Καθένας για τον εαυτό του και ο θεός εναντίον όλων
Το Μάρτη του 2003, μπροστά στα μάτια ολόκληρης της οικουμένης, πραγματοποιήθηκε εν μέσω ενορχηστρωμένης αισχρής ψευδολογίας η ιμπεριαλιστική επιδρομή στο Ιράκ. Εκαψαν, βασάνισαν, δολοφόνησαν, ξεκλήρισαν έναν ολόκληρο λαό και λεηλάτησαν, κυριολεκτικά, οι βάρβαροι, όσους πολιτισμικούς θησαυρούς μπορούσαν να πουληθούν και να φέρουν κέρδος. Γιατί μόνο το κέρδος συγκινεί τους ανθρωπόμορφους αυτούς μισθοφόρους. Διαθέτουν δε πλήθος μεταπτυχιακών και διδακτορικών εμπειριών πάνω στο έγκλημα και τις δολοφονίες αμάχων, συλλογή από διάφορα μέτωπα και όπως πιστοποιείται και στο φιλμ ούτε να μιλούν είναι ικανοί, μόνο γρυλίζουν χρησιμοποιώντας μετά βίας 100 λέξεις εκ των οποίων οι 50 είναι «fuck». Η εβδομάδα που διανύουμε ξεκίνησε με την ανακοίνωση των φετινών κινηματογραφικών βραβείων Οσκαρ. Εξι σπουδαία βραβεία, καλύτερου ήχου, ηχητικών εφέ, καλύτερου μοντάζ, πρωτότυπου σεναρίου, καλύτερης σκηνοθεσίας και το σημαντικότερο, εκείνο της καλύτερης ταινίας, πήγαν στην αμερικανική παραγωγή (την επαίνεσε μάλιστα και ο υπουργός Αμυνας των ΗΠΑ) THE HURTLOCKER, που πραγματεύεται ακριβώς τον πόλεμο στο Ιράκ και από σήμερα προβάλλεται στις αθηναϊκές αίθουσες. Η σκηνοθέτης δε της ταινίας, πρώτη γυναίκα που βραβεύεται με Οσκαρ, αφιέρωσε το βραβείο της στις γυναίκες και άντρες στρατιώτες που διακινδυνεύουν τη ζωή τους καθημερινά στο Ιράκ, το Αφγανιστάν και άλλα μέρη του κόσμου, με την ευχή να γυρίσουν σώοι στα σπίτια τους. Να μη σας ξενίσει εάν η ταινία λάβει και το Νόμπελ ειρήνης την ερχόμενη χρονιά... υπάρχει πια πείρα από αντικειμενική κρίση. Τα βραβεία αυτά καλύπτουν αυτονόητες πολιτικές σκοπιμότητες και έχουν κύριο, αλλά όχι μοναδικό, αποδέκτη την αμερικανική εσωτερική αγορά, φτάνει μόνο να δει κανείς την ταινία της απογόνου της κινηματογραφίστριας των ναζί Λένι Ρίφενσταλ...
Thehurt locker
Ο μέγας πρωταγωνιστής εδώ είναι η καταρημαγμένη, διψασμένη και καμένη Βαγδάτη και τα πελώρια σκούρα βλέμματα που ξεχειλίζουν από μίσος. Από εκεί πηγάζει ο φόβος των κατακτητών. Γνωρίζετε, μας λέει με τις εικόνες της η σκηνοθέτης, ότι τα πραγματικά θύματα του πολέμου στο Ιράκ είναι οι Αμερικανοί; Μάλιστα. Φοβούνται αυτά τα μαυριδερά, απολίτιστα δίποδα που ξεφυτρώνουν παντού και δεν τους αφήνουν να ησυχάσουν. Σε καρφώνουν με κείνα τα μάτια τους τόσο επίμονα που σου 'ρχεται, μα τω Θεώ, να τραβήξεις τη σκανδάλη. Και οι αλτρουιστές Αμερικανοί δώσ' του και πασχίζουν φορώντας στολή και σκάφανδρα να εξουδετερώσουν, εν προκειμένω, τους βομβιστικούς μηχανισμούς για να γλιτώσουν το θάνατο κάτοικοι και κατσίκες.Η κάμερα κινείται γρήγορα, τις περισσότερες φορές στον ώμο με ντοκουμενταρίστικο ρεαλισμό, φροντίζει να κρατιέται σε απόσταση από τα πρόσωπα των Ιρακινών, αυτοί περιγράφονται σαν σκιές και κουκίδες στις παρυφές των κάδρων. Οι Αμερικάνοι δεν έχουν απλά πρόσωπο, μια που ένας προς έναν περιγράφονται με κοντινά και γκρο πλάνα, αλλά ο φακός επιμένει και στο μαρτύριο ενός, που στο μάτι του έχει καθίσει μια μύγα.Αμερικάνικο στρατόπεδο στη Βαγδάτη. Κάποτε ονομαζόταν «Ελευθερία» Liberty, τώρα άλλαξε σε Victory «Νίκη» γιατί ηχεί καλύτερα, εξηγεί κάποιος συνάδελφος στο νεοφερμένο Τζέιμς, έναν κουλ, ιδιόμορφο επαγγελματία με την πλήρη έννοια της λέξης και με προϋπηρεσία στο Αφγανιστάν, ο οποίος τίθεται επικεφαλής της ομάδας των πυροτεχνουργών που έχει μπροστά της 38 μέρες για να ολοκληρώσει την αποστολή της, να καθαρίσει δηλαδή τη Βαγδάτη από τους άπειρους, διάσπαρτους εκρηκτικούς μηχανισμούς. «Δεν είναι απαραίτητο αυτή να είναι μια κακή περίοδος στην ζωή σου, μπορεί να είναι και fun» λέει κάποιος στον ήρωα της ιστορίας τον Τζέιμς, που οι άλλοι τον χαρακτηρίζουν νταή και ριψοκίνδυνο, καουμπόη, ελεύθερο από συλλογικότητες, κυνικό, πραγματιστή και απόκοσμο σε ανούσιους συναισθηματισμούς. Η ανάπτυξη της ιστορίας πλαισιώνεται με παράλληλο πυκνό κολάζ «έκθεση των σημείων» για την κατάσταση που επικρατεί και τις σχέσεις που τη διέπουν, εικόνων και στιγμών. Οι Αμερικανοί είναι κύριοι παντού, κύριοι στους δημόσιους και μη χώρους, στους δρόμους και τις πλατείες και αλίμονο σε όποιον δεν κάθεται σούζα στη θέλησή τους, όπως ο Ιρακινός ταξιτζής. Τους κατακτητές τους βλέπουμε και σε ώρα μάχης στην έρημο. - Τι στοχεύουμε; Ρωτά ένας. - Δεν ξέρω. Απαντά ο άλλος. - 500.000 για νεκρό ή ζωντανό. Ο πυροτεχνουργός Τζέιμς γίνεται φίλος με ένα παιδί που πουλά DVD και παίζουν μαζί μπάλα. Ο μικρός Ιρακινός αναδύεται από τη μάζα, βγαίνει από την ανωνυμία, αποκτά ένα πρόσωπο με αναγνωρίσιμα χαρακτηριστικά, για τον Αμερικανό αποκτά ανθρώπινη υπόσταση. Στις επιχειρήσεις καταδίωξης τρομοκρατών ο Τζέιμς βρίσκεται μπροστά σε ένα παγιδευμένο πτώμα παιδιού που μοιάζει με το φίλο του και αρχίζει την αναζήτηση των υπευθύνων για το έγκλημα που αντικρίζει... Κι έχει γέλιο να ξεδιπλώνονται το ένα πίσω απ' το άλλο τα κλισέ ενός λαϊκίστικου αμερικάνικου σινεμά που απευθύνεται σε αντίστοιχου επίπεδου κοινό... και είναι αστείο να βλέπεις τους Αμερικανούς υπερασπιστές των κτιρίων του ΟΗΕ, ξεχειλίζοντας συνάμα από ανθρωπισμό και αλτρουισμό και η εικόνα να σχολιάζει το πόσο φριχτοί κι απάνθρωποι είναι οι αντιστασιακοί. Και εσείς θα ανακαλύψετε ότι το γκεμπελικό αυτό κατασκεύασμα κάνει συνειδητά το άσπρο μαύρο.
Σκηνοθεσία: Κάθριν Μπίγκελοου. Παίζουν: Τζέρεμι Ρένερ, Αντονι Μακ Κι, Μπράιαν Τζεράτι κ.ά.
Δίψα
Ενας καθολικός ιερωμένος συμμετέχει εθελοντικά σε ιατρικό πείραμα που αποσκοπεί στην καταπολέμηση μιας θανατηφόρας ασθένειας. Κατά τη διάρκεια του πειράματος μολύνεται από τον ιό και είναι ετοιμοθάνατος. Επανέρχεται στη ζωή μετά από μετάγγιση αίματος αλλά συνειδητοποιεί με αηδία ότι το αίμα του άγνωστου που δέχθηκε τον έχει μετατρέψει σε βαμπίρ, κάτι που τον βάζει μπροστά σε ένα μεγάλο ηθικό δίλημμα. Πώς, αυτός που πίστευε στην πολύτιμη ανθρώπινη ζωή θα υποχρεωθεί τώρα να δολοφονεί ανθρώπους για να διατηρηθεί εν ζωή;Η νοτιοκορεάτικη παραλλαγή του βαμπιρικού μύθου, παρά τις πολύ καλές ερμηνείες, θα μπορούσε να είχε διάρκεια λιγότερη κατά - τουλάχιστον - μία ώρα. Εάν η ιστορία συμπυκνωνόταν το πολύ σε 90΄ τα προτερήματα της ταινίας, το χιούμορ, η πρωτοτυπία της ιστορίας και ο αισθησιασμός θα βιώνονταν αναμφισβήτητα θετικότερα. Το εκτεταμένο όμως μήκος των δυόμιση ωρών, λειτούργησε σε βάρος του φιλμ, δεδομένου ότι υποχρεώθηκε σε κουραστικές επαναλήψεις των ίδιων ιδεών, μέσα από παραπλήσιες εκδοχές. Οι, λόγω διάρκειας της ταινίας, υπερβολικές δόσεις κυνισμού και περισσής ωμότητας συνιστούν μάλλον αποκρουστικές ιδιότητες.
Σκηνοθεσία: Παρκ Τσαν-γουκ . Παίζουν: Σονγκ Κανγκ-χο, Κιμ Οκ-μπιν, Κιμ Χάε-σουκ, κ.ά.
Παραδεισένια οστά
Εάν αυθαίρετα, απομονώσουμε το ενδιαφέρον στοιχείο της προοπτικής της αφήγησης που πραγματοποιείται σε πρώτο πρόσωπο από την ήδη νεκρή Σούζι, η εξιδανικευμένη μεταφυσική θεώρηση του θανάτου που εκφράζεται από τη δολοφονημένη, σε συνδυασμό με την εκνευριστικά μοιρολατρική αντιμετώπιση του γεγονότος της δολοφονίας της, αποβαίνει μέχρι και επικίνδυνη για τον, λεπτών ισορροπιών, ψυχισμό της εφηβικής ηλικίας. Από τον ψηφιακό προθάλαμο του Παραδείσου, το αισθητικής video game Καθαρτήριο - εκ διαμέτρου αντίθετο απ' αυτό που μας γνώρισε ο Δάντης - η δεκατετράχρονη Σούζι Σάλμον μετά το βιασμό και την αποτρόπαια δολοφονία της το 1973 από ψυχικά διεστραμμένο γείτονα, έναν κατά συρροή δολοφόνο γυναικών, βλέπει από ψηλά τον γήινο κόσμο. Παρακολουθεί το πώς, καθένα από τα μέλη της οικογένειάς της αντιμετωπίζει την απώλεια του αγαπημένου μέλους και πώς ο δολοφόνος της εξαφανίζει μεθοδικά τα ίχνη του. Η ιστορία εκτυλίσσεται στη μικρή πόλη Νόρισταουν της Πενσυλβανίας και είναι μεταφορά στον κινηματογράφο του ομότιτλου μπεστ σέλερ του 2002, της συγγραφέα Αλις Σέμπολντ.Η οικογένεια περιμένει την Σούζι για το βραδινό. Η μητέρα βάζει τα πιάτα, εμείς ξέρουμε ότι η Σούζι δεν θα γυρίσει, όπως ακριβώς στο «Μ» του Φριτς Λανγκ και το άδειο πιάτο στο τραπέζι της μικρής απούσας «παρούσας». Το κομμάτι της ιστορίας που εξελίσσεται στη γη, παρά το φάλτσο της ουρανοκατέβατης καρικατούρας της γιαγιάς, είναι σαφώς καλύτερο από εκείνο του άλλου κόσμου, όπου οι παροικούντες το Καθαρτήριο, γυναίκες όλων των ηλικιών, θύματα του ίδιου δολοφόνου έχουν, περιέργως πώς, απολέσει το αίσθημα της ηθικής ικανοποίησης, της εκδίκησης ή της αξίωσης δικαιοσύνης. Για την κάθαρση, μετά τις αποτυχημένες απόπειρες του πατέρα της Σούζι και της αδελφής της, θα φροντίσει - ευτυχώς- η Θεία Πρόνοια.
Σκηνοθεσία: Πίτερ Τζάκσον. Παίζουν: Σάοϊρς Ρόναν, Σούζαν Σάραντον, Ρέιτσελ Βάις, Μαρκ Γουόλμπεργκ, Στάνλεϊ Τούτσι κ.ά.
Να με θυμάσαι
Στην αισθηματική, δραματική αυτή ταινία ο Ρόμπερτ Πάτινσον παίζει τον «απροσάρμοστο» Νεοϋορκέζο νεαρό που δεν μπορεί να ξεπεράσει το ανεξίτηλο πλήγμα που του άφησε η αυτοκτονία του αδελφού του. Γνωρίζοντας την Αλλυ και την ανοίγοντάς της σιγά σιγά την πόρτα της ζωής του, ο νεαρός αλλάζει και αρχίζει να ανακαλύπτει νόημα αλλά και να προσδίδει νόημα στην ύπαρξή του. Η ευτυχία και ο έρωτας του ζευγαριού κινδυνεύουν να καταβαραθρωθούν όταν βγαίνουν στην επιφάνεια καλά κρυμμένα μυστικά...
Σκηνοθεσία: Αλεν Κούλτερ. Παίζουν: Πιρς Μπρόσναν, Ρόμπερτ Πάτινσον, Εμιλι ντε Ραβέν, Κρις Κούπερ, Λένα Ολίν.
Ο κατάσκοπος της διπλανής πόρτας
Κωμωδία με περιπέτεια και δράση. Οικογενειακή ταινία με παιδιά και για παιδιά. Θρίλερ με ιστορίες για κατασκόπους και αντικατασκόπους. Ο Μπομπ, ένας μυστικός σούπερ πράκτορας της ΣΙΑ αποφασίζει να παρατήσει την πολλά υποσχόμενη καριέρα του και να δημιουργήσει οικογένεια με τη γειτόνισσά του Τζίλιαν. Ομως, το να καταφέρει να πραγματοποιήσει την επιθυμία του προϋποθέτει να κατακτήσει προηγουμένως τα τρία ξεροκέφαλα παιδιά της μέλλουσας γυναίκας του. Ο Μπομπ λοιπόν, προσφέρεται να «κρατήσει» τα παιδιά της Τζίλιαν για το διάστημα που εκείνη θα απουσιάσει από την πόλη, σκεπτόμενος υστερόβουλα να αδράξει τη σπάνια ευκαιρία που του παρουσιάζεται ώστε να κατορθώσει να κερδίσει την εύνοιά τους. Ενα όμως από τα παιδιά, χρησιμοποιώντας τον προσωπικό υπολογιστή του Μπομπ, «κατεβάζει» κατά λάθος μυστικά αρχεία και κώδικες υψίστης σημασίας. Τότε, ο κακός Ρώσος τρομοκράτης, ο υπ' αριθμόν ένα εχθρός του Αμερικανού, υποχρεώνει τον Μπομπ σε ταχυδακτυλουργικές κινήσεις και ο μέλλων πατριός αναλαμβάνει την πιο προκλητική αποστολή στην καριέρα του.
Σκηνοθεσία: Μπράιαν Λέβαντ. Παίζουν: Τζάκι Καν, Αμπερ Βαλέτα, Μαντλίν Κάρολ κ.ά.
2η Εκδοση 
Feeds
