Φαράγγι το φαράγγι, ρουμάνι το ρουμάνι, πέτρα την πέτρα, τάφοι χορταριασμένοι, κραυγές και ψίθυροι, βόγκοι και κλαυθμοί, οι μυρουδιές της γης στον άνεμο, αξέχαστες στιγμές πατριωτισμού, θυσίας και ηρωισμού.

Ψηφί - ψηφί, συλλαβή τη συλλαβή, λέξη τη λέξη, φράση τη φράση, λαβωματιά τη λαβωματιά, στύλωσαν τα μάρμαρα του νέου Παρθενώνα κι αψήλωσαν το μπόι της Ιστορίας και της δόξας.

Οι ημερομηνίες τρέχουν να καλύψουν η μια την άλλη, καθώς φυλλομετρά το ημερολόγιο του αγώνα.

Οδός Μπιζανίου, 24 του Ιούλη 1944.

Ματοβαμμένο χάραμα, ματοβαμμένο πρωινό ματοβαμμένος ήλιος κι αυτό το λιοβασίλεμα κατακόκκινο, στη θλίψη βουτηγμένο.

Η Καλλιθέα γερμανοκρατείται. Είναι γεμάτη από τα τάγματα ασφαλείας. Οι δρόμοι έχουν ερημώσει και δεν κινείται ψυχή. Οι Γερμανοί ουρλιάζουν. Οι ταγματασφαλίτες ουρλιάζουν. Κανείς δεν ξέρει πού έχει ταμπουρωθεί ο εχθρός. Πέφτει πυκνό ντουφεκίδι, βαράνε όπου βρίσκουν, όπου νομίζουν και σ' ό,τι κινείται. Πάνε τοίχο τοίχο και στα μουλωχτά. Σε κάθε γωνιά καιροφυλαχτεί γι' αυτούς ένα ντουφέκι. Ο εχθρός όμως είναι σκιά και δε χτυπιέται. Ολες οι γερμανικές δυνάμεις στην Αθήνα είναι σε συναγερμό. Μεγάλη μέρα κι ατέλειωτη. Ο ήλιος δε βασιλεύει. Τρόμος, αγωνία, πείνα, δίψα κι αφόρητη θλιβερή ζέστη.

Μετά τις 5 το απόγευμα, το ντουφεκίδι πυκνώνει. Σε λίγο φάνηκε πως κάτι αρχίζει να κοπάζει. Τρομακτική ησυχία σα θάνατος. 1, 2, 3, 5, 10 λεπτά είναι χρόνος ολάκερος.

Στο τέλος, πέντε αργές απόκοσμες ντουφεκιές παράταιρες και ξεχασμένες. Μετά νέκρα, παγερή μέσα στην τόση κάψα κι αργότερα ο σαματάς από τις μηχανές των καμιονιών που φεύγουν.

Το σούρουπο ο κόσμος ξεχύθηκε στους δρόμους να μάθει τα μαντάτα. Ενα στενάκι ήταν αυτό, με όνομα σημαδιακό. Οδός Μπιζανίου.

Γι' αυτό μαζευτήκαμε εδώ, ν' αποτίσουμε φόρο τιμής, στη δόξα και το μεγαλείο τους.

Θ. Αλεξίου, Δ. Βασιλειάδης, Στ. Βιτσέντζος, Δ. Γαλιάτσας, Γ. Γυμνόπουλος, Γ. Ιωακειμίδης, Π. Λιγνόπουλος, Γ. Μυριδανός, Ι. Παπαδόπουλος, Σπ. Χατζηπουλημένος. Ολοι 17 με 20 χρονώ.

- Κάστρο δεν ήταν, μ' άντεξε σαν Κάστρο. Την άλλη μέρα, το σπίτι της Μπιζανίου έγινε θρύλος και λαϊκό προσκύνημα, όλη η Καλλιθέα έκλαψε, τίμησε και κήδεψε τα παιδιά της. Τα μαγαζιά κλείνουν. Τμήματα του ΕΛΑΣ περιφρουρούν την κηδεία. Ενός λεπτού σιγή. Μέσα από την ψυχή οργισμένο ξεχύνεται το δάκρυ. Ανάλαφρο ακούγεται μοιρολόγι. «Επέσατε θύματα αδέλφια εσείς, σε άνιση μάχη κι αγώνα...!».