H νέα επίθεση που ξεδιπλώνεται ενάντια στους τραπεζοϋπάλληλους, οι τελευταίες εξελίξεις στον ΟΤΕ, τα σχέδια της κυβέρνησης για το εργασιακό, το ωράριο, οι δημόσιες τοποθετήσεις του ΣΕΒ, αναδεικνύουν και πάλι την ανάγκη οι εργαζόμενοι, ενωμένοι να δώσουν τη μάχη τους. Για τους κομμουνιστές, για τις ταξικές δυνάμεις στο συνδικαλιστικό κίνημα, η ενότητα των εργαζομένων, η όσο γίνεται πιο πλατιά ταξική τους συσπείρωση, η κοινή δράση για να αντιστέκονται στις επιθέσεις του κεφαλαίου, ήταν και παραμένει αξίωμα. Είναι η πεμπτουσία της καθημερινής τους δράσης, μέσα στους χώρους δουλιάς και έξω απ' αυτούς.

Αν κάποιοι ενδιαφέρονται περισσότερο απ' όλους για την ενότητα της εργατικής τάξης, αυτοί είναι πρωτίστως οι κομμουνιστές, που στο πρόσωπό της βλέπουν εκείνη τη δύναμη που μπορεί και πρέπει να φτάσει τον αγώνα της μέχρι το τέλος, μέχρι την απελευθέρωση όλης της κοινωνίας από το καθεστώς της καταπίεσης και της εκμετάλλευσης. Γι' αυτό, όταν το μεγάλο κεφάλαιο και οι κυβερνήσεις του επιχειρούν να διασπάσουν την εργατική τάξη, όταν τεμαχίζουν τους εργαζόμενους, οι ταξικές δυνάμεις είναι αυτές που με συνέπεια αντιστέκονται, αναδεικνύοντας το κύριο, αυτά που ενώνουν τους εργαζόμενους, ανεξάρτητα, από επάγγελμα, μισθό, ή ταμείο ασφάλισης.

Ταυτόχρονα, οι κομμουνιστές κάνουν καθαρό, ότι η «ενότητα της εργατικής τάξης» δεν είναι ένα άδειο πουκάμισο, ούτε σημαία ευκαιρίας για να τη σηκώνει όποιος θέλει και όποτε τον βολεύει. Εχει συγκεκριμένο περιεχόμενο και συγκεκριμένους στόχους. Μπορεί, π.χ. σήμερα να αποτελέσει βάση ενότητας, απέναντι στα αντιασφαλιστικά μέτρα της κυβέρνησης, ο νόμος Ρέππα που ψήφισε το ΠΑΣΟΚ πριν 3 χρόνια, όπως καλεί τους εργαζόμενους η ΓΣΕΕ, αλλά και η πλειοψηφία της ΟΤΟΕ; Μπορεί δηλαδή, απέναντι στα μέτρα της ΝΔ, οι εργαζόμενοι να αντιτάξουν το πλαίσιο εκείνο που έθεσε το ΠΑΣΟΚ, πάνω στο οποίο στηρίζονται και εξειδικεύουν παραπέρα σήμερα; 'Η μπορεί η βάση αντιπαράθεσης απέναντι σε ένα νομοσχέδιο, που θα χειροτερεύει τους νόμους της ΝΔ της περιόδου 1990-1993, να είναι η υπεράσπιση του νόμου Σιούφα; Μπορεί σήμερα η βάση ενότητας, να είναι η ανταγωνιστικότητα των επιχειρήσεων, ο σεβασμός στα κέρδη τους, ο ισχυρισμός ότι η ανάπτυξη και η ισχυροποίηση του κεφαλαίου θα είναι ευεργετικά για τους εργαζόμενους, όπως μας καλεί η πλειοψηφία της ΓΣΕΕ;

Εμείς απαντάμε καθαρά: Μια τέτοια «ενότητα» είναι βούτυρο στην πολιτική της πλουτοκρατίας και των κομμάτων της. Μια τέτοια «ενότητα» οδηγεί όλο και πιο βαθιά στον εξανδραποδισμό των εργαζομένων. Βοηθάει τα αφεντικά και όχι τους εργαζόμενους. Βυθίζει ταυτόχρονα στην ενσωμάτωση και την ανυποληψία όλο το συνδικαλιστικό κίνημα. Τέτοια ενότητα η εργατική τάξη δεν τη χρειάζεται. Κάνει ζημιά και μόνο ζημιά στα ταξικά της συμφέροντα, στα σημερινά και τα μακροπρόθεσμα. Αντίθετα οι εργαζόμενοι έχουν ανάγκη από την «ενότητα» που ενισχύει τους αγώνες τους. Που έχει καθαρό ποιοι είναι οι αντίπαλοι και οι εχθροί της εργατικής τάξης. Ενότητα που δεν καλλιεργεί αυταπάτες ότι «μπορούμε με τους τραπεζίτες να βρούμε μια λύση». Ενότητα που δε θα κάνει βήμα πίσω από τις κατακτήσεις, που δε θα χαρίζει ούτε ένα ευρώ στους τραπεζίτες και στο κεφάλαιο και θα διεκδικεί τον πλούτο που παράγουν οι εργαζόμενοι.