ΧΩΡΙΣ να το λογαριάσω, πέρασα από την τάξη των «αιώνιων φοιτητών», αυτούς των οποίων η υπουργός Παιδείας σχεδιάζει την «εκκαθάριση», για να ανακουφιστούν τα τάχατες ΑΕΙ από την επιζήμια παρουσία τους. Μαζί μας και πολλοί άλλοι, που εδώ κι εβδομήντα χρόνια με τη μεταξική δικτατορία, την Κατοχή κι έπειτα στα χρόνια του Εμφύλιου πάλευαν νύχτα - μέρα για το καρβέλι το ψωμί κι είχαν, επίσης, κατορθώσει να μπουν για ανώτερες σπουδές, σε πανεπιστημιακή σχολή. Του λιναριού τα πάθη που λέει ο λαός, όταν από την πρώτη στιγμή έπρεπε ν' αντιμετωπιστούν βαριά έξοδα, η εγγραφή κάμποσα χιλιάρικα, τα συγγράμματα των καθηγητών, που οι περισσότεροι είχαν οργανώσει το σύστημά τους, ώστε να γνωρίζουν την ώρα της εξέτασης, αν ο φοιτητής είχε αγοράσει το βιβλίο τους.

ΣΤΟ λογαριασμό πρέπει να μπει το δωμάτιο, συχνά σε κοινή χρήση με δυο και τρεις συντοπίτες. Εμεινε τελευταίο ένα σημαντικό, τα έξοδα της καθημερινής ζωής, που συχνά δημιουργούσε αδιέξοδα και έφερνε την απελπισία... Πώς να θυμηθείς σήμερα την περιπέτεια να στέκεις ώρες στην ουρά της φοιτητικής λέσχης, εκεί στην οδό Ιπποκράτους, για να πάρεις ένα φοιτητικό δελτίο σίτισης και η πρώτη κουβέντα που άκουγες από τον αρμόδιο ήταν η ερώτηση αν είχες γραφτεί στην ΕΟΝ, του Μεταξά τους Φαλαγγίτες... Κι όταν τύχαινε να πεις το όχι, σου απαντούσε ψυχρά πως σ' αυτήν την περίπτωση εμπίπτεις στην κατηγορία της εκ περιτροπής σίτισης!!

ΚΙ ΟΤΑΝ κάποτε του απάντησες πώς μπορεί να γίνει αυτό ή μήπως καθιερώθηκε, μαζί με την εκ περιτροπής εργασία, και η εκ περιτροπής σίτιση, σ' έβαζε με το ζόρι να περιμένεις όρθιος για αρκετή ώρα κι ύστερα σε οδηγούσαν στο γραφείο του φαλαγγάρχη της ΕΟΝ για την κλασική ανάκριση...

ΚΙ ΕΚΕΙΝΟΣ ο χαφιεδίστικος μηχανισμός που είχε στήσει ο Μανιαδάκης, μαζί με το κυνηγητό στα εργατικά σωματεία και τα εργοστάσια, είχε σπέσιαλ και άγρυπνο πάντα στόχο το φοιτητικό κίνημα και τους αγώνες τους. Στους χώρους διδασκαλίας, αίθουσες, αμφιθέατρα, παρόντες με τα καβουράκια οι γνωστοί και με το πρώτο αναγνωρίσιμοι τύποι, οι ασφαλίτες, που παρακολουθούσαν και ενημέρωναν τα αφεντικά τους για κάθε κίνηση, για πρόσωπα και για κινήσεις...

ΣΧΕΤΙΚΗ με το πανεπιστημιακό άσυλο και όλα όσα οι σχεδιαστές ετοιμάζουν, για να το βγάλουν από τη μέση, είναι μια ολόκληρη επιχείρηση που ξεκίνησαν οι εθνοπροδότες και με τις πλάτες της εθνικοφροσύνης, που κυριαρχούσε στο Πανεπιστήμιο της Αθήνας, να προχωρήσουν στη συγκρότηση μιας οργάνωσης, φυσικά φασιστικής, στην οποία θα «μάντρωναν» όλους τους φοιτητές και έτσι θα μπορούσαν να χτυπήσουν και να ανακόψουν το αντιστασιακό φοιτητικό κίνημα, που τότε όλο και φούντωνε. Πέρασαν, μάλιστα, και νόμο «Περί οργανώσεως των φοιτητών του Πανεπιστημίου Αθηνών». Ο τότε «πρωθυπουργός» Τσολάκογλου ανέλαβε το «έργο» και ανέθεσε στον Γ. Σακελλαρίου, καθηγητή Ψυχολογίας του Πανεπιστημίου της Αθήνας, την εκτέλεση της εντολής του. Χρειάστηκε αποφασιστικός ανοιχτός αγώνας καθημερινός με σπουδαστικές διαδηλώσεις για δυο μήνες και, κοντά, μια γερή πλατιά λαϊκή συμπαράσταση για να ματαιωθεί. Ετσι, τελικά, και δεν ιδρύθηκε το Αστυνομικό Τμήμα στο πανεπιστήμιο για να αναλάβει την «τήρηση» του ασύλου...

«ΕΙΣΤΕ φτωχοί και πρέπει να ξέρετε πως δεν μπορεί να σπουδάσετε Αρχαιολογία!»... Αυτά τα προκλητικά ήταν τα λόγια του καθηγητή μας στην Κλασική Αρχαιολογία, στο πρώτο πρώτο μάθημα. Και τα είπε αυτά, σε μια αίθουσα με 40 παρόντες φοιτητές, μόνο 10 κορίτσια, όταν μας ρώτησε αν ξέρουμε γερμανικά. Ηταν παιδιά εκδοτών, εφοπλιστών, βιομηχάνων, που τα 'μαθαν νεράκι... Η σάλα που γινόταν το μάθημα πάγωσε. Αλλά τι να πρωτοθυμηθείς; Τα ίδια άκουγες κι από άλλους, που το στρογγύλευαν με δυο λόγια. Φτώχεια και σπουδές δεν ταιριάζουν.

ΜΑΚΡΙΝΕΣ εκείνες οι εποχές, άλλες οι συνθήκες. Ομως και σήμερα, καίρια προβλήματα της ελληνικής κοινωνίας μένουν ανοιχτά. Σ' αυτά, το κυρίαρχο θέμα της Παιδείας, αυτός ο μεγάλος συγκλονιστικός αγώνας που ζούμε, τους φοιτητές, σπουδαστές και τους εργάτες στον κοινό αγωνιστικό μαχητικό βηματισμό για μια δημόσια λαϊκή σύγχρονη Παιδεία.