1. Με όσα συμβαίνουν γύρω μου, συμφωνώ με τη φράση του Φενελόν: «Απ' όλες τις λειτουργίες του πνεύματος η λιγότερο συχνή είναι η Λογική».

2. Αφού τα κατάφεραν να δέσουν τον πολίτη στον τροχό του φόβου, τώρα για να τον λύσουν του προτείνουν ένα ατέλειωτο μενού από συμβιβασμούς αν θέλει να τη βγάλει καθαρή.

3. «Ο Θεός υπάρχει, εμείς δεν υπάρχουμε» μου ψιθύρισε ο Αλφόνσο Ράγιες.

4. Οταν ο κ. Παπαθανασίου, υπουργός Οικονομίας, δηλώνει ότι επιθυμεί κοινωνική συναίνεση, εννοεί: ο μισθωτός να περάσει στην κατάσταση του ναυαγίου, να χάσει κάθε πίστη στον εαυτό του, να παρατείνει το μαρτύριό του σαν συνεπής μαζοχιστής, να ξεριζώσει από την καρδιά του κάθε δικαίωμα απόλαυσης της ζωής, να γίνει ένας αριθμός χωρίς καμιά αξία, να αισθανθεί ένοχος ακόμα και για μελλοντικά δεινά, να βρίσκεται σε μόνιμη αδυναμία.

5. Αλλη μια Νέα Δημοκρατία απεβίωσε. Αυτό που ζούμε είναι ένα παρατεταμένο μνημόσυνο, όπου ο ιερέας πρωθυπουργός ψάλλει συνοδεία βαθιών χασμουρητών το τυπικό με συνέπεια.

6. Η ψυχική ένδεια της κ. Μπακογιάννη είναι δύσκολο, ακόμα και με τόσους κόλακες γύρω της, να κρυφτεί. Οταν τελειώνουν τα ψέματα, με όση ραφιναρισμένη αρχαιοπρέπεια κι αν στήνεσαι ανάμεσά μας, η μόνη αρετή που σου απομένει είναι η ελαφρότητα.

7. Διαβάζοντας τα απομνημονεύματα του στρατηγού Ουίλλιαμ Μάντσεστερ για τις πολεμικές συγκρούσεις στον Ειρηνικό κατά τη διάρκεια του β' Παγκοσμίου Πολέμου, ο νους μου πήγε στις σχέσεις ανάμεσα στους εργαζόμενους, στις διακυμάνσεις της αλληλεγγύης τους σε ομαλούς καιρούς και πώς μεταβάλλονται στα δύσκολα: «Οι άντρες αυτοί στη γραμμή του μετώπου ήταν η οικογένειά μου, το σπίτι μου. Ηταν πιο κοντά μου απ' όσο μπορώ να το εκφράσω με λόγια, πιο κοντά απ' όσο είχαν υπάρξει ή θα μπορούσαν ποτέ να υπάρξουν οι οποιοιδήποτε φίλοι. Ποτέ δεν μ' απογοήτευσαν και ούτε κι εγώ μπορούσα να τους απογοητεύσω. Επρεπε να είμαι μαζί τους, να μην τους αφήσω να πεθάνουν και να μείνω με την επίγνωση ότι ίσως θα μπορούσα να τους είχα σώσει. Τώρα πια το ξέρω: Οι άνθρωποι δεν πολεμούν για την πατρίδα ή για το σώμα των πεζοναυτών ή για τη δόξα ή για όποια άλλη αφηρημένη έννοια. Πολεμούν ο ένας για τον άλλον».

8. Παρατηρώντας τον Πρόεδρο της Δημοκρατίας στην τηλεόραση: Από τη στιγμή που ο θεσμός είναι ζήτημα αποκλειστικά της Νέας Δημοκρατίας, δηλαδή του ΠΑΣΟΚ, είναι τελειωμένος. Πρέπει να περιφρονείς βαθιά κάθε υποψήφιο θύμα που προτείνουν οι δύο, αν συμμετέχεις στην ψηφοφορία. Γνωρίζοντας ότι δεν έχει δύναμη ούτε νόημα η παρουσία του, τον μετατρέπεις σε γραμματέα ικανό μόνο για υπογραφές της αρεσκείας σου. Την απάθειά του τη βαφτίζεις σοφία, την αποχαύνωσή του μπροστά στη πραγματικότητα σεμνότητα, την ομηρία του εξύψωση και τη δυσπιστία του αντίσταση. Τι σου φταίει; Τι μου φταίει;