Λίγο πριν τη διαφαινόμενη εκλογική ήττα του ΠΑΣΟΚ, ο Κ. Σημίτης «την έκανε». Και για τη στάση του αυτή, χαρακτηρίζεται γενναίος! Λες κι είναι θάρρος, ο φόβος μπροστά στη λαϊκή κρίση και λεβεντιά, η αποφυγή της απολογίας. Λες κι είναι αντρειοσύνη, που δεν αντέχει τη, διά της ψήφου, τιμωρία του από τον εργάτη που έστειλε στην ανεργία, τον αγρότη που ξεκλήρισε, τον βιοτέχνη που χρεοκόπησε, τον συνταξιούχο που ξεφτίλισε, το νέο που κορόιδεψε. Λες κι αξίζει «εύγε», επειδή προσπαθεί, απεγνωσμένα, να κρατήσει το κόμμα του σε μια αντιλαϊκή κυβερνητική εξουσία, με εκφρασμένη τη μεγάλη δυσαρέσκεια από τον ελληνικό λαό. Λες και αποτελεί το απαύγασμα της εντιμότητας και της δημοκρατίας - όπως περίπου παρουσιάζεται από τα «διαφημιστικά γραφεία» των Μέσων μαζικής χειραγώγησης - να κανονίζει το ποιος και πότε θα τον διαδεχτεί.

Ο πρωθυπουργός, που, για να εξυπηρετήσει τα συμφέροντα των ντόπιων ισχυρών και των ξένων αφεντικών, κυβέρνησε, επί 8 χρόνια, με αναλγησία και αυταρχισμό, θέλει να εμφανιστεί, τώρα, σαν ένας καλοκάγαθος ηγέτης που νοιάζεται πώς θα εξασφαλίσει καλύτερο μέλλον για το λαό. Αυτός ο οποίος, στο όνομα του εκσυγχρονισμού και της ανανέωσης, καταπάτησε αξίες, συκοφάντησε ιδανικά κι έσβησε όνειρα, θέλει, τώρα, να παρουσιάζεται σαν ένας προοδευτικός και καινοτόμος πολιτικός, που ανοίγει νέους δρόμους ανιδιοτελούς πολιτικής συμπεριφοράς. Εκείνος που με τα τόσα «ευχαριστώ τις ΗΠΑ και τους Ευρωπαίους συμμάχους» πρόσβαλε την αξιοπρέπεια και την περηφάνια του ελληνικού λαού, θέλει, τώρα, να είναι ο «καλός πατερούλης» της Ελλάδας.

Μέχρι πριν από λίγο καιρό, ο Γ. Παπανδρέου ήταν ο Γιωργάκης των ΜΜΕ, το «παιντί» των ΗΠΑ, που μπήκε στην πολιτική επειδή ήταν γιος του μπαμπά κι εγγονός του παππού. Και μόλις ο Κ. Σημίτης τού έδωσε το «δαχτυλίδι» της διαδοχής, η, εν διατεταγμένη υπηρεσία τελούσα, δημοσιογραφία της χειραγώγησης τον αποκάλεσε Γεώργιο, τον χαρακτήρισε ικανό και πετυχημένο υπουργό, τον έχρισε άξιο κι ελπιδοφόρο υποψήφιο πρωθυπουργό. Οσους, δε, υποστηρίζουν ότι το «νταβαντούρι» των ημερών έχει στόχο την παραπλάνηση του λαού, οι «Πρετεντέρηδες» του νέου αρχηγού τούς κατηγορούν ότι δεν αντιλαμβάνονται την πολιτική βαρύτητα που έχει η αλλαγή ηγέτη στο κυβερνών κόμμα!

Ομως, είναι φανερό ότι αυτή η αλλαγή προσώπου δεν έχει ουσιαστική πολιτική σημασία, αφού δεν πρόκειται να συνδυαστεί με αλλαγή πολιτικής. Ο Γ. Παπανδρέου θα συνεχίσει στα ίδια και χειρότερα χνάρια του Κ. Σημίτη, παρά τις τυχόν λεκτικές διαφοροποιήσεις του. Αυτό χρειάζεται να το αντιληφθούν έγκαιρα οι ψηφοφόροι, για να μην πέσουν στη νέα «παγίδα» που στήνει η ηγεσία του ΠΑΣΟΚ. Αλλά την ίδια πολιτική πρεσβεύει και ο Κ. Καραμανλής, οπότε το πρώτο που πρέπει να αποφύγουν οι ψηφοφόροι είναι να παγιδευτούν στο κάλπικο δικομματικό δίλημμα Παπανδρέου ή Καραμανλής. Και παρά την προσπάθεια του δικομματισμού για ανούσια οξύτητα, υπάρχει η δυνατότητα η προεκλογική συζήτηση να μπει επί της ουσίας. Εμείς θα κάνουμε ό,τι μπορούμε για να μη μαλώνουν οι πολίτες στα καφενεία, αλλά να σκέφτονται...