Βουλευτές ωρύονται πίσω από τα έδρανά τους στη Βουλή, ζητούν το λόγο επί προσωπικού και αλληλοεπιτίθενται φραστικά. Οι τηλεοπτικές κάμερες «καταγράφουν» και το βράδυ τα δελτία ειδήσεων αναπαράγουν τις εικόνες. Την επόμενη μέρα, οι εφημερίδες αφιερώνουν ολόκληρες σελίδες και προχωρούν σε αναλύσεις για «κερδισμένους» και «χαμένους». Οι τελευταίες σκηνές αυτού του θεάτρου είχαν πρωταγωνιστές τους Χ. Καστανίδη και Β. Πολύδωρα, τους Γ. Αλογοσκούφη και Ευάγ. Βενιζέλο, στη συζήτηση του νομοσχεδίου για το Ασφαλιστικό των τραπεζών.

Πίσω, όμως, από τις ανούσιες «κοκορομαχίες», κρύβεται η ωμή πραγματικότητα. Οι εργαζόμενοι γίνονται, την τελευταία δεκαπενταετία, μάρτυρες της σταδιακής κατάργησης των ασφαλιστικών τους δικαιωμάτων. Η επίθεση γενικεύεται άλλοτε σε «πράσινο» και άλλοτε σε «μπλε» φόντο. Για παράδειγμα, μετά τους αντιασφαλιστικούς «νόμους Σιούφα» της ΝΔ, ήρθαν οι αντιασφαλιστικοί «νόμοι Ρέππα» του ΠΑΣΟΚ. Κοινό χαρακτηριστικό των νομοθετημάτων τους, ήταν ότι η εκάστοτε αντιπολίτευση, συμφωνώντας επί της ουσίας, τους καταψήφιζε, γιατί έπρεπε να το «παίξει» αντιπολίτευση. Μέχρι τη στιγμή που αναλάμβανε την εξουσία, για να τους εφαρμόσει... Κοινό χαρακτηριστικό των νόμων των κυβερνήσεων ΝΔ και ΠΑΣΟΚ, είναι η επικέντρωση στον κοινό στόχο για ξεθεμελίωμα των ασφαλιστικών δικαιωμάτων των εργαζομένων.

Οπως αυτές τις μέρες έτσι και στις προηγούμενες συζητήσεις στη Βουλή για την επιβολή των αντεργατικών νόμων, οξύνονταν οι τόνοι της ...αντιπαράθεσης. «Σκληροί» χαρακτηρισμοί, ακόμα και αποχωρήσεις μέσα από το Κοινοβούλιο, όπως σ' αυτήν που προχώρησε η Κοινοβουλευτική Ομάδα της ΝΔ, κατά τη διάρκεια της ψήφισης του νόμου «Ρέππα», προσφέρονται με την καταλυτική συμπαράσταση των αστικών ΜΜΕ, σαν «μασημένη τροφή» στο λαό, προκειμένου να καλλιεργηθεί η αυταπάτη ότι κυβέρνηση και αντιπολίτευση, η καθεμία από τη σκοπιά της, «μάχεται» για την προάσπιση των λαϊκών συμφερόντων. Το ΠΑΣΟΚ μπορεί, λοιπόν, να μην ...αποχώρησε, αλλά «κρύφτηκε» πίσω από τις «αναλογιστικές μελέτες», για να εκφράσει τη δήθεν διαφωνία του στο νομοσχέδιο!

Παράλληλα, εργοστάσια κλείνουν και εργάτες πετάγονται στο δρόμο. Η ακρίβεια καλπάζει. Το 8ωρο πλέον αποτελεί διεκδίκηση, όπως την εποχή του Σικάγου. Αν οι εργαζόμενοι, τους ανεχτούν, γίνουν «συνένοχοι» της πολιτικής τους, κάθε πλευρά της ζωής τους θα γίνει ακόμα χειρότερη. Η ανάγκη εγκατάλειψης των πολιτικών δυνάμεων, που υποθηκεύουν το μέλλον της εργατικής τάξης, είναι επιτακτική. Οι εργαζόμενοι χρειάζεται να συσπειρωθούν με το ταξικό συνδικαλιστικό κίνημα και παράλληλα να ενισχύσουν το ΚΚΕ, στέλνοντας, έτσι, το δικό τους πολιτικό μήνυμα στο κεφάλαιο και τους πολιτικούς εκφραστές του.