«Δεν μπορεί να υπάρξει δημοκρατία και αθλητισμός χωρίς μεγάλες εταιρείες» (Ζαγκ Ρογκ, πρόεδρος της ΔΟΕ)... «Η εμπορευματοποίηση είναι ο εκδημοκρατισμός του αθλητισμού» (Χένρι Γιανκ, πρώην πρέσβης των ΗΠΑ στον ΟΗΕ)... «Ο αθλητισμός είναι πλέον μια βιομηχανία, ένας από τους μεγαλύτερους παραγωγούς πλούτου» (Ντέιβιντ Χάουμαν, γενικός διευθυντής WADA - Παγκόσμια Υπηρεσία Αντιντόπινγκ)...

Στις - ενδεικτικά παρατιθέμενες - δηλώσεις αυτές αποτυπώνεται πλήρως η οπτική του καπιταλισμού και των υπηρετών του (και) για τον αθλητισμό. Τον αντιμετωπίζουν σαν προϊόν, με την αγοραία «λογική» που αντιμετωπίζουν κάθε τι. Στο σύστημα της εκμετάλλευσης δεν υπάρχει δικαίωμα και κάλυψη αναγκών του λαού, αλλά προϊόν προς πώληση (εκμετάλλευση των πολλών) για όφελος των λίγων.

Το πρακτικό αποτέλεσμα της ιδεολογίας τους αποτυπώνεται σε σχετική έρευνα του ευρωβαρόμετρου (βασίζεται σε συνεντεύξεις με σχεδόν 27.000 πολίτες στα 27 κράτη - μέλη στο τέλος του 2009). Οπου «διαπιστώνεται ότι υπάρχει συσχετισμός μεταξύ κοινωνικοοικονομικής κατάστασης και φυσικής δραστηριότητας. Το 64% των ατόμων που εγκατέλειψαν το σχολείο έως την ηλικία των 15 ετών αναφέρουν ότι δεν συμμετείχαν ποτέ σε αθλητική δραστηριότητα, ενώ το ποσοστό αυτό μειώνεται στο 24% για τα άτομα που εγκατέλειψαν το σχολείο μετά την ηλικία των 20 ετών»...

Επιβεβαιώνει δηλαδή ότι η άσκηση και ο αθλητισμός είναι τόσο ταξικά, όσο και η κοινωνία μέσα στην οποία αναπτύσσονται. Ας δούμε συγκεκριμένα:

«Στην ΕΕ οι άνδρες επιδίδονται στον αθλητισμό και ασκούνται περισσότερο απ' ό,τι οι γυναίκες. Η διαφορά είναι ιδιαίτερα εμφανής στην ηλικιακή ομάδα των 15-24 ετών». Βασικά χαμένοι από αυτή την πραγματικότητα είναι τα παιδιά και οι γυναίκες.

Συνολικά «το 40% των πολιτών της ΕΕ αθλούνται τουλάχιστον μία φορά την εβδομάδα και το 65% κάνουν κάποιο είδος φυσικής άσκησης». Αξιοπρόσεχτο πάντως είναι πως για την ΕΕ «αρκετά τακτική» άσκηση θεωρείται μία φορά την εβδομάδα ή - γενικά και αόριστα - συχνότερα. Θα μπορούσε δηλαδή να είναι και δύο...

Επίσης σημαντικό είναι ότι «το 14% των Ευρωπαίων πολιτών αναφέρουν ότι δεν ασκούν "ποτέ" καμία φυσική δραστηριότητα, ενώ ένα άλλο 20% αθλούνται "μόνο σπάνια"». Γεγονός που δείχνει την έλλειψη αγωγής στην εκπαίδευση, τη διαμόρφωση λανθασμένων προτύπων και συμπεριφορών.

«Το 23% των Ιρλανδών πολιτών ασχολούνται με ένα άθλημα 5 φορές την εβδομάδα ή συχνότερα. Αντιθέτως, μόνο το 3% των πολιτών στη Βουλγαρία, στην Ελλάδα και στην Ιταλία αναφέρουν ότι αθλούνται τακτικά. Το 61% των ατόμων που απάντησαν στη Γερμανία και το 57% στην Αυστρία είναι μέλη αθλητικών σωματείων ή άλλων σωματείων στα οποία πραγματοποιούνται μεταξύ άλλων και φυσικές δραστηριότητες, ενώ τα ποσοστά αυτά είναι πολύ χαμηλότερα στην Ουγγαρία (8%), στην Ελλάδα και στη Λιθουανία (12%)».

Η σωματική άσκηση βρίσκεται σε άμεση συνάρτηση με την υγεία και την ολοκληρωμένη ψυχοσωματική ανάπτυξη του ανθρώπου. Ο καπιταλισμός, οι αντιλαϊκές πολιτικές λοιπόν της ΕΕ, δεν είναι απλά «ανήθικες». Είναι επικίνδυνες. Και αυτό δεν μπορεί να κρυφτεί παρά τις προσπάθειες του κεφαλαίου και των υπαλλήλων του, παρά την υποκρισία των «ταγών».

Η αρμόδια για θέματα αθλητισμού Ευρωπαία επίτροπος, Ανδρούλλα Βασιλείου, δήλωσε: «Πρέπει να καταβάλουμε περισσότερες προσπάθειες για να ενθαρρύνουμε τους πολίτες οι οποίοι δεν ασχολούνται με καμία αθλητική ή φυσική δραστηριότητα. Για το λόγο αυτό θα προτείνω φέτος μια πρωτοβουλία με σκοπό να ενθαρρυνθούν περισσότεροι Ευρωπαίοι να ασχολούνται καθημερινά με τον αθλητισμό και τη φυσική δραστηριότητα». Η απουσία αγωγής και παιδείας, η στέρηση της δυνατότητας των λαϊκών στρωμάτων να ασχοληθούν με την άσκηση δεν είναι θέμα ενθάρρυνσης. Αποτελεί συνέπεια των πολιτικών της κυρίαρχης τάξης, είναι αποτέλεσμα του ταξικού εκμεταλλευτικού κοινωνικοπολιτικού συστήματος.

«Σήμερα», περισσότερο από ποτέ, η σωματική άσκηση αποτελεί προσιτή πολυτέλεια για λίγους και όχι δικαίωμα για όλους. Οσο για το «αύριο» δείχνει ακόμα χειρότερο. Οι πολιτικές (και) της ΕΕ διαμορφώνουν πολύ χειρότερες κοινωνικοοικονομικές συνθήκες για τους εργαζόμενους, την πλειοψηφία των λαών. Αρα τα ποσοστά αυτά μόνο να χειροτερέψουν μπορούν. Γιατί ο ελεύθερος χρόνος εξανεμίζεται, το βιοτικό επίπεδο πέφτει, η ανεργία καλπάζει, τα εμπόδια για τα παιδιά των λαϊκών οικογενειών μεγαλώνουν.

Ως αντιπαραβολή, για να δούμε τι είναι πραγματικά μοντέρνο και σύγχρονο, ας θυμηθούμε τι γινότανε περίπου έναν αιώνα πίσω. Η Οχτωβριανή Επανάσταση αποτέλεσε την απαρχή μιας νέας - υπέρ της πλειοψηφίας των πολιτών και όχι μιας κατέχουσας μειοψηφίας - σελίδας στην άσκηση και στον αθλητισμό.

Βασισμένη στη μαρξιστική - λενινιστική θεωρία και με την καθοδήγηση του Κομμουνιστικού Κόμματος, η εργατική τάξη της Σοβιετικής Ενωσης δημιούργησε τις συνθήκες, ώστε οι πολίτες της χώρας πραγματικά να απολαμβάνουν το δικαίωμά τους στην άθληση.

«Μετά τη νίκη της Μεγάλης Επανάστασης του Οχτώβρη το κόμμα έριξε το σύνθημα: "Η Φυσική Αγωγή πρέπει ν' ανήκει στο λαό". Στη διάρκεια της πιο σκληρής περιόδου για το νεαρό σοβιετικό κράτος, ο Λένιν υπέγραψε περισσότερα από 300 ντοκουμέντα για την υγεία των ανθρώπων που πραγματοποιούσαν την επανάσταση. Ο μαζικός χαρακτήρας είναι από τότε ο ακρογωνιαίος λίθος του αθλητικού μας κινήματος» (Σεργκέι Παβλόφ, πρόεδρος της Επιτροπής Φυσικής Αγωγής και ΑΘλητισμού του Υπουργικού Συμβουλίου της ΕΣΣΔ, ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗΣ 30/12/1979).

Μέσω (και) της Φυσικής Αγωγής και του Αθλητισμού, το ΚΚΣΕ και τα πρωτοπόρα τμήματα της εργατικής τάξης υλοποιούσαν βασικά άρθρα του Συντάγματος της Σοβιετικής Ενωσης. Η εξασφάλιση, στην πλειοψηφία, του δικαιώματος στη Φυσική Αγωγή και τον Αθλητισμό, συντελούσε στην ικανοποίηση των υλικών και πνευματικών αναγκών του ανθρώπου (άρθρο 15), διεύρυνε τις υπαρκτές δυνατότητες να αξιοποιήσουν οι πολίτες τις δημιουργικές τους δυνάμεις, τις ικανότητες και τα χαρίσματά τους, για να αναπτύξουν ολόπλευρα την προσωπικότητά τους (άρθρο 20).

Η Φυσική Αγωγή και ο Αθλητισμός από υπόθεση των λίγων έγινε δικαίωμα των πολλών. Το 1916 υπήρχαν στη Ρωσία περίπου 60.000 αθλητές, που προέρχονταν βασικά από τις προνομιούχες τάξεις. Το 1959, και παρά τις δύσκολες συνθήκες που είχαν μεσολαβήσει από το Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο και τα χτυπήματα που είχε δεχτεί η ΕΣΣΔ, ο αριθμός των Σοβιετικών αθλητών είχε ανέβει σε 25 εκατομμύρια. Μέλος μιας αθλητικής λέσχης μπορούσε να γίνει οποιοσδήποτε, με ετήσια συνδρομή 30 καπίκια (το μέσο ετήσιο εισόδημα ήταν περίπου 216.000 καπίκια).

Τον Αύγουστο του 1928, περίπου 7.000 αθλητές συγκεντρώθηκαν στη Μόσχα για να πάρουν μέρος στη Σπαρτακιάδα όλης της ΕΣΣΔ (πρώτη μεγάλη γιορτή στην Ιστορία του σοβιετικού αθλητισμού). Στην 7η Σπαρτακιάδα (1979), πήραν μέρος περισσότερα από 100 εκατ. πολίτες της ΕΣΣΔ. Συγκριτικά με την προηγούμενη (6η) Σπαρτακιάδα, οι αθλούμενοι αυξήθηκαν κατά περίπου 22 εκατομμύρια...

Η Φυσική Αγωγή και ο Αθλητισμός χρηματοδοτούνταν αποκλειστικά από τους προϋπολογισμούς του κράτους και των συνδικάτων, από τα κονδύλια των συνεταιρισμών και από τα ειδικά έσοδα των αθλητικών οργανώσεων και των αθλητικών παραστάσεων, τα οποία δε φορολογούνταν από το κράτος. Τα κέρδη από τους αγώνες δεν πήγαιναν σε επιχειρηματίες, αλλά στους αθλητικούς συλλόγους, που τα χρησιμοποιούσαν για την ανάπτυξη και μαζικοποίηση του αθλητισμού, την αγορά εξοπλισμού κλπ.

Στις 4/4/1976 ο Βαλερί Μπορζόφ έλεγε στον «Ρ»: «Η ουσία του σοβιετικού αθλητισμού βρίσκεται στο ότι είναι αθλητισμός των πλατιών μαζών, έτσι ώστε να έχουν καλή υγεία για να μπορούν να συμμετέχουν πιο θετικά στην αύξηση της παραγωγής. Φέρνω για παράδειγμα την αθλητική νόρμα. Αντίθετα, στις καπιταλιστικές χώρες ο αθλητισμός αποτελεί ένα ακόμη μέσο κερδοσκοπίας. Είναι ένας τρόπος προσωπικής διαφήμισης για κοινωνική προβολή και χρηματικά οφέλη».