Θα προχωρήσει η κυβέρνηση σε «παροχές», ή θα επιμείνει στη σκληρή περιοριστική πολιτική; Θα δώσει αυξήσεις στους μισθούς και τις συντάξεις, ή θα συνεχίσει την πολιτική των «μεταρρυθμίσεων» και της «δημοσιονομικής αναπροσαρμογής»; Τα ερωτήματα αυτά και άλλα, παρόμοιου περιεχομένου, επαναλαμβάνονται καθημερινά (τις μέρες αυτές) στα μέσα ενημέρωσης. Οπως κάθε χρόνο, έτσι και φέτος, το έθιμο της «σεναριολογίας» για την οικονομική πολιτική της κυβέρνησης τηρείται με ευλάβεια. Και όπως πάντα, έτσι και τώρα, η αερολογία και η παραπληροφόρηση πάνε ...σύννεφο.
Τυπικά, αφορμή γι' αυτή τη συζήτηση είναι η ομιλία του πρωθυπουργού στα εγκαίνια της Διεθνούς Εκθεσης Θεσσαλονίκης, στις αρχές Σεπτέμβρη, όπου παρουσιάζονται οι κατευθυντήριες γραμμές για την οικονομική πολιτική της κυβέρνησης την επόμενη χρονιά. Τι θα πρέπει, λοιπόν, να περιμένουμε να ακούσουμε από τον κ. Καραμανλή στις 9 Σεπτέμβρη;
Πριν επιχειρήσουμε μια απάντηση στο ερώτημα αυτό, πρέπει να διευκρινίσουμε ότι η οικονομική πολιτική της κυβέρνησης έχει σχεδιαστεί και έχει αποφασιστεί εδώ και καιρό. Οπως και οι όποιες αναπροσαρμογές της έχουν αυστηρά προσδιοριστεί, με βάση τη σταθερή πορεία των λεγόμενων «μεταρρυθμίσεων», την κερδοφορία του μεγάλου κεφαλαίου και τις δεσμεύσεις απέναντι στην Ευρωπαϊκή Ενωση και τους άλλους διεθνείς οικονομικούς οργανισμούς. Αρα, αυτό που περιμένουμε από την πρωθυπουργική ομιλία είναι να μάθουμε το περιτύλιγμα, με το οποίο η κυβέρνηση θα παρουσιάσει τη γνωστή και αμετάβλητη πολιτική της.
Οι εργαζόμενοι έχουν πλέον την εμπειρία που διδάσκει ότι όλος αυτός ο θόρυβος γίνεται για να διαμορφωθεί το κατάλληλο κλίμα, ώστε οι κυβερνητικές εξαγγελίες να συναντήσουν τη μικρότερη αντίδραση. Δηλαδή, για να τοποθετηθεί ο πήχης στο ύψος που θα διευκολύνει την κυβέρνηση να τον περάσει με επιτυχία.
Δεν μπορεί να υπάρχει αυταπάτη για το περιεχόμενο της οικονομικής πολιτικής της κυβέρνησης. Η πολιτική λιτότητας για τους μισθούς θα συνεχιστεί, αφού αυτό αποτελεί προγραμματική δέσμευση της κυβέρνησης στους βιομήχανους, αλλά και την ΕΕ. Το ίδιο θα συμβεί και με την πολιτική κατεδάφισης του συστήματος Κοινωνικής Ασφάλισης, αφού αυτή αποτελεί θεμελιώδες συστατικό των «μεταρρυθμίσεων» που η κυβέρνηση χαρακτηρίζει αδιαπραγμάτευτες. Η φορολογική πολιτική, παρά τα πυροτεχνήματα περί ελαφρύνσεων, θα συνεχίσει να φορτώνει νέα βάρη στις πλάτες των μονίμων «υποζυγίων», των μισθωτών, των συνταξιούχων, των λαϊκών στρωμάτων.
Αν, βέβαια, για την κυβέρνηση το θέμα είναι το πώς θα καταφέρει να παραπλανήσει για τον ταξικό χαρακτήρα της πολιτικής της, για το ΠΑΣΟΚ το θέμα είναι πώς θα εμφανιστεί αντιπολιτευόμενο μια πολιτική με την οποία συμφωνεί...
Για τους εργαζομένους πρέπει να είναι σαφές ότι η αντίσταση και η κινητοποίησή τους είναι ο μόνος τρόπος, για να ακυρώσουν τα κυβερνητικά σχέδια. Πρέπει, ακόμη, να είναι σαφές ότι η αποτελεσματικότητα σ' αυτή την κινητοποίηση συναρτάται από την αλλαγή των συσχετισμών στο συνδικαλιστικό κίνημα, όσο και το πολιτικό πεδίο. Και από την άποψη αυτή, είναι μια πρώτης τάξεως ευκαιρία οι δημοτικές και νομαρχιακές εκλογές. Η υπερψήφιση των συνδυασμών που υποστηρίζονται από το ΚΚΕ, το ΔΗΚΚΙ, την Παρέμβαση Αριστερών Πολιτών και την Κομμουνιστική Ανανέωση και άλλες δυνάμεις, μπορεί να γίνει καταλύτης.
Feeds
