Μαζικά ανταποκρίθηκαν στη νέα πολιτιστική πρωτοβουλία του Πανεργατικού Αγωνιστικού Μετώπου εργάτες και εργάτριες, που, μαζί με τις οικογένειές τους, παρακολούθησαν την πρώτη παράσταση της θεατρικής ομάδας του ΠΑΜΕ με το έργο «Εχθρός λαός», την περασμένη Κυριακή, στο θέατρο του «Αττικού Αλσους».

Εργάτες, μετανάστες, φοιτητές, νοικοκυρές κ.ά. έσμιξαν, από τη μια πλευρά, ως θεατές και, από την άλλη, ως συντελεστές μιας ξεχωριστής θεατρικής παράστασης. Η παράσταση είναι καρπός πολύμηνης δουλειάς, που έγινε με πολύ μεράκι, μετά από το μεροκάματο, χωρίς ανάπαυλα από τις πολύμηνες μάχες που δίνει η εργατική τάξη με μπροστάρη το ΠΑΜΕ, σημείωσε, «ανοίγοντας» την εκδήλωση, η Χρυσούλα Λαμπούδη, μέλος της Εκτελεστικής Γραμματείας του ΠΑΜΕ. Επισήμανε, δε, μεταξύ άλλων, ότι οι ταξικές δυνάμεις θα δυναμώσουν την παρέμβασή τους στο μέτωπο του πολιτισμού, ενθαρρύνοντας σχετικές πρωτοβουλίες μέσα και στους τόπους δουλειάς, στους κλάδους.

Με μιαν αναδρομή στις πολιτικές εξελίξεις της δεκαετίας του 1960 και τους αγώνες της περιόδου, η παράσταση επιδιώκει να αναδείξει πως οι λαϊκοί αγώνες πρέπει να αναπτύσσονται με κατεύθυνση τις ριζικές αλλαγές που απαιτεί η ικανοποίηση των λαϊκών συμφερόντων, κόντρα στις μεθοδεύσεις και τους ανταγωνισμούς των μερίδων της αστικής τάξης. Με όλα τα απαραίτητα μέτρα οργάνωσης και επαγρύπνησης ενάντια στους μηχανισμούς της πλουτοκρατίας (ειδική αναφορά γίνεται, π.χ., στο ρόλο παρακρατικών ομάδων και τραμπούκων). Αυτήν ακριβώς την ανάγκη ανέδειξε και η προσπάθεια διαφόρων στοιχείων, που, μέσα στο σκοτάδι κι ενώ ήταν σε εξέλιξη η παράσταση, πέταξαν αντικείμενα στους θεατές με στόχο την παρεμπόδιση της παράστασης. Η προσπάθειά τους έπεσε στο κενό. Το κοινό απάντησε με το σύνθημα: «Εμπρός λαέ μην σκύβεις το κεφάλι, τώρα με το ΠΑΜΕ αντίσταση και πάλη». Ούτε ένας δεν έφυγε. Η παράσταση συνεχίστηκε κανονικά, επιβεβαιώνοντας πόσο ενοχλητική για την αστική τάξη και τα τσιράκια της (άρα και πόσο αναγκαίο είναι να στηριχθεί και να δυναμώσει) είναι η επίμονη και πολύμορφη δράση που αναπτύσσει το ΠΑΜΕ σε όλους τους τομείς της ζωής της εργατικής οικογένειας, ενισχύοντας κάθε μορφή λαϊκής αντίστασης και αφύπνισης. Κόντρα και στην «πολιτιστική σαβούρα» που σερβίρουν στο λαό τα αστικά ΜΜΕ και οι επιχειρηματίες του χώρου, για να εγκλωβίσουν τους εργαζόμενους στον ατομικισμό, στην ηττοπάθεια και σε κάθε τι «ρεαλιστικό» που απαιτούν οι ανάγκες της ανταγωνιστικότητας.

Με τη λήξη της παράστασης, το κοινό τραγούδησε μαζί με τους ηθοποιούς το τραγούδι του ΠΑΜΕ: «...έλα μαζί να πάμε εργάτη με το ΠΑΜΕ/ στους ταξικούς αγώνες κρίνεται η ζωή». Πολλοί θεατές έφυγαν από το θέατρο με αφίσες της παράστασης για να προπαγανδίσουν την πρωτοβουλία στους τόπους δουλειάς και τους κλάδους τους.

Την επόμενη Κυριακή 20/6, θα γίνει η επίσημη πρεμιέρα της παράστασης, στις 9 μ.μ., στο Θέατρο Βράχων Βύρωνα. Οι προσκλήσεις αντιστοιχούν στην αγορά ενός λαχνού (5 ευρώ) για την οικονομική εξόρμηση του ΠΑΜΕ (διατίθενται στο ΠΑΜΕ, στα ταξικά συνδικάτα και στην είσοδο του θεάτρου).

• Τα γεγονότα καταδίκασε στη χτεσινή συνεδρίαση του δημοτικού συμβουλίου της Αθήνας και ο σύμβουλος της «Συμπαράταξης για την Αθήνα», τονίζοντας ότι η τρομοκρατία δε θα περάσει και καλώντας το λαό σε επαγρύπνηση.

Μια παράσταση δίνει αύριο (9 μ.μ.) στο Ηρώδειο, το παραδοσιακό ιαπωνικό θέατρο «ΝΟ». Στο πρώτο μέρος θα παιχθεί το έργο «Σαμπασό» (είδος κωμωδίας που λέγεται «κυόγκεν») και στο δεύτερο μέρος το έργο «Η σούτρα της μεγάλης σοφίας» (δραματικό είδος «Ντάι - Χάγια» του θεάτρου «ΝΟ»). Σκηνοθεσία Ροκούρο Γκένσο Ουμεγουάκα. Και στα δύο έργα, εκτός από ηθοποιούς παίζουν επί σκηνής μουσικοί παραδοσιακών ιαπωνικών οργάνων.

Το ιαπωνέζικο δράμα «Νο», που παρουσιάζει αναλογίες με την αρχαία ελληνική τραγωδία, γεννήθηκε τον 14ο αιώνα. «ΝΟ» σημαίνει ταλέντο, ικανότητα, επιδεξιότητα στη σκηνή. Οι ηθοποιοί του «ΝΟ», φορώντας μάσκες, διηγούνται ιστορίες κυρίως με χειρονομίες, χορό και τραγούδι. Παράλληλη πορεία με το «ΝΟ» έχει και το κωμικό είδος, το «κυόγκεν». Αρχικά, το «ΝΟ» απευθυνόταν στην ανώτερη τάξη. Στη συνέχεια, απευθυνόμενο σε όλα τα κοινωνικά στρώματα, γνώρισε τεράστια εξάπλωση. Ανθισε ιδιαίτερα κατά τη δυναστεία των Tokugawa (1603 - 1867) και μετά την πτώση της και την κατάργηση της φεουδαρχίας, σχεδόν εξαφανίστηκε. Αναζωογονήθηκε μετά το Β' Παγκόσμιο Πόλεμο. Ο προπάππος του Ροκούρο Γκένσο το διέσωσε και το «σύστησε» στη Δύση.

Ο 62χρονος Ροκούρο Γκένσο Ουμεγουάκα θεωρείται τολμηρός ερμηνευτής και ανανεωτής του «ΝΟ». Νεότατος πειραματίστηκε με κλασικά έργα του είδους και βραβεύτηκε πολλές φορές σαν ερμηνευτής, ερευνητής και σκηνοθέτης του. Πρωτοεμφανίστηκε στη σκηνή τριών ετών και από το 1988 είναι ο 56οςεπικεφαλής της οικογένειας Ουμεγουάκα, που υπηρετεί το «ΝΟ», πάνω από 1.000 χρόνια.