία των εργαζομένων. Ολοι οι εργάτες έχουν την υποχρέωση και το καθήκον να αφήσουν τους καναπέδες και τις παντόφλες και να πυκνώσουν τις γραμμές του αγώνα.

Ακόμη, χρειάζεται να ανέβουν οι μορφές πάλης, να ξαναφτιάξουμε την καλή οργάνωση των κινητοποιήσεων, την καλή και σταθερή επαφή με τους χώρους δουλιάς και τις εργατικές λαϊκές συνοικίες.

Να αλλάξουμε γρήγορα χωρίς καθυστερήσεις την κατάσταση στα σωματεία, να χτυπήσουμε τη ρουτίνα, να ζωντανέψουμε τις συνδικαλιστικές οργανώσεις, να ανεβάσουμε την ορμητικότητα, τη μαχητικότητα και την αποφασιστικότητα των εργαζομένων».