«H Γυάρος η πολυκύμαντη η συρματοπλεγμένη/ που έχει δράκο στην πύλη της, στοιχειά μέσ' στις χαράδρες/ περήφανους χρυσαετούς πάνω στα κοντοβούνια/ και χερουβείμ που ψάλλουνε να ακούν φυλακισμένοι/ το καμάρι της αντίστασης της σιωπής τον πόνο./(...) Τα γλαρονήσια στέκονται στης μοναξιάς τη ρότα/ εκεί καράβια δεν περνούν, σκαριά δεν αρμενίζουν/ γιατί είν' το κύμα άβυσσος κι άνεμος απ' τον Αδη/ (...) και μεις αγνάντια στο κακό ορθοί κι αντρειωμένοι/ τη χαραυγή παντέλοντας που πάντα μας προσμένει». Μια μέρα του Απρίλη του 1967, σε μια σκηνή, στον πέμπτο όρμο του νησιού - καλαστηρίου, στιχουργήθηκε το «Δάκρυ της φεγγαροδροσιάς». Οι απροσκύνητες καρδιές των δεσμωτών αντιστέκονταν στον απριλιανό ζόφο, και με το ΟΧΙ τους, αλλά και με χειροτεχνήματα - ύμνους στη ζωή, στον άνθρωπο, στον αγώνα. Οι δεσμώτες έπλεκαν στο χαρτί στίχους, ζωγράφιζαν με μολύβια και χρώματα, συνέθεταν εικόνες με κοχύλια. Σμίλευαν σε ξύλα ανάγλυφα ή ολόγλυφα χρηστικά αντικείμενα, παιχνίδια, «πλάσματα» της φαντασίας, του φυτικού και ζωικού βασιλείου. Και με τα χειροτεχνήματα μεταμόρφωναν το κολαστήριο της Γυάρου, σε εστία περηφάνιας, δημιουργίας και ομορφιάς.

Γλυκαίνονται τα μάτια με τα πανέμορφα, αχειροποίητα χειροτεχνήματα και ριγά η ψυχή του αναγνώστη με την «ποίηση» των αναμνήσεων του Τάκη Σταθάτου από τη Γυάρο, στο λεύκωμά του «Το δάκρυ των Αγγέλων στην έρημο της Γυάρου» («Σύγχρονη Εποχή»), το οποίο συγκινητικά προλογίζει η ζωγράφος - χαράκτρια Εύα Μελά, υπογραμμίζοντας: «Αισθάνομαι πολύ "μικρή" σε μέγεθος, μπροστά στη χειροτεχνία και την τέχνη των αγωνιστών εκείνων των χρόνων. "Μικρή" και ανήμπορη για λόγια, όταν αναλογίζομαι πώς έγιναν τα έργα τους, τι εκπροσωπούν. Γι' αυτό ο μόνος λόγος που μπορεί να αρθρωθεί είναι: Να μαθαίνουμε και πάλι να μαθαίνουμε. Και να το λέμε να το μαθαίνουν κι άλλοι. Την ιστορία. Τον αγώνα για τη Ζωή!». Πράγματι, τα έργα που φιλοτέχνησε ο Τάκης Σταθάτος στη Γυάρο είναι μια μορφή του αγώνα για τη ζωή. Να πώς τον περιγράφει ο ίδιος ο Τ. Σταθάτος. «Ηταν μια προσπάθεια πεισματική και δοξαστική. Δεν είμαστε απρόσωποι και αλλοτριωμένοι κρατούμενοι (...) Δημιουργήσαμε ένα συγκλονιστικό κόσμο ιδεών και ανυπέρβλητους αγώνες. Μπορεί να μη ζήσαμε τη χαρά της μεγάλης προσδοκίας, αλλά αυτή δε θα χαθεί ποτέ. Οπως και να 'ναι ο χρυσοπούπουλος αετός θα επουλώσει την πληγή στη φτερούγα του, θα πιάσει τον άνεμο και θα πετάξει και πάλι».