Οι εξελίξεις στο ζήτημα του Ασφαλιστικού, η ουσιαστική συμβολή των κομμάτων του ευρωμονόδρομου στην ψήφιση, στην εφαρμογή ή στη στήριξη των ευρωενωσιακών ντοκουμέντων που στον πυρήνα έχουν το πετσόκομμα των κοινωνικοασφαλιστικών δικαιωμάτων προς όφελος του κεφαλαίου, δικαιώνουν απόλυτα την κριτική που το ΚΚΕ ασκεί - με ιδιαίτερη μάλιστα ένταση μετά την ψήφιση του Μάαστριχτ - στη ΝΔ, στο ΠΑΣΟΚ, στον ΣΥΝ/ΣΥΡΙΖΑ και το ΛΑ.Ο.Σ., για την επί της ουσίας υπεράσπιση της βαθιά ταξικής αντιασφαλιστικής πολιτικής της ΕΕ.

Η κριτική αυτή και τα συμπεράσματα που πρέπει να βγάλουν οι εργαζόμενοι γίνονται πιο διακριτά και αναγκαία σήμερα, που η κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ ετοιμάζει ένα νέο γύρο επίθεσης στα ασφαλιστικά δικαιώματα χιλιάδων εργαζομένων, κύρια νέων και γυναικών. Η νέα αντιασφαλιστική επέλαση έχει τη ρίζα της στις κατευθύνσεις της ΕΕ, καθώς δεν υπάρχει κείμενο που να σχετίζεται με τη στρατηγική της, το οποίο να μην κάνει αναφορά ή να μην περιέχει σαφείς κατευθύνσεις για την Κοινωνική Ασφάλιση.

Σταθερός στόχος είναι να προσαρμοστούν τα κοινωνικοασφαλιστικά συστήματα στα κράτη - μέλη στις νέες ανάγκες που δημιουργεί η καπιταλιστική ανταγωνιστικότητα, να μειωθούν έως και να εξαλειφθούν οι υποχρεώσεις κράτους και εργοδοτών, να καταργηθεί ο κοινωνικός χαρακτήρας της Ασφάλισης, να μετατραπεί η εξασφάλιση των υπηρεσιών Υγείας - Πρόνοιας και της σύνταξης σε προσωπική ευθύνη του καθενός, από την οποία θα κερδοσκοπούν οι ιδιώτες αετονύχηδες.

Δύο είναι τα βασικά επιχειρήματα που χρησιμοποιεί η ΕΕ για να δικαιολογήσει την αντιασφαλιστική επίθεση, η οποία εντάθηκε μετά το 1992 και τη Συνθήκη του Μάαστριχτ:

1. Η γήρανση του πληθυσμού (δημογραφικό πρόβλημα). Οι πιο πρόσφατες μελέτες κινδυνολογούν ότι μέχρι το 2060 θα τριπλασιαστούν οι 80άρηδες και θα μειωθούν δραματικά οι γεννήσεις στα σημερινά 27 κράτη - μέλη.

2. Η δημοσιονομική σταθερότητα. Οι κυβερνήσεις των κρατών - μελών ισχυρίζονται ότι το κόστος της Κοινωνικής Ασφάλισης υπονομεύει την οικονομική ανάπτυξη.

Πρόκειται για επιχειρήματα - πρόκληση.

• Η δημογραφική γήρανση σχετίζεται άμεσα με την οικονομική κατάσταση που αντιμετωπίζει σήμερα η συντριπτική πλειοψηφία των νέων στα κράτη - μέλη της ΕΕ (ανεργία, έλλειψη δομών Πρόνοιας, χαμηλοί μισθοί, κ.ά.) με αποτέλεσμα να αποφεύγουν να κάνουν οικογένεια έγκαιρα και να μην αποκτούν περισσότερα από ένα παιδιά.
• Η δημοσιονομική σταθερότητα και η «ανάπτυξη» αφορούν αποκλειστικά και μόνο το κεφάλαιο και τα κέρδη του, στο πλαίσιο ενός συστήματος που αντιμετωπίζει την Κοινωνική Ασφάλιση σαν «κόστος» και όχι σαν θεμελιώδες δικαίωμα του εργαζόμενου, για το οποίο πρέπει να πληρώνουν μόνο το κράτος και η εργοδοσία.

Στόχος της ΕΕ είναι να απαλλάξει το κεφάλαιο από το «κόστος» της Κοινωνικής Ασφάλισης και να μετατρέψει ολοκληρωτικά τις συντάξεις και την Υγεία σε κερδοφόρους τομείς για τη δραστηριοποίηση του κεφαλαίου. Συνοψίζοντας τις στρατηγικές επιδιώξεις της αντιασφαλιστικής πολιτικής, μπορούμε να κωδικοποιήσουμε τις εξής:

1. Αύξηση των ορίων ηλικίας συνταξιοδότησης

2. Μείωση των εργοδοτικών εισφορών

3. Μείωση των συντάξεων που παρέχει το «δημόσιο» σύστημα της Κοινωνικής Ασφάλισης και μετατροπή τους σε προνοιακά επιδόματα.

4. Ενίσχυση της ιδιωτικής Ασφάλισης και των ανταποδοτικών Επαγγελματικών Ταμείων (σύστημα τριών πυλώνων).

5. Κατάργηση των ευεργετικών διατάξεων που ισχύουν για το Ασφαλιστικό των γυναικών

6. Εξίσωση προς τα κάτω συνολικά των ασφαλιστικών δικαιωμάτων όλων των εργαζομένων.

Αντιπροσωπευτικό ντοκουμέντο για την πολιτική της ΕΕ στο ζήτημα της Κοινωνικής Ασφάλισης είναι η «Ενδιάμεση ανασκόπηση της Στρατηγικής της Λισαβόνας» (Μάρτης 2005) και η «Εκθεση Κοκ» που τη συνοδεύει. Στα παραπάνω κείμενα, που ψήφισαν η ΝΔ και το ΠΑΣΟΚ στο Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο, δίνονται συγκεκριμένες κατευθύνσεις για:

• Μείωση έως κατάργηση των λεγόμενων «πρόωρων» συντάξεων που ισχύουν για τα Βαρέα και Ανθυγιεινά Επαγγέλματα και ορισμένες άλλες επαγγελματικές κατηγορίες και κοινωνικές ομάδες(«Οι κυριότεροι τρόποι πρώιμης εξόδου από την αγορά εργασίας - ιδίως πρόωρη συνταξιοδότηση, τα επιδόματα ανεργίας και τα επιδόματα αναπηρίας - αποτελούν αντικείμενο κριτικής επανεξέτασης στα περισσότερα κράτη - μέλη»).
• Αύξηση της πραγματικής ηλικίας συνταξιοδότησης, για δουλειά μέχρι τα βαθιά γεράματα(«να ενθαρρύνουν τα κράτη - μέλη τους εργαζόμενους να συνταξιοδοτούνται αργότερα και να προσφέρουν ευκολότερη πρόσβαση στα συστήματα συμπληρωματικής σύνταξης»).
• Γενίκευση της ιδιωτικής ασφάλισης, με μετακύλιση όλου του κόστους στις πλάτες των εργαζομένων(«(...) Εξετάζεται ο ρόλος της διαχείρισης των συνταξιοδοτικών ταμείων από τον ιδιωτικό τομέα» και «τα περισσότερα κράτη - μέλη θεωρούν ότι τα ιδιωτικά ταμεία, επαγγελματικής ή ατομικής ασφάλισης, θα διαδραματίσουν σημαντικό ρόλο στο μέλλον»).

Στις 3 του Φλεβάρη 2005, η Ευρωπαϊκή Επιτροπή, με την υπογραφή και του Ελληνα επιτρόπου Στ. Δήμα (ΝΔ), παρουσίασε το λεγόμενο σχέδιο δράσης για τη στρατηγική της Λισαβόνας. Για το σύστημα της Κοινωνικής Ασφάλισης στα κράτη - μέλη το σχέδιο προέβλεπε τα εξής αποκαλυπτικά:

-- «Εκμοντερνισμός του συστήματος Κοινωνικής Ασφάλισης ώστε να αυξηθεί η συμμετοχή των πιο ηλικιωμένων εργαζομένων στην αγορά εργασίας».Δηλαδή, επιμήκυνση των ορίων ηλικίας συνταξιοδότησης με παράλληλη μείωση των συντάξεων, ώστε ακόμα και οι εν ενεργεία συνταξιούχοι να υποχρεώνονται να επιστρέφουν στην εργασία.

-- «Υιοθέτηση κοινών στόχων που θα καλύπτουν την αναμόρφωση του συνταξιοδοτικού συστήματος και του συστήματος ιατροφαρμακευτικής περίθαλψης. Η βελτίωση των συστημάτων Κοινωνικής Ασφάλισης θα δώσει την ευκαιρία και θα ενθαρρύνει τους εργαζόμενους να εκμεταλλευτούν την αγορά εργασίας, να επιμηκύνουν τον εργάσιμο βίο τους και να γίνουν λιγότερο εξαρτημένοι από οφέλη».Ξεκάθαρα λόγια από το ευρωενωσιακό κεφάλαιο και τους πολιτικούς του εκπροσώπους, καθώς ομολογούν τις προθέσεις τους και για περικοπές στις παροχές Υγείας, με στόχο την πλήρη ιδιωτικοποίηση - εμπορευματοποίησή της.

-- «Βελτιωμένα κίνητρα και εργασιακές ρυθμίσεις για επιμήκυνση του εργάσιμου βίου. Συμψηφισμός της σύνταξης και του μισθού» προκειμένου «ο δείκτης της απασχόλησης να βελτιωθεί ανάμεσα στις ηλικίες 55-64 χρόνων, να επιμηκυνθεί ο μέσος όρος εξόδου από την εργασία». «Μακροπρόθεσμη οικονομική σταθερότητα (σ.σ. των Ταμείων), συμπεριλαμβανομένης και της ιδιωτικής ασφάλισης».Η «εθελοντική» δήθεν παράταση του εργάσιμου βίου που θεσμοθέτησαν ΝΔ και ΠΑΣΟΚ φανερώνει την τάση, αλλά και τη συνενοχή των δύο στην αντιασφαλιστική επίθεση.

ΝΔ και ΠΑΣΟΚ έχουν δώσει δείγματα γραφής. Ως κυβέρνηση (1991 - 1993), η ΝΔ ψήφισε τους νόμους Σιούφα - Σουφλιά και το νόμο Πετραλιά (2008). Το ΠΑΣΟΚ, αντίστοιχα, διατήρησε τους νόμους της ΝΔ και ψήφισε το νόμο Ρέππα (2002). Το σύνολο της αντιασφαλιστικής νομοθεσίας που θέσπισαν τα κόμματα του δικομματισμού διαπερνάται από το πνεύμα και το γράμμα των στρατηγικών κατευθύνσεων της ΕΕ.

Ο ΣΥΝ έχει διπλή ευθύνη. Από τη μια προσπαθεί συστηματικά να εξωραΐσει την πολιτική της ΕΕ, να αμβλύνει το κριτήριο των εργαζομένων και των άλλων λαϊκών στρωμάτων απέναντι στο ευρωενωσιακό καπιταλιστικό οικοδόμημα. Αφήνει την πόρτα ανοιχτή για να επικρατήσουν αυταπάτες για δήθεν αλλαγή πολιτικής από την ΕΕ, που κάνουν ζημιά στο κίνημα, το αφοπλίζουν. Ακόμα, η τακτική του στο συνδικαλιστικό κίνημα, η επί της ουσίας στήριξη στη συνδικαλιστική πλειοψηφία, που έχει αναγορευτεί σε βασικό υπερασπιστή του νόμου Ρέππα, δείχνει πως ο ΣΥΝ/ΣΥΡΙΖΑ κάθε άλλο παρά στρατηγική εναντίωσης στην αντιασφαλιστική πολιτική της ΕΕ έχει. Δεν είναι καθόλου τυχαίο το γεγονός ότι την ώρα που προβάλλει η ανάγκη για ένταση των αγώνων με διάρκεια και ταξικό προσανατολισμό, ο ΣΥΝ/ΣΥΡΙΖΑ προτείνει να γίνει ντιμπέιτ μεταξύ των πολιτικών αρχηγών για το Ασφαλιστικό! Αλλωστε και η συμμετοχή των δυνάμεών του στο συνδικαλιστικό κίνημα στο διάλογο τον νομιμοποίησε και ας έφυγε στη συνέχεια.

Ο ΛΑ.Ο.Σ. στηρίζει το στρατηγικό πυρήνα των ανατροπών στο σύστημα της Κοινωνικής Ασφάλισης και στην Υγεία - Πρόνοια.

Η καταδίκη των κομμάτων του ευρωμονόδρομου, η ήττα των δυνάμεων και της γραμμής της συναίνεσης στο συνδικαλιστικό κίνημα, η ενδυνάμωση του ταξικού κινήματος και του ΚΚΕ είναι όροι αναγκαίοι για την αναζωογόνηση και τη ριζοσπαστικοποίηση των εργατικών αγώνων, με στόχο να ανακοπεί η αντεργατική επίθεση, να αποσπάσουν οι εργαζόμενοι κατακτήσεις. Σ' αυτή την αναγκαία για την εργατική τάξη διέξοδο θα δώσει ώθηση η ενίσχυση του ΚΚΕ.