«Ο 22χρονος ράπερ MC NxtGen, κατά κόσμον Σων Ντόνελυ, σκουπιδιάρης στο επάγγελμα στην πόλη του, το Λέστερ, έγινε ξαφνικά διάσημος (...) χάρη σε ένα πολύ πρωτότυπο κομμάτι: επί τρία λεπτά, ο καλλιτέχνης ραπάρει καυτηριάζοντας τη Λευκή Βίβλο για τη μεταρρύθμιση του βρετανικού εθνικού συστήματος υγείας (NHS), η οποία συνδυάζει μείωση του προϋπολογισμού για την υγεία και στροφή προς τον ιδιωτικό τομέα. Αφιερώνει το τραγούδι του πολύ προσωπικά στον υπουργό Υγείας Αντριου Λάνσλυ (...) Μπορεί ο Ντόνελυ να μην είναι ευγενικός απέναντι στον υπουργό, ξέρει όμως για ποιο πράγμα μιλάει. Η ανάλυση που κάνει ραπάροντας για τη Λευκή Βίβλο είναι εύστοχη, λέει πως, εξαιτίας των μέτρων του Λάνσλυ, "θα γίνουμε όπως οι ΗΠΑ / και η περίθαλψη θα ανατεθεί σε ιδιωτικές εταιρείες / που θα πωλούν τις υπηρεσίες τους στο NHS μέσω ιδιωτών γιατρών / που θα ασχολούνται με συμβάσεις αγοράς υπηρεσιών / και όχι με το να βλέπουν τους ασθενείς τους". Το τραγούδι, εξηγεί ο MC NxtGen στην "Γκάρντιαν", το εμπνεύσθηκε από συγγενείς και φίλους του (...) "Σκέφτομαι τους ανθρώπους που νοσηλεύονται. Αν τα νοσοκομεία ιδιωτικοποιηθούν, δεν θα έχουν τα μέσα για να παραμείνουν" (...) Προτιμά να ραπάρει για την "αλήθεια", παρά για το χρήμα, τα γρήγορα αυτοκίνητα ή το σεξ. "Αυτά πουλάνε, αλλά δεν με ενδιαφέρουν", λέει» (το θέμα στα ΝΕΑ).

«Η κρίση θα οδηγήσει ένα τμήμα των μεσαίων στρωμάτων, που στράφηκαν στα ιδιωτικά κέντρα, ξανά πίσω στα δημόσια νοσοκομεία. Είναι αναπόφευκτο. Η πίεση για δημόσιες υπηρεσίες υγείας θα αυξηθεί. Δίπλα στους μετανάστες και τους πολίτες από την επαρχία που φτάνουν καθημερινά στα μεγάλα νοσοκομεία θα επανέλθουν κι αυτοί που στράφηκαν σε ιδιωτικές κλινικές. Τώρα θα φανεί πόσο άσκοπη είναι η μοδάτη σπατάλη χιλιάδων ευρώ σε ιδιωτικές κλινικές για ένα φυσιολογικό τοκετό. Η εμπορία των καισαρικών. Σε όλα αυτά που πρέπει να αλλάξουν και θα αλλάξουν εντάσσονται και οι συνήθειές μας στον τρόπο που αντιλαμβανόμαστε τη δημόσια υγεία και τις υπηρεσίες της. Δεν χρειάζεται, λοιπόν, να διαβάλουμε τόσο πολύ το δημόσιο νοσοκομείο. Γιατί είναι το μόνο που δεν μπορεί να εκποιηθεί από ένα κοινωνικό κράτος σε συνεχή συρρίκνωση. 'Η, μήπως μπορεί;» (η Χ. Κοψίνη στην ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ).