Τα λαϊκά στρώματα της χώρας βρέθηκαν και πάλι στο προσκήνιο, συμμετέχοντας στην προχτεσινή πανελλαδική απεργία, πλημμυρίζοντας για τρίτη συνεχή φορά το τελευταίο διάστημα τους δρόμους και τις πλατείες. Η υπόθεση της υπεράσπισης της Κοινωνικής Ασφάλισης συνεγείρει χιλιάδες και χιλιάδες συνειδήσεις και ο συντονισμός του αγώνα προχωράει και στεριώνει. Αλλωστε το σαφώς ποιοτικότερο χαρακτηριστικό των προχτεσινών απεργιακών συγκεντρώσεων ήταν ακριβώς η συμμετοχή εργατών, επαγγελματοβιοτεχνών και αγροτών, που από κοινού έστειλαν στην κυβέρνηση το μήνυμα ότι όχι μόνο δε θα περάσουν τα μέτρα της, αλλά και ότι τώρα είναι πιο ώριμοι και για τη διεκδίκηση νέων κατακτήσεων.

Η παραπέρα κλιμάκωση του αγώνα, με πολύμορφες κινητοποιήσεις, είναι απαίτηση που έρχεται από παντού. Ολος αυτός ο κόσμος που βγήκε στο δρόμο, που ξεπέρασε τις ατομικές λύσεις και πήρε θέση στη συλλογικότητα του αγώνα, πρέπει ακόμα πιο βαθιά να συνειδητοποιήσει πως ό,τι κερδήθηκε μέχρι σήμερα, το «πάγωμα» των απαράδεκτων κυβερνητικών μέτρων, η προσωρινή υποχώρηση, η χρήση τακτικών ελιγμών, το ξεμασκάρεμα (έως ένα βαθμό) του «κοινωνικού διαλόγου», είναι το αποτέλεσμα του κοινού ενωτικού ταξικού αγώνα του. Τα βήματα, που έχουν γίνει, δίνουν καινούριες δυνατότητες στο λαϊκό κίνημα να δώσει από καλύτερες θέσεις τις μάχες που έρχονται. Χρειάζεται όμως έτσι σταθερά και με συνέπεια να συνεχιστούν, γιατί πάντα υπάρχει ο κίνδυνος στο δρόμο «να χυθεί η καρδάρα». Και εξηγούμαστε: Μπροστά και μόνο μπροστά πρέπει να πάνε οι εργαζόμενοι. Προτάσεις όπως αυτές της πλειοψηφίας της ΓΣΕΕ, για τη διατήρηση και μόνο της σημερινής κατάστασης, δεν μπορεί να αποτελέσουν στόχο πάλης. Παρά τη μέχρι τώρα στάση των ηγεσιών της ΓΣΕΕ και της ΑΔΕΔΥ, που στην ουσία σύρθηκαν από την πίεση των ταξικών δυνάμεων, πρέπει να υπάρξει επαγρύπνηση. Δείγματα γραφής υπάρχουν και παλιότερα (νόμος για μερική απασχόληση, οχτάωρο), αλλά και τελευταία πριν και μετά την απεργία, με κελεύσματα διαλόγου και προσπάθειες να «βρεθεί λύση με την κυβέρνηση».

Οι εργαζόμενοι και τα άλλα λαϊκά στρώματα πρέπει να καταλάβουν ότι κατακτήσεις και νέα δικαιώματα δεν έρχονται μέσα από διαλόγους, αλλά μόνο με όρους διεκδίκησης, κινήματος και ταξικής πάλης. Δεν πρέπει να αφήσουν σε καμιά ηγεσία το οποιοδήποτε παζάρεμα. Πρέπει να σκεφτούν την καθοριστική πρωτοπόρα συμβολή που είχαν όλο αυτό το διάστημα οι ταξικές δυνάμεις στο εργατικό κίνημα, το ΠΑΜΕ. Το πλαίσιο αιτημάτων που πρόβαλε και προβάλλει δε συντηρεί τη σημερινή άσχημη κατάσταση των εργαζομένων, αλλά θέτει αιτήματα και στόχους που έχουν σαν κριτήριο τις διευρυμένες σύγχρονες ανάγκες της λαϊκής οικογένειας. Η πάλη για δημόσια, καθολική, υποχρεωτική Κοινωνική Ασφάλιση συνδυάζεται με την πάλη για δημόσιο και δωρεάν σύστημα υγείας, με μείωση των ορίων ηλικίας συνταξιοδότησης, αύξηση των μισθών και συντάξεων. Να δοθούν πίσω τα κλεμμένα από εργοδοσία και κράτος, να μην πληρώσουν οι εργαζόμενοι καμία παραπάνω εισφορά για την Ασφάλιση, στην προοπτική της μείωσης και απαλλαγής των εργαζομένων από τις ασφαλιστικές εισφορές.

Τα περί «διευρυμένης τριμερούς χρηματοδότησης», που προβάλλουν οι ηγεσίες των «κοινωνικών διαλόγων» και της συναίνεσης, δεν πρέπει να «θαμπώσουν» στα μάτια των εργαζομένων ότι αυτοί είναι οι μοναδικοί παραγωγοί του κοινωνικού πλούτου που δικαιούνται να βελτιώσουν και τους όρους διαβίωσης και να απαιτήσουν μια αξιοπρεπή ζωή όταν αποχωρήσουν από το στίβο της εργασίας. Γι' αυτό ξαναλέμε, μπροστά, μόνο μπροστά μπορούν να πάνε τώρα οι εργαζόμενοι, με κλιμάκωση του ενωμένου, ταξικού ανυποχώρητου αγώνα τους.