Τα κατάφερε μια χαρά ο Καραμανλής να μας παρασύρει όλους σε μια ακατάσχετη φλυαρία μέσα στη «σακαράκα» της κυβέρνησής του. Οπου σταθείς κι όπου βρεθείς, ένας ξενέρωτος με ύφος δέκα καρδιναλίων εξηγεί τα ανεξήγητα, κλείνοντας το μάτι με συμπάθεια στο ακροατήριο.

Η φλυαρία είναι το έσχατο καταφύγιο μιας χώρας που πιστεύει πως, χρησιμοποιώντας τη γλώσσα ως κοπάνα, δραπετεύει από την πραγματικότητα. Η φλυαρία είναι το καθημερινό ψωμί του Νεοέλληνα και ο αφρός που σχηματίζεται εξαιτίας της γύρω από τα χείλη είναι η μόνη απόδειξη πως είναι ζωντανός. Αφρίζει κάποτε από το κακό του, αλλά όπως πάντα είναι πολύ αργά. Χαρά - στα χάλια του - είναι να μπορεί να ξεπερνά την προσωπική μανία καταδίωξης μέσα από τα χάλια που έχουμε όλοι οι άλλοι. Αυτό του δίνει το θάρρος να γίνει ο Αρχων του Πάτου, του οποίου όλοι είμαστε κάτοικοι. Η προσπάθειά του να ξεχωρίσει στέφεται με επιτυχία εξαιτίας της αδιαφορίας των κατοίκων του Πάτου να διεκδικήσουν οτιδήποτε. Αφού μπορούν να φλυαρούν, μπορούν τα πάντα.

Η φλυαρία των τελευταίων ημερών έχει εξελιχθεί σε σπορ πιο δημοφιλές κι από το ποδόσφαιρο. Σου δίνει την ευκαιρία να βγάλεις από μέσα σου τον ηθοποιό, να παίξεις τον οικονομολόγο, το θεολόγο, ό,τι θες. Ετσι κι αλλιώς στη Χώρα του Πάτου δεν είμαστε τίποτα άλλο από ρόλοι. Η φλυαρία είναι η πρέζα των αδυνάμων, ένα στάδιο μετά την αδράνεια. Κι αφού ο καθένας έχει στόμα, γιατί να μη συμμετέχει σ' ένα παιχνίδι όπου ούτε χάνει ούτε κερδίζει;

Φλυαρώ, άρα δε με τρώει καμιά στενοχώρια. Φλυαρούμε σαν διάττοντες αστέρες που αφήνουν πίσω τους ό,τι έχουν και δεν έχουν, αρκεί για λίγο να παραμυθιαστούν και να ξεχάσουν.