Η στάση απέναντι στην τυπική λατρεία του Βούδα φαίνεται καλύτερα σ' αυτά που είπε ο Τζοσού σ' έναν μοναχό που προσκυνούσε ευλαβικά τον Βούδα. Ο δάσκαλος Τζοσού χαστούκισε τον μοναχό, και ο τελευταίος απόρησε: «Δεν είναι αξιέπαινο να δείχνει κανείς σεβασμό στον Βούδα;». «Ναι, αποκρίθηκε ο δάσκαλος, αλλά είναι καλύτερα να μην έχει κανείς τίποτα το αξιέπαινο». Και ένας άλλος δάσκαλος είχε κάποτε πει: «Αν συναντήσεις ποτέ στο δρόμο σου το Βούδα, σκότωσέ τον».

Ο ποιητής της παρέας θυμήθηκε πως οι μουσουλμάνοι δε χτυπούν μόνο τους αλλόθρησκους, αλλά και τους δικούς τους, όταν τους θεωρήσουν αιρετικούς. Ετσι σταύρωσαν τον ποιητή Μανσούρ Αλ Χαλάλ, όταν είπε: «Είμαι αυτός που αγαπάω, και αυτός που αγαπάω είμαι εγώ».

Χωρίς να το καταλάβει, η παρέα έμεινε ακίνητη σαν σε ασπρόμαυρη φωτογραφία. Και βρέθηκε μέσα σε σελίδες που γράφτηκαν μεταξύ 1860 και 1862. Είναι του Καρλ Μαρξ: «Ο φιλόσοφος παράγει ιδέες, ο ποιητής ποιήματα, ο πάστορας κηρύγματα κ.ο.κ. Ο εγκληματίας παράγει εγκλήματα. Αν προσέξουμε καλύτερα πώς σχετίζεται αυτός ο τελευταίος κλάδος παραγωγής με το κοινωνικό σύνολο, θα απαλλαγούμε από πολλές προκαταλήψεις. Ο εγκληματίας δεν παράγει μόνο εγκλήματα, αλλά και το Ποινικό Δίκαιο και τον καθηγητή που διδάσκει Ποινικό Δίκαιο και συνάμα το αναπόφευκτο σύγγραμμα, με το οποίο ο ίδιος καθηγητής ρίχνει στη γενική αγορά τις παραδόσεις του, εν είδει "εμπορεύματος". Πέραν τούτου, ο καθηγητής παράγει ολόκληρη την αστυνομία και την ποινική δικονομία, κλητήρες, δικαστές, δημίους, ενόρκους κτλ.^. όλοι αυτοί οι ετερόκλητοι επαγγελματικοί κλάδοι, που αποτελούν ισάριθμες κατηγορίες του κοινωνικού καταμερισμού της εργασίας, αναπτύσσουν διάφορες ικανότητες του ανθρώπινου πνεύματος, φτιάχνουν νέες ανάγκες, αλλά και νέους τρόπους για την ικανοποίησή τους. (...) Ο εγκληματίας παράγει μια εντύπωση εν μέρει ηθική, εν μέρει τραγική, αναλόγως, κι έτσι προσφέρει "υπηρεσία" στη διακίνηση των ηθικών και αισθητικών συγκινήσεων του κοινού. Δεν παράγει μόνο συγγράμματα Ποινικού Δικαίου, ούτε απλώς τους Ποινικούς Κώδικες και τους νομοθέτες, παράγει και τέχνη, ωραία λογοτεχνία, μυθιστορήματα, ακόμη και τραγωδίες, όπως αποδεικνύουν, όχι μόνο η Ενοχή του Μίλνερ και οι Ληστές του Σίλερ, αλλά και αυτός ο Οιδίπους και ο Ριχάρδος ο Τρίτος».