Οι «παροτρύνσεις» των Ευρωπαίων εταίρων να «τηρήσει η Ελλάδα πλήρως τις δεσμεύσεις της» και οι διαβεβαιώσεις των Ελλήνων αξιωματούχων για την αποφασιστικότητα της συγκυβέρνησης να εφαρμόσει μέχρι κεραίας τα νέα βάρβαρα μέτρα επαναλήφθηκαν κατά την προχτεσινή συνάντηση των υπουργών Οικονομικών Ελλάδας και Γερμανίας. Ανάλογες δηλώσεις έκαναν στην πρόσφατη συνάντησή τους Σαμαράς και Μέρκελ. Οι τοποθετήσεις αυτές, αν και γίνονται από πολιτικούς εκπρόσωπους δύο ανισόμετρων μεταξύ τους καπιταλιστικών κρατών, έχουν κοινή συνισταμένη. Τέμνονται στην αντιλαϊκή στρατηγική που έχει υιοθετήσει το σύνολο των αστικών κυβερνήσεων στα κράτη - μέλη της ΕΕ και υπαγορεύει την κλιμάκωση της επίθεσης στα εργατικά - λαϊκά δικαιώματα, προκειμένου να διασφαλιστεί η κερδοφορία των ευρωπαϊκών μονοπωλίων και να διαφυλαχθεί προσωρινά η συνοχή της Ευρωζώνης.

Σε αυτή την κατεύθυνση οι εταίροι της συγκυβέρνησης έχουν ξεκαθαρίσει ότι θα επιβάλουν όσα μέτρα είναι «αναγκαία» από τη σκοπιά της πλουτοκρατίας για τη διασφάλιση της θέσης της στην Ευρωζώνη. Οι ηγεσίες των ΝΔ, ΠΑΣΟΚ, ΔΗΜΑΡ, με την εφαρμογή του νέου πακέτου μέτρων, την προώθηση των αντεργατικών και αντιασφαλιστικών μεταρρυθμίσεων, είναι έτοιμες να θυσιάσουν τρεις γενιές και να υποθηκεύσουν το μέλλον των επόμενων, στο όνομα της παραμονής της χώρας στο ευρώ, όπως επιβάλλει το ζωτικό συμφέρον του ντόπιου κεφαλαίου. Από την πλευρά τους, Μέρκελ και Σόιμπλε ζητούν την τήρηση των «συμφωνηθέντων» από την ελληνική κυβέρνηση, γιατί η εφαρμογή των σφαγιαστικών μέτρων στη χώρα μας αποτελεί τμήμα της ενιαίας ευρωενωσιακής στρατηγικής και συναρτάται άμεσα με τα συμφέροντα του γερμανικού κεφαλαίου.

Η ενιαία στρατηγική των αστικών κυβερνήσεων σε όλα τα κράτη - μέλη της ΕΕ βασίζεται: Πρώτον, στην εξασφάλιση «ισοσκελισμένων προϋπολογισμών», μέσω σκληρών προγραμμάτων λιτότητας, ώστε από τη μια πλευρά να ισχυροποιηθεί συνολικά το ευρωενωσιακό οικοδόμημα στον παγκόσμιο ανταγωνισμό και από την άλλη να διασφαλιστούν κονδύλια από τους κρατικούς προϋπολογισμούς για την ενίσχυση του κεφαλαίου. Δεύτερον, στην εφαρμογή «διαρθρωτικών» ανατροπών που θα μειώσουν παραπέρα την τιμή της εργατικής δύναμης προκειμένου να ενισχυθεί η ανταγωνιστικότητα του κεφαλαίου. Τρίτον, στην πλήρη ιδιωτικοποίηση υποδομών, φυσικού πλούτου και υπηρεσιών κοινωνικών παροχών, ώστε να διανοιχτούν νέα κερδοφόρα πεδία για τους επιχειρηματικούς ομίλους. Η ενιαία αντιλαϊκή στρατηγική δεν αναιρεί βέβαια την όξυνση των αντιθέσεων στη λυκοσυμμαχία της ΕΕ, στο πλαίσιο της αστικής διαχείρισης της κρίσης που βαθαίνει.

Εάν στο πλαίσιο αυτών των ανταγωνισμών επιλεγεί η ανεξέλεγκτη χρεοκοπία και η έξοδος της Ελλάδας απ' την Ευρωζώνη ή η παράταση του καθεστώτος της ελεγχόμενης χρεοκοπίας, αυτό είναι σίγουρο ότι δε θα εξαρτηθεί ούτε από τις θυσίες του λαού που θα είναι συνεχείς και ασταμάτητες, ούτε από το μέγεθος της σφαγής που επιχειρούν σε βάρος του. Ακριβώς αυτό προσπαθούν να κρύψουν οι εταίροι της συγκυβέρνησης, ζητώντας όλο και μεγαλύτερες «θυσίες» από τα λαϊκά στρώματα με τον εκβιασμό της εξόδου από το ευρώ. Το ίδιο πέπλο συσκότισης ρίχνουν και τα υπόλοιπα κόμματα του «ευρωμονόδρομου», που υπόσχονται άλλο «μείγμα διαχείρισης» της καπιταλιστικής κρίσης, με κοινό όμως στόχο την παραμονή της χώρας στην Ευρωζώνη και ανάπτυξη υπέρ του κεφαλαίου. Φιλολαϊκή διέξοδος με ευρώ ή δραχμή και τα μονοπώλια ακλόνητα στην εξουσία και στην οικονομία δεν υπάρχει. Διέξοδος για το λαό είναι μία: Αποδέσμευση από την ΕΕ με λαϊκή εξουσία και μονομερή διαγραφή του χρέους.