Ο αρχαίος ελληνικός μύθος θέλει την Αριάδνη να ερωτεύεται το Θησέα, που έφτασε στην Κρήτη για να σκοτώσει τον ετεροθαλή αδελφό της, τον Μινώταυρο. Ο μίτος της τον βοηθά να βγει από το λαβύρινθο. Ο Θησέας επιστρέφοντας από την Κρήτη στην Αθήνα, παίρνει μαζί του την Αριάδνη, όμως σε μία στάση που κάνουν στη Νάξο την εγκαταλείπει ενώ κοιμόταν. Εκεί ο Διόνυσος, άρχοντας της Νάξου, την ερωτεύεται και την κάνει ουράνια σύζυγό του. Την οδηγεί στον Ολυμπο, όπου ο Δίας της χαρίζει την αθανασία...

Με τη δική της, προσωπική εικαστική ματιά, η ζωγράφος και χαράκτρια Τζένη Δρόσου «ακουμπά» στο μύθο της Αριάδνης και του Θησέα και παρουσιάζει στην γκαλερί «Χρυσόθεμις» (25ης Μαρτίου 20, Χαλάνδρι), την πρόσφατη ζωγραφική της ενότητα. Ξεδιπλώνει το δικό της εικαστικό μίτο και «ταξιδεύει» την «Αριάδνη στην παιδική χαρά των Αγίων Αποστόλων - Καλάμου». Η Τζένη Δρόσου χρησιμοποιεί το μύθο για να ζωγραφίσει άμεσα και απλά την περιπλάνηση του ατόμου στον προσωπικό του λαβύρινθο. Τη διαδρομή του ώσπου να βγει στο φως. Μόνο που ο μίτος στην παρουσιαζόμενη δημιουργία της, δεν οδηγεί στην έξοδο, αλλά στο κέντρο του προβλήματος, με πολλές διαδρομές και παλινδρομήσεις. Οταν όμως φτάσει στην έξοδο, στην παιδική χαρά, όλα είναι δυνατά. Το παρόν, το παρελθόν, ο μύθος και η πραγματικότητα γίνονται ένα και όλα φαίνονται αισιόδοξα.

Η Τζένη Δρόσου γεννήθηκε στην Αθήνα. Σπούδασε ζωγραφική κοντά στον Γ. Τσαρούχη (1954 - 1959) και υποκριτική στο «Θεατρικό Εργαστήρι» του Β. Ρώτα (1947 - 1949). Εκτοτε, ασχολείται με τη ζωγραφική και παράλληλα για μία εικοσαετία, εργάστηκε σαν φωτογράφος - κινηματογραφίστρια στο Λαϊκό Νοσοκομείο, γυρνώντας ταινίες για φοιτητές της Ιατρικής. Η θεματογραφία της περιλαμβάνει τις ενότητες «Ημερολογιακές σειρές», «Διάλογοι», «Συνάντηση με φίλους», «Ταυρομαχίες», «Τοπία», «Χειρουργεία», «Σημειώσεις» κ.ά. Η ζωγραφική, αλλά και η χαρακτική της κινούνται στα πλαίσια μιας εξπρεσιονιστικής κατεύθυνσης, στην οποία, παλιότερα, υπερίσχυαν τα λαϊκότροπα στοιχεία. Η Τζένη Δρόσου έχει παρουσιάσει έργα της σε εννέα ατομικές εκθέσεις (Γκαλερί: «Ωρα», «Νέες μορφές», «Πανσέληνος», «Αστρολάβος» κ.ά.) και έχει πάρει μέρος σε πολλές ομαδικές (Πανελλήνιες 1960, 1967, 1969, 1975, 1987 κ.ά.). Εχει ασχοληθεί επίσης με τη χαρακτική και την εικονογράφηση βιβλίων (Γ. Ρίτσος, «Μια πυγολαμπίδα φωτίζει τη νύχτα» 1978, «Ονειρο καλοκαιρινού μεσημεριού», 1981). Η έκθεση θα διαρκέσει έως τις 29/5.

«Τα τελευταία χρόνια χρησιμοποιώ σαν θέμα, ή αφορμή έστω, το γυναικείο σώμα. Ουσιαστικά μιλώ απλά και αληθινά για τον άνθρωπο... Από εικαστικής πλευράς μ' ενδιαφέρει πάντα ο ανθρωποκεντρισμός, από τη χειρονομιακή ζωγραφική του παρελθόντος μέχρι και τα γρήγορα σκίτσα του παρόντος. Από τις απλούστερες έως τις πλέον σύνθετες μορφές, διηγούμαι ιστορίες της ανθρώπινης ύπαρξης». Μερικές από τις σκέψεις του ζωγράφου Γιώργου Νικολαΐδη, που αυτές τις μέρες παρουσιάζει έργα του στην «Γκαλερί της Ερσης» (Κλεομένους 4).

Γεννημένος στην Κύπρο το 1948, με εικαστική εκπαίδευση στα εργαστήρια Λευτέρη Οικονόμου και Τηλέμαχου Κάνθου στην Κύπρο και αργότερα στην ΑΣΚΤ Αθήνας (προκαταρκτικό με δάσκαλο τον Νίκο Νικολάου, ζωγραφική κοντά στον Γ. Μαυροΐδη, νωπογραφία στο εργαστήρι Κ. Ξυνόπουλου και ψηφιδωτό με τον Γ. Κολέφα), ο καλλιτέχνης στην τωρινή του ατομική έκθεση, έχει σημείο αναφοράς τη γυναικεία μορφή. Γυναικεία σώματα μέσα στη φύση, σε παραλίες ή εσωτερικούς χώρους, σε στατικές ή σύνθετες πόζες. Συνθέσεις στις οποίες αποτυπώνεται η προσπάθεια του δημιουργού για την καταγραφή του στιγμιαίου. Εργα - λάδι σε μουσαμά - στα οποία κυριαρχεί η γαιώδης χρωματική γκάμα.

«Ο Γιώργος Νικολαΐδης είναι ένας ζωγράφος σημαντικής παιδείας και σπάνιας ευαισθησίας» σημειώνει στον κατάλογο η Αθηνά Σχινά. «Επιλέγει με περίσκεψη το υλικό του και τα θέματά του, μέσα απ' όπου μεταφέρει το ζωντανό διάλογο του φωτός με τις επιφάνειες και το χώρο. Ενα χώρο, που τον ενσαρκώνει με τις μορφές του, οι οποίες αποτελούνται κυρίως από γυμνά γυναικεία σώματα που αναδεικνύουν τους όγκους, την πλαστικότητά τους και την εσωτερική τους οργανικότητα. Τα σώματα που εικαστικά ο καλλιτέχνης διαπραγματεύεται... παράγουν και ταυτοχρόνως συσσωρεύουν φως, υποδεικνύοντας οπτικές προσπελάσεις στο θεατή που ανιχνεύει, με βάση την αληθοφάνεια και την απτότητά τους, το μυστήριο και την αινιγματικότητα που υποβάλλουν». Η έκθεση θα διαρκέσει έως τις 23/5.