Τα κομμάτια που συνθέτουν το παζλ της οικονομικής πολιτικής που στοχεύει η άρχουσα τάξη υπάρχουν ήδη στο τραπέζι. Μπορεί για εμάς από την πρώτη στιγμή να ήταν απόλυτα δεδομένο πού θα το πάει η ΝΔ, μπορεί να μην υπήρχε η παραμικρή αμφιβολία για τον βαθιά αντιλαϊκό και αντιδραστικό χαρακτήρα της πολιτικής που θα ακολουθούσε ως κυβέρνηση, αλλά φαίνεται, τώρα, που οι επιλογές της είναι «εν τη παλάμη», τα πράγματα γίνονται πιο χειροπιαστά.

Η κυβέρνηση της «ήπιας προσαρμογής» επί δεκαπέντε μήνες προετοίμαζε το έδαφος και διαμόρφωνε κατάλληλα την κοινή γνώμη. Τώρα ξεκαθαρίζει και επίσημα ότι αλφαβητάρι της είναι οι αξιώσεις της οικονομικής ολιγαρχίας. Στα πρώτα θέματα της ημερήσιας διάταξης έθεσε τις παραπέρα ανατροπές στις εργασιακές σχέσεις, το ξερίζωμα των έτσι κι αλλιώς κουτσουρεμένων κοινωνικο-ασφαλιστικών συστημάτων, τη διευθέτηση των κοινωνικο-οικονομικών σχέσεων με βάση τις σύγχρονες ανάγκες του κεφαλαίου και των εκπροσώπων του.

Το ΠΑΣΟΚ της ψευτοαντιπολίτευσης δε χρειάστηκε και ιδιαίτερη πίεση για ν' ανοίξει τα χαρτιά του. Ετσι, ενώ μέχρι προχτές κατηγορούσε τη ΝΔ για «κυβερνητική απραξία», τώρα πασχίζει να μην οριοθετηθεί το εύρος των μεταρρυθμίσεων και των μέτρων που θα ενισχύουν, όπως λένε, την ανταγωνιστικότητα των επιχειρήσεων. Ετσι, πρωτοκλασάτα στελέχη του Γ. Παπανδρέου διαγκωνίζονται με τις πιο ακραίες φωνές της ΝΔ για την ανάγκη προώθησης τέτοιων «κοινωνικών ρήξεων», οι οποίες κυριολεκτικά ισοδυναμούν με το γονάτισμα εκατομμυρίων εργαζομένων, που θα πρέπει να γίνουν θυσία στο βωμό των υπερκερδών του κεφαλαίου.

Ο ΣΕΒ, αφεντικό - εδώ που τα λέμε - και των μεν και των δε, δεν έχει καμιά ανάγκη να κρύβει τα λόγια του. Χτες, μάλιστα, οι εκπρόσωποί του όχι μόνο έτριβαν τα χέρια τους που πήρε μπρος η κρεατομηχανή των αντιδραστικών κυβερνητικών μέτρων, αλλά χαρακτήριζαν «υπερβολικές τις αντιδράσεις των εργαζομένων», τους οποίους κάλεσαν «να περιμένουμε να δούμε και μετά αντιδρούμε».

Αυτό ζητάνε όλοι τους από την εργατική τάξη και τους άλλους εργαζόμενους. Να ...περιμένουν να δουν. Και μέχρι να δουν, η μερική απασχόληση και η απλήρωτη εργασία θα έχουν τρυπώσει σε κάθε μονάδα οικονομικής δραστηριότητας, οι μισθοί θα έχουν τσαλαπατηθεί, η εργασιακή ασφάλεια για τους απασχολούμενους στο δημόσιο τομέα θα έχει κάνει φτερά, κάθε σύστημα Κοινωνικής Ασφάλισης θα έχει καταργηθεί, τα συνταξιοδοτικά προγράμματα θα είναι κλάδος κερδοφορίας για τις πολυεθνικές, κ.ο.κ.

Οχι! Το «περίμενε» δεν ταιριάζει με το παρόν, πολύ περισσότερο με το μέλλον των εργαζομένων. Το κεφάλαιο και οι πλουτοκράτες είναι που επιδιώκουν να κερδίσουν χρόνο. Οι εργαζόμενοι γνωρίζουν πως αν δεν απαλλαγούν τελειωτικά από τα δεσμά του κεφαλαίου, ο κλοιός θα σφίγγει όλο και περισσότερο. Στις σημερινές συνθήκες δεν υπάρχουν περιθώρια για μερεμέτια, αλλά απαιτείται ανατροπή, συνολικά, του κεφαλαίου και της εξουσίας του. Από αυτή την άποψη η μόνη ρεαλιστική και ώριμη θέση είναι η άποψη-πρόταση του ΚΚΕ για διέξοδο μέσα από μια άλλη, τη λαϊκή, εξουσία και τη λαϊκή οικονομία.