Οταν κύλησε ο Χριστόδουλος και βρήκε τον Μποτιλιόνε, πολλοί βιάστηκαν να μιλήσουν για ένα ακόμη ατόπημα του γραφικού αρχιεπισκόπου. Τα περί κουσουριών σκέπασαν προς ώρας την πραγματική αγωνία του να στηρίξει αμέσως τον Ιταλό φασίστα, για να προλάβει έτσι να ευθυγραμμιστεί με μια χριστιανική συμμαχία που σχηματίζεται σήμερα, αρχίζοντας από τους Ευαγγελιστές του Μπους και καταλήγοντας στο Βατικανό μπροστά στον νεκροζώντανο Πάπα.

Είναι λάθος να θεωρούμε ότι τον αρχιεπίσκοπο τον έχει απλώς συνεπάρει η βατικάνεια αντίληψη για τη ζωή και όχι η νέα πολιτική σκηνή, η οποία πλασάρει τον Ιησού ως όπλο στα χέρια των Δυτικών, έναν εξολοθρευτή που στο όνομα της αγάπης μπορεί να επιλέγει εχθρικούς στόχους.

Το γεγονός ότι η Ιερά Σύνοδος συμπεριφέρεται σαν κυβέρνηση και ο αρχιεπίσκοπος σαν πρωθυπουργός είναι επειδή έτσι εγκαινιάζουν τον νέο ιστορικό τους ρόλο. Πέρασε ο καιρός που απλά ήταν ταυτισμένοι με την κυρίαρχη ιδεολογία. Τώρα επιθυμούν να χαράζουν οι ίδιοι το πεπρωμένο μας.

Βρισκόμαστε στα εγκαίνια μιας εταιρίας που συναθροίζει γύρω της όλα τα χριστιανικά δόγματα, δίνοντας φυσικά προτεραιότητα στην αριθμητική τους δύναμη και στην προσήλωσή τους στα φρικτά κείμενα της Βίβλου. Η εταιρία σήμερα διεξάγει πολέμους που τους ντύνει με χριστιανική ιερότητα, παρουσιάζοντας ακόμη και τους μισθοφόρους της σαν ιππότες σταυροφοριών. Αυτούς που, σύμφωνα με τον ερευνητή Λίνκολν, δεν ήταν άλλο από νταήδες, άπληστοι, υποκριτές που ανακατεύονταν σε κάθε είδους πλεκτάνες, άνομες δολοπλοκίες και σκοτεινές συνωμοσίες.

Ο αρχιεπίσκοπός μας μίλησε για «κουσούρια». Θα του θυμίσω το περίφημο χούι, που βγαίνει πάντα μετά την ψυχή και που, στην περίπτωσή του, δεν είναι άλλο από τη μανία του να εξουσιάζει, να είναι μέρος μιας μεγάλης δύναμης, με κάθε μέσο, αφού μπορεί, λόγω της θέσης του, ν' αγιάζει κάθε σκοπό.