Ενας νεκρός και έξι βαριά τραυματίες. Σε σύγκρουση ανάμεσα σε «οπαδούς» των δυο ισχυρότερων και «ενδοξότερων» αθλητικών σωματείων της χώρας μας. Μακριά από το γήπεδο. Στο δρόμο. Πριν αρχίσει το ματς. Χωρίς φανερή αιτία. Δίχως ιδιαίτερη αφορμή. Γιατί; Κάποιοι θα πουν «για την ομάδα». Αλλοι, «για τον τσαμπουκά». Κι άλλοι «από βλακεία». Μερικοί, δήθεν «ψαγμένοι», θ' αναλωθούν σε «αναλύσεις» για μια νεολαία που, επειδή δεν έχει ιδανικά και της λείπουν τα όνειρα, παρασύρεται από «πρωτόγονα ένστικτα» και οδηγείται στην «τυφλή βία». Αν το δούμε έτσι, θα κάνουμε λάθος. Θα βλέπουμε το δέντρο και θα έχουμε χάσει το δάσος. Θα ξεκινήσουμε από εσφαλμένη αφετηρία και θα καταλήξουμε σε λαθεμένα συμπεράσματα.

Στο «μακελειό της Παιανίας» δεν οδήγησε η συναισθηματική φόρτιση κάποιων νεαρών, που πηγάζει από την «αγάπη» για την ομάδα τους. Αυτή η «αγάπη» μπορεί για μερικούς να γίνεται «αρρώστια», που είναι, μεν, επικίνδυνη, αλλά δύσκολα θα τους μετατρέψει σε αδίστακτους φονιάδες. Η σύγκρουση μέχρι θανάτου στη λεωφόρο Λαυρίου δεν οφείλεται σε «ανεγκέφαλες παρορμήσεις» και «νεανικές εξαλλοσύνες». Αυτά υπάρχουν, αλλά δεν αρκούν για να εξηγήσουν τη σφοδρότητα και τη συχνότητα των συγκρουσιακών καταστάσεων στο χώρο του αθλητισμού. Οπως ισχύει ότι πολλοί νεολαίοι είναι μακριά από τα υψηλά ιδανικά και έχουν σμικρύνει τον ορίζοντα των ονείρων τους, αλλά αυτό δε σημαίνει πως έχουν μετατραπεί σε «εσμό αλητών και δολοφόνων».

Αυτή η αδυσώπητη σύγκρουση «αρματωμένων συμμοριών», φαίνεται, εκ πρώτης όψεως, σαν «ξεκαθάρισμα λογαριασμών» ανάμεσα σε «φατρίες» φανατικών. Στην ουσία, όμως, πρόκειται για συνεχή αναμέτρηση «οργανωμένων στρατών», που δρουν με σχέδιο για την επίτευξη συγκεκριμένων στόχων. Αυτοί οι «στρατοί» είναι δημιούργημα των ισχυρών αφεντικών του αθλητισμού και χρησιμοποιούνται, ως «αιχμή του δόρατος», για την προστασία επιχειρηματικών και άλλων συμφερόντων τους. Ο ανταγωνισμός ανάμεσα στα αφεντικά για την κατάληψη μεγαλύτερου «ζωτικού χώρου» είναι ανελέητος, καθότι ο αθλητισμός αποτελεί προνομιακό πεδίο για την εξασφάλιση συγκριτικών πλεονεκτημάτων έναντι των ανταγωνιστών τους. Ας μη μας διαφεύγει ότι, για δαύτους, η παρουσία στον αθλητισμό λειτουργεί ως εφαλτήριο για επιχειρηματική επέκταση, αλλά και σαν «πλυντήριο» των εγκλημάτων τους.

Η «βάση» πάνω στην οποία «εδράζεται» αυτή η επιχειρηματική σύγκρουση είναι η εμπορευματοποίηση του αθλητισμού. Από τη στιγμή που το κοινωνικό αγαθό της άθλησης μετατρέπεται σε εμπόρευμα και παραχωρείται στα χέρια «μεγαλοκαρχαριών», είναι φυσικό επακόλουθο να ξεκινήσει αδυσώπητος ανταγωνισμός, που οδηγεί σε ανελέητο πόλεμο. Οι «οργανωμένοι στρατοί», που μετέχουν, έχουν τα «θύματά» τους. Και, βεβαίως, όπως σε κάθε «πόλεμο», υπάρχουν και «παράπλευρες απώλειες» σε «αθώους φιλάθλους». (Να μην ξεχνάμε τον Μπλιώνα, που έχασε τη ζωή του από «αδέσποτο βεγγαλικό» στο γήπεδο Αλκαζάρ της Λάρισας). Αν, λοιπόν, αφήσουμε τα «σκυλιά» να «τρώγονται στο τυρόγαλο», θα «φάνε» κι εμάς μαζί. Πρέπει να τα διώξουμε, κλοτσηδόν, απαλλάσσοντας τον αθλητισμό από τη βλαβερή παρουσία τους. Και για να γίνει αυτό, χρειάζεται να φύγουν από τη μέση εκείνοι που, με την πολιτική τους, τους στρώνουν την «ταΐστρα»...