Ενας χρόνος συμπληρώθηκε στις 8 Αυγούστου από τον ολιγοήμερο πόλεμο που ξέσπασε όταν γεωργιανές δυνάμεις επιτέθηκαν εναντίον του Τσχινβάλι της Νότιας Οσετίας με την αιτιολόγηση της αποκατάστασης της συνταγματικής τάξης, ισχυριζόμενοι πως γεωργιανά χωριά δέχονταν βομβαρδισμό από τους αυτονομιστές. Είχαν προηγηθεί τον Ιούλη του 2008 στρατιωτικά γυμνάσια στη Γεωργία με την ονομασία «Immediate response 2008» με τη συμμετοχή 1.000 Αμερικανών, ενώ στο ρωσικό Καύκασο και στην Κασπία πραγματοποιήθηκαν επίσης μεγάλα στρατιωτικά γυμνάσια τροφοδοτώντας την έκρυθμη κατάσταση στην περιοχή και ουσιαστικά «φωτογραφίζοντας» την επικείμενη σύγκρουση. Η νέα πολεμική αναμέτρηση στον Καύκασο αποδείχτηκε το ίδιο αποκρουστική, μέσα από τις φρικαλεότητες, τις συμφορές, τις καταστροφές κι αγριότητες στις οποίες οδήγησε και στα δύο «μέτωπα» της αναμέτρησης, τόσο στην Αμπχαζί, όσο και στη Νότια Οσετία.

Ο ολιγοήμερος αυτός πόλεμος τελείωσε ύστερα από την υπογραφή σχεδίου ειρήνης έξι σημείων στις 12 Αυγούστου του 2008 ανάμεσα στο Ρώσο και Γάλλο Πρόεδρο Ντ. Μεντβέντεφ και Ν. Σαρκοζί και στη συνέχεια από τον Μ. Σαακασβίλι, σχέδιο που προέβλεπε καμία προσφυγή στη χρήση βίας, οριστική διακοπή των εχθροπραξιών, ελεύθερη πρόσβαση στην ανθρωπιστική βοήθεια, απόσυρση των γεωργιανών δυνάμεων στις κανονικές βάσεις στρατοπέδευσης και απόσυρση ρωσικών δυνάμεων στις γραμμές που βρισκόντουσαν πριν από την έναρξη των εχθροτήτων, έναρξη διεθνούς διαλόγου σχετικά με τη μελλοντική κατάσταση της Αμπχαζίας και της Νότιας Οσετίας και τη διασφάλιση της ασφάλειάς τους σε βάθος χρόνου. Σήμερα υπάρχουν παρατηρητές της Αποστολής Παρακολούθησης της Ευρωπαϊκής Ενωσης (EUMM) στα εδάφη της Γεωργίας που συνορεύουν με τη Ν. Οσετία και την Αμπχαζία, τους οποίους προ ημερών ο Ρώσος υπουργός Εξωτερικών Σεργκέι Λαβρόφ, χαρακτήρισε «σημαντικό σταθεροποιητικό παράγοντα», επανέλαβε ωστόσο τη αντίθεση της Μόσχας στην ανάληψη τέτοιου ρόλο από την πλευρά των ΗΠΑ...

Ο ολιγοήμερος αυτός πόλεμος στη συγκεκριμένη περιοχή αποτέλεσε μέρος του ευρύτερου σχεδίου για τη εξασφάλιση και τον έλεγχο των πηγών ενέργειας και πρώτων υλών της περιοχής καθώς είναι δρόμος περάσματος αγωγών, τόσο από τη Γεωργία - την οποία στήριζαν και στηρίζουν οι ΗΠΑ και η Ευρωπαϊκή Ενωση - όσο και από τη Ρωσία.

Η Γεωργία, έχοντας τη στήριξη των ΗΠΑ, επεδίωκε φαινομενικά με τα όπλα να πετύχει τον έλεγχο σε όλη τη χώρα, ώστε να εξασφαλίσει και να επιταχύνει τη διαδικασία ένταξής της στο ΝΑΤΟ, μαζί με την Ουκρανία, καθώς προβαλλόταν ο «κίνδυνος της ρωσικής αρκούδας», με τη Ρωσία να επιδιώκει, όπως υποστήριξαν οι ΗΠΑ, την ανατροπή της δημοκρατικά εκλεγμένης κυβέρνησης Σαακασβίλι. Η Ρωσία από τη μεριά της βρήκε την ...ευκαιρία για μόνιμη παρουσία σε Αμπχαζία και Νότια Οσετία, προτείνοντας με τρόπο την ενσωμάτωσή τους στη Ρωσία, ενώ παρά τα φαινομενικά ανθρωπιστικά της κίνητρα για την «προστασία των αμυνόμενων» ή των «αμάχων», στην ουσία έτρεξε να προασπίσει τα συμφέροντα των ρωσικών μονοπωλίων, στο σκληρό ανταγωνισμό με τις άλλες ιμπεριαλιστικές δυνάμεις για τον έλεγχο αυτής της περιοχής, την απόκτηση καλύτερων θέσεων στην ιμπεριαλιστική πυραμίδα, αλλά και το αδυνάτισμα των αντιπάλων της στην περιοχή.

Μπορεί ορισμένα ΜΜΕ να προσπάθησαν να παρουσιάσουν το Γεωργιανό Πρόεδρο «τρελό» που τα «έβαλε» με τη Ρωσία, ο ίδιος ωστόσο ομολόγησε πως είχε πάρει βεβαιώσεις για τη στήριξή του από την αμερικανική κυβέρνηση - πάγια εξάλλου τακτική της Ουάσιγκτον προς τον Σαακασβίλι που στην ουσία τον ανέδειξε και τον χρηματοδότησε κατά τη διάρκεια της ...πολύχρωμης «επανάστασης των ρόδων» του 2003. Αργότερα ωστόσο, ανέφερε ότι ...παρανόησε τις «συμβουλές» των ΗΠΑ και δη της υπουργού Εξωτερικών Κοντολίζα Ράις που είχε προηγούμενα επισκεφθεί την χώρα. Ωστόσο, η συσσώρευση νατοϊκών πλοίων στην περιοχή της Μαύρης Θάλασσας με το γελοίο επιχείρημα της «παροχής ανθρωπιστικής βοήθειας» στη Γεωργία αποτέλεσε σαφή απόδειξη πως ΗΠΑ και ΝΑΤΟ ήθελαν να δείξουν τη ναυτική τους ισχύ και να δείξουν τη «στήριξή» τους στους συμμάχους τους στην περιοχή.

Η στήριξή τους αυτή συνεχίζεται μέχρι και σήμερα, όπως εξάλλου φάνηκε χαρακτηριστικά και κατά τη διάρκεια της πρόσφατης επίσκεψης του Αμερικανού αντιπροέδρου Τζο Μπάιντεν στη Γεωργία, όπου ανάμεσα στα άλλα εξέφρασε την «πλήρη» στήριξη για τις ενταξιακές διαδικασίας στο ΝΑΤΟ, ενώ δεν παρέλειψε να υποστηρίξει πως θεωρεί την Αμπχαζία και τη Ν. Οσετία εδάφη της Γεωργίας παρά την αναγνώριση της ανεξαρτησίας τους από τη Ρωσία και τη Νικαράγουα και ζήτησε να μην αναγνωριστούν από τη διεθνή κοινότητα. Μάλιστα, σημείωσε το βασικό ρόλο που παίζει η Γεωργία σε ό,τι αφορά τη λεγόμενη ενεργειακή ασφάλεια, τονίζοντας πως αποτελεί γέφυρα για τη μεταφορά των φυσικών πόρων από την Κασπία στη Δύση.

Η Νότια Οσετία και η Αμπχαζία είναι δύο περιοχές της Γεωργίας που μετά τη διάλυση της ΕΣΣΔ, από το 1992, έχουν κηρύξει την «ανεξαρτησία» τους με τα όπλα, διώχνοντας τους Γεωργιανούς. Ο Πρόεδρος της Γεωργίας δεσμευόταν από προηγούμενες αποφάσεις που είχαν συνάψει γεωργιανές κυβερνήσεις και προέβλεπαν συγκεκριμένες διαδικασίες για τον καθορισμό του καθεστώτος αυτών των δύο περιοχών και σε καμία περίπτωση, τη βίαιη επαναπροσάρτησή τους στη Γεωργία. Βασικός εγγυητής αυτών των παλαιότερων συμφωνιών ήταν η Ρωσία, που διέθετε στρατιωτικές «ειρηνευτικές» δυνάμεις στην περιοχή και σαφώς δεν μπορούσε να μείνει αμέτοχη στη συγκεκριμένη εξέλιξη. Πολύ περισσότερο που η «παγίωση» τα τελευταία 10-15 χρόνια αυτής της αναμέτρησης είχε οδηγήσει συντριπτικά μεγάλο μέρος των πολιτών αυτών των περιοχών να αναζητήσει τρόπους απόκτησης της ρωσικής υπηκοότητας, κάτι όχι και τόσο δύσκολο, με βάση τη ρωσική νομοθεσία, για όλους τους κατοίκους της πρώην ΕΣΣΔ.

Ετσι, εκτός από τα γεωπολιτικά συμφέροντα και σχέδια στη συγκεκριμένη περιοχή, η λεγόμενη «ανεξαρτητοποίηση» του Κοσσυφοπεδίου, παρά τους διάφορους ισχυρισμούς περί δήθεν «μοναδικότητας» της περίπτωσης, έχει δώσει το έναυσμα για νέες διενέξεις και συγκρούσεις, ανοίγοντας το «ασκό του Αιόλου» και για άλλες περιοχές, συμπεριλαμβανομένων της Αμπχαζίας και της Νότιας Οσετίας.