Πληθαίνουν διαρκώς οι αποκαλύψεις για τις άθλιες συνθήκες εργασίας και διαβίωσης χιλιάδων μεταναστών που έχουν καταφύγει στη χώρα μας αναζητώντας το μεροκάματο. Η πυρκαγιά που ξέσπασε το περασμένο Σάββατο σε εγκαταλειμμένο πτηνοτροφείο στους Κωστακιούς Αρτας στάθηκε η αφορμή για να βγει στο φως της δημοσιότητας η κυριολεκτικά απάνθρωπη ζωή, στην οποία είναι καταδικασμένοι τουλάχιστον 80 εργάτες γης, ρουμανικής και βουλγαρικής καταγωγής.

Η φωτιά δεν ανέδειξε τίποτα περισσότερο από αυτό που ισχύει για χιλιάδες μετανάστες, ιδιαίτερα για εκείνους που απασχολούνται σε αγροτικές εργασίες: Διαμένουν σε πρόχειρα, αυτοσχέδια παραπήγματα, ακατάλληλα όχι μόνο για ανθρώπους αλλά και για ζώα, χωρίς καν τα στοιχειώδη μέτρα υγιεινής, χωρίς ουσιαστική πρόσβαση σε νερό, μέσα στο κρύο ή κάτω από την κάψα του καλοκαιρινού ήλιου. Παράλληλα, δουλεύουν ολημερίς για λίγα ευρώ, που ενδέχεται και να μην τα πάρουν ποτέ, ανασφάλιστοι, χωρίς ιατροφαρμακευτική περίθαλψη. Με δυο λόγια, πρόκειται για πλήρη εξαθλίωση. Μόνο σε συνθήκες διαβίωσης των ζώων μπορεί να παραπέμψει αυτή η κατάσταση.

Το φαινόμενο, όπως ήδη τονίστηκε, δεν είναι ούτε μεμονωμένο, ούτε τυχαίο, ούτε τοπικό. Είναι προφανές ότι κάποιοι κερδίζουν από την εξαθλίωση των μεταναστών, και μάλιστα με τη στήριξη των κυβερνήσεων των τελευταίων χρόνων, που ασκούν μια προκλητικά αντιμεταναστευτική πολιτική. Κερδίζει το κεφάλαιο, οι επιχειρηματίες και οι καπιταλιστές γης, από τη σχεδόν τζάμπα εργασία των μεταναστών. Σε όλη την Ελλάδα έχουν στηθεί «χωριά» και «συνοικίες», όπου άνθρωποι και ποντίκια ζουν μαζί, και την ίδια στιγμή η εκμετάλλευση και τα κέρδη οργιάζουν.

Η σύγχρονη σκλαβιά για χιλιάδες μετανάστες είναι γεγονός. Μα δεν είναι μια πραγματικότητα που δεν μπορεί να ανατραπεί, δεδομένου ότι είναι συγκεκριμένες οι πολιτικές και οι οικονομικές αιτίες που ευθύνονται γι' αυτή. Εσκεμμένα παραμένουν στην παρανομία, χωρίς «χαρτιά». Για να δουλεύουν ανασφάλιστοι, να φοβούνται να διεκδικήσουν το παραμικρό, να είναι δούλοι των καπιταλιστών. Δεν είναι λίγες οι περιπτώσεις όπου όταν τελειώσει η περίοδος κατά την οποία απασχολούνται στα απέραντα τσιφλίκια ανά την Ελλάδα, οι ιδιοκτήτες καλούν την Αστυνομία και τους συλλαμβάνει για να μην πληρωθούν ούτε και αυτό το ξεροκόμματο για το οποίο έχουν συμφωνήσει. Στα αστικά κέντρα και στις επαρχιακές πόλεις υπάρχουν οι λεγόμενες πιάτσες. Εκεί στήνονται από τα ξημερώματα οι μετανάστες και περιμένουν τους εργολάβους να τους πάρουν για δουλιά. Οποιος ζητήσει τα λιγότερα, ίσως εξασφαλίσει ένα πιάτο φαΐ εκείνη τη μέρα.

Το κεφάλαιο θέλει τζάμπα εργασία. Οι αστικές κυβερνήσεις του την προσφέρουν απλόχερα. Τη ζωή του μετανάστη τη θεωρούν ανύπαρκτη, άρα αναλώσιμη. Αυτό που πρέπει να κάνουν οι μετανάστες κι οι Ελληνες εργάτες με τη σειρά τους, είναι να ορθώσουν αποφασιστικά το ανάστημά τους στους εκμεταλλευτές τους και να καταδικάσουν «μια και καλή» τις κυβερνήσεις που επιδιώκουν την ένταση της εκμετάλλευσης τόσο των ξένων, όσο και των ντόπιων εργαζομένων. Το ΚΚΕ το λέει ξεκάθαρα: Η εξαθλίωση για χάρη των καπιταλιστικών κερδών δεν είναι μονόδρομος. Ο κοινός, συντονισμένος αγώνας Ελλήνων και μεταναστών εργαζομένων, μέσα από το ταξικό συνδικαλιστικό κίνημα, η ασυμβίβαστη διεκδίκηση της ζωής που τους αξίζει, είναι μονόδρομος, προκειμένου να απαλλαχτούν από τα δεσμά τους.