Το αποτρόπαιο έγκλημα, απόρροια της καλλιεργούμενης αντίληψης για τους μετανάστες, τους αλλόθρησκους, τους «διαφορετικούς» έρχεται ξανά στην επικαιρότητα με τον πιο σκληρό τρόπο. Με την άρνηση της επίσημης πολιτείας της να εγκρίνει την αίτηση χορήγησης πολιτικού ασύλου σε ένα από τα θύματα, τον 25χρονο Κούρδο Σαρίφ Χέντερ. Τον άνθρωπο που νοσηλεύεται εδώ και οχτώ μήνες στο Εθνικό Ιδρυμα Αποκατάστασης Αναπήρων (ΕΙΑΑ) στους Αγίους Αναργύρους, καθώς οι δύο σφαίρες που δέχτηκε εκείνο το βράδυ του περασμένου Οκτώβρη στη σπονδυλική του στήλη τον έχουν αφήσει παράλυτο απ' τη μέση και κάτω, χωρίς καμιά δυνατότητα αποκατάστασης. Τον 25χρονο Σαρίφ που δύο χρόνια πριν ξεκινούσε από την πατρίδα του γεμάτος όνειρα για μια νέα ζωή. Τον Σαρίφ που πριν πέντε μέρες αποπειράθηκε να θέσει τέλος στη ζωή του, όταν από το νοσοκομείο τον ενημέρωσαν πως θα του δώσουν εξιτήριο.

Το ίδιο το επίσημο κράτος, που άφησε στο έλεος της μοίρας του τον Σαρίφ, που το μόνο που του πρόσφερε είναι ένα κρεβάτι νοσοκομείου και ένα εκατομμύριο από το υπουργείο Υγείας, όταν τα έξοδα των αποκλειστικών του ξεπερνούν τα 6 εκατομ. από τα μέσα Οκτωβρίου που νοσηλεύεται, του αρνήθηκε και την τελευταία ελπίδα.

Το σκεπτικό της άρνησης, όπως εκφράζεται στην απόφαση της απόρριψης, ψυχρό και τυπικό: «Αποφασίζουμε την απόρριψη της αίτησης και τη μη αναγνώριση της ιδιότητας του πρόσφυγα στον υπήκοο Ιράκ Μοχάμεντ Σαρίφ του Χέντερ και της Καγιάλ γεν. 1975, διότι στο πρόσωπό του δε συντρέχουν τα υποκειμενικά και αντικειμενικά στοιχεία του δικαιολογημένου φόβου δίωξης, που είναι απαραίτητα, για να του αναγνωριστεί η ιδιότητα αυτή σύμφωνα με το άρθρο 1 παρ. Α της Σύμβασης της Γενεύης 1951 και ειδικότερα: 1) ο αιτών δεν ηδυνήθη να τεκμηριώσει τους ισχυρισμούς του περί διώξεως για λόγους αναφερομένους στο άρθρο 1 Α της Σύμβασης της Γενεύης του 1951. 2) Η απλή επίκληση του γεγονότος ότι είναι αντίθετος προς το κρατούν καθεστώς της χώρας του δεν επαρκεί για να του αναγνωριστεί η προσφυγική ιδιότητα. 3) Από κανένα στοιχείο δεν προκύπτει ότι υπέστη ατομική δίωξη από τις αρχές της χώρας του για λόγους φυλής, θρησκείας, εθνικότητας, κοινωνικής τάξεως ή πολιτικών πεποιθήσεων».

Αξίζει να σημειωθεί ότι η απόρριψη της αίτησης ασύλου έγινε ελαφρά τη καρδία, γιατί κανείς πρόσφυγας δεν μπορεί να τεκμηριώσει όσα ζητούνται από τις ελληνικές αρχές διότι δε φεύγει από τη χώρα του με τα χαρτιά στην τσέπη. Αν είχε τη δυνατότητα να πάρει τις αποδείξεις και να φύγει από τη χώρα του δε θα ήταν πρόσφυγας. Ο ίδιος επικαλείται στην αίτησή του το φόβο δίωξης και την ανάγκη προστασίας. Οπως ανέφερε στην αίτηση ασύλου ο αδερφός του σκοτώθηκε από το καθεστώς του Σαντάμ μέσα στη φυλακή, ο ίδιος έχει διωχτεί επανειλημμένα γιατί είχε αναπτύξει δραστηριότητα κατά του Σαντάμ και για να αποφύγει τη φυλάκιση ήρθε στην Ελλάδα, ενώ πρόσφατα μόλις ο πατέρας του αποφυλακίστηκε σε άθλια κατάσταση. Δεν είναι δυνατόν αυτό το αίτημα να απορρίπτεται. Αλλωστε, πού θα τον στείλουν τη στιγμή που είναι ανάπηρος; Η ελαφρότητα με την οποία απορρίφθηκε η αίτηση ασύλου δημιουργεί ερωτηματικά ως προς τα άτομα που χειρίζονται αυτές τις υποθέσεις. Πρόσφατα απορρίφθηκε η αίτηση χορήγησης ασύλου σε 23χρονη Αφγανή δημοσιογράφο, η οποία κρατήθηκε στις ελληνικές φυλακές για τρεις μήνες για παράνομη είσοδο στη χώρα μας.

Ο ίδιος ο Σαρίφ, από το κρεβάτι του νοσοκομείου κάνει δραματική έκκληση: «Θέλω να μείνω στην Ελλάδα. Αν φύγω από την Ελλάδα θα πεθάνω. Δεν έχω ζωή στο Ιράκ». «Μου είπαν», θα πει στη συνέχεια απελπισμένος, «πριν πέντε μέρες ότι πρέπει να φύγω από το νοσοκομείο. Πού θα πάω; Πώς θα ζήσω; Δεν έχω σπίτι. Δεν έχω λεφτά. Δεν έχω οικογένεια και είμαι ανήμπορος. Καλύτερα να πεθάνω, να πέσω από το μπαλκόνι παρά να σβήσω σιγά σιγά μόνος μου».

Τελευταία ελπίδα του Σαρίφ είναι η προσφυγή κατά της απόφασης απόρριψης ενώπιον του υπουργού Δημόσιας Τάξης εντός 30 ημερών, διαδικασία που έχει κινήσει ήδη η δικηγόρος του. Ας ελπίσουμε για τους αρμόδιους η αίτηση παροχής ασύλου δε θα αποτελέσει άλλο ένα έγγραφο προς διεκπεραίωση...

Ηταν λίγες μέρες πριν από τον περσινό γιορτασμό της επετείου του ΟΧΙ στον ιταλικό φασισμό, όταν ο Παντελής Καζάκος βγήκε «σαφάρι» στους δρόμους της Αθήνας. Στόχος του ήταν όποιος ξένος βρισκόταν στο δρόμο του. Βρέθηκαν εννιά.

Νεκροί έπεσαν ο Α. Χοσέβι, Κούρδος από το Ιράκ και ο Γεωργιανός Γκεόργκι Ουντεσιάνι. Σοβαρά τραυματίστηκαν ο Κούρδος Σερίφ Καντίρ, που δέχτηκε δυο σφαίρες στη σπονδυλική του στήλη, η μια είναι ακόμη σφηνωμένη εκεί. Επίσης, ο Νιγηριανός Τίμοθι Αμντούλ και ο Αιγύπτιος Σάαμπ Αμντελχάντι. Εκαναν μήνες για να θεραπευτούν, ο πρώτος, όμως, έμεινε ανάπηρος. Πιο τυχεροί ήταν ο Κόφι Τόμι, από την Γκάνα, ο Μοχάμεντ Νταντόν από το Μπαγκλαντές, ο Α. Νασέρ από το Πακιστάν και ο Κούρδος Γιουσέφ Ρασούλ.

Ο δράστης ισχυρίστηκε ότι μια φωνή τον παρακινούσε... Ωστόσο οι σκοπευτικές του δυνατότητες αποδείχτηκαν δεινές, αφού οι περισσότερες από τις σφαίρες που έριξε είχαν στόχο τη σπονδυλική στήλη, την κοιλιά ή το κεφάλι των θυμάτων του. Τα θύματα της ρατσιστικής επίθεσης ταλαιπωρήθηκαν για μήνες με την υγεία τους. Τα ΜΜΕ, που υπερπροβάλλουν την εγκληματική δραστηριότητα ορισμένων αλλοδαπών, δεν έδωσαν σημασία στις συνέπειες της ρατσιστικής και εγκληματικής αυτής πράξης. Αλλωστε, δε δίνουν σημασία στον πόνο και την αγωνία των χιλιάδων ξένων μεταναστών, αλλά στην παράνομη δραστηριότητα των λίγων.

Η πολιτεία έλαμψε με την απουσία της. Καμιά ουσιαστική βοήθεια δε δόθηκε στα θύματα κι αυτή που χορηγήθηκε δεν επαρκούσε. Κινητοποιήθηκαν πολίτες, δόθηκαν κάποιες δεσμεύσεις από πλευράς πολιτείας, αλλά πέραν τούτου ουδέν. Επιτροπές συμπαράστασης και πολίτες απαίτησαν την τροποποίηση του νόμου για την αντιμετώπιση της ρατσιστικής προπαγάνδας, έτσι ώστε να προβλέπεται αποζημίωση για τα θύματα του ρατσισμού. Επίσης, να τροποποιηθεί ο νόμος 1977/91 περί «προστασίας παθόντων από βίαιο συμβάν και θυμάτων τρομοκρατών», με την προσθήκη παραγράφου, η οποία θα προβλέπει δικαίωμα σύνταξης σε παθόντες από πράξεις βίας κατά προσώπων ή ομάδων για το λόγο της εθνικής ή φυλετικής καταγωγής τους ή των θρησκευτικών τους πεποιθήσεων, όταν καθίστανται μερικά ή ολικά ανάπηροι.

Για όλα αυτά δεν έχει ληφθεί καμιά πρωτοβουλία από την πλευρά της πολιτείας. Ισως για τους κυβερνητικούς ιθύνοντες να φταίνε και τα θύματα που έρχονται στη χώρα του «ξένιου Δία» για να γλιτώσουν τη ζωή τους ή για μια καλύτερη τύχη.

Μόλις ένα μήνα μετά την ύποπτη πυρκαγιά που κατέστρεψε ολοσχερώς το ΚΑΠΗ του Αγίου Παύλου στη Θεσσαλονίκη και το ΚΑΠΗ άνοιξε ξανά τους χώρους του για τα άτομα της τρίτης ηλικίας σε ένα νέο χώρο πλήρως εξοπλισμένο στην οδό Κανάρη 2 με Βενιζέλου.

Η διαρκής μέριμνα του δήμου για τους δημότες κάθε ηλικίας και η ευαισθησία ειδικότερα απέναντι στους απόμαχους της δουλιάς, οδήγησαν στο να αποπερατωθεί το έργο του εξοπλισμού και της πλήρους επαναλειτουργίας του ΚΑΠΗ σε χρόνο ρεκόρ.

Τα συνεργεία του δήμου δούλεψαν ακατάπαυστα, κατάφεραν να δημιουργήσουν ένα σύγχρονο χώρο 120 τετραγωνικών μέτρων με κλιματισμό και όλες τις σύγχρονες ανέσεις, ο οποίος με την καθημερινή παρουσία των δημοτών τρίτης ηλικίας καθημερινά σφύζει από ζωή και κέφι. Να σημειωθεί ότι η μετάβαση των δημοτών στο ΚΑΠΗ γίνεται με ιδιόκτητο λεωφορείο του δήμου, καθώς και ότι το οικονομικό κόστος το επωμίστηκε αποκλειστικά ο δήμος.

Οπως τονίζεται σε ανακοίνωση του Δήμου Αγ. Παύλου, «η επαναλειτουργία του ΚΑΠΗ δεν αποτελεί παρά ένα μόνο μέρος από τη συνολική προσπάθεια που καταβάλεται από το δήμο για τη δημιουργική απασχόληση και ψυχαγωγία των δημοτών».

Παράλληλα, σημειώνει ότι «η μεγαλύτερη από κάθε προηγούμενη χρονιά συμμετοχή, στο πρόγραμμα "Παιδί και Θάλασσα" καθώς και στα καλοκαιρινά κατασκηνωτικά προγράμματα του δήμου, αποδεικνύει ότι η προσπάθεια αυτή που καταβάλλει ο δήμος γίνεται αποδεκτή από τους δημότες με ενθουσιασμό».

Καταλήγοντας η ανακοίνωση, ο Δήμος Αγίου Παύλου δεσμεύεται προς τους δημότες ότι θα συνεχίσει αυτό το έργο ακούραστα, με περισσότερο ακόμα ενθουσιασμό και με διαρκή προσανατολισμό στην παροχή όσο το δυνατόν περισσότερο ποιοτικών υπηρεσιών.