Τις επόμενες μέρες πραγματοποιείται ένα ναρκω-φεστιβάλ από τους Οικολόγους Πράσινους και κάποιες ΜΚΟ με θέμα και περιεχόμενο την κατάργηση της απαγόρευσης των ναρκωτικών. Από το ίδιο το περιεχόμενό του γίνεται φανερό πως πρόκειται για προπαγάνδα προώθησης των ναρκωτικών και της ναρκω-κουλτούρας. Στο όνομα της «απεξάρτησης από την εγκληματικότητα και το παράνομο εμπόριο, για πιο δίκαιη, ανθρώπινη, αποτελεσματική αντιμετώπιση των εξαρτήσεων», παπαγαλίζονται αντιδραστικά ιδεολογήματα, καμουφλαρισμένα με ένα δήθεν προοδευτισμό που ωθεί στην κοινωνικοποίηση με τις ουσίες εξάρτησης για να φτιάξει ανθρώπους υποταγμένους. Με προβολή θεωριών που συνειδητά προσπερνούν τα επιστημονικά δεδομένα και αποκωδικοποιήσεις - ερμηνείες στοιχείων όπως τους βολεύει.

Με αυτές τις επικίνδυνες πρακτικές «κλείνουν πονηρά» το μάτι στη νέα γενιά, καλώντας τη να κάνει «κίνημα» διεκδικώντας την επιλογή της σκλαβιάς του θανάτου των ναρκωτικών.

Και ποιοι τα λένε αυτά; Οι Οικολόγοι Πράσινοι, που θέλουν να εμφανίζονται ως κόμμα με «αξίες» για το περιβάλλον, ως αντιμαχόμενοι, τάχα, των μεγαλοσυμφερόντων κτλ. Μαζί τους, οι διάφορες ΜΚΟ, που δεν είναι τίποτε άλλο από παραρτήματα επιχειρήσεων και κλαμπ επιδοτούμενα από την ΕΕ και τις κυβερνήσεις, που με ...γεμάτα τα ταμεία τους από τους κεφαλαιοκράτες έρχονται να «πουλήσουν» στους νέους θάνατο, αργό ή γρήγορο δεν έχει σημασία.

Ενδεικτικά, αναφέρουμε απόσπασμα από το κείμενο που συνοδεύει το δελτίο Τύπου για το εν λόγω φεστιβάλ: «Αρκετές χώρες της Ευρώπης προσπάθησαν να αντιμετωπίσουν το ζήτημα των "ναρκωτικών" μέσα από μια ριζοσπαστική αναθεώρηση των πολιτικών και της νομοθεσίας τους. Λουξεμβούργο, Ελβετία κλπ. ακολούθησαν το πείραμα της Ολλανδίας (μείωση της βλάβης, διαχωρισμός ουσιών σε "μαλακά" και "σκληρά", νομιμοποίηση και αποποινικοποίηση της χρήσης και καλλιέργειας μικροποσότητας κάνναβης, ελεγχόμενη κλινικά χορήγηση ηρωίνης) και προώθησαν μια αντι-απαγορευτική προσέγγιση που δίνει έμφαση στην πρόληψη(;). Τα αποτελέσματα είναι γνωστά από επίσημες ανακοινώσεις των χωρών αυτών: Μείωση των χρηστών νεαρής ηλικίας, σταθεροποίηση των χρηστών ηρωίνης σε μεγαλύτερες ηλικίες κλπ.».

Για την αποκατάσταση της αλήθειας: Τον Αύγουστο του 2004, «η ολλανδική κυβέρνηση αναγνωρίζει ότι "η κάνναβη δεν είναι ακίνδυνη" ούτε για τους χρήστες, ούτε για την κοινωνία, τα coffee shops (χώροι όπου πωλείται νόμιμα και επιτρέπεται η χρήση κάνναβης) "δεν είναι άμοιρα ευθυνών" και σκοπεύει να μειώσει τον αριθμό τους που βρίσκονται κοντά σε σχολεία» (Ετήσια Εκθεση της Διεθνούς Επιτροπής του ΟΗΕ για τον έλεγχο των ναρκωτικών 2005). Ο μαθητικός πληθυσμός της Ελβετίας κατέχει την τρίτη θέση και της Ολλανδίας την πέμπτη θέση στην Ευρώπη στη χρήση παράνομων ουσιών (Πανευρωπαϊκή Ερευνα «ESPAD» 2007 για τη χρήση ουσιών στο μαθητικό πληθυσμό). Η χρήση ηρωίνης και οπιοειδών παρουσιάζει αύξηση στην Ολλανδία, ειδικά στις νεαρότερες ηλικίες. Η κάνναβη παραμένει η πιο διαδεδομένη ουσία παγκοσμίως και σχετίζεται με έναν αυξημένο αριθμό επειγόντων εισαγωγών σε νοσοκομεία, η χρήση της συνδέεται με αυξημένο κίνδυνο ψυχωσικών διαταραχών και σχιζοφρένειας, αυξάνεται διαρκώς το αίτημα για απεξάρτηση από κάνναβη (Ετήσια Εκθεση του ΟΗΕ 2008).

Παρ' όλα αυτά, οι επιδιώξεις των διοργανωτών είναι: «Αποποινικοποίηση της χρήσης όλων των ψυχότροπων ουσιών. Αποποινικοποίηση της προμήθειας και της κατοχής μικρών ποσοτήτων κάνναβης για προσωπική χρήση. Νομιμοποίηση της καλλιέργειας μικρού αριθμού δενδρυλλίων κάνναβης για προσωπική χρήση. Διάθεση μικρών ποσοτήτων κάνναβης υπό κρατική εποπτεία. Διάθεση εξαρτησιογόνων ουσιών (κυρίως οπιούχα, παράγωγα και υποκατάστατά τους), δηλαδή μεθαδόνη, βουπρενορφίνη κ.ά. και καθαρών συνέργων σε όλους τους εξαρτημένους χρήστες που τις έχουν ανάγκη, με ελεγχόμενη ιατρική συνταγογραφία με στόχο την απεξάρτηση ή τη συντήρησή τους»...

Στην ουσία, λένε τα ναρκωτικά να πουλιούνται στην αγορά. Θέλουν νόμιμες και τις επιχειρήσεις που τα παράγουν και τα εμπορεύονται παράνομα ξεπλένοντας τεράστιες ποσότητες χρήματος με τη δυστυχία και το θάνατο των νέων, αλλά και με τη χρήση τους από τους αστούς που κατά κόρον και με δεδομένες τις σάπιες αξίες τους είναι βουτηγμένοι στην κόκα, όπως είναι βουτηγμένοι στον κλεμμένο πλούτο των εργαζομένων.

Είναι ξεκάθαρο ποιοι βάζουν πλάτη στην εφαρμοζόμενη πολιτική που σκορπάει συντήρηση - πολιτική που εφαρμόζουν όλες οι μέχρι σήμερα κυβερνήσεις, εκτελώντας πιστά εντολές της ΕΕ - προσφέροντας ελευθερίες επιλογής ανάμεσα στις ουσίες που σκλαβώνουν τη σκέψη και αφαιρούν την ίδια την ουσία της ζωής. Αποενοχοποιούν ένα από τα πιο ισχυρά όπλα κοινωνικού ελέγχου της άρχουσας τάξης.

Την ίδια στιγμή, στις ΗΠΑ μόνο σε μια δεκαετία (1994 - 2004) οι θάνατοι από μεθαδόνη και τα περιστατικά υπερβολικής δόσης από τη συγκεκριμένη ουσία αυξήθηκαν κατά 390%. Στη Δανία σχεδόν οι μισοί θάνατοι από ναρκωτικά (44%) οφείλονται στη μεθαδόνη. Στη Γερμανία σ' ένα χρόνο σημειώθηκαν 350 θάνατοι από βουπρενορφίνη (στοιχεία των τελευταίων χρόνων από το Ερευνητικό Κέντρο Τεκμηρίωσης και Πληροφόρησης για τα Ναρκωτικά - ΕΚΤΕΠΝ).

Οταν ξεψυχούν πιτσιρικάδες στα πεζοδρόμια και συ προτείνεις το θάνατό τους να τον «κερνάει» το κράτος ή οι «νομιμοποιημένες» ναρκω-επιχειρήσεις, τότε είσαι συνένοχος στο μαζικό έγκλημα. Η θέση των εξαρτημένων είναι στα θεραπευτικά προγράμματα απεξάρτησης στην κοινωνία, όχι στη φυλακή, ούτε στις κρατικές ναρκω-πιάτσες. Η θέση των εξαρτημένων είναι στη ζωή.

Να γιατί, όλα αυτά τα παπαγαλάκια της ναρκω-κουλτούρας δεν πρέπει απλά να τα αμφισβητεί ο καθένας από μας, αλλά να εναντιωθούμε στην επικίνδυνη δράση τους. Πολύ, δε, περισσότερο, που, προσπαθώντας να ψαρέψουν τη νεολαία, με πνεύμα αμφισβήτησης, κάνουν λόγο για εναντίωση «σε κάθε κουλτούρα καταστολής και νάρκωσης», την ίδια στιγμή που ο στόχος τους είναι η νομιμοποίηση και η μαζικοποίηση του ...«φευγιού» και της «αποχαύνωσης» που προσφέρουν τα λεγόμενα «μαλακά» ναρκωτικά.

Την ίδια στιγμή, απέναντι στα αγωνιώδη μάτια χιλιάδων οικογενειών που ζουν το πρόβλημα, οι ναρκω-προπαγανδιστές διαφημίζουν πως η λύση είναι η νομιμοποίηση, η συνταγογράφηση και η δωρεάν χορήγηση ουσιών και καθαρών συριγγών. Ομως, δεν υπάρχουν μαγικές λύσεις που μπορούν να βάλουν τέλος στο πρόβλημα της τοξικοεξάρτησης. Γιατί το πρόβλημα συνοδεύει το σύστημά τους, όπως ο καπνός συνοδεύει τη φωτιά.

Μπορούμε να το πούμε και αλλιώς: Η εμπορία και η διακίνηση των ναρκωτικών έχει αναφορά σε ένα οργανωμένο κύκλωμα που αποφέρει τεράστια κέρδη. Είναι οργανωμένες επιχειρήσεις αυτές που κερδίζουν από αυτήν την υπόθεση του θανάτου. Διαφορετικά δεν μπορεί να εξηγηθεί πώς διακινούνται χιλιάδες τόνοι ναρκωτικών. Και όλοι αυτοί οι τύποι, που παπαγαλίζουν για τη νομιμοποίηση των ναρκωτικών, δουλεύουν ουσιαστικά για τη νομιμοποίηση αυτών των κερδών. Κι όχι μόνο θα νομιμοποιηθούν, αλλά θα αυξηθούν κιόλας τα κέρδη, αφού το «πείραμα» της νομιμοποίησης δείχνει ότι αυξάνονται οι χρήστες. Και, σε τελική ανάλυση, ποιοι έχουν να κερδίσουν από μια μαστουρωμένη νεολαία, αν όχι αυτοί που θέλουν τη νεολαία άβουλη και υποταγμένη, βορά στη δούλεψή τους για να αβγαταίνουν τα κέρδη τους από την αδυναμία των εξαρτημένων να διεκδικούν τη ζωή που τους ανήκει, μακριά από κάθε αγώνα για τη ζωή και τα δικαιώματά της... Είναι καθαρά και ξάστερα ταγμένοι με τα συμφέροντα του κεφαλαίου όσοι πλασάρουν τη ναρκω-κουλτούρα.

Οι αιτίες που οδηγούν στην τοξικοεξάρτηση δε διαχωρίζονται σε μαλακές και σκληρές. Ενας νέος καταφεύγει στα ναρκωτικά, επειδή θέλει να ξεφύγει από την πραγματικότητα. Επειδή από τη στιγμή που γεννιέται σ' αυτό το σύστημα μαθαίνει ότι η ζωή δεν είναι η ολόπλευρη ανάπτυξή του από το κατώτερο στο ανώτερο, παρά μόνον ένας αμείλικτος πόλεμος επιβίωσης στον κόσμο του καταναγκασμού, του εφικτού και του ελάχιστου. Μαθαίνει σ' αυτό το σύστημα τον άγριο ανταγωνισμό που μολύνει τα μήκη, τα πλάτη και τα βάθη της ανθρώπινης ύπαρξης, όπου η αναζήτηση είναι χρονοβόρα, άρα δεν είναι κερδοφόρα.

Για να νιώσει κάποιος την ανάγκη να πέσει στο λούκι των ναρκωτικών, απαραίτητη προϋπόθεση είναι να μην είναι ευτυχισμένος. Και την ευτυχία τη στερεί ο καπιταλισμός με όλα τα μέσα και τους μηχανισμούς που διαθέτει, ξεζουμίζοντας τον εργαζόμενο και χειραγωγώντας τη συνείδησή του. Και, βέβαια, το καπιταλιστικό σύστημα, εκτός όλων των άλλων, κάνει ό,τι μπορεί για να μετατραπούν τα προβλήματα που δημιουργεί, σε προβλήματα του καθένα με τον εαυτό του κι όχι με το ίδιο το σύστημα.

Η χρήση ναρκωτικών ως μέσο «φυγής», η ίδια η λογική της «φυγής», η χρήση ναρκωτικών ως υποκατάστατου της πραγματικότητας και των διαπροσωπικών σχέσεων, καλλιεργείται και καλλιεργεί με τη σειρά της μιαν ολόκληρη φιλοσοφία και στάση απέναντι στη ζωή. Ουσιαστικά, με τον ένα ή τον άλλο τρόπο, οδηγούν στην αποφυγή της πραγματικότητας και, τελικά, στην παθητική αποδοχή της. Ετσι, γίνονται ένα πανίσχυρο όπλο στα χέρια της κυρίαρχης τάξης.

Κόντρα σ' αυτήν τη φιλοσοφία, η νεολαία έχει να αντιπαρατάξει τον ανυπότακτο, αγωνιστικό, αισιόδοξο τρόπο ζωής. Αντιμετωπίζοντας τα προβλήματα με το κεφάλι ψηλά, επιλέγοντας το δρόμο του αγώνα και της σύγκρουσης με τους υπεύθυνους και τις αιτίες που δημιουργούν τα προβλήματα, ο νέος αντικειμενικά μπαίνει σε έναν άλλο δρόμο, που είναι σπαρμένος με διαφορετικές αξίες, αντίθετες από τις «σάπιες» αξίες του σημερινού συστήματος. Η αλληλεγγύη, η συντροφικότητα, η αξιοπρέπεια, η ισοτιμία στις διαπροσωπικές σχέσεις, ο ανιδιοτελής ηρωισμός, τα υψηλά οράματα και ιδανικά... τόσες και τόσες αξίες που συναντούμε διαχρονικά στο δρόμο του αγώνα της εργατικής τάξης κόντρα στους εκμεταλλευτές της, φωτίζουν αυτόν το δρόμο. Οταν ο νέος κάνει κτήμα του συνειδητά το δρόμο του οργανωμένου αγώνα, δε βρίσκει μπροστά του αδιέξοδα. Καταλαβαίνει ότι τα αδιέξοδα ξεκινούν μόνον όταν σταματά ο αγώνας. Κι ακόμα, ο νέος που επιλέγει αυτόν το δρόμο του αγώνα δεν είναι ποτέ μόνος.

Αυτοί που δε χωρούν στο σύστημα, δε χάνονται σε ουσίες για να το αποφύγουν. Διαλέγουν το δρόμο του συλλογικού, οργανωμένου αγώνα, για να το ανατρέψουν.