Είναι γνωστό ότι οι λύσεις και οι προτάσεις στα διάφορα μέτωπα πάλης, πρέπει να απαντούν στις σύγχρονες ανάγκες τις εργατικής τάξης, των άλλων λαϊκών στρωμάτων, της νεολαίας, από τη σκοπιά των πραγματικών τους συμφερόντων. Είναι επίσης γνωστό ότι οι λύσεις στα διάφορα προβλήματα, απαιτούν ανάλογη πολιτική. Βεβαίως, το γεγονός ότι δε δίνονται λύσεις προς όφελος του λαού και της νεολαίας σημαίνει ότι στα διάφορα μέτωπα πάλης, εφαρμόζεται από την κυβέρνηση, με τη συμφωνία ή την ανοχή και άλλων κομμάτων, πολιτική που δεν είναι προς όφελός τους. Αλλά η πολιτική που εφαρμόζεται είναι ενιαία. Δεν μπορεί να εφαρμόζεται αντιλαϊκή πολιτική στο αγροτικό ζήτημα και φιλολαϊκή στην εκπαίδευση. Δεν μπορεί να εφαρμόζεται φιλολαϊκή πολιτική στην υγεία και αντιδραστική στην κοινωνική ασφάλιση. Η πολιτική που εφαρμόζεται εξυπηρετεί τα συμφέροντα της άρχουσας τάξης και όχι αυτά των λαϊκών στρωμάτων, της νεολαίας.

Αντικειμενικά λοιπόν το πρόβλημα των προβλημάτων είναι η διέξοδος, δηλαδή η πολιτική που πρέπει να εφαρμοστεί συνολικά, ώστε όλα τα τα λαϊκά προβλήματα να βρουν τη λύση τους. Βεβαίως αυτό σημαίνει ότι πρέπει να ανατραπεί ο καπιταλισμός και να αρχίσει να οικοδομείται ο σοσιαλισμός. Αυτή η πραγματικότητα που σήμερα βιώνουν η εργατική τάξη, τ' άλλα λαϊκά στρώματα η νεολαία, το γεγονός δηλαδή ότι η πολιτική των αναδιαρθρώσεων που είναι στρατηγικής σημασίας για την άρχουσα τάξη, οξύνει τα λαϊκά προβλήματα, είναι μια επίσης απόδειξη για το γεγονός ότι στον καπιταλισμό δεν μπορούν να δοθούν φιλολαϊκές λύσεις, μια απόδειξη για την αναγκαιότητα του σοσιαλισμού.

Τις ανάγκες της εργατικής τάξης, της νεολαίας των άλλων λαϊκών στρωμάτων, δεν μπορούμε και θα ήταν μεγάλο λάθος να τις αντιμετωπίζουμε από τη σκοπιά του σημερινού κοινωνικοοικονομικού συστήματος, στα πλαίσια δηλαδή της σημερινής κοινωνίας, της σημερινής πολιτικής. Γιατί τότε το περισσότερο που ίσως να κατακτούσε το λαϊκό κίνημα με την πάλη του να ήταν κάποιες λύσεις προσωρινού χαρακτήρα, που δε θα άλλαζαν την ουσία του προβλήματος. Για παράδειγμα να αναρωτηθούμε στην ταξική κοινωνία και μάλιστα στις σημερινές συνθήκες, του ανταγωνισμού των μονοπωλίων και της άκρατης εκμετάλλευσης, εποχή που η άρχουσα τάξη απαιτεί «πολυειδικευμένη», αλλά χωρίς ουσιαστικές γνώσεις εργατική τάξη, μπορεί να υπάρξει εκπαίδευση χωρίς ταξικούς φραγμούς;

Αλλά ακόμη και αν υπάρξουν, που μπορεί και να υπάρξουν, κάποιες λύσεις σε κάποια προβλήματα θα είναι προσωρινές. Αν δούμε στο ζήτημα της αγροτικής οικονομίας το παράδειγμα του καπνού με την παράταση για τρία χρόνια των επιδοτήσεων αλλάζει έστω και στο ελάχιστο το γεγονός ότι οι καπνοπαραγωγοί ξεκληρίζονται; Θα πάρουν μια ανάσα τώρα, αλλά μετά τι θα κάνουν; Το ίδιο ισχύει για όλα τα μέτωπα, πχ ιδιωτικοποιήσεις και δημόσιος λαϊκός τομέας οικονομίας με τις επιχειρήσεις στρατηγικής σημασίας σε κρατική-κοινωνική ιδιοκτησία, τη δημόσια δωρεάν για όλους εκπαίδευση, υγεία, κοινωνική ασφάλιση κλπ. Δεν υπάρχει λύση σ' αυτό το σύστημα, μ' αυτή την πολιτική. Επομένως τις λύσεις που προτείνει το Κόμμα μας τις προτείνει από τη σκοπιά της λαϊκής οικονομίας, λύσεις όμως που απαντούν στη σημερινή πραγματικότητα με βάση τα πραγματικά συμφέροντα του λαού. Ετσι που να συνδέεται το σήμερα με τη φιλολαϊκή διέξοδο, αλλά και να συνειδητοποιείται η ανάγκη της προοπτικής, της λαϊκής εξουσίας, της λαϊκής οικονομίας. Και ταυτόχρονα να συνειδητοποιείται η ανάγκη της κοινωνικοπολιτικής πάλης, για την ανατροπή της σημερινής πολιτικής και της εξουσίας που την ασκεί.