Με αφορμή το εξωτερικό χρέος και την ξεκάθαρη θέση των κομμουνιστών ότι «δεν αναγνωρίζουμε το χρέος και από αυτή την άποψη δεν πρέπει να πληρώσει ο λαός», εμφανίστηκαν ορισμένοι αναλυτές να υποστηρίζουν ότι στο διά ταύτα, δηλαδή στο τι προτείνει το ΚΚΕ αφού δεν αναγνωρίζει το χρέος, δε λέει τίποτα, δεν έχει συγκεκριμένη λύση. Μόνο που το ΚΚΕ έχει συγκεκριμένη πρόταση και πολιτική διέξοδο, την προβάλλει κατ' επανάληψη, αλλά φαίνεται ότι αυτοί οι αναλυτές ή δεν αντιλαμβάνονται τι λέει το Κόμμα, ή εκείνο που τους ενδιαφέρει είναι να περάσουν στις λαϊκές συνειδήσεις ότι το ΚΚΕ κάνει σωστές διαπιστώσεις αλλά δεν έχει φιλολαϊκές λύσεις. Και εννοούν, φυσικά, λύσεις στα πλαίσια διαχείρισης της οικονομικής κρίσης του συστήματος συνολικά και μιας παράγωγης συνέπειας του καπιταλιστικού τρόπου ανάπτυξης, όπως είναι τα ελλείμματα.

Το πρόβλημα της χώρας δεν είναι το δημόσιο χρέος αυτό καθεαυτό. Ούτε καν τα δημοσιονομικά ελλείμματα, για την κάλυψη των οποίων αυξάνεται διαρκώς το χρέος. Αυτά είναι το αποτέλεσμα. Το πρόβλημα βρίσκεται στην πολιτική που δημιουργεί τα χρέη και υποθηκεύει το μέλλον των εργαζομένων στους δανειστές. Γάγγραινα της κοινωνίας, που δεν την αφήνει να φύγει προς τα μπρος, είναι η πολιτική που τόσες δεκαετίες οδηγεί στην υπερχρέωση, που περιοδικά καλούνται, μέσα από σκληρά μέτρα και αντιλαϊκές πολιτικές, να καλύψουν οι εργαζόμενοι. Με αυτή την έννοια εκείνο που μπαίνει στο στόχαστρο είναι οι πολιτικές αφαίμαξης του κοινωνικού πλούτου, προκειμένου να χρηματοδοτηθεί, να ενισχυθεί και να ισχυροποιηθεί το κεφάλαιο και οι εκπρόσωποί του. Αυτό είναι το πρόβλημα της κοινωνίας. Οτι ένας ολόκληρος λαός παράγει τον πλούτο της χώρας, αλλά αυτός ο πλούτος, ελέω καπιταλιστικού συστήματος, ανήκει σε μια μικρή ομάδα κεφαλαιοκρατών. Αρα αυτούς και το εκμεταλλευτικό τους σύστημα πρέπει να βάλουμε σημάδι.

Ας το σκεφτούμε και κάπως αλλιώς. Αν υποθέσουμε ότι ήταν δυνατόν να εξασφαλιστεί ακόμα και η διαγραφή των χρεών. Σε περίπτωση που μια τέτοια εξέλιξη δε συνοδευόταν από ολοκληρωτικό αναπροσανατολισμό της κοινωνίας και με συγκεκριμένες κοινωνικοπολιτικές ανατροπές προς όφελος του λαού, αν, δηλαδή, και μετά τη διαγραφή εξακολουθούσε να κυριαρχεί η πολιτική στήριξης του κεφαλαίου, αργά ή γρήγορα θα βρισκόμασταν και πάλι στον ίδιο παρονομαστή. Με βάση τη θέση της χώρας στην ευρωένωση των καπιταλιστικών χωρών και υπό το βάρος των νομοτελειών της ανισόμετρης ανάπτυξης, θα διευρύνονταν και πάλι τα ελλείμματα, θα αυξάνονταν ξανά τα χρέη και οι εκπρόσωποι του κεφαλαίου θα συνέχιζαν το πάρτι της κερδοφορίας τους σε βάρος των εργαζομένων και του λαού.

Η άποψη του ΚΚΕ «δεν αναγνωρίζουμε το χρέος» έχει αξία μαζί με τη θέση «δεν πρέπει να πληρώσει ο λαός». Και από αυτή τη σκοπιά μπορεί να αποκτήσει άμεση υπόσταση μόνο και εφόσον εξασφαλιστεί ταυτόχρονα διέξοδος για τους εργαζόμενους και ολόκληρο το λαό. Η πρόταση του ΚΚΕ δεν απευθύνεται στην κυβέρνηση και στους άλλους θιασώτες του συστήματος. Αποδέκτες της είναι οι εργαζόμενοι και όλα τα άλλα θύματα της φιλομονοπωλιακής πολιτικής, όλοι όσοι συνειδητοποιούν ότι οι θετικές και σε φιλολαϊκή κατεύθυνση εξελίξεις μπορούν να επιβληθούν μέσα από τους αγώνες, την κοινή δράση εργατών, αυτοαπασχολούμενων, φτωχών αγροτών, μέσα από τη λαϊκή συμμαχία για τον άλλο, τον αντιμονοπωλιακό, αντιιμπεριαλιστικό δρόμο ανάπτυξης.